alt

Για την όπερα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ «Ο μαγικός αυλός», η οποία παρουσιάζεται στην «Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μέχρι και τις 29 Απριλίου 2018.

Του Νίκου Ξένιου

Η Εθνική Λυρική Σκηνή ανεβάζει στην «Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος» την όπερα του Μότσαρτ O Mαγικός Αυλός σε σκηνοθεσία του αυστραλού καλλιτεχνικού διευθυντή της Komische Opera του Βερολίνου Μπάρρη Κόσκυ [1]. Η παραγωγή, σε συνεργασία με τη Σουζάν Αντράντε και με τη βρετανική θεατρική ομάδα «1927» [2] ξεκίνησε το 2012 την περιοδεία της στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου και στην Ελλάδα παρουσιάζει τη σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση στον ρόλο της Βασίλισσας της Νύχτας, σε εναλλαγή με τη Βασιλική Καραγιάννη και τη Δήμητρα Κωτίδου. Επίσης, τον μπάσο Πέτρο Μαγουλά ως Ζαράστρο και την υψίφωνο Μαρία Παλάσκα ως Παμίνα, τον τενόρο Σάσα Εμανουέλ Κράμερ ως Ταμίνο, τον βαρύτονο Τίμο Σιρλαντζή ως Παπαγκένο και τη Μαριλένα Στριφτόμπολα ως Παπαγκένα. Μαέστροι η Ζωή Τσόκανου και ο Γιώργος Μπαλατσινός. 

Πρωτοποριακό «πάντρεμα» τεχνών

Το έργο ήταν μια αλληγορία της επίτευξης της ερωτικής coniunctionis μέσω της αναζήτησης της σοφίας και της φώτισης, δοσμένη με σύμβολα τεκτονικά, βοτανολογικούς υπαινιγμούς, επιστράτευση γνώσεων χημείας και προεικονισμούς τελετών μύησης, όλα αντλημένα από το οπλοστάσιο του Διαφωτισμού.

Ο Ταμίνο, ντυμένος με κοστούμι του Μεσοπολέμου, σώζεται από την κοιλιά ενός ερπετού με την παρέμβαση των Τριών Κυριών – επίσης ντυμένων με φορέματα εποχής. Ο Παπαγκένο, ο σύντροφός του, εμφανίζεται ως Μπάστερ Κήτον και τραγουδά «Ο πουλολόγος είμ’ εγώ», ο Ζαράστρο μακιγιάρεται σαν τον Νοσφεράτου του Μουρνάου, η Παμίνα με περουκίνι καρέ μαύρο, φόρεμα και άσπρο καλσόν τύπου Λουίζ Μπρουκς και η Βασίλισσα της Νύχτας σαν μια τερατώδης σκελετική αράχνη που καλύπτει την οθόνη με τα τεράστια πόδια και τον ιστό της. Τα Τρία Αγόρια αναπτύσσουν φτερά και ακολουθούν ως άγγελοι την πορεία μύησης των ηρώων. Ιπτάμενα κόκκινα χείλη με πόδια εντόμου πολλαπλασιάζονται, καρδιές εκρήγνυνται, ενώ μια ακολουθία από λουλούδια, πεταλούδες και μαϊμούδες συνθέτουν μιαν ευφάνταστη δυστοπία στην οθόνη.

Η άρια της Βασίλισσας της Νύχτας («Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen» [3]) στη Δεύτερη Πράξη του Μαγικού Αυλού είναι μια εκπληκτική σύνθεση για σοπράνο κολορατούρα που ο Μότσαρτ ετοίμασε το 1791 κατά παραγγελίαν του θεατρώνη Εμάνουελ Σικανέντερ. Στην όλη σύνθεση επιστράτευσε ποικιλία μουσικών ειδών, από το λιντ έως τη φούγκα και τις χορωδιακές συνθέσεις, ενώ δούλεψε σκληρά τις δύο πράξεις του έργου καθ’ όλη τη διάρκεια της άνοιξης και ως τις αρχές εκείνου του καλοκαιριού. Το έργο ήταν μια αλληγορία της επίτευξης της ερωτικής coniunctionis [4] μέσω της αναζήτησης της σοφίας και της φώτισης, δοσμένη με σύμβολα τεκτονικά (χαρακτηριστική είναι η αριθμολογία: τρία Αγόρια, τρεις Κυρίες, τρεις Σκλάβοι, τρία Πνεύματα που οδηγούν τον Ταμίνο στο ανάκτορο του Ζαράστρο, τρία διακριτά ζευγάρια προσώπων –Ταμίνο και Παμίνα, Παπαγκένο και Παπαγκένα, Βασίλισσα της Νύχτας και Ζαράστρ–, τρεις ναοί –της Φύσης, της Λογικής και της Σοφίας–, τρεις ομάδες συγχορδιών από την ορχήστρα κατά τα πρώτα μουσικά μέτρα του έργου), βοτανολογικούς υπαινιγμούς, επιστράτευση γνώσεων χημείας και προεικονισμούς τελετών μύησης, όλα αντλημένα από το οπλοστάσιο του Διαφωτισμού.

Οι ακτίνες του Ήλιου διώχνουν μακριά τη Νύχτα: ένα νέο συγκείμενο

Παραλείποντας το ρετσιτατίβο και γεμίζοντας τα διάκενα με αποσπάσματα από τις Φαντασίες του Μότσαρτ σε Ντο ελάσσονα and Ρε ελάσσονα (που δίνουν μιαν εικόνα της μουσικής που αγαπούσε το ευρωπαϊκό κοινό του 1784), οι Μπάρρη Κόσκυ και Σουζάν Αντράντε εντάσσουν το λιμπρέτο σε διαφορετικό context – «σαν να παρεμβάλλεις μερικά ποιήματα του Γκαίτε στη διάρκεια μιας παράστασης του "Βέρθερου"».

Στα δεκατρία του ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ ήταν ήδη σε θέση να επηρεάζει τη μουσική του αιώνα του. Στα μέσα του 1763 πήρε τον τίτλο του Kapellmeister στην αυλή του Πρίγκιπα-Αρχιεπισκόπου στο Σάλτσμπουργκ, ενώ από πολύ νωρίς είχε κατακτήσει τη μπαρόκ μουσική και το οπερατικό ύφος των ιταλών συνθετών. Τον Οκτώβριο του 1787 επισκέφθηκε τη Φρανκφούρτη για τη στέψη του Λεοπόλδου του Β΄με την παραγγελία της όπερας «La Clemenza di Tito» («Η μεγαλοψυχία του Τίτου»), ενώ τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς πληροφορήθηκε τη βαριά ασθένεια του πατέρα του και του έγραψε ένα γράμμα παρηγοριάς όπου η οπτική του απέναντι στον θάνατο μαρτυρά τη μύησή του στον Ελευθεροτεκτονισμό [5]. Και ενώ ξεκινά η παραγγελία του Μαγικού Αυλού το 1791 από τον Σικανέντερ, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς γεννιέται το έκτο του παιδί (το ένα από τα δύο που επιβίωσαν), ενώ άγνωστοι κύκλοι του δίνουν κρυφή παραγγελία για το «Ρέκβιεμ». Τρεις μήνες αργότερα, ο μεγάλος συνθέτης πεθαίνει από επιδημία, ενώ ο Σικανέντερ έζησε άλλα είκοσι χρόνια.

Σ’ αυτό το τελευταίο Singspiel [6] του ο Μότσαρτ έβαζε το ρετσιτατίβο να γεμίζει τα κενά ανάμεσα στις άριες, τα ντουέτα και τα χορωδιακά μέρη. Παραλείποντας το ρετσιτατίβο και γεμίζοντας τα διάκενα με αποσπάσματα από τις Φαντασίες του Μότσαρτ σε Ντο ελάσσονα and Ρε ελάσσονα [7] (που δίνουν μιαν εικόνα της μουσικής που αγαπούσε το ευρωπαϊκό κοινό του 1784), οι Μπάρρη Κόσκυ και Σουζάν Αντράντε εντάσσουν το λιμπρέτο σε διαφορετικό context – «σαν να παρεμβάλλεις μερικά ποιήματα του Γκαίτε στη διάρκεια μιας παράστασης του "Βέρθερου"». Ως λιμπρετίστας του Μότσαρτ, ο Σικανέντερ είχε επιδιώξει αναρχικό ύφος, ένα συνδυασμό εξωφρενικού χιούμορ, μαγείας, στοιχείων του Διαφωτισμού, θυμοσοφικών διαπιστώσεων και μιας μικρής δόσης βιαιότητας, ενώ το θέατρό του (Theater auf der Wieden) στα περίχωρα της Βιέννης, είχε τότε υποσχεθεί στον μεγάλο συνθέτη ιπτάμενους μηχανισμούς, παγίδες, κεραυνούς, φωτιές και καταρράκτες. Μάλιστα ο ίδιος ο Σικανέντερ είχε υποδυθεί, το 1791, επί σκηνής τον ρόλο του Παπαγκένο. Στα τέλη του 17ου αιώνα, κάποιες μουσικές συνθέσεις ήταν διανθισμένες με θεατρικά δρώμενα, ενώ κατά τον 18ο αιώνα κάποια θεατρικά έργα σατίριζαν τα ήθη ευγενών, αστών, ακόμη και βασιλικών προσώπων. Κάποιες αναφορές του Μότσαρτ (π.χ. το θεματολόγιο στην «Αρπαγή από το Σεράι») θα μπορούσαν να είναι μια αναφορά στο είδος vaudeville: όμως, η βωντβίλ ως αυτόνομο είδος γίνεται δημοφιλής στις Η.Π.Α. και τον Καναδά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930.

alt

Ανθρωπιστικός Ιδεαλισμός και Διαφωτισμός σε μια νέα εποχή

Η σκηνοθεσία του Μπάρρη Κόσκυ είναι μια εικονική (virtual) vaudeville: τα σκυλιά του Μονόστατου αγριεύουν και αναπτύσσουν τεράστια σαγόνια, ενώ η Παμίνα τραγουδά: «Ach, ich fühl’s» («Αχ, το νιώθω»)ο Παπαγκένο πίνει κοκτέιλ και βλέπει ροζ ιπτάμενους ελέφαντες να χορεύουν πιρουέτες μπροστά του, ενώ αναζητά τον έρωτα της Παπαγκένα και διακινδυνεύει να ζήσει μόνο ένα όνειρο, το γκλόκενσπηλ που θα τον προστατεύσει μέσα σ’ ένα κιβώτιο που περπατά αποκαλύπτει μια χορεία από κόκκινες κούκλες με χοντρές γάμπες που χορεύουν καν-καν, ενώ η Παπαγκένα είναι χορεύτρια της Rue Pigalle. Ο Μαγικός Αυλός του Ταμίνο είναι μια γυμνή Τίνκερμπελ (η νεραϊδούλα του Πήτερ Παν ), που πετώντας αφήνει νότες πίσω της με καρτουνίστικο τρόπο. 

Στη σκηνοθεσία Κόσκυ/Αντράντε ο γερμανικός εξπρεσιονισμός στον κινηματογράφο και το βρετανικό χιούμορ τύπου Μόντι Πάιθονς, οι γραπτοί διάλογοι του βωβού υπογραμμισμένοι από αυτοσχεδιασμούς τύπου κινεζικής όπερας, τα διαδραστικά χορογραφικά στοιχεία και η αισθητική του μιούζικ χωλ συνθέτουν μιαν ολοκαίνουργια προσέγγιση του αινιγματικού αυτού έργου, πλησίστια στις προσλαμβάνουσες ενός νέου κοινού, σχετικά εθισμένου στην εικόνα.

Στον Μαγικό Αυλό ο Μότσαρτ αποκάλυπτε με ρητορικό τρόπο ότι ο Ζαράστρο είναι καλός και όχι διαβολικός. Για να διαδεχθεί τον Ζαράστρο στον θρόνο ο Ταμίνο έπρεπε να υποστεί τις δοκιμασίες μύησης μιας αρχαϊκής θρησκείας που δεν κατονομαζόταν, περιλάμβανε όμως τον Όσιρι και την Ίσιδα. Η δοκιμασία της σιωπής, παρά τους πειρασμούς των Τριών Κυριών, ο ανταγωνισμός της Βασίλισσας της Νύχτας με τον εντολοδόχο του Ήλιου Ζαράστρο και ο θρίαμβος του Καλού επί του Κακού, το Ύψιστο Συμβούλιο του «αλχημιστή» Ζαράστρο, το στιλέτο, τα στοιχεία της Φωτιάς, του Νερού και του Σκότους και η «χημική» ένωση του ζευγαριού, όλα ήταν συμβολικά στοιχεία που απηχούσαν τις τεκτονικές διδασκαλίες και γέμιζαν τον σκηνικό χώρο με ανθρωπιστικό ιδεαλισμό [8] και με μια γλυκειά υπόσχεση φωτισμού και λύτρωσης του ανθρώπινου γένους.

Στη σκηνοθεσία Κόσκυ/Αντράντε ο γερμανικός εξπρεσιονισμός στον κινηματογράφο και το βρετανικό χιούμορ τύπου Μόντι Πάιθονς, οι γραπτοί διάλογοι του βωβού υπογραμμισμένοι από αυτοσχεδιασμούς τύπου κινεζικής όπερας, τα διαδραστικά χορογραφικά στοιχεία και η αισθητική του μιούζικ χωλ συνθέτουν μιαν ολοκαίνουργια προσέγγιση του αινιγματικού αυτού έργου, πλησίστια στις προσλαμβάνουσες ενός νέου κοινού, σχετικά εθισμένου στην εικόνα. Οι σκηνές διαδραματίζονται σε άγνωστο χρόνο και, σε ένα αμιγώς κινηματογραφικό περιβάλλον οθόνης, τα κινούμενα σκηνικά του Πωλ Μπάρριτ υποκαθιστούν τον πραγματικό σκηνικό χώρο. Οι ηθοποιοί βγαίνουν από περιστρεφόμενες πόρτες στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης και ερμηνεύουν τα μέρη τους «αναρτημένοι» εν μέσω μιας προκαθορισμένης προβολής σε κάθετη οθόνη, με εξαίρεση τους τρεις κύριους χαρακτήρες (Ταμίνο, Παμίνα, Παπαγκένο) που πράγματι κινούνται στη σκηνή και ίσως είναι οι μόνοι που έχουν οπτική πρόσβαση στις προβολές των φόβων και στις φαντασιώσεις τους. Η «άνοδος» στους ουρανούς, η «κάθοδος» στα έγκατα της γης και στην άβυσσο των βυθών, η οριζόντια «πτήση», η ψευδαίσθηση και το όνειρο αποδίδονται μέσω μιας multimedia υποδομής, που δυστυχώς δεσμεύει τους καλλιτέχνες να συγχρονιστούν με τις προβολές και να υιοθετήσουν ανάλογη κινησιολογία, πράγμα που αποβαίνει αισθητά εις βάρος της δραματουργίας. Βεβαίως, διανοίγεται ένα νέο κεφάλαιο σκηνικής ερμηνείας που έχει μακρά πορεία να διανύσει, έως ότου μια νέα γενιά ηθοποιών και σκηνοθετών καλλιεργήσει τους δραματουργικούς κώδικες που προσιδιάζουν σ’ αυτό το νέο είδος. Γιατί, αναμφίβολα, το κοινό αποκτά την εμπειρία ενός νέου θεατρικού είδους: αν ο κινηματογράφος ήταν η έβδομη τέχνη, η κινηματογραφική σκηνοθεσία της μεγάλης όπερας και γενικώς των θεατρικών ειδών μπορεί κάλλιστα να ονομαστεί: η «όγδοη» τέχνη.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.


[1] O Μπάρρη Κόσκυ, με καταγωγή από την Αυστραλία, είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της «Κωμικής Όπερας» του Βερολίνου, από την καλλιτεχνική περίοδο 2012/13. Εκτός από τις παραγωγές που έχει σκηνοθετήσει εκεί (Η τριλογία του Μοντεβέρντι, West Side Story, Τα παραμύθια του Χόφμαν, Πελλέας & Μελισσάνθη, Ονιέγκιν, Κάστορας και Πολυδεύκης του Ραμώ για την Εθνική Όπερα του Λονδίνου το 2011, Σαούλ του Χαίντελ κ.ά) δουλειές του έχουν παρουσιαστεί στην Εθνική Όπερα της Αγγλίας, την Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, τις όπερες του Μονάχου, της Φρανκφούρτης, της Ζυρίχης, στα Φεστιβάλ του Μπάιροϊτ, του Γκλάιντμπορν κ.α. 
[2] H βρετανική θεατρική ομάδα «1927», έχει ως ιδρυτικά μέλη τον κομίστα και εικονογράφο Πωλ Μπάρριτ και τη συγγραφέα και περφόρμερ Σουζάν Αντράντε. Δημιουργήθηκαν το 2005 με στόχο να εξερευνήσουν ένα νέο είδος παραστατικής τέχνης που συνδυάζει το animation, τη μουσική και το ζωντανό θέαμα. Η ομάδα έχει παρουσιάσει δουλειές της στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, την Όπερα του Σίδνεϋ, το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, την Κωμική Όπερα του Βερολίνου, το Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ κ.α.
[3] «Η εκδίκηση της κόλασης βράζει στην καρδιά μου».
[4] Conjunctio (lat.): (συν) ένωση
[5] Ο Μότσαρτ είχε γίνει δεκτός ως δόκιμος τέκτων στη βιεννέζικη στοά «Zur Wohltätigkeit». Τα τρία χτυπήματα της πόρτας στην αρχή του «Μαγικού Αυλού» είναι μέρος της τεκτονικής μουσικής σημειολογίας. Διαφωτιστικές είναι οι μονογραφίες της Judith Eckelmeyer, Recurrent Melodic Structures and Libretto Continuity in Mozart’s «Die Zauberflöte», (UMI ATT), Structure as Hermeneutic Guide to The Magic Flute, The Musical Quarterly (New York: Macmillan, Inc., 1968) και The Cultural Context of Mozart's «Magic Flute» (The Edwin Mellen Press, 1991). Για την ουμερολογία και την αλχημεία στο έργο, δες: I. Grattan-Guinness, Counting the Notes: Numerology in the works of Mozart, Especially Die Zauberflöte, (Annals of Science 49), και Van den Berk, The Magic Flute: Die Zauberflöte: An Alchemical Allegory (Brill, 2004).
[6] Όρος που περιγράφει ένα είδος λυρικού θεάτρου, μία μορφή της γερμανικής όπερας, που αναπτύχθηκε κατά το 18ο αιώνα, συνήθως εύθυμης ή συναισθηματικής πλοκής. Το γερμανικό ζίνγκσπιλ συνυπάρχει με στοιχεία από την ιταλική κωμική όπερα (opera buffa) και το λαϊκό θέατρο της Βιέννης, ειδικότερα το είδος της λεγόμενης «κωμωδίας των μηχανών» (Machinen-Komödie).
[7] Aς σημειωθεί εδώ ότι το μεγαλύτερο μέρος του Μαγικού Αυλού συντέθηκε σε Μι ύφεση μείζονα.
[8] Ο χαρακτήρας της Βασίλισσας ταυτίζεται, σύμφωνα με μία εκδοχή, με την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία, γνωστή για την αντίθεσή της στον Τεκτονισμό, ο πρωταγωνιστής του έργου Ταμίνο με τον αυτοκράτορα Ιωσήφ Β', που εξέδωσε διάταγμα προστασίας των Τεκτόνων και ο Ζαράστρο με τον βαρόνο Ιγνάτιο φον Μπορν, Μέγα Διδάσκαλο της στοάς Zurwahren Eintracht. Σε ένα ανώνυμο Βιενέζικο φυλλάδιο του 1794, αναγνωρισμένο ως δημιουργία του Joseph Valentin Eybel, ο Μαγικός Αυλός περιγράφηκε ως μία αλληγορία της Γαλλικής επανάστασης με την Βασίλισσα να αντιπροσωπεύει τη φιλοσοφία των Ιακωβίνων και τους Παμίνα και Ταμίνο ως σύμβολα της Δημοκρατίας και της ελπίδας της Γαλλίας.

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Plasmata 3: Η Στέγη δημιουργεί και πάλι μαγεία στο Πεδίον του Άρεως

Plasmata 3: Η Στέγη δημιουργεί και πάλι μαγεία στο Πεδίον του Άρεως

Το Πεδίον του Άρεως φιλοξενεί για τρεις εβδομάδες την εικαστική/πολυμεσική installation Plásmata 3, όπου είκοσι πέντε καλλιτέχνες απ’ όλον τον κόσμο υπηρετούν τη διαδραστική λειτουργία της Τέχνης αξιοποιώντας έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες χώρους δημόσιας αναψυχής και πρασίνου της πρωτεύουσας. Κεντρική εικ...

«Youths II» και «Fault Line»: Δύο εκθέσεις σε εικαστική επιμέλεια Δημήτρη Τρίκα

«Youths II» και «Fault Line»: Δύο εκθέσεις σε εικαστική επιμέλεια Δημήτρη Τρίκα

Κάποιες σκέψεις για δυο εκθέσεις σε εικαστική επιμέλεια Δημήτρη Τρίκα: το «Youths II», που μας συστήνει 13 καλλιτέχνες, στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα του Δήμου Αθηναίων και το «Fault Line» του Μπάμπη Βενετόπουλου στην αίθουσα «Λόφος Art Project», στην Κυψέλη.

...

«Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό», το νέο βιβλίο της εικαστικού Ιωάννας Ράλλη

«Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό», το νέο βιβλίο της εικαστικού Ιωάννας Ράλλη

Το βιβλίο τέχνης «Τα παπούτσια που λιώναν στον χορό» της Ιωάννας Ράλλη (Κύβος Εκδόσεις Τέχνης) εκδόθηκε με αφορμή την έκθεσή της στην γκαλερί Ζουμπουλάκη τον Μάιο του 2025. © Θανάσης Καρατζάς

Επιμέλεια: Book Press

Το β...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Tempo perso» της Κούλας Αδαλόγλου (κριτική) – Σε πορεία κάθαρσης

«Tempo perso» της Κούλας Αδαλόγλου (κριτική) – Σε πορεία κάθαρσης

Για την ποιητική συλλογή της Κούλας Αδαλόγλου «Tempo perso» (εκδ. Σαιξπηρικόν).

Γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς

...

Τι είναι ένα «βιβλίο»; Έλληνες συγγραφείς και εκδότες ζητούν να εξαιρούνται από τον όρο «βιβλίο» τα έργα Τεχνητής Νοημοσύνης

Τι είναι ένα «βιβλίο»; Έλληνες συγγραφείς και εκδότες ζητούν να εξαιρούνται από τον όρο «βιβλίο» τα έργα Τεχνητής Νοημοσύνης

Οι Έλληνες συγγραφείς και εκδότες με επιστολή τους ζητούν την υιοθέτηση ενός ακριβούς ορισμού για τη λέξη «βιβλίο», εξαιρώντας ρητά από αυτόν οποιοδήποτε κείμενο έχει δημιουργηθεί ή μεταφραστεί εξ ολοκλήρου από Τεχνητή Νοημοσύνη.

Επιμέλεια: Book Press ...

Γωγώ Φώτου: «Η τέλεια γυναίκα είναι ένα ψέμα»

Γωγώ Φώτου: «Η τέλεια γυναίκα είναι ένα ψέμα»

Η Γωγώ Φώτου μας συστήθηκε πρόσφατα με το μυθιστόρημά της «Babython – Μια ασύλληπτη ιστορία» (εκδ. Key Books).

Επιμέλεια: Book Press

Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη μία συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει; ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Ανί Ερνό [Annie Ernaux], «Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τα σουπερμάρκετ και ο...

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Γιάννη Ζευγώλη «Η απόδραση της τελείας», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Σας μάζεψα, αγαπημένα μου σημεία, όλα εδώ για να σας ανακοινώσω την ...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Ιούνιος, μήνας υπερηφάνειας και διεκδικήσεων για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επιλέξαμε 10 βιβλία του 2025 με κουίρ χαρακτήρες που απομακρύνονται από τη στερεοτυπική αναπαράσταση και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Στην κεντρική εικόνα, έργο της κουίρ καλλιτέχνιδας των αρχών του 20ου αιώνα Gluck. 

Γράφει η ...

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Πέντε μελέτες που κυκλοφόρησαν προσφάτα πραγματεύονται τη σχέση του νου με το σώμα, την έννοια του «τραύματος», αλλά και τη θέση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κόσμο. Κεντρική εικόνα: Ο Σίγκμουντ Φρόιντ.

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...
Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Ποιος είναι ο ακριβής ρόλος της καρδιάς και ποιος του εγκεφάλου; Ποιοι μύθοι σχετικά με αυτά τα δύο όργανα καλλιεργούνται από τη σύγχρονη κουλτούρα; Τι αποτελεί «τραυματική εμπειρία» και πώς μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε αποτελεσματικά με τα νεαρά αυτιστικά άτομα; Τέσσερα νέα βιβλία από τις εκδόσεις Gutenberg καταπιά...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ