
Για τη συναυλία των Methexis στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Του Φραγκίσκου Κοντορούση
Την Τρίτη, 6 Ιουλίου, το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσίασε το progressive rock συγκρότημα Methexis στην μουσική παράσταση Suiciety. Ο παλαιομοδίτικα όμορφος «Κήπος» της Πειραιώς 260 και η πολύ γλυκιά βραδιά δημιούργησαν ιδανικές προϋποθέσεις θέασης και ακρόασης. Οι Methexis εμφανίστηκαν στη σκηνή ως τετραμελές σχήμα, με επικεφαλής τον Νικήτα Κίσσονα (πρώην μέλος των Verbal Delirium και Yianneis) και συνοδοιπόρους τον (εξαιρετικό) Θοδωρή Χριστοδούλου στα ντραμς, τον Μάμπρε Κασαρτζιάν στο μπάσο και τον Χάρη Μπότση στα πλήκτρα. Οι Methexis ξεκίνησαν τη συναυλία τους ελαφρώς αμήχανα και συγκρατημένα αλλά στην πορεία ζεστάθηκαν, απελευθερώθηκαν και το κοινό απόλαυσε αυθεντική ροκ, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της βραδιάς.
Η συναυλία άνοιξε με τη ροκ σουίτα «The Fall Of Bliss» από τον ομώνυμο πρώτο δίσκο του συγκροτήματος. Εμφανείς οι συνθετικές ικανότητες και η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Κίσσονα, αν και οι αρμονικές και ενορχηστρωτικές ιδέες φάνηκαν να στηρίζονται υπερβολικά σε γνώριμα -και ως εκ τούτου ασφαλή- ακούσματα. Οι επιρροές από τη Μεγάλη Βρετανία ήταν ολοφάνερες: Pink Floyd (στην μετά-Σιντ Μπάρετ εποχή), Beatles, Genesis, συμφωνικό progressive rock, αυστηρές ενορχηστρώσεις. Η σουίτα παρουσίασε πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, ενταγμένες όμως σε σχοινοτενείς μελωδίες που συχνά φάνηκαν να μην έχουν σαφή κατεύθυνση, ενώ και η ερμηνεία συχνά έμοιαζε υπερβολικά «τετράγωνη» και προσηλωμένη στην κάθε επιμέρους ρυθμική αγωγή.
Θυμίζοντας άμεσα την κεντρική ιδέα και τα βήματα του «The Wall», το Suiciety μιλά για την πορεία ενός ανθρώπου προς την αυτογνωσία, μελετώντας αρχικά τις διαπροσωπικές σχέσεις που αυτός ανέπτυξε κατά τη διάρκειά της ζωής του και πόσο αυτές τον επηρέασαν στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.
Η βραδιά συνεχίστηκε με την παρουσίαση του δεύτερου άλμπουμ του συγκροτήματος υπό τον εύγλωττο τίτλο-λογοπαίγνιο «Suiciety». Θυμίζοντας άμεσα την κεντρική ιδέα και τα βήματα του «The Wall», το Suiciety μιλά για την πορεία ενός ανθρώπου προς την αυτογνωσία, μελετώντας αρχικά τις διαπροσωπικές σχέσεις που αυτός ανέπτυξε κατά τη διάρκειά της ζωής του και πόσο αυτές τον επηρέασαν στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Στη συνέχεια δίνεται βάση στην εσωτερική του αναζήτηση μιας προσωπικής πυξίδας, στην αλληλεπίδρασή του με μία προβληματική κοινωνία (suiciety) μέχρι, τελικά, την απόφασή του να κοινοποιήσει την αλήθεια του. Ακόμα πιο εμφανές εδώ το ιδιαίτερο μουσικό ιδίωμα του Κίσσονα, με ξεκάθαρες επιρροές από τη σύγχρονη ορχηστρική μουσική, τη τζαζ, την κάντρι, την ελεκτρο-γκόθικ και έντονα αβάν γκαρντ στοιχεία.
Η μουσική προκάλεσε αρχικά αμηχανία στον ακροατή αλλά κατάφερε σταδιακά να γίνει κομμάτι των οικείων του ακουσμάτων. Προηγήθηκε σκοπίμως το Τέταρτο και τελευταίο Κεφάλαιο του άλμπουμ με το ατμοσφαιρικό «Ruins», ώστε να αποδοθεί η αίσθηση του κύκλου της ζωής. Ακολούθησε το Πρώτο Κεφάλαιο του άλμπουμ, με έντονα «γκρούβι» στοιχεία: το «Remember, Fear Is A Relic», το μινιμαλιστικό «The Window’s Cracking Sound», το ποπ αλλά και βαρύ «Who Can It Be», το «The Origin Of Blame», ίσως το πιο έντονο κομμάτι της βραδιάς, και, στους συνθετικούς δρόμους των Pink Floyd, το «Prey’s Prayer». Η συναυλία συνεχίστηκε με το Δεύτερο Κεφάλαιο και τα κομμάτια «The Relic» (όπου ξεχώρισαν τα συμφωνικά στοιχεία της σύνθεσης) και «Sunlight» (όπου θριάμβευσαν οι ιδέες και παρακαταθήκες του συμφωνικού progressive rock. Η συναυλία έκλεισε με το Τρίτο Κεφάλαιο και το «Suiciety», που ήταν, ίσως, η ευτυχέστερη στιγμή της βραδιάς, ένα μίγμα γκόθικ και σάουντρακ που προκαλεί έντονα συναισθήματα.
Επαγγελματικό μουσικό στήσιμο, πολύ καλή ισορροπία ατμόσφαιρας και εντάσεων, εξαιρετική αίσθηση μέτρου.
Αδυναμίες υπήρξαν. Ο Κίσσονας δεν είναι Πήτερ Χάμιλ, ούτε Τζόου Πέιν, και αυτό γίνεται εμφανέστερο στα live. Το σχήμα, αν και ιδιαίτερα δεμένο, φάνηκε συχνά να καταπιέζεται από την υπερβολική προσκόλληση στην παρτιτούρα. Θα μπορούσε να επιδειχθεί μεγαλύτερη εφευρετικότητα στην επιλογή ήχων στα πλήκτρα. Και κάποιες μουσικές αναφορές στους μέντορες του σχήματος θα μπορούσαν να είναι περισσότερο πρωτότυπες. Όμως, οι Methexis άφησαν υποσχέσεις. Επαγγελματικό μουσικό στήσιμο, πολύ καλή ισορροπία ατμόσφαιρας και εντάσεων, εξαιρετική αίσθηση μέτρου. Ο δε Κίσσονας καταφέρνει να δώσει όραμα με τις βαθυστόχαστες συνθετικές του επιδόσεις, σεβόμενος πάντα τα σπουδαία συγκροτήματα που εμφανέστατα αγαπά. Διόλου τυχαία, οι πιο δυνατές ερμηνευτικές στιγμές ήταν τα πιο εσωστρεφή και πιο λυρικά σημεία των τραγουδιών του.
Οι Methexis καταφέρνουν με μέτρο και μπόλικες φρέσκιες ιδέες να ακολουθήσουν το μουσικό αυτό όραμα και να αξιοποιήσουν τις μουσικές τους καταβολές. Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα.
* Ο ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΟΝΤΟΡΟΥΣΗΣ είναι καθηγητής Ανώτερων Θεωρητικών της Μουσικής.