alt

Για την παράσταση «Καντίντ ή η αισιοδοξία» βασισμένη στο σατιρικό μυθιστόρημα του Βολταίρου σε διασκευή-σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα.

Του Νίκου Ξένιου

«Κάθε άνθρωπος γεννιέται είτε για να σπαράζει από αγωνία
είτε για να βυθίζεται στη χαύνωση της πλήξης».
Βολταίρος

«Ο όρος sensus communis σήμαινε για τους Ρωμαίους όχι μόνο κοινός νους, αλλά και ανθρωπιά και ευαισθησία. Σήμερα ο όρος υποδηλώνει τη χυδαία, κοινή λογική», γράφει ο Βολταίρος στο Φιλοσοφικό Λεξικό (Αθήνα, Στάχυ, 2001). Ο κοινός νους υποδηλώνει, ενίοτε, τον εύπιστο, ή και τον βλάκα: Καντίντ ή η αισιοδοξία του Βολταίρου, σε διασκευή και λαμπρή σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο θέατρο Πόρτα, σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης. Ο φιλομαθής και αφελής Καντίντ διαθέτει τον περίφημο «κοινό νου», διδάσκεται από τις περιπέτειές του και σταδιακά από επώνυμος ήρωας μεταμορφώνεται σε φιλόσοφο, όπως ο Τηλέμαχος του Φενελόν. Οι διάλογοι του κειμένου εντάσσονται στη φιλοσοφική αναζήτηση του 18ου αιώνα πάνω στον φαταλισμό και την ύπαρξη του Κακού. Για μιαν ακόμη φορά η πεζογραφία ανατροφοδοτεί το θεματολόγιο του θεάτρου.Ιστορικό-φιλοσοφικό πλαίσιο του έργου

Ο Καντίντ διατρέχει την υδρόγειο κατασκευάζοντας νοητούς άξονες: Βεστφαλία στον Βορρά, Περού στη Δύση, Βενετία στον Νότο, Κωνσταντινούπολη στην Ανατολή: αυτοί είναι οι κυριώτεροι τόποι όπου εκτυλίσσεται η αφήγηση και όπου θα λάβει χώρα το μυητικό ταξίδι του ήρωα.

Όταν γράφει το «Καντίντ» ο Βολταίρος (François-Marie Arouet) είναι επηρεασμένος από δυο ιστορικά γεγονότα: πρώτο, από τον καταστροφικό σεισμό της Λισαβόνας, την 1η Νοεμβρίου του 1755, και δεύτερο, από την αρχή του Επταετούς Πολέμου (1756). Το 1755 ένας ισχυρός σεισμός πλήττει τις ακτές της Πορτογαλίας και ισοπεδώνει τη Λισαβόνα. Μαζί με τις επιδημίες και το τσουνάμι της ίδιας χρονιάς, πάνω από 100.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, αριθμός που αντιστοιχεί στο μισό του πληθυσμού της πόλης και στο ένα τρίτο του πληθυσμού της Πορτογαλίας. Ο σεισμός έχει τεράστιο αντίκτυπο σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι θεολόγοι της εποχής, σε προφανή αμηχανία, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η οργή του Θεού ξέσπασε σε μια πόλη πιστών καθολικών με αναρίθμητες εκκλησίες που κατέρρευσαν στη στιγμή, τη μέρα της θρησκευτικής εορτής των Αγίων Πάντων. Ο Βολταίρος στέλνει ένα ποίημά του στη Λισαβόνα που χάθηκε: «Poème sur la désastre de Lisbonne» στον Ρουσσώ κι εκείνος του απαντά με μιαν επιστολή περί της Θείας Πρόνοιας.

Ο Βολταίρος εξομολογείται, στο ένατο βιβλίο των Confessions του, ότι το φιλοσοφικό μυθιστόρημα «Καντίντ» θα ήταν η απάντησή του στην επιστολή αυτήν του Ρουσσώ. Το έργο δημοσιεύθηκε στη Γενεύη το 1759, δήθεν μεταφρασμένο εκ της Γερμανικής από κάποιον υποτιθέμενο Δόκτορα Ραλφ. Ένα χρόνο μόλις πριν είχε δημοσιευθεί η «Encyclopédie» των Ντιντερό και Ντ’ Αλαμπέρ, στην οποία συμμετείχε και ο Βολταίρος. Ο Καντίντ διατρέχει την υδρόγειο κατασκευάζοντας νοητούς άξονες: Βεστφαλία στον Βορρά, Περού στη Δύση, Βενετία στον Νότο, Κωνσταντινούπολη στην Ανατολή: αυτοί είναι οι κυριώτεροι τόποι όπου εκτυλίσσεται η αφήγηση και όπου θα λάβει χώρα το μυητικό ταξίδι του ήρωα. Η αφήγησή του μετατρέπεται σε γλωσσική imago και, στη συγκεκριμένη θεατρική διασκευή, μεταστρέφεται σε θεατρική ενέργεια επί σκηνής.

Ένας εικονικός χάρτης μύησης

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος εμπλουτίζει μια παράσταση με κείμενα που κρίνει ότι φωτίζουν την κεντρική ιδέα, κείμενα παραβολικού χαρακτήρα αλλά και ανεκδοτολογικού χιούμορ, χωρίς να βαρυφορτώνει τους ηθοποιούς του με άκρατο βερμπαλισμό.

Το κάθε τι στην παράσταση του κύριου Μοσχόπουλου είναι καλά σταθμισμένο: η απολυταρχία της Κωνσταντινούπολης αντιστοιχεί, σε πρόχειρη αντιστοίχιση, στον δεσποτισμό των Ιησουϊτών μοναχών γερμανικής καταγωγής που εμπλέκονταν στον πόλεμο της Παραγουάη. Σε μιαν εποχή όπου ο Διαφωτισμός άρχιζε με πολύ πιο σίγουρα βήματα να καθορίζει το πνευματικό και κοινωνικό πλαίσιο του ευρωπαϊκού χώρου, ο Καντίντ είναι η σθεναρή απάντηση στον γερμανό επινοητή του απειροστικού λογισμού Λάιμπνιτς, που υποστήριζε ότι «ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος από ένα σύνολο πιθανών κόσμων» και ότι «η Θεία Πρόνοια πάντα φροντίζει για το καλό μας». Ο Βολταίρος τοποθετείται κριτικά έναντι της «αποκατεστημένης αρμονίας» και του στείρου, παθητικού οπτιμισμού του Λάιμπνιτς, πιθανόν για να αντιταχθεί στην ερωμένη του Εμιλί ντι Σατελέ, μια φανατική οπαδό του γερμανού φιλοσόφου.

Η παράσταση δανείζεται πολλές φράσεις από salons της εποχής, από αποφθέγματα που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, ως ευφυολογήματα. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος εμπλουτίζει μια παράσταση με κείμενα που κρίνει ότι φωτίζουν την κεντρική ιδέα, κείμενα παραβολικού χαρακτήρα αλλά και ανεκδοτολογικού χιούμορ, χωρίς να βαρυφορτώνει τους ηθοποιούς του με άκρατο βερμπαλισμό αλλά επιτρέποντάς τους να κινηθούν, να μεταμφιεστούν, να παίξουν με τους κώδικες του «καθαρού» θεάτρου. Τα «πειραγμένα» κρινολίνα της Κλαίρ Μπρέισγουελ, οι περούκες και το λευκό μακιγιάζ, και οι χάρτινες φιγούρες παλιών βιβλίων που κινούνται σε ένα κουκλοθέατρο διαρκούς αλλαγής σκηνικού (έξοχη η ιδέα της Ευαγγελίας Θεριανού), ακόμη και κάποια αισθησιακή γυμνότητα στις διονυσιακές σκηνές του Ελ Ντοράντο, επιτρέπουν τη νοερή μεταφορά του θεατή στα τοπία της μυητικής περιπλάνησης του Καντίντ, ενώ υπογραμμίζουν, παράλληλα, τον αμιγώς αφηγηματικό χαρακτήρα της περιπλάνησης και τη σύμβαση σε σχέση με την πραγματικότητα του αφηγητή. Έτσι συνάπτεται ένα έξυπνο λεκτικό παιχνίδι διαρκούς εισόδου και εξόδου στο και από το αφηγηματικό σύμπαν του Βολταίρου.

alt

Στο σαλόνι της Μαρκησίας ντε Παρλινιάκ

Ντυμένος με τυρολέζικο καπελάκι και σορτσάκι, ο Μιχάλης Συριόπουλος ενσαρκώνει με άψογη άρθρωση και μειλίχιο χαμόγελο τον ρόλο του Καντίντ, παίζοντας με τις ποιότητες της σκηνικής πραγματικότητας και καλά «ενορχηστρωμένος» με τα υπόλοιπα έξι μέλη του θιάσου.

Η παράσταση δίνει έναρξη στην εξιστόρηση πιάνοντάς την από το μεσαίο κεφάλαιο του βιβλίου του Βολταίρου, το πιο «δημοσιογραφικό» θα λέγαμε σε σημερινή ορολογία. Η δράση επικεντρώνεται στο σαλόνι της Μαρκησίας ντε Παρλινιάκ (εξαιρετική η Ελένη Βλάχου στον ρόλο): «Καλώς ήρθατε στο Φιλοσοφικό-ψυχαγωγικό-χαρτοπαικτικό-διαφωτιστικό μας Σαλόνι Μεσιέ Καντίντ. Πάντα χαιρόμαστε να συμπεριλαμβάνουμε νέους ανθρώπους στην παρέα μας. Ανθρώπους που έχουν κάτι καινούργιο να μας αφηγηθούν, να μας διδάξουν, να μας επιμορφώσουν, θα έλεγα».

Η αγαθή ψυχή (candida anima) ενός ευγενούς νέου τού υπαγορεύει να παραμείνει στη φάση της παθητικής αποδοχής των διδαχών του δασκάλου του, καθώς ζει περιχαρακωμένος πνευματικά από το σκηνικό του πύργου του βαρόνου στη Βεστφαλία: ντυμένος με τυρολέζικο καπελάκι και σορτσάκι, ο Μιχάλης Συριόπουλος ενσαρκώνει με άψογη άρθρωση και μειλίχιο χαμόγελο τον ρόλο του Καντίντ, παίζοντας με τις ποιότητες της σκηνικής πραγματικότητας και καλά «ενορχηστρωμένος» με τα υπόλοιπα έξι μέλη του θιάσου. 

Οι ηθοποιοί της παράστασης είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Γύρω από τον Καντίντ κινούνται τα πρόσωπα του Κακάμπο, valet του Καντίντ (ο Παντελής Βασιλόπουλος ξεκαρδιστικός στον ρόλο), της απαισιόδοξης Γριάς [1], της Κυνεγόνδης που αποδίδει η Ευσταθία Τσαπαρέλη, του ιησουίτη βαρόνου Θούντερ-τεν Τρονκ, επαρχιώτη ευγενούς από τη Βεστφαλία που θέλει να αποκλείσει τον Καντίντ από τη γερμανική αριστοκρατία, της Πακέτ, κυρίας επί των τιμών του βαρόνου, του ολλανδού Ιάκωβου τού Αναβαπτιστού, με τον οποίον ο Καντίντ θα μπαρκάρει για Λισαβόνα, του γιου του βαρόνου (Δημήτρης Φουρλής), του Μαρτέν (Βασίλης Κουλακιώτης), του πλούσιου δον Ισαάκ Ποκοκουράντε (στη βιβλιοθήκη του μας ξεναγεί με ξεκαρδιστικό τρόπο ο Φοίβος Συμεωνίδης) και του δασκάλου του Πανγκλός, φιλοσόφου που διδάσκει την «μεταφυσικο-θεολογικο-κοσμολονοικολογική» θεωρία του Λάιμπνιτς (Μάνος Γαλάνης). 

Ο τόπος κατάληξης του ταξιδιού και ο Ορθός Λόγος

Μόνο μέσα στο νέφος της ψευδαίσθησης του έρωτα λειτουργεί, τελικά, ο κοινός νους. Να είναι, αυτός ο χαρακτήρας, ο πρόδρομος του Ηλίθιου του Ντοστογιέβσκη;

Σε όλο το ταξίδι τους ο Καντίντ, ο βαρόνος, ο Πανγκλός, ο Μαρτέν και ο Κακάμπο συζητούν σχετικά με την αιτιότητα στο σύμπαν, τη φύση του κακού, την Αναγκαιότητα και την Ελευθερία, το πώς θα μπορούσε να απαλυνθεί η βεβαρυμένη συνείδηση ενός κατάδικου στις τουρκικές γαλέρες. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει ο Καντίντ πλησιάζοντας τις ακτές της Τρανσυλβανίας είναι η Κυνεγόνδη που, μαζί με τη Γριά, απλώνουν πετσέτες για να στεγνώσουν. Η όμορφη Κυνεγόνδη δεν έχει ιδέα για το πόσο έχει ασχημήνει. Οι ευγενείς, τα θρησκευτικά τάγματα, διάφοροι επιτηδευματίες της εποχής, η Ακαδημία Επιστημών των Παρισίων και τα θέματά της, το σύστημα δικαιοσύνης της Γαλλίας και ο πόλεμος, όλα αυτά είναι τα θέματα που απασχολούν τον Βολταίρο στο «Καντίντ», αυτό το picaresque εγκώμιο κατά της μωρίας των συγχρόνων του. Μόνο υπό το πρίσμα του έρωτα κατακτάται η απόλυτη αθωότητα, η προσήκουσα αφέλεια, ο ανόθευτος πρωτογονισμός τύπου Ελ Ντοράντο. Μόνο μέσα στο νέφος της ψευδαίσθησης του έρωτα λειτουργεί, τελικά, ο κοινός νους. Να είναι, αυτός ο χαρακτήρας, ο πρόδρομος του Ηλίθιου του Ντοστογιέβσκη;

«Ήρθε η ώρα να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας», λέει ακτιβιστικά ο Καντίντ και κλείνει το έργο. Και αυτός είναι ο ορισμός της κοινής λογικής. Γιατί, όπως δηλώνει και ο φιλόσοφος Πανγκλός: «Όλα τα γεγονότα αλληλοσυνδέονται στα πλαίσια του καλύτερου των κόσμων που θα ήταν δυνατό να υπάρξει. Γιατί, τελικά, εάν δεν σας είχαν διώξει με τις κλωτσιές από τον πύργο εξαιτίας των συναισθημάτων σας για τη δεσποινίδα Κυνεγόνδη, εάν δεν είχατε περάσει από την Ιερά Εξέταση, εάν δεν είχατε χάσει όλα τα πρόβατα που είχατε φέρει από τη χώρα του Ελ Ντοράντο, δεν θα μπορούσατε τώρα να τρώτε ζαχαρωτά κυδώνια και φυστίκια!».

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.


[1] Η λειτουργία αυτής της θεατρικής περσόνας (parrain ή marraine) βασίζεται στον μυστικό ψυχικό σύνδεσμο ανάμεσα σε μια κόρη και στη Νόνα που τη μεγαλώνει. Σε κάποιες γαλλικές επαρχίες αυτή η ψυχική συγγένεια συνεπάγεται τη νεανική εκμυστήρευση και την εμπιστοσύνη της κόρης προς τη νταντά.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
«Η χορτοφάγος» της Χαν Γκανγκ, σε σκηνοθεσία της Ντάρια Ντεφλοριάν (κριτική) – Ξεριζώνοντας πατριαρχικές αντιλήψεις επί σκηνής

«Η χορτοφάγος» της Χαν Γκανγκ, σε σκηνοθεσία της Ντάρια Ντεφλοριάν (κριτική) – Ξεριζώνοντας πατριαρχικές αντιλήψεις επί σκηνής

Για την παράσταση «Η χορτοφάγος», βασισμένη στο μυθιστόρημα της Χαν Γκανγκ (Han Kang), σε σκηνοθεσία Ντάρια Ντεφλοριάν (Daria Deflorian), στην Πειραιώς 260. © εικόνας: Andrea Pizzalis 

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Σ...

«Τα χρόνια» της Ανί Ερνό σε σκηνοθεσία Ελίνε Άρμπο (κριτική) – Όταν προσωπική και συλλογική ιστορία γίνονται ένα

«Τα χρόνια» της Ανί Ερνό σε σκηνοθεσία Ελίνε Άρμπο (κριτική) – Όταν προσωπική και συλλογική ιστορία γίνονται ένα

Για την παράσταση «Τα χρόνια», βασισμένη στο μυθιστόρημα της Ανί Ερνό (Annie Ernaux), σε σκηνοθεσία Ελίνε Άρμπο, στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. © εικόνας: Fred Debrock

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

Για το δοκίμιο εκλαϊκευμένης ιστορίας του Θεόδωρου Παπακώστα «Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» (εκδ. Key Books).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Στο δοκίμιο του ...

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

Προδημοσιεύση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ» (μτφρ. Σοφία Τρουλλινού), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Petites Maisons. Μαζί, ένα πολύ προσωπικό βίντεο με τον συγγραφέα στο Σίδνεϊ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, φέρνουν ξανά στις πρ...

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας ξεδιπλώνονται, ο παραλογισμός εισβάλλει, οι «απλοί» άνθρωποι παλεύουν κόντρα στις εξελίξεις, τους Άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς τους – αυτά και πολλά ακόμα συναντάμε σε οκτώ μυθιστορήματα από Έλληνες συγγραφείς που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ