alt

Για το βιβλίο του Ζοζέφ Αντράς «Κανακύ» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

Του Νίκου Ξένιου

Είτε υπό το προσωπείο του ειρηνιστή χριστιανού, είτε υπό αυτό του δολοφόνου κομμουνιστή, ο Ντιανού ενέπνευσε τον Ζοζέφ Αντράς στο να αναζητήσει τα ίχνη αυτού του μαχητή στο Κανακύ. Το βιβλίο του Κανακύ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου σε γλαφυρή μετάφραση Γιώργου Καράμπελα.

Από τον Απρίλιο έως τον Μάιο του 1988, λίγο πριν από τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, η υπόθεση της ομηρίας στο νησί Ουβεά, στη Νέα Καληδονία, επιφέρει παρέμβαση των γαλλικών ειδικών δυνάμεων, με τον τραγικό απολογισμό είκοσι ενός νεκρών, από τους οποίους δεκαεννέα ήταν Κανάκ. Μεταξύ αυτών και ο Αλφόνς Ντιανού [1]: είκοσι οκτώ χρονών μουσικός που προσανατολιζόταν για το χρίσμα του ιερωμένου, θαυμαστής του Γκάντι, χαρισματικός αντιϊμπεριαλιστής ακτιβιστής τύπου Μπομπ Μάρλεϊ, που υπήρξε μέλος του FLNKS (του Μετώπου για την Απελευθέρωση των Σοσιαλιστών και των Κανάκ) και που επιδίωξε να δηλώσει την επιθυμία των Κανάκ για εθνική ανεξαρτησία συλλαμβάνοντας κάποιους αστυνομικούς ως ομήρους. Ο Μιτεράν τους αποκάλεσε «βαρβάρους» κι έδωσε την εντολή στο Rainbow Warrior να συνθλίψει την αντίδραση, ενώ ο Σιράκ τους αποκάλεσε «υπανθρώπους» και «τρομοκράτες». Η μητροπολιτική Γαλλία (οι Γάλλοι, κατά πάσαν πιθανότητα, αγνοούσαν την ύπαρξη του Ντιανού μέχρι πρόσφατα) τελικά ενέκρινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος αυτοπροσδιορισμού στη Νέα Καληδονία τον Νοέμβριο του 2018, αλλά δυστυχώς, ένα ποσοστό 56,4% όσων ψήφισαν παρέμειναν πιστοί στη Γαλλία. Μια θυσία που πήγε έτσι, στον βρόντο...

Ο μάρτυρας: θύμα του συστήματος ή μέρος του συστήματος;

Ο Αντράς προτίθεται να αφηγηθεί “μέσα από τη διαδρομή ενός ατόμου, μια συλλογική πάλη με παμπάλαιες ρίζες”. Να δώσει τον λόγο “σε όσες και όσους εμπλέκονται κατά πρώτον σ’ αυτήν την ιστορία”, να είναι “απλός ιμάντας μεταβίβασης, αφηγητής που συγκεντρώνει όπως μπορεί τα ζωντανά και νεκρά κομμάτια”.

Το βιβλίο θέτει στο στόχαστρό του τη λειτουργία του κράτους και της κεντρικής εξουσίας. Βέβαια, όλοι ξέρουμε πως τα αυταρχικά πολιτικά συστήματα εντάσσουν εύκολα τέτοια βιβλία στο οπλοστάσιό τους. Κατ’ ουσίαν η διανόηση δεν αντιμάχεται αποτελεσματικά την πηγή της καταπίεσης των ανθρώπων. Γι’αυτό στο Κανακύ τα ονόματα των στρατιωτικών και η ακριβής παράθεση των υπευθύνων δεν έχει παρά αξία στον παραδειγματικό άξονα. Αυτό που «μετράει» στο βιβλίο είναι η προσωπικότητα και ο ψυχισμός του κάθε ήρωα ξεχωριστά. Ο Αντράς προτίθεται να αφηγηθεί «μέσα από τη διαδρομή ενός ατόμου, μια συλλογική πάλη με παμπάλαιες ρίζες». Να δώσει τον λόγο «σε όσες και όσους εμπλέκονται κατά πρώτον σ’ αυτήν την ιστορία», να είναι «απλός ιμάντας μεταβίβασης, αφηγητής που συγκεντρώνει όπως μπορεί τα ζωντανά και νεκρά κομμάτια» (σ. 29). Να γράψει ένα ημερολόγιο ταξιδιού σ’ αυτό το παραμελημένο αρχιπέλαγο, ένα χρονικό καταγραφής συναντήσεων και γνωριμιών, αλλά και μια ντοκουμενταρισμένη ανάπλαση ενός πρόσφατου αιματηρού ιστορικού γεγονότος: θέλει το βιβλίο του να λειτουργήσει ως αναστοχασμός πάνω στον γαλλικό ιμπεριαλισμό, προβληματική που ξεκινά ήδη από το «Για τα πληγωμένα μας αδέρφια», όπου θίγει τον πόλεμο της Αλγερίας, και χάριν του οποίου κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ (για να το αρνηθεί, κατόπιν, με ισχυρή επιχειρηματολογία).

Σαν άλλος Μπλαιζ Σαντράρ, σαν άλλος Κερουάκ, σαν άλλος Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, σαν άλλος Καββαδίας, ο Αντράς συμπαθεί τις αποβάθρες, τα λιμάνια, τους ανοιχτούς ορίζοντες και τις στέππες. Όπως ο Αντρέ Ζιντ στο Κονγκό, ο Παναΐτ Ιστράτι στη Σοβιετική Ένωση και ο Ζαν Ζενέ στον Λίβανο, προσπαθεί να αποκαταστήσει αυτούς που ο ίδιος εκτιμά ως θύματα της ιστορικής συγκυρίας, και συγκεκριμένα τον πιο ιδεαλιστή ανάμεσά τους: «Προτιμώ ένα μαχητικό πιστό από έναν βολεμένο άθεο» δηλώνει σε συνέντευξή του ο συγγραφέας, αναφερόμενος στη χριστιανική πίστη του ήρωά του. Αναδεικνύει τις άδηλες πτυχές μιας κυριολεκτικής σφαγής στον βωμό της αποικιοκρατίας, επιχειρώντας ένα οδοιπορικό στο Κανακύ (τη γη που κατοικείται κατά 23% από μελανήσιους Κανάκ) και επιστρατεύοντας μαρτυρίες όσων έζησαν τα τραγικά γεγονότα και το τεράστιο πολιτικό φιάσκο που κατέστησε μάταιη τη θυσία αυτών των ανθρώπων. Δεν διστάζει να αναφερθεί στα μέλη της παρισινής κομμούνας που επιβίωσαν της επικής σφαγής του Θιέρσου (Thiers) και εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία, για να γεννήσουν, παρά ταύτα, απογόνους που θα γίνονταν θύτες και καταπιεστές των Κανάκ.

«Η λογοτεχνία δεν είναι παρά σημάδια που σκαλίζουμε σ’ ένα χαρτί»

Με αμιγώς δημοσιογραφικό ύφος, ο Αντράς συναντά τους συγγενείς του εκλιπόντος, βολιδοσκοπεί την κατάσταση στις ατόλλες αυτές του Ειρηνικού, διασώζει τη χολερική φιγούρα αυτού του ελαφρώς μανιοκαταθλιπτικού και χαρισματικού “γκουρού” της εθνικής αυτοδιάθεσης, θέτοντας ενδιάμεσες αφηγήσεις των περιστατικών εν είδει αναπαράστασης.

Πρόκειται για τη σκιαγράφηση μιας περίπλοκης, ιδιότυπης προσωπικότητας. Απομονώνοντας τον Ντιανού από την ιστορική συγκυρία, τον εξυψώνεις, εξατομικεύεις τον αγώνα των συμπατριωτών του για την ανεξαρτησία. Τα γεγονότα που αφηγείται, καθώς εκτυλίσσονται μέσα σε σύντομη χρονική περίοδο, παραμένουν στην κορνίζα των περιστάσεων και στερούνται διαχρονικού χαρακτήρα. Ωστόσο, καθώς συνιστούν λεπτομέρειες της ανθρώπινης ζωής που αξιολογούνται «en situation» από τον συγγραφέα, τελικά αποδίδεται τόσο ο εφήμερος χαρακτήρας της αντίδρασης, όσο και η ρευστότητα κάποιων πολιτικοκοινωνικών βεβαιοτήτων: στη μέθοδο καταγραφής του ο συγγραφέας περιλαμβάνει ένα χρονολόγιο, τις ημερομηνίες των συνεντεύξεων που έδωσε ο Αλφόνς Ντιανού, το κλίμα της εξέγερσης καταγεγραμμένο πλάι πλάι με τις ιδεολογικές της αφετηρίες, αυτές της «μη βίας». Η αντίθεση προθέσεων και τελικής απόληξης της σύγκρουσης είναι πολύ ξεκάθαρη: κάποιες εκατοντάδες Κανάκ «ξανάβαψαν το δέρμα τους με μαύρο φούμο και όρμησαν σε όποιον Ευρωπαίο έβρισκαν μπροστά τους» (σ. 87). Όπως πολύ ξεκάθαρη είναι και η πρόθεση του Αντράς να διακρίνει, πέρα από τα πρόσωπα της συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας, τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που δρουν σε όλες τις ιστορικές περιόδους με πανομοιότυπο τρόπο.

Η υποτιθέμενη «αντικειμενικότητα» και, φυσικά, η «ουδετερότητα» είναι, για τον συγγραφέα, το παραμύθι που επιστρατεύει το σύστημα για να παραμείνει άθικτο. Είναι το άλλο όνομα του δωσιλογισμού (σ. 260). Όμως το να παίρνεις το μέρος μιας πλευράς προϋποθέτει να διερευνάς την αλήθεια από όλες τις πλευρές. Το σκάκι είναι η αντιπαράθεση των λευκών με τα μαύρα, όμως μπορείς να το χαρακτηρίσεις ρατσιστικό παιχνίδι γιατί την πρώτη κίνηση την έχουν τα λευκά. Ακόμη και αν δεχτούμε πως αποκλείεται να είσαι αντικειμενικός, θα πρέπει να τηρήσεις τις αποστάσεις από τα γεγονότα, ώστε να είσαι δίκαιος. Με αμιγώς δημοσιογραφικό ύφος, ο Αντράς συναντά τους συγγενείς του εκλιπόντος, βολιδοσκοπεί την κατάσταση στις ατόλλες αυτές του Ειρηνικού, διασώζει τη χολερική φιγούρα αυτού του ελαφρώς μανιοκαταθλιπτικού και χαρισματικού «γκουρού» της εθνικής αυτοδιάθεσης (σ. 35), θέτοντας ενδιάμεσες αφηγήσεις των περιστατικών εν είδει αναπαράστασης. Για να αναδειχθεί (όπως στην περίφημη επιστολή του φυλάρχου της φυλής Τουϊαβέα του Ειρηνικού που διδάσκεται στα σχολεία) η άρρηκτη σχέση των ανθρώπων αυτών με τη γη. Μια σχέση που διερράγη ανεπανόρθωτα από την εισβολή των Ευρωπαίων, τουλάχιστον σε σύγκριση με το χειρόγραφο του Ντιανού: «Ο άνθρωπος Κανάκ βγαίνει από τη Γη... Η αντίληψη του Κανάκ για τη γη δεν είναι να βγάζει κέρδος από αυτήν για να ικανοποιήσει τα ατομικά και οικονομικά του συμφέροντα... Με αυτήν την αντίληψη συνέλαβαν πνευματικά οι ΓΕΡΟΙ μας μια στέρεα κοινωνική δομή: σοσιαλιστική ή κοινοτική ή θρησκευτική... Η Μάνα μας η Κανακύ είναι δυστυχισμένη που βλέπει την άνιση μοιρασιά του μητρικού της γάλακτος...» (σ. 209)

alt
Ο Αλφόνς Ντιανού

Εισηγούμενος έναν νέο τύπο ανθρωπισμού

Το ότι ο Αντράς αρνήθηκε το Γκονκούρ, αυτό είναι μια δήλωση αξιοπρέπειας και ανοίγει, ως στάση του δημιουργού, ένα τεράστιο κεφάλαιο συζήτησης.

Ο Ζοζέφ Αντράς, ο συγγραφέας που αρνήθηκε το βραβείο Γκονκούρ για το πρώτο του βιβλίο, γεννήθηκε στη Νορμανδία το 1984 και από τότε ζει σε διάφορα μέρη του κόσμου. Το ότι ο Αντράς αρνήθηκε το Γκονκούρ, αυτό είναι μια δήλωση αξιοπρέπειας και ανοίγει, ως στάση του δημιουργού, ένα τεράστιο κεφάλαιο συζήτησης. Στις συνεντεύξεις του δεν χάνει ευκαιρία να στηλιτεύσει τη λογική του «ισχυρού» και του «επιτυχημένου» που επικρατεί στη σύγχρονη Γαλλία: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το εξέφρασε με χυδαίο και σαφέστατο τρόπο: Υπάρχουν αυτοί που πετυχαίνουν και υπάρχουν και εκείνοι που είναι ένα τίποτε. Εφόσον λοιπόν ζούμε σε ένα τέτοιο οικονομίστικο φιλοσοφικό πλαίσιο, στα μάτια μου κάθε μορφή διάκρισης και επιτυχίας προσλαμβάνει μια διάσταση απωθητική». Η τοποθέτηση του συγγραφέα είναι συγκεκριμένη.

Ο ανθρωπισμός του Μαρξ στα Χειρόγραφα ’44 και εκείνος του Φόιερμπαχ, ο ασαφής και απροσδιόριστος «ανθρωπισμός» του σήμερα, ουδεμία σχέση έχουν με το ανθρωπιστικό κίνητρο που διακρίνει κανείς στις σελίδες αυτού του βιβλίου, που θέτουν τον Ζοζέφ Αντράς στην υπηρεσία μιας λογοτεχνίας «αποαποικιοποίησης» («littérature décoloniale»). Τα κύρια γνωρίσματα αυτού του τύπου ανθρωπισμού συνοψίζονται στην υιοθέτηση ενός «ιερού στόχου»: πώς να αρθεί οριστικά το αφόρητο άχθος που ρίχνει η πολιτική και οικονομική εξουσία στους ώμους της ανθρώπινης ελευθερίας και αυτοδιάθεσης: «Αν ζούσε ο Χριστός, θα ’ταν με το μέρος των αυτονομιστών!» [2]

Το βιβλίο πήρε αντιφατικές κριτικές. Ο συγγραφέας Φρανσουά Μπεγκοντό κακοχαρακτήρισε τη συγκεκριμένη μορφή στράτευσης του βιβλίου, λέγοντας με κακεντρέχεια: «Μπροστά σε δεκαεννέα ξεχασμένα πτώματα, δεν θα ’πρεπε η λογοτεχνία να σιωπήσει; Θέτω ένα ανοιχτό ερώτημα». Για να υποστηρίξουμε το βιβλίο, ας προσθέσουμε πως εδώ δεν πρόκειται απαραιτήτως για «στράτευση», αλλά για προοπτική αποκέντρωσης της λογοτεχνίας, για επιλογή ενός τύπου κοσμοπολιτισμού στη γραφή, ακόμη και για εφαρμογή των διδαγμάτων του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην αφήγηση.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.
Τελευταίο του βιβλίο, η νουβέλα «Το κυνήγι του βασιλιά Ματθία» (εκδ. Κριτική).
 

[1] Έγινε και ταινία, το 2011, από τον Ματιέ Κασοβίτς.
[2] Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Ζοζέφ Αντράς σε ένα αλγερινό έντυπο: «To είδος που έχει εφεύρει τον Ανθρωπισμό αυτήν τη στιγμή έχει περιορίσει επικίνδυνα τον αριθμό των σπονδυλωτών πάνω στη Γη, έχει ανεβάσει την επιφάνεια των ωκεανών, έχει καταστρέψει τα δάση και έχει μολύνει το υπέδαφος. Δεν μου φαίνεται και ιδιαίτερα επιτυχημένη, λοιπόν, αυτή η έννοια. Το είδος μας είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν αντιπροσωπεύει παρά το 0,01 % της γήινης βιομάζας. Ιεροποιώντας και καθαγιάζοντας τον Άνθρωπο, έχει εξοριστεί από τον κόσμο τον φυτικό και τον ζωϊκό. Όπως λέει και ο Λέβι Στρως, ο Homo sapiens στέφθηκε έτσι μόνος του, όπως ο Ναπολέων: ταξινόμησε τη "ζωϊκότητα" στον αντίποδα της δικής του ύπαρξης, θέλησε να την καθυποτάξει, να γίνει Κύριος της Δημιουργίας. Από τη Βίβλο έως τον Καρτέσιο διατήρησε αυτήν την εμμονή μεγαλείου και συνεχούς ιεράρχησης σε "ανώτερους" και "κατώτερους". Αρχικά έχρισε κατώτερό του τον ζωϊκό κόσμο, κατόπιν κάποιες κατηγορίες από το ίδιο το είδος του. Την εποχή του Έρασμου και του Μονταίν οι γυναίκες δεν είχαν τα δικαιώματα ενός πολίτη. Αυτό λέει πολλά από μόνο του. Το να πιστεύει κανείς σε μια συγκεκριμένη μορφή "ιερότητας" του ανθρώπου τη στιγμή που αρνείται τη φθαρτότητα, θνητότητα και εφήμερη παρουσία του στον πλανήτη, αυτό είναι ψυχοπάθεια. Προτιμώ τον τύπο ανθρωπισμού που καθιέρωσε ο Λεβι Στρως, όταν έγραψε για μια "Αρχή ανθρωπινότητας" βάσει της οποίας θα έπρεπε να εκκινεί η σκέψη της ανθρωπότητας ολόκληρης ώστε να μην ξεκόβει από την εγκόσμια μοίρα της. Τα δέντρα άνετα θα μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς εμάς, Θα συνέχιζαν να απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα και ν’ απελευθερώνουν οξυγόνο και χωρίς εμάς. Το αντίστροφο όμως δεν ισχύει. Εννοείται πως οι μπαμπουίνοι δεν έφτιαξαν μια Καπέλα Σιξτίνα: σωστό, δεν λέω, όμως δεν έφτιαξαν ούτε ατομική βόμβα!» (μετάφραση και απόδοση: Νίκος Ξένιος)

altΚανακύ
Ζοζέφ Αντράς
Μτφρ. Γιώργος Καράμπελας
Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου
Σελ. 280, τιμή εκδότη €15,90

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΖΟΖΕΦ ΑΝΤΡΑΣ 

 Στην κεντρική εικόνα σκίτσο του Sébastien Vassant για το Le Parisien Week-End.

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

Για το μυθιστόρημα της Σελέστ Ινγκ [Celeste Ng] «Οι χαμένες μας καρδιές» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Kεντρική εικόνα, από διαμαρτυρία ασιατών για διακρίσεις απέναντί τους, ειδικά στην περίοδο του κορωνοϊού. Η ενίσχυση του μίσους ενάντια στους Ασιάτες είναι ένα από τα θέματα του μυθιστορήματος της Σ...

«Το βιβλίο της μορφής και του κενού» της Ρουθ Οζέκι (κριτική) – Αναζητώντας διέξοδο από το χάος

«Το βιβλίο της μορφής και του κενού» της Ρουθ Οζέκι (κριτική) – Αναζητώντας διέξοδο από το χάος

Για το μυθιστόρημα της Ρουθ Οζέκι [Ruth Ozeki] «Το βιβλίο της μορφής και του κενού» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Κλειδάριθμος). Κεντρική εικόνα: Στιγμιότυπο από την ταινία «Τhe Book of Henry». 

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...
«Νεφελοκοκκυγία» του Άντονυ Ντορ (κριτική) – Μια εντυπωσιακή περιπλάνηση σε χώρο και χρόνο

«Νεφελοκοκκυγία» του Άντονυ Ντορ (κριτική) – Μια εντυπωσιακή περιπλάνηση σε χώρο και χρόνο

Για το βιβλίο του Άντονυ Ντορ [Anthony Doerr] «Νεφελοκοκκυγία» (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Πατάκη). Κεντρική εικόνα: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα (2021).

Γράφει η Άλκηστις Σουλογιάννη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Άπαντα τα ποιήματα» του Πέτερ Χάντκε (προδημοσίευση)

«Άπαντα τα ποιήματα» του Πέτερ Χάντκε (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση ενός ποιήματος του Πέτερ Χάντκε [Peter Handke] από τον τόμο «Άπαντα τα ποιήματα» (μτφρ. Ιωάννα Διαμαντοπούλου-Νότντουρφτ), ο οποίος θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ, ΤΙ ...

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

«Οι χαμένες μας καρδιές» της Σελέστ Ινγκ – Μια δυστοπία που θυμίζει σε πολλά την εποχή μας

Για το μυθιστόρημα της Σελέστ Ινγκ [Celeste Ng] «Οι χαμένες μας καρδιές» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Kεντρική εικόνα, από διαμαρτυρία ασιατών για διακρίσεις απέναντί τους, ειδικά στην περίοδο του κορωνοϊού. Η ενίσχυση του μίσους ενάντια στους Ασιάτες είναι ένα από τα θέματα του μυθιστορήματος της Σ...

The Athens Prize for Literature 2022: Οι λίστες με τους υποψήφιους, σε ελληνικό και ξένο μυθιστόρημα

The Athens Prize for Literature 2022: Οι λίστες με τους υποψήφιους, σε ελληνικό και ξένο μυθιστόρημα

Στην Αίθουσα Τελετών του Δημαρχιακού Μεγάρου στην Πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην Πλατεία Κοτζιά), θα απονεμηθούν εφέτος, για δέκατη έβδομη χρονιά, τα βραβεία μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature» του περιοδικού (δε)κατα για το 2022. Η ανακοίνωση των νικητών και ταυτόχρονα η απονομή θα γίνουν την Πέμπτ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τρότζαν» του Θανάση Χειμωνά (προδημοσίευση)

«Τρότζαν» του Θανάση Χειμωνά (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Θανάση Χειμωνά «Τρότζαν, που κυκλοφορεί στις 8 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Πατάκη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Άνοιξα τα μάτια μου. Το μυαλό μου, αδειανό. Γύρω μου, φως. Έντονο. Εκτυφλωτικό. Συνειδητοπο...

«Αχ, Ευρώπη! Κείμενα για το μέλλον της Ευρώπης και την δημόσια σφαίρα» του Γιούργκεν Χάμπερμας (προδημοσίευση)

«Αχ, Ευρώπη! Κείμενα για το μέλλον της Ευρώπης και την δημόσια σφαίρα» του Γιούργκεν Χάμπερμας (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Γιούργκεν Χάμπερμας [Jürgen Habermas] «Αχ Ευρώπη! – Κείμενα για το Μέλλον της Ευρώπης και την δημόσια σφαίρα» (μτφρ. – προλεγόμενα – σχόλια: Δημήτρης Υφαντής), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Printa / Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγορα...

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Την Παρασκευή, 29 Ιουλίου, το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Η συντακτική ομάδα των New York Times ξεχώρισε τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2023, επιλέγοντας πέντε έργα μυθοπλασίας και πέντε δοκίμια. Στην κεντρική εικόνα, η Ζέιντι Σμιθ [Zadie Smith], συγγραφέας του «The fraud», το οποίο αναφέρεται στη λίστα ως ένα από τα πέντε σημαντικότερα μυθιστορήματα του έτους που ...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Όταν η ελληνική ιστορία γίνεται μυθιστόρημα: 4 συγγραφείς ξανακοιτάζουν μυθοπλαστικά το παρελθόν

Όταν η ελληνική ιστορία γίνεται μυθιστόρημα: 4 συγγραφείς ξανακοιτάζουν μυθοπλαστικά το παρελθόν

Από τη Θεσσαλονίκη των τελών του 19ου αιώνα στην Αθήνα του Όθωνα και στη Σέριφο του 1916. Επιλέγουμε τέσσερα ιστορικά μυθιστορήματα Ελλήνων συγγραφέων που παίρνουν έμπνευση από πραγματικά ιστορικά γεγονότα για να «χτίσουν» τις ιστορίες τους. Κεντρική εικόνα: Μια όψη της Θεσσαλονίκης των αρχών του 20ου αιώνα (© Ευθύμ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ