Της Παυλίνας Μάρβιν
Κάποιοι τρομάζουν με τους Γάλλους ή, μάλλον, για να ακριβολογούμε, με τη γαλλική πεζογραφία. Η συγκεκριμένη αφήγηση πάντως συγκαταλέγεται σε εκείνες που ανατρέπουν το στερεότυπο που θέλει τη γαλλική λογοτεχνία βαρετή και κομψευόμενη.
Ένα μικροσκοπικό βιβλίο για τα «θαύματα του κόσμου» είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Celia Houdart – και όντως, η νεαρή γαλλίδα έχει εντοπίσει αρκετά. Ο Ιγκόρ αγαπάει το νερό της ελβετικής λίμνης, αγαπάει και τη φωτογραφία. Θαρρεί κανείς πως χάρη σ’ αυτή τη σχέση του με το φακό, έχει ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια.
Κάθετί ορατό, ζει μια δική του ζωή ή περισσότερες: το θρυμματισμένο γυαλί κυκλοφορεί επικίνδυνα ανενόχλητο στο πάτωμα της κουζίνας, ένα συγκεκριμένο γάντι σηματοδοτεί το θάνατο, οι σφήκες ρουφούν λιωμένη σοκολάτα από το περιτύλιγμα ενός παγωτού στα σκουπίδια - γίνεται, δηλαδή, διαρκώς αντιληπτός ένας μεγακόσμος σε μικρογραφία, μια μικρογραφία τόσο πλούσια που καθίσταται αδύνατον να έχουμε πλήρη εποπτεία της.
Η Houdart ωστόσο δεν αφήνεται ολοκληρωτικά στο παράδοξο. Υφαίνει τα θαύματά της σε ρεαλιστικό καμβά, με ύφος λίτο και στέρεο. Δεν προδίδει τη λιτότητα που έχει επιλέξει για να επιτευχθεί η μαγεία με αλχημείες σπουδών στο παράλογο. Χτίζει κομψά, στέρεα παράθυρα, τα οποία διαπερνώνται σε ανύποπτο χρόνο και για λίγο, μόνο από έναν ανεπαίσθητο, γλυκό άνεμο μεταφυσικής. Ολοκληρώνοντας και την τελευταία σελίδα, ίσως έχει κανείς ξεχάσει φράσεις ή και σελίδες του βιβλίου, αλλά σίγουρα όχι την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του.
Άγρα 2010