alt

Για την παράσταση «Μήδεια - Μηδέν στο κόκκινο», σε σκηνοθεσία της Σοφίας Διονυσοπούλου, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Φούρνος.

Του Νίκου Ξένιου

Ο μονόλογος Μήδεια∙ μηδέν στο κόκκινο στο θέατρο «Φούρνος» σε σκηνοθεσία της συγγραφέως Σοφίας Διονυσοπούλου και με πρωταγωνίστρια τη Δέσποινα Σαραφείδου ήταν μια εξαιρετική παράσταση. Με μαντικές ικανότητες, η μια φωνή, της εσωτερικής Μήδειας, υπαγορεύει τον Φόνο στην άλλη, τη φωνή της γήινης και σαρκικής εκδοχής της: ο Φόνος παρίσταται ως πράξη ιερότητας, ως ιερουργία ή τελετουργική θυσία, ενώ ο σχεδόν έμμετρος λόγος της κυρίας Διονυσοπούλου υποκαθιστά τον ρόλο της μουσικής και χορογραφείται θαυμάσια από τη Δέσποινα Σαραφείδου.

Πρόσωπο ή σύμβολο;

Η Μήδεια της κυρίας Διονυσοπούλου απειλείται, είναι ένα πλάσμα διωκόμενο, αλλότριο, αποξενωμένο από τα γνωρίσματα της ανθρωπινότητας.

Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον τραυματισμένο ψυχισμό της Μήδειας, ωστόσο η προσέγγιση αυτής της θεατρικής περσόνας σπανίως γίνεται με γνώμονα την ψυχολογίζουσα προσέγγιση του νεώτερου θεάτρου. Η Μήδεια πλέον είναι σύμβολο, αλληγορία, φιγούρα αρχετυπικών διαστάσεων. Ταυτόχρονα μητρική και αιμοσταγής, διχάζεται ανάμεσα στην ιερατική επισημότητα της παιδοκτόνου και το μητρικό φίλτρο, ανάμεσα στη βαρύτητα της γαλαζοαίματης και την παραζάλη της ερωτικά απατημένης. Η Μήδεια της κυρίας Διονυσοπούλου απειλείται, είναι ένα πλάσμα διωκόμενο, αλλότριο, αποξενωμένο από τα γνωρίσματα της ανθρωπινότητας. Η εκδικητική της φιγούρα δεσπόζει μοναχική πάνω στη σκηνή καθώς δεν παριστά μόνο το ευριπίδειο έργο, αλλά ανακαλεί και τη Μήδεια του Σενέκα, του Corneille, του Jean Anouilh και το «Υλικό Μήδειας» του Heiner Müller, κρατώντας στη μνήμη και στα χέρια της τον διαμελισμένο αδελφό και την εγκαταλελειμμένη πατρίδα. Η επιβίβασή της στην Αργώ διαγράφει την προσωπικότητά της εξ απαλών ονύχων: «Κάποτε έτρεχα με ξέπλεκα μαλλιά/στους λόφους που κυμάτιζαν σαν στεριανά πελάγη».

Το καράβι του Ιάσονα σηματοδοτεί την αποκοπή της από τον ομφάλιο λώρο της μυστικιστικής Ανατολής και τη βίαιη προσαγωγή της στο ελληνικό πολιτιστικό σκηνικό: «ἡμάρτανον τόθ΄ ἡνίκ΄ ἐξελίμπανον δόμους πατρῴους͵ ἀνδρὸς Ἕλληνος λόγοις πεισθεῖσα» (στ. 800), όπου θα μετατραπεί σε θεραπαινίδα του Ιάσονα, θα γίνει το αποθησαύρισμα/λάφυρο του κατακτητή και ως «δάμαρ» θα γνωρίσει τον εξευτελιστικό παραγκωνισμό από τη νέα ερωμένη, τη Γλαύκη. Αντίστοιχα, η Γλαύκη στο κείμενο υφίσταται τη φριχτή μαγεία της απατημένης Μήδειας ως «Βάκχα του Άδη» που αναλώνεται άκλαυτη, ανυμέναιη, περιβεβλημένη την καθαρτική φωτιά ενός δηλητηριασμένου νυφικού δώρου. Από το κείμενο της ευριπίδειας τραγωδίας συνάγεται η κατάσταση πένθους της Μήδειας («κεῖται δ΄ ἄσιτος͵ σῶμ΄ ὑφεῖσ΄ ἀλγηδόσι», στ. 25), ενώ η ματιά της εστιάζει στα παιδιά της («στυγεῖ δὲ παῖδας», στ. 35), που θα τα σφάξει αποφασιστικά: «ἄγ΄͵ ὦ τάλαινα χεὶρ ἐμή͵ λαβὲ ξίφος͵ λάβ΄͵ ἕρπε πρὸς βαλβῖδα λυπηρὰν βίου» (στ. 1245-1250). Η εμφαντική εκφώνηση κάποιων γεωργιανών λέξεων εντείνει την αίσθηση της ανατολίτικης ιεροτελεστίας. Στο υποβλητικό αποτέλεσμα συμβάλλουν, ακόμη, η επιστράτευση της κούνιας και της μεγεθυμένης σκιάς της στον τοίχο, καθώς και η εξαιρετική χρήση του σκηνικού φωτός (Παναγιώτης Μανούσης).

Διωκόμενη ή φορέας αυτοδικίας;

Εμπνευσμένη από ένα συνδυασμό μύθων που προϋπήρχαν του Ευριπίδη και όχι από τον ίδιο τον Ευριπίδη, η Μήδεια της κυρίας Διονυσοπούλου εισηγείται τον «καθαρτικό», λυτρωτικό ρόλο του Φόνου, σε αντίθεση με το έγκλημα της παιδοκτονίας, που συνιστά διαπολιτισμικό ταμπού.

Μάγισσα της κοντινής Κολχίδας, ισόθεη βασιλοπούλα που έχει μεταναστεύσει, που την υποδέχονται με βασιλική επισημότητα και τη θεοποιούν, κατόπιν όμως την υποβιβάζουν, την περιφρονούν, την αποκαλούν η «αλλόκοτη ξένη», μέχρι που στο τέλος την εξορίζουν, κι αυτήν και τα παιδιά της. Εμπνευσμένη από ένα συνδυασμό μύθων που προϋπήρχαν του Ευριπίδη και όχι από τον ίδιο τον Ευριπίδη, η Μήδεια της κυρίας Διονυσοπούλου εισηγείται τον «καθαρτικό», λυτρωτικό ρόλο του Φόνου, σε αντίθεση με το έγκλημα της παιδοκτονίας, που συνιστά διαπολιτισμικό ταμπού. Τα παιδιά της θα θυσιαστούν στον βωμό της Ήρας, είτε για να κατακτήσουν την αθανασία, είτε γιατί είναι σπόρος του Κακού που πρέπει να ξερρριζωθεί («ἐσῆλθέ μ’ οἷκτος εἰ γενήσεται τάδε») γιατί η Μήδεια προβλέπει το μέλλον:

«Το ’βλεπα εγώ η μάγισσα το μέλλον μου να τρέχει
Να ’ρχεται καταπάνω μου λαμπρό και ζοφερό
Μα η ψυχή μου αψήφησε τον κάθε οιωνό.
Έρωτας είναι η Μήδεια, πάθος σφοδρό και Λόγος
Λόγος που δημιούργησε τον πόθο των θεών
Λέξη που μένει ανείπωτη, γέννα φριχτή και τρόμος
Αρχή των πάντων χρυσαφιά και τέλος πορφυρό».

Πιστή στο ποιητικό θέατρο και τον ρυθμό, η γλώσσα της Διονυσοπούλου οικοδομεί ένα νατουραλιστικό σύμπαν λυρισμού και σκληρότητας, τρυφερότητας και πάθους, μεταφυσικής και γήινου ερωτισμού. Η Μήδειά της βιώνει με σωματική ένταση την υπέρβαση και τη λαγνεία συνοψισμένες στο συναίσθημα της δημιουργικής ζήλειας, στρέφεται ως σούφι σε ρυθμούς κοσμογονίας διαγράφοντας ένα κόκκινο κύκλο στο έδαφος και αποζητώντας την «τίσιν» για τον Όρκο που παρέβη ο παγκάκιστος, «μονοσάνδαλος» Ιάσονας. Ο απροκάλυπτος, συγκλονιστικός και προδομένος ερωτισμός της θα συνθλίψει το ευτελές Αρσενικό και τον καρπό της αποτροπαϊκής ένωσης μαζί του, καταργώντας την ελληνικού τύπου τυραννία και επαγγελλόμενος την επικράτεια ενός θηλυκρατούς Δικαίου μιας Εκάτης ή μιας αρχαϊκής Ερινύας. Το ανορθόλογο στοιχείο που κομίζει είναι εύκολα παρερμηνεύσιμο, καθώς την ενθρονίζει στο πάνθεον των αιμοδιψών ηρωίδων, των καταραμένων ψυχών, των πλανώμενων φοβήτρων και της προσδίδει δαιμονικό μέγεθος, επισείοντας μια μόνιμη απειλή στη διάρκεια της παράστασης.

Βαμμένη την πορφύρα του αίματος

Σε όμορφα Ελληνικά, το κείμενο αυτό δίνει τη δυνατότητα στο αδρό, μεσογειακό πρόσωπο της Δέσποινας Σαραφείδου να κινηθεί σε μιαν ευρύτατη γκάμα εκφράσεων, να διατρέξει ολόκληρη την κλίμακα των συναισθημάτων και να εντυπωσιάσει με τον έλεγχο των μέσων της, εκτυλίσσοντας μιαν άρτια τοπιογραφία συμβόλων και παραδηλώσεων.

Η κόκκινη Μήδεια της κυρίας Διονυσοπούλου δεν είναι «μιαιφόνος», αλλά ιέρεια της θεότητας, εγγύτερη στις γενεσιουργές του σύμπαντος δυνάμεις, μητριστική και κυριαρχική, οριακή φιγούρα που σχεδόν ταυτίζεται με τη φυσική τάξη πραγμάτων, ομνύει στις δυνάμεις του φωτός καταβυθιζόμενη στα σκοτεινά τενάγη του καθοσιωμένου εγκλήματος, στο βασίλειο του ενστίκτου, της ενόρασης και της προφητείας, ώστε από αυτό το «πηγάδι» (όπως θα ’λεγε ο Χειμωνάς) να κατευθύνονται οι μεγαλειώδεις και τρομακτικές της ενέργειες. Δηλώνει ως κίνητρο ένα ψυχισμό «κρείσσονα τῶν ἐμῶν βουλευμάτων, ὅσπερ μεγίστων αἲτιος κακῶν βροτοῖς» (Ευριπίδη Μήδεια, στ. 1079-1080). Στον συγκρουσιακού χαρακτήρα εσωτερικό της μονόλογο βασίζεται αυτή η δωρική παράσταση, όπου την πρωτοκαθεδρία κρατά ο λόγος και όπου κάθε κίνηση υπηρετεί το νοηματικό εύρος της κάθε μεμονωμένης λέξης. Κινούμενη από τον γεωγραφικό χώρο της Κολχίδας έως την Ελλάδα, η εγγονή του Ήλιου εμφανίζεται ενδεδυμένη την άψογη σκελετική στολή των Alexander Collections, σε δύο χρωματικές ποιότητες: το κόκκινο και το κίτρινο αντιστοιχούν σε δυο διαφορετικές υποστάσεις, της Γυναίκας-Μήδειας αφενός και της Βασίλισσας-Μήδειας αφετέρου. Ένα λίκνο παρουσιάζεται ταυτόχρονα και ως ειρκτή, δυο αρβύλες συμβολίζουν τα δυο της παιδιά που θα σφαγούν για να γλιτώσουν, η παιδοκτόνος φέρει κόκκινο μπούστο και κρατά λωρίδες κόκκινου αίματος ως άλλη Θεά των Όφεων του μινωϊκού πολιτισμού.

Σε όμορφα Ελληνικά, το κείμενο αυτό δίνει τη δυνατότητα στο αδρό, μεσογειακό πρόσωπο της Δέσποινας Σαραφείδου να κινηθεί σε μιαν ευρύτατη γκάμα εκφράσεων, να διατρέξει ολόκληρη την κλίμακα των συναισθημάτων και να εντυπωσιάσει με τον έλεγχο των μέσων της, εκτυλίσσοντας μιαν άρτια τοπιογραφία συμβόλων και παραδηλώσεων. Η ηρωίδα υποδύεται την υποταγμένη και γρήγορα ανασύρει το τέχνασμα και την πανουργία από την παρακαταθήκη μιας μαγείας αιώνων για να πάρει το αίμα της πίσω. Ως ανδρόγυνη θεότητα, η ευριπίδεια Μήδεια προαγγέλλει την επικράτηση της αρχαϊκής δύναμης στα εγκόσμια που θα καταγραφεί στις «Βάκχες» και αποθεώνεται βαρβαρικώ τω τρόπω. Ο Ιάσονας μάταια θα ψάξει τους απογόνους του: «λαθοῦ βραχεῖας ἡμέραν παίδων σέθεν, κἂπειτα θρήνει» (στ. 1240-1245), του λέει η άτεγκτη παιδοκτόνος.

Κάθε εκδοχή του προσώπου αυτού από τον Ευριπίδη και μετά διατηρεί ένα μέρος της αρχικής του ουσίας, που υπερβαίνει το ανεπεξέργαστο θυμικό μιας ψυχωτικής δολοφόνου για να ενταχθεί στο τελεστικό είδος: έτσι, στο τέλος του κειμένου της κυρίας Διονυσοπούλου, η Μήδεια απεκδύεται της ιερατικής της ενδυμασίας και λύνει τα μαλλιά της, για να μετατραπεί σε ένα σπαραγμένο ον που θα επικαλεσθεί τον πρόγονό της Ήλιο και θα λουστεί στο χλωμό φως του αποκαθιστώντας μια συμπαντική δικαιοσύνη: αυτή, η ηφαιστειογενής θεά της γονιμότητας, η Γοργώ, η στέρφα ηρωίδα του Λόρκα, η «ενσάρκωση του Μαύρου Έρωτα» του Γιαν Κοτ, η γεωργιανή χορεύτρια, η ασιάτισσα μάνα, η ψυχή φευγάτη σαν πεταλούδα, η Μαρία Κάλλας του Κερουμπίνι και του Παζολίνι, αλλά και η ευδαίμων άπατρις, η κατατρεγμένη μετανάστις που θέλει να ανακτήσει τη χαμένη της πατρίδα και ταυτότητα.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ψυχολογία Συριανού συζύγου: Χριστίνα» του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη, στο Θέατρο Σταθμός

«Ψυχολογία Συριανού συζύγου: Χριστίνα» του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη, στο Θέατρο Σταθμός

Το έργο «Ψυχολογία Συριανού συζύγου: Χριστίνα», βασισμένο στη νουβέλα του Εμμανουήλ Ροΐδη, ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη, από 4 Οκτωβρίου έως 29 Νοεμβρίου.

Επιμέλεια: Book Press

Μετά από δύο επι...

Τίλντα Σουίντον, Θεόδωρος Τερζόπουλος, Πάτι Σμιθ & Λένα Πλάτωνος, μεταξύ πολλών άλλων, στο φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Τίλντα Σουίντον, Θεόδωρος Τερζόπουλος, Πάτι Σμιθ & Λένα Πλάτωνος, μεταξύ πολλών άλλων, στο φετινό πρόγραμμα της Στέγης

Τίλντα Σουίντον, Θεόδωρος Τερζόπουλος, Πάτι Σμιθ & Λένα Πλάτωνος, μεταξύ πολλών άλλων, κοσμούν το φετινό, πλουσιότατο και άκρως ερεθιστικό, πρόγραμμα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. «Και τώρα, τι κάνουμε; Δεν περιμένουμε. Ούτε συνεχίζουμε αμέριμνοι. Μιλάμε και φωνάζουμε για τις πληγές, που πρέπει να τις νιώ...

Με «Το σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά ξεκινάει το πρόγραμμα της Στέγης για το φθινόπωρο

Με «Το σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά ξεκινάει το πρόγραμμα της Στέγης για το φθινόπωρο

Ο Δημήτρης Καραντζάς επιστρέφει στη Στέγη με μια περφόρμανς–παραβολή για τη βία, τον εθισμό στην εικόνα και την κατάργηση των ψευδαισθήσεων ή, αλλιώς, για την πραγματικότητα που, ό,τι κι αν κάνεις για να την αποφύγεις, αργά ή γρήγορα θα έρθει να σε βρει.

Επιμέλεια: Book Press

Από τις 30 Σεπτεμβρί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Ο δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζο Νέσμπο [Jo Nesbø] αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επιμέλεια: Ευλαλία Πάνου

...
Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Στο 10ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου, με τον Κώστα Κατσουλάρη θα συνομιλήσει ο συγγραφέας και πανεπιστημιακός Παναγής Παναγιωτόπουλος. Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά, την Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ.

Επιμέλεια: Book Press

Βίος ...

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

Για το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ [Michel Houellebecq] «Κάποιοι μήνες της ζωής μου» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία). 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Προβοκάτορας, φίλεχθρος, άνθρωπος που ζει από τις αντιπαραθέσεις και...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ