Ο κύριος Εξαπίνης ήταν ο προσωπικός φωτογράφος της βασιλικής οικογένειας του Τονάζ, ενός αχανούς βασιλείου που απλωνόταν από την Γκρίζα Βουνοκορφή ως την Άγονη Κοιλάδα. Η φωτογραφική του μηχανή έκανε δυνατά τα αδύνατα δημιουργώντας άλλοτε τις πιο θαυμαστές και άλλοτε τις πιο ψευδείς εντυπώσεις. Ήταν φορές ωστόσο που μπορούσε να συνταιριάζει τέλεια το θαυμαστό με μια υψηλή δόση ψεύδους, όπως στη φωτογραφία του βασιλιά που δέσποζε πάνω από την κεντρική πύλη του παλατιού.

Ο βασιλιάς, κοντός, χοντρός και με χαλαρό προγούλι που του έφτανε σχεδόν ως το στέρνο, απεικονιζόταν ψηλός, ευθυτενής και μεγαλειώδης μπροστά σε σιγκόνια, ριψαλίδες και σπαθίφυλλα, φυτά που ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν δει οι κάτοικοι του Τονάζ. Γιατί η γη στο κρατίδιό τους ήταν άνυδρη, ξερή και στέρφα και μόνο γαϊδουράγκαθα φύτρωναν.

Ο βασιλιάς, κοντός, χοντρός και με χαλαρό προγούλι που του έφτανε σχεδόν ως το στέρνο, απεικονιζόταν ψηλός, ευθυτενής και μεγαλειώδης μπροστά σε σιγκόνια, ριψαλίδες και σπαθίφυλλα, φυτά που ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν δει οι κάτοικοι του Τονάζ. Γιατί η γη στο κρατίδιό τους ήταν άνυδρη, ξερή και στέρφα και μόνο γαϊδουράγκαθα φύτρωναν. Όμως ο κύριος Εξαπίνης είχε την τύχη να τα απαθανατίσει όλα αυτά ως μέλος της συνοδείας του βασιλιά σε ένα ταξίδι του για την υπογραφή συνθήκης ειρήνης με το γειτονικό κρατίδιο του Τοσοδά, το οποίο, αν και βρισκόταν πίσω ακριβώς από την Γκρίζα Βουνοκορφή και είχε έκταση μόλις μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα, διέθετε πλούσια τροπική βλάστηση. Από τότε η βασιλική οικογένεια του Τονάζ παρουσιαζόταν να ποζάρει μονίμως μπροστά σε παραμυθένιους κήπους και εξωτικά φυτά. Οι φωτογραφίες της γινόταν viral γιγαντοαφίσες που κοσμούσαν τις πλατείες, τους δρόμους και τις γέφυρες πάνω από τους ξεροπόταμους και τις χαράδρες του Τονάζ. Σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που οι υπήκοοι του βασιλιά δεν άργησαν να πιστέψουν ότι ζούσαν σε μια πλούσια και εύφορη χώρα και έπαψαν να διαμαρτύρονται για την ξηρασία και τον ιδρώτα που έχυναν σκάβοντας και ξανασκάβοντας τα χέρσα χωράφια τους για να τους δώσουν μια χούφτα σιτάρι.

Ο βασιλιάς, για να τιμήσει τον κύριο Εξαπίνη που μπορούσε με τις φωτογραφίες του να παραμυθιάζει τόσο εύκολα τους υπηκόους του, τον διόρισε υπουργό Τύπου και Προπαγάνδας του Τονάζ. Αξίωμα που άφησε εντελώς αδιάφορο τον κύριο Εξαπίνη, γιατί ως γνήσιος καλλιτέχνης νοιαζόταν μόνο για το πώς θα δημιουργεί τις πιο ξεχωριστές φωτογραφίες, για το πώς θα συνθέτει άσχετες μεταξύ τους εικόνες φτιάχνοντας σουρεαλιστικά φωτογραφικά κολάζ που θα τα ζήλευε ακόμη και ο Νταλί. Ο βασιλιάς, φανατικός εραστής της τέχνης, όπως άλλωστε όλοι οι βασιλιάδες, ενθάρρυνε τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του κυρίου Εξαπίνη, άλλοτε παραγγέλλοντάς του ένα έργο που θα κοσμούσε την αίθουσα του θρόνου και άλλοτε στέλνοντάς του πιατέλες με ψητά γουρουνόπουλα και κατακόκκινα μήλα που εκείνος καταβρόχθιζε στο λεπτό.

Σε μια σπάνια εκδήλωση μεγαλοθυμίας, ο βασιλιάς έδωσε εντολή να εκτυπωθούν φωτογραφίες του κυρίου Εξαπίνη σε παζλ, ώστε να μπορεί να τις απολαύσει και να παίξει με αυτές ακόμη και ο τελευταίος κάτοικος του βασιλείου. Κατασκευάστηκαν παζλ των δύο, πέντε και δέκα χιλιάδων κομματιών και μοιράστηκαν δωρεάν σε όλη την επικράτεια. Όπου και να γυρνούσες το κεφάλι σου έβλεπες τους κατοίκους του Τονάζ να συναρμολογούν παζλ, στο πάτωμα, στις αυλές των σπιτιών τους, μέσα σε άμαξες, σε πλατείες, σε δρόμους που έβγαζαν σε αδιέξοδο. Παντού στηνόταν αυτοσχέδια τραπέζια, ενώ σε λίγο καιρό καθιερώθηκαν και εθνικοί αγώνες παζλ, ο νικητής των οποίων κέρδιζε μια σπάνια φωτογραφία του κυρίου Εξαπίνη, τυπωμένη σε παζλ των είκοσι χιλιάδων κομματιών. Οι κάτοικοι του Τονάζ, γοητευμένοι από τη δύναμη των εικόνων του κυρίου Εξαπίνη και προσηλωμένοι στην προσπάθεια ανασύνθεσής τους σε μορφή παζλ, έχασαν κάθε επαναστατική διάθεση και σταδιακά ανέπτυξαν μια υπερφυσική ικανότητα στο να παρατηρούν γύρω τους και την παραμικρή λεπτομέρεια. Για τους βιγλάτορες του βασιλείου αρκούσε ένας απλός περίπατος στις επάλξεις των οχυρών προκειμένου να εντοπίσουν και την πιο μικρή ύποπτη κίνηση στις στρατιωτικές δυνάμεις του Τοσοδά και να την αναφέρουν στον βασιλιά.

Στα καινούργια του φωτογραφικά κολάζ ζωντάνευαν μυθικά όντα με απειράριθμα κεφάλια φιδιών και τρομακτικά πρόσωπα ανδρών και γυναικών, που από τα κεφάλια τους αντί για μπούκλες κρέμονταν φίδια. Νέα παζλ μοιράστηκαν στο βασίλειο, οι κάτοικοι του οποίου ζούσαν πλέον στον κόσμο της παραδοξότητας και του ονείρου.

Βαθύτατα ικανοποιημένος από αυτές τις εξελίξεις, ο βασιλιάς θέλησε να ευχαριστήσει τον κύριο Εξαπίνη με ένα σπάνιο δώρο. Παρήγγειλε από την Ινδία έναν φακίρη με την κόμπρα του και τον έστειλε τυλιγμένο με μια πολύχρωμη κορδέλα στον κύριο Εξαπίνη. Εκείνος ένιωσε αρχικά ένα σφίξιμο στο στήθος βλέποντας ένα φίδι, που φούσκωνε τα μάγουλά του σαν παγόνι, να λικνίζεται μπροστά σε κάποιον θεοπάλαβο που του έπαιζε μουσική με την καραμούζα του. Λίγο όμως οι νότες, λίγο ο νωχελικός χορός της κόμπρας και η φιλία της με τον φακίρη, το εξωτικό θέαμα άρχισε να συνεπαίρνει τον κύριο Εξαπίνη. Σε τέτοιον βαθμό που τον οδήγησε άξαφνα σε νέες παράδοξες συνθέσεις. Στα καινούργια του φωτογραφικά κολάζ ζωντάνευαν μυθικά όντα με απειράριθμα κεφάλια φιδιών και τρομακτικά πρόσωπα ανδρών και γυναικών, που από τα κεφάλια τους αντί για μπούκλες κρέμονταν φίδια. Νέα παζλ μοιράστηκαν στο βασίλειο, οι κάτοικοι του οποίου ζούσαν πλέον στον κόσμο της παραδοξότητας και του ονείρου.

Επηρεασμένη από την αλλόκοτη ατμόσφαιρα των νέων φωτογραφικών συνθέσεων, η ονειροπαρμένη βασίλισσα ζήτησε από τον κύριο Εξαπίνη να φτιάξει ένα φωτογραφικό κολάζ στο οποίο θα πόζαρε με το λευκό ομπρελίνο της μπροστά στα φουρτουνιασμένα κύματα μιας θάλασσας. Ο κύριος Εξαπίνης έμεινε σύξυλος. Δεν ήξερε καθόλου τι ήταν τα «κύματα μιας θάλασσας», γιατί ποτέ του δεν είχε δει κάτι τέτοιο. «Αυτό είναι αδύνατον!» της είπε με αυθόρμητη ειλικρίνεια. Τότε η βασίλισσα άρχισε να κλαίει γοερά, ύστερα να χτυπιέται και στο τέλος να βγάζει τέτοιες σπαραξικάρδιες τσιρίδες που ακουγόταν σε ολόκληρο το βασίλειο. Γρήγορα διαδόθηκε η φήμη ότι ο κύριος Εξαπίνης είχε χάσει την έμπνευσή του και ήταν πλέον ανίκανος να τραβήξει ακόμη και μία φωτογραφία της προκοπής τη βασίλισσα. Ο βασιλιάς, κάτω από την πίεση της κακιασμένης συζύγου του και του αφηνιασμένου πλήθους που ζητούσε επί πίνακι το κεφάλι του κυρίου Εξαπίνη, αποφάσισε να τον θυσιάσει για να γλιτώσει τα χειρότερα.

Η θανάτωσή του ορίστηκε Τετάρτη πρωί, ημέρα αργίας και προσευχής για το Τονάζ, στην πλατεία των Ουτιδανών όπου γινόταν όλες οι δημόσιες εκτελέσεις. Ανεβαίνοντας στην εξέδρα που είχε στηθεί για χάρη του, ο κύριος Εξαπίνης είδε με μεγάλη του έκπληξη αυτούς που μέχρι χτες τον θαύμαζαν να έχουν υψώσει απειλητικές τις γροθιές τους εναντίον του και να φωνάζουν εν χορώ: «Άχρηστε, ξεκουμπίσου από μπροστά μας!». Στα δεξιά του παραταγμένοι σε τετράδες πάνω στα άλογά τους στέκονταν καμαρωτοί, μέσα στις τεράστιες περικεφαλαίες τους με λοφίο από φτερά κοκκινολαίμη, οι προσωπικοί φρουροί του βασιλιά. Ο βασιλιάς έριξε ένα απαξιωτικό βλέμμα στον κύριο Εξαπίνη και με μια κίνηση του δεξιού του χεριού ένευσε στον δήμιο να κατεβάσει τη θηλιά. Το σκουριασμένο της γρανάζι έτριξε, ο κύριος Εξαπίνης ανατρίχιασε στη σκέψη του θανάτου του και οι φρενιασμένοι κάτοικοι του Τονάζ κράτησαν για λίγο την ανάσα τους. Μόλις η θηλιά έφτασε στο ύψος του λαιμού του κύριου Εξαπίνη και λίγο πριν ο δήμιος προλάβει να του φορέσει τη μαύρη κουκούλα, ένας μικροσκοπικός πίθηκος ξεπετάχθηκε από την περικεφαλαία του φρουρού που στεκόταν στη μέση της μπροστινής σειράς και προσγειώθηκε πάνω στο κεφάλι του μελλοθάνατου. Κάρφωσε με τα μικρά σαν κουμπότρυπες μάτια του τον δήμιο, του έβγαλε δύο φορές τη γλώσσα και αμέσως μετά βάλθηκε να του τραβάει τα γένια με πάθος. «Πιάστε την αναθεματισμένη μαϊμού!» φώναξε ο βασιλιάς. Στη γενική αναμπουμπούλα που ακολούθησε –ο δήμιος χοροπηδούσε επιτόπου, η μαϊμού έσκουζε, το αφεντικό της προσπαθούσε να την αδράξει από την ουρά– ο κύριος Εξαπίνης πρόλαβε να εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη.

Οι κάτοικοι του Τονάζ με τον καιρό βαρέθηκαν να συναρμολογούν τις ίδιες και τις ίδιες εικόνες, άρχισαν να μαραζώνουν και παραδόθηκαν αμαχητί στη θλίψη και την απραξία. Οι βιγλάτορες του βασιλιά απώλεσαν την ικανότητά τους να εντοπίζουν από τους οχυρωματικούς πύργους τις ύποπτες κινήσεις του εχθρού και οι στρατιώτες, μην έχοντας τίποτα να κάνουν στις ατελείωτες νεκρές ώρες τους, δεν μπορούσαν ούτε τα πόδια τους να σύρουν. Έτσι την 15η Ιουνίου αγνώστου έτους, ο στρατός του βασιλείου του Τοσοδά εισέβαλε στο Τονάζ και το κατέκτησε με μια τοσοδούλα επιδρομή.

Για την τύχη του κυρίου Εξαπίνη δεν έμαθε κανείς ποτέ τίποτα.

Info Η Δήμητρα Λουκά γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1970. Είναι φιλόλογος και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Αναγνώστης, Bookpress, Χάρτης, Φρέαρ, Fractal, Διάστιχο και Διάσελο. Από τις εκδόσεις Κίχλη κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της Κόμπο τον κόμπο, ενώ συμμετέχει και στη συλλογική έκδοση διηγημάτων με τον τίτλο Το μυστικό (επιμ. Αμάντα Μιχαλοπούλου, Καστανιώτης 2018).   ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΛΟΥΚΑ

***

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΟ
Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται διηγήματα (κείμενα μυθοπλασίας) στην ελληνική γλώσσα τα οποία μέχρι τη στιγμή της αποστολής τους δεν έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή οπουδήποτε στο διαδίκτυο. Τα διηγήματα αποστέλλονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση edit@bookpress.gr. Στην περίπτωση που το διήγημα επιλέγεται για να δημοσιευτεί, και μόνο σε αυτή, θα επικοινωνούμε με τον συγγραφέα το αργότερο μέσα σε 20 μέρες από την αποστολή του διηγήματος και θα τον ενημερώνουμε για το χρόνο της επικείμενης δημοσίευσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, καμιά επιπλέον επικοινωνία δεν θα πρέπει να αναμένεται και ο συγγραφέας επαναποκτά αυτομάτως την κυριότητα του κειμένου του. Τα προς δημοσίευση διηγήματα ενδέχεται να υποστούν γλωσσική επιμέλεια.