Για μια ζεστή αγκαλιά (διήγημα)

Οι άλλοι γύρω τους απορούν. Με αγωνία παρακολουθούν τα καζάντια τους που δεν έχουν τέλος. Μοιάζουν με κινούμενα κουρέλια. Τι κουρέλια, δηλαδή, κουρελούδες να λες. Από αυτές που τις πατάς, ξεσκονίζεις τα πόδια σου, αφήνεις τη σκόνη εκεί, μα δεν σε νοιάζει. Έλα μωρέ, λες, κουρελού είναι, άμα βρωμίσει, θα την πετάξεις και θα πάρεις άλλη.

Γνωριστήκανε ένα καλοκαίρι μέσω μιας φίλης. Έχετε πολλά κοινά, τους είπε, προκαλώντας τους να τα ανακαλύψουν. Φόρεσαν τα καλά τους και βάλθηκαν να την επιβεβαιώσουν σαν στρατιωτάκια που ορκίστηκαν να υπηρετήσουν την πατρίδα. Και τα έκαναν όλα σωστά – ή τουλάχιστον έτσι τους φάνηκε.

Είχαν φυλάξει ο ένας για τον άλλον μια αγκαλιά. Στην αρχή απολαύσανε τη ζεστασιά της. Νωχελικά φιλιά και χάδια αδίστακτα πάνω στα ποθητά κορμιά τους. Για τα μυστικά της αγκαλιάς, ούτε λόγος. Εξάλλου, ήταν νωρίς. Δεν αποκαλύπτεται κανείς με το καλημέρα σας.

Λίγο αργότερα η αγκαλιά είναι έτοιμη να αποκαλύψει την ιστορία της. 

Περνά ο καιρός κι αυτοί διατηρούν το ύψος τους, αγέρωχοι κι ακούραστοι. Λίγο αργότερα η αγκαλιά είναι έτοιμη να αποκαλύψει την ιστορία της. Και κάθε ιστορία έχει τα καλά και κακά της. Σωστά; Κάθονται και την ακούν προσεκτικά –όλο αγωνία– να μονολογεί. Δυο φωνές όμως. Δυο ιστορίες. Ώπα, ώπα, ένας- ένας. Όλοι θα πάρετε σειρά. Και τσαφ, σαν πυροτέχνημα, να σου οι παρεξηγήσεις, τα σου είπα, τα μου είπες, τα φύγε, τα έλα. Κι από τα ίδια περνάνε στα διαφορετικά. Μαζί με αυτά η αγκαλιά έχει χάσει τη θέρμη της, έτσι όπως έχει ξεγυμνωθεί. Ρίξτε της κάτι στους ώμους της. Δεν τη βλέπετε; Τουρτουρίζει.

Τώρα πια έχουν χάσει αρκετό ύψος και τους φαίνεται. Κι άλλοι τους το λένε. Στοπ! Τουλάχιστον ας σταματήσει εδώ η πτώση. Όχι άλλο.

Ο χρόνος λειτουργεί αντίστροφα. Εμμονή και πείσμα κυλά στις φλέβες τους. Και κάποια στιγμή δείχνουν πως τα καταφέρνουν. Οι έκρυθμες στιγμές των δυο «εγώ» εναλλάσσονται με γαλήνιες όπου το «εμείς» φαντάζει πιο ισχυρό μες στην ανακατωσούρα του. Αναθαρρούν. Και τότε νιώθουν και οι δυο ταυτόχρονα –λες κι είναι καμωμένοι από τα ίδια υλικά– μια γλυκιά πνοή να τους περιτριγυρίζει. Η αγκαλιά είναι στα φόρτε της. Μικρή η διάρκειά της. Ο φόβος φυλάει τα έρμα... Αμέσως μετά τυλίγονται με τον μανδύα της άμυνας. Παίρνουν τα σπαθιά τους, έτοιμοι για την επικείμενη μάχη. Αν πάλι το σπαθί έχει πολυχρησιμοποιηθεί και θέλει ακόνισμα, οι κινήσεις γίνονται γρήγορα και μεθοδικά. Έχουν γίνει ειδικοί πια. Μεγάλο πράγμα η πείρα, λένε. Άμα δεν την έχεις, την επιζητάς κι άμα την κατέχεις, την αναμετράς.

Έρμαιο των αποφάσεων τους η αγκαλιά, αιχμάλωτη των αναγκών τους.

Στέκεται μετέωρη, αδύναμη και γυμνή όπως η αλήθεια της. 

Info