Της Μέμης Κατσώνη
Δεν ήταν καθόλου έτσι. Δεν ήταν αστείο. Παραθέτω ένα αστείο για να καταλάβετε τη διαφορά.
Δυο κυνηγοί περπατούν στο δάσος. Ξαφνικά ο ένας πέφτει κάτω. Δεν κινείται. Ο άλλος τηλεφωνεί έξαλλος στο 112 και ωρύεται.
Αυτό είναι αστείο, ψηφίστηκε μάλιστα το καλύτερο αστείο του 2011. Θα μου πείτε κι εγώ πώς το ξέρω. Γι’ αυτό σας λέω, δεν ήταν καθόλου έτσι, για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, δεν γεννήθηκα σε φάτνη, δεν θα ήξερα καν πώς είναι μια φάτνη χωρίς τις πρωτοβουλίες των εκάστοτε δημάρχων, και σίγουρα γύρω μου δεν υπήρχαν ζώα, πώς θα ήταν δυνατόν με τις φοβίες της μητέρας μου. Και δεν ήταν ακριβώς στη Βηθλεέμ αλλά 14 χιλιόμετρα ανατολικά (και μην ξεχνάτε πως υπάρχουν δύο Βηθλεέμ οπότε περιπλέκεται το ζήτημα και δεν μπορώ να σας πω σε ποια απ’ τις δύο δεν γεννήθηκα), προσθέτω πως δεν έχω πάει παρά μόνο μια φορά στη Βηθλεέμ και τώρα με τα γεγονότα δε σκέφτομαι να ξαναπάω. Κι ας μη θέσω θέμα Ναζαρέτ (που δεν αναφέρεται πουθενά μέχρι τον 4ο αιώνα μετά τη γέννησή μου) πριν αλλάξουν οι ΗΠΑ πρόεδρο.
Ο πατέρας (το σπέρμα) ήταν ο φορέας του λόγου και του πνεύματος, η έμμηνος ρήση της μητέρας εξασφάλιζε το υλικό περιβάλλον για την ωρίμανση του καρπού. Άρα σε κάθε γέννηση, ζωοδότης ήταν ο πατέρας, είτε λεγόταν Ιωσήφ, είτε κρίνος, είτε Πολυέλαιος.
Ο πατέρας μου δεν ήταν – όχι, θα το πιάσω αλλιώς. Ο Άντριου Λίνκολν του πανεπιστημίου του Γλόστερ έγραψε το Νοέμβριο του 2014 ένα άρθρο με τον τίτλο Πώς Γεννιόνταν τα παιδιά την εποχή του Ιησού. Σ’ αυτό εξηγεί την πατριαρχική αριστοτέλεια θεωρία της σύλληψης. Ο πατέρας (το σπέρμα) ήταν ο φορέας του λόγου και του πνεύματος, η έμμηνος ρήση της μητέρας εξασφάλιζε το υλικό περιβάλλον για την ωρίμανση του καρπού. Άρα σε κάθε γέννηση, ζωοδότης ήταν ο πατέρας, είτε λεγόταν Ιωσήφ, είτε κρίνος, είτε Πολυέλαιος.
Ας μη μακρηγορώ όμως. Για την παιδική μου ηλικία έγραψε κάποιος με αστείο όνομα, Κουτσί τον λένε αλλά δεν είναι καθόλου αστείος, το βιβλίο του μου έβαλε την ιδέα να μάθω Ισπανικά και να αποκτήσω σκύλο, υπάρχουν αντιρρήσεις της Καθολικής εκκλησίας επ’ αυτού βέβαια, μπορεί να τα βολέψω όμως τώρα με τον καινούργιο Πάπα. Για το δικό μας θέμα τώρα, πρέπει να ομολογήσω πως όσα κι αν έχουν γραφτεί, εσείς μου δώσατε την ευκαιρία να ζήσω το μύθο μου, κι ας σας ψέγουν πολλοί για αντινομίες και αντιφάσεις, εγώ σας συγχαίρω για τον συντονισμό και να σκεφτεί κανείς πως τα καταφέρατε χωρίς ίντερνετ. Και γλυτώσατε κι από τις συνόδους και τα σχίσματα, ενώ τόσο και τόσα ευαγγέλια περιμένουν το Χόλιγουντ και τους μεγάλους εκδοτικούς για τα έρθουν στο φως. Φυσικά, και πολλοί ύστεροι μελετητές έχουν ασχοληθεί με το άτομό μου και δίκιο έχει ο Αλμπερτ Σβαίτσερ που λέει πως οι πιο πολλές μελέτες είναι περισσότερο αυτοπροσωπογραφίες παρά μονογραφίες αλλά κι εκείνος μου κολλάει την ταμπέλα του εσχατολογικού, θα προτιμήσω όσους με ταυτίζουν με τους κυνικούς, καλύτερα με τον Διογένη παρά με το υγειονομικό.
Όσο για τα προσωπικά μου, εσείς τουλάχιστον δεν περιγράψατε τις 50 αποχρώσεις του θείου, το αναγνωρίζω, γιατί πρόσφατα διάβασα πως εκτός από τη σχέση μου με τη Μαγδαληνή, και η Παρθένος δεν ήταν μητέρα μου ή όχι μόνο αλλά ας πούμε και σύζυγός μου, βρέθηκε λέει κιτάπι 1500 ετών στη Βρετανική Βιβλιοθήκη που εξιστορεί τις κατακτήσεις μου. Οι Μπάρι Γουίλσον και Σίμκα Τζακόμποβικ το μετέφρασαν απ’ την Αραμαϊκή για όποιον θέλει να ασχοληθεί περεταίρω. Εντάξει δεν τους πολυπαίρνει κανείς αυτούς στα σοβαρά, άσε που μπερδεύουν τη Μαρία τη Μαγδαληνή με τη Μαρία εκ Βηθανίας, φοβερές καρακάξες και οι δυο πάντως, ρόλος για την Ιζαμπέλ Υπέρ, ναι, βλέπω ταινίες εδώ πάνω πού και πού, τι άλλο να κάνω;
Σχετικά με το πολυσυζητημένο ρωμαϊκό ζήτημα τώρα, δηλώνω ευθαρσώς πως δεν υπήρξα ποτέ επαναστάτης αλλά θύμα των περιστάσεων και θα ήθελα να ξεκαθαρίσω εδώ πως ένα από τα θέματα με τον Πιλάτο οφείλεται σε παρεξήγηση.
Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να κάνω την αυτοκριτική μου και για την πρόσφατη απραξία μου και για κάποιες στιγμές της επίγειας πορείας μου. Η συμπεριφορά μου στο ναό, για παράδειγμα, ήταν κατάπτυστη, στα χρόνια της ωριμότητας αντιλαμβάνομαι το ρόλο της κατανάλωσης στην ανάπτυξη και την δημιουργία ρευστότητας, προφανώς ήμουν πολιτισμικό προϊόν μιας άλλης εποχής, πάντα εκπλήσσομαι από την τόσο θερμή υποδοχή αυτού του επεισοδίου από το μετανεωτερικό κοινό, αναμένεται επ’ αυτού ανάλυση από τον Γιωσαφάτ.
Σχετικά με το πολυσυζητημένο ρωμαϊκό ζήτημα τώρα, δηλώνω ευθαρσώς πως δεν υπήρξα ποτέ επαναστάτης αλλά θύμα των περιστάσεων και θα ήθελα να ξεκαθαρίσω εδώ πως ένα από τα θέματα με τον Πιλάτο οφείλεται σε παρεξήγηση. Έτρωγε σύκα εκείνη την ώρα και έπλυνε τα χέρια του πριν από τη χειραψία μπροστά στις κάμερες, το άλλο με τον Βαραββά όμως είναι δυστυχώς ακριβές, κλασική περίπτωση διαπλεκόμενου που τον στήριξαν τα μίντια.
Φτάνοντας στο τέλος, αντιλαμβάνομαι πως τα περισσότερα που είχα να πω δεν αφορούν κυρίως εσάς, αλλά το γράμμα αυτό σ’ εσάς τους τέσσερις το απευθύνω, αλίμονο αν αρχίσω τώρα αλληλογραφία, με τους Απόκρυφους, τους Γνωστικούς, τους Μορμόνους που λένε πως πήγα στην Αμερική κι έχτισα 900 πολιτείες και τον Νταν Μπράουν. Αλλά ξέρετε τι θα πει οι μόνες (μισές και αν) αλήθειες που λέγονται για σένα να είναι για τη βάφτιση και τη σταύρωσή σου; Ξέρετε πόσο κρύο έκανε; Πόση ζέστη; Γι’ αυτό σας λέω, δεν είναι καθόλου αστείο. Κι άντε να δω τώρα ποιος κούριερ θα έρθει ως εδώ πάνω να παραλάβει το γράμμα πριν πάω για ύπνο.
Info
Η Μέμη Κατσώνη είναι συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της Ο Λένιν στον Άγιο Αντώνιο.
***
ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΟ
Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται διηγήματα (κείμενα μυθοπλασίας) στην ελληνική γλώσσα τα οποία μέχρι τη στιγμή της αποστολής τους δεν έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή οπουδήποτε στο διαδίκτυο. Τα διηγήματα αποστέλλονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση edit@bookpress.gr. Στην περίπτωση που το διήγημα επιλέγεται για να δημοσιευτεί, και μόνο σε αυτή, θα επικοινωνούμε με τον συγγραφέα το αργότερο μέσα σε 20 μέρες από την αποστολή του διηγήματος και θα τον ενημερώνουμε για το χρόνο της επικείμενης δημοσίευσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, καμιά επιπλέον επικοινωνία δεν θα πρέπει να αναμένεται και ο συγγραφέας επαναποκτά αυτομάτως την κυριότητα του κειμένου του. Τα προς δημοσίευση διηγήματα ενδέχεται να υποστούν γλωσσική επιμέλεια.