alt

Για τη μελέτη του Δημήτρη Τσατσούλη «Μεσαιωνική Φάρσα, Ρακίνας, Καστελλούτσι – Κείμενα για το Ευρωπαϊκό Θέατρο και την πρόσληψή του» (εκδ. Παπαζήσης).

Της Αφροδίτης Σιβετίδου

Είθισται μια ευρηματική επιγραφή να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, εξού και η γνωστή στους συγγραφείς βάσανος της εύρεσης τίτλου∙ η αναζήτησή του προβληματίζει, δυσανάλογα με την έκτασή του –ακόμη και όταν πρόκειται για μελέτη με εξειδικευμένο περιεχόμενο–, καθώς η επιτυχία του ετεροκαθορίζεται, κρίνεται από την αντίδραση του αναγνώστη.

Ενίοτε, ωστόσο, ο τελευταίος μπορεί να φανεί απρόβλεπτος. Με απλή παράθεση τριών θεματικών (Μεσαιωνική Φάρσα, Ρακίνας, Καστελλούτσι) στην προμετωπίδα του βιβλίου του, ο Δημήτρης Τσατσούλης προκάλεσε ένα ισχυρό ερέθισμα στην υπογράφουσα (θεατρολόγο) την παρούσα βιβλιοπαρουσίαση –πιθανώς και σε έναν ενημερωμένο περί τα θεατρικά αναγνώστη– ώστε να αναζητήσει στις σελίδες του τις απαντήσεις σε εύλογες απορίες σχετικά με την προσέγγιση των θεατρικών μορφών που φιγουράρουν δίπλα-δίπλα.

Υπάρχει συνεκτικό στοιχείο των τριών αυτοτελών σταθμών του Ευρωπαϊκού Θεάτρου; Παράλληλα με το ερώτημα, γεννιέται η υπόθεση –ίσως βεβαιότητα σε ορισμένους– ότι ο καθηγητής θεωρίας και σημειολογίας του θεάτρου έχει βρει ένα νήμα που συνδέει τρεις φανερά διακριτούς σταθμούς στην ιστορία του θεάτρου και μάλιστα σε ευρεία χρονική εκδίπλωση.

Το ερώτημα λοιπόν που προκαλείται ήδη από το εξώφυλλο έχει να κάνει με τη σχέση μεταξύ των διαφορετικών μορφών οι οποίες φιλοξενούνται στην εν λόγω μελέτη. Υπάρχει συνεκτικό στοιχείο των τριών αυτοτελών σταθμών του Ευρωπαϊκού Θεάτρου; Παράλληλα με το ερώτημα, γεννιέται η υπόθεση –ίσως βεβαιότητα σε ορισμένους– ότι ο καθηγητής θεωρίας και σημειολογίας του θεάτρου έχει βρει ένα νήμα που συνδέει τρεις φανερά διακριτούς σταθμούς στην ιστορία του θεάτρου και μάλιστα σε ευρεία χρονική εκδίπλωση. Το οπισθόφυλλο καθησυχάζει τις αντιδράσεις μας, απαντώντας με σαφήνεια. Εκεί ο έμπειρος ερευνητής, δάσκαλος και κριτικός, υποψιασμένος για την αμηχανία του παραλήπτη, δίνει το συνδετικό νήμα των τριών θεματικών, δικαιώνοντας τη συστέγασή τους. Άλλωστε, είναι προφανές ότι ουδόλως επιχειρείται έστω και μία σύντομη εξιστόρηση του θεατρικού είδους. Θα χαρακτηρίζονταν σίγουρα ουτοπική η όποια σχετική σκέψη για τα στενά όρια των διακοσίων πενήντα πέντε σελίδων του βιβλίου, και για ένα διάστημα περίπου πέντε αιώνων –από τη γαλλική μεσαιωνική φάρσα του 15ου αιώνα στον Καστελλούτσι του 21ου, με ενδιάμεσο σταθμό τον Ρακίνα. Επιπλέον, ο διευκρινιστικός υπότιτλος του βιβλίου αφήνει μάλλον ανοιχτό το θέμα, με την προειδοποίηση: «Κείμενα για το Ευρωπαϊκό Θέατρο και την πρόσληψή τους», που σημαίνει ότι τα τρία μελετήματα τα οποία το απαρτίζουν μπορούν να διαβαστούν ως αυτόνομα.

Στον σύντομο πρόλογό του, ωστόσο, ο Τσατσούλης αναφέρεται στο ενωτικό στοιχείο των κειμένων. Εξηγεί λοιπόν ότι το ασύμβατο ανάμεσα στο κωμικό είδος της φάρσας και τις τραγωδίες του Ρακίνα ανατρέπεται στον συμφυρμό της «μεταμοντέρνας αιρετικής προσέγγισης της έννοιας του τραγικού» από τον Ρομέο Καστελλούτσι, στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Με άλλα λόγια στον Καστελλούτσι βλέπει να συντελείται η συνάντηση τραγικού/κωμικού ή αν θέλετε φάρσας/τραγωδίας. Έτσι, για τον συγγραφέα, ένας ανατρεπτικός καλλιτέχνης επιχειρεί, μάλλον με προκλητικό τρόπο, την εισροή «σατυρικών» στοιχείων στο τραγικό. Μακριά λοιπόν από κάποιου είδους εξιστόρηση του θεάτρου, θα μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει μέσα από τα τρία κείμενα τη διαχείριση του βασικού ειδολογικού άξονα σε τρεις θεατρικές μορφές, απομακρυσμένες χρονικά μεταξύ τους, ενώ συστηματικά και μεθοδικά η γραφή ξεγλιστρά από το εκάστοτε κεντρικό αντικείμενο σε ενδιαφέροντα ανοίγματα, εμπλουτίζοντας το υπό διαπραγμάτευση θέμα, το οποίο εστιάζεται στις δύο κύριες έννοιες. Παράλληλα, οι πλούσιες υποσελίδιες σημειώσεις συνιστούν ένα δεύτερο κείμενο, όπου συχνά ο συγγραφέας, πέρα από επιπλέον πληροφορίες, προβαίνει σε διάλογο με κριτικά κείμενα, τεκμηριώνοντας προσωπικές του θέσεις.

alt
Η Όλια Λαζαρίδου στον ρόλο της Φαίδρας του
Ρακίνα (μτφρ. Στρατής Πασχάλης), τη θεατρική
περίοδο 1992-1993, στην παράσταση που
σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς
στο «Θέατρο Αμόρε».



Όποιες αντιρρήσεις ή απλές επιφυλάξεις και αν εκφράσει κανείς για τη σχετική συνάφεια, τα τρία μέρη του βιβλίου ως αυτοτελείς σταθμοί παρουσιάζουν το καθένα με δικό του τρόπο ιδιαίτερο θεατρολογικό ενδιαφέρον. Με επίκεντρο τη φάρσα, ο Τσατσούλης κάνει αναφορές στα άλλα θεατρικά είδη της εποχής, δίνει το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και καταλήγει στην πρόσληψη του προάγγελου του λαϊκού θεάτρου. Επισημαίνει στοιχεία που παραπέμπουν σε μεταγενέστερες ή και σύγχρονες γραφές και σκηνικές πρακτικές: κείμενο-καμβάς, μιμική, κινησιολογία. Η αδιαμφισβήτητη θεατρικότητά της φάρσας και κυρίως η ερμηνευτική προσέγγιση του αυτοσχεδιασμού των «παικτών» σαν σημερινών περφόρμερς, όπως και η σωματικότητα του παιχνιδιού και το μπρεχτικού τύπου επιγραφικό σχήμα, αξιολογούνται δικαίως ως πρωτότυπη οπτική, φέρνοντας το συγκεκριμένο είδος στα μονοπάτια του μοντερνισμού. Δύο μεταφρασμένα κείμενα έρχονται στη συνέχεια να υποστηρίξουν την προηγηθείσα θεωρητική παρουσίαση. Το «επικίνδυνο διάβημα» –χαρακτηρισμός του συγγραφέα– να μεταφράσει δύο φάρσες χρίζει επαίνων, καθότι μακραίνει τον κατάλογο των μέχρι πρότινος αμετάφραστων ξενόγλωσσων έργων, ιδιαίτερα του μακρινού –και ως εκ τούτου δύσκολου– μεσαιωνικού θεάτρου. Πρόκειται για μεταφράσεις, σχολαστικά σχολιασμένες και ως προς το κειμενικό σώμα των κωμωδιών και ως προς το σκηνικό, αναπαραστασιακό τους υλικό.

Στο δεύτερο μέρος ο Τσατσούλης μετατοπίζει τη ματιά του στον γαλλικό κλασικισμό, ήτοι στον 17ο αιώνα, και την υποδοχή του Ρακίνα στη χώρα μας. Πιο συγκεκριμένα, το κεφάλαιο καλύπτεται από την πρόσληψη των τραγωδιών του Ρακίνα στην Ελλάδα, εστιασμένο στην υποδοχή τους από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, μέσω των σκηνικών αναγνώσεων Ελλήνων σκηνοθετών και μέσω της κριτικής. Παραστάσεις ελληνικών και γαλλικών θιάσων μελετώνται λεπτομερώς, με παράθεση απόψεων έγκυρων κριτικών, τονίζεται η αρνητική υποδοχή των τραγωδιών του Γάλλου κλασικού, ενώ αναζητούνται οι λόγοι της σταδιακής απόρριψής τους, μέχρι τον 21ο αιώνα, όταν η «δυσθυμία» των θεατρικών μας παραγόντων υποχωρεί και η αδικαιολόγητη σύγκριση με τους αρχαίους τραγικούς ατονεί. Υπογραμμίζω τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για την υποκριτική των Γάλλων ηθοποιών, ενώ ο προβληματισμός για έμμετρη ή πεζή απόδοση του στίχου –επικεντρωμένος στη Φαίδρα του Γιάννη Χουβαρδά– συνιστά μια ευρύτερη θεατρική μεταφραστική άποψη. Ακόμη, παρουσιάζεται η κατά Ρακίνα έννοια της τραγωδίας και του τραγικού, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του. Αντικρούοντας προηγούμενες θέσεις, ο Τσατσούλης υπερασπίζεται με θέρμη και επιχειρηματολογεί υπέρ των προσωπικών του αντιλήψεων, αφήνοντας την έρευνά του ανοικτή –κατά δήλωσή του ιδίου– για μελλοντική συνέχεια. Τέλος, τα τρία παραρτήματα μεταφράσεων, παραστάσεων και φωτογραφιών, μαζί με το πλούσιο βιβλιογραφικό υλικό διευκολύνουν τον κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη.

Εκεί λοιπόν όπου ο Καστελλούτσι φαίνεται να συναντά τη γαλλική φάρσα είναι το «σατυρικό» στοιχείο που εισάγει στην τραγωδία και ακόμη στην «αντιπαράθεση τραγωδίας και εβραιο-χριστιανικού πολιτισμού».

Συνεχίζοντας, το τρίτο μέρος στέκει αποκλειστικά στο κατώφλι του 21ο αιώνα για να αναφερθεί στην έννοια του τραγικού στον ανατρεπτικό Ρομέο Καστελλούτσι – υπενθυμίζω ότι ο συγγραφέας έχει μελετήσει εκτεταμένα σε προηγούμενο βιβλίο του τη ριζοσπαστική ομάδα Societas Raffaello Sanzio. Στην εμπνευσμένη από την αισχύλεια Orestia παράσταση ο συνοδευτικός ερωτηματικός υπότιτλος «μια οργανική κωμωδία;» θέτει ξεκάθαρα αφενός την επιλογή της σωματικότητας και αφετέρου το ζήτημα των κωμικο-σατυρικών στοιχείων που υποστηρίζουν την πρότασή του. Θαυμαστής της αρχαίας τραγωδίας, ο πολυσυζητημένος Καστελλούτσι «κατακρημνίζοντας τον ποιητή από το βάθρο του φέρει το ζώο στη σκηνή και συγκεκριμένα τον τράγο». Το τελευταίο κείμενο αφορά στην αναδιαπραγμάτευση της έννοιας του τραγικού σε δύο παραστάσεις, Orestia και Tragedia Endogonidia. Στην εμπεριστατωμένη εισαγωγή του κεφαλαίου, ο Τσατσούλης δίνει τους άξονες αυτού του πρωτοποριακού θεάτρου. Τονίζει τη χρήση της αφηγηματικής εικόνας που επισύρει την υποχώρηση του κειμένου και επεξηγεί την πεποίθηση του Καστελλούτσι για την αδυναμία «ύπαρξης της τραγωδίας στη σύγχρονη εποχή ως μη αποκωδικοποιήσιμης από τον σύγχρονο θεατή», την οποία ο καλλιτέχνης αποδίδει στον προ-τραγικό πυρήνα της τραγωδίας.

alt
Ο Δημήτρης Τσατσούλης είναι Καθηγητής 
Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας
της Επιτέλεσης
 στο Τμήμα Θεατρικών
Σπουδών Πανεπιστημίου Πατρών.

Ο Δημήτρης Τσατσούλης έχει άνω των 140
δημοσιεύσεων σε επιστημονικά περιοδικά
της Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ έχει
δώσει άνω των 70 διαλέξεων, ομιλιών,
εισηγήσεων, ανακοινώσεων σε ελληνικά 
και διεθνή επιστημονικά συνέδρια.



«Παραξενεμένο» το σημερινό κοινό –τελικός αποδέκτης και κριτής– παρακολουθεί τη μάταιη προσπάθεια αναβίωσης του κλασικού είδους. Εκεί λοιπόν όπου ο Καστελλούτσι φαίνεται να συναντά τη γαλλική φάρσα είναι το «σατυρικό» στοιχείο που εισάγει στην τραγωδία και ακόμη στην «αντιπαράθεση τραγωδίας και εβραιο-χριστιανικού πολιτισμού». Η ιδιαίτερα ελκυστική τρίτη μελέτη κλείνει το βιβλίο, αφήνοντας τον αναγνώστη σκεπτικό ως προς την εξέλιξη των δύο βασικών κατευθύνσεων του θεάτρου, τραγικό/κωμικό, μέσα από τις τρεις πολύ διαφορετικές και χρονικά απομακρυσμένες θεατρικές μορφές.

Εν κατακλείδι, ένα βιβλίο στη βάση προηγούμενων δημοσιεύσεων του Δημήτρη Τσατσούλη, όπου τρεις σημαντικοί σταθμοί στην εξέλιξη του θεάτρου συνδέονται μέσα από το ειδολογικό στίγμα κωμικό/τραγικό και τον συμφυρμό του στην αισθητική και τη σκηνική γραφή του Ιταλού σκηνοθέτη. Τρία ενδιαφέροντα μελετήματα για το πριν, το μετά και το τώρα του θεάτρου, που απευθύνονται σε φοιτητές, ερευνητές, πρακτικούς της θεατρικής τέχνης, αλλά και σε κάθε ανήσυχο αναγνώστη/θεατή –απαντώντας εν μέρει και σε ένα γενικότερο αίτημα συγκεντρωτικής παρουσίασης δημοσιευμένων κειμένων– τα οποία, χωρίς ψήγμα πρόθεσης γραμμικής χρονικής κάλυψης των δύο κατευθύνσεων, έρχονται να ενισχύσουν την άποψη για τη συνέχεια ή ασυνέχεια της θεατρικής τέχνης –και κάθε μορφής τέχνης– που εξελίσσεται και ανανεώνεται, αδυνατώντας να κόψει το νήμα του παρελθόντος.

* Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΙΒΕΤΙΔΟΥ είναι θεατρολόγος, ομότιμη καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Τελευταίο της βιβλίο, η μελέτη «Το σύγχρονο δράμα – Ο λόγος της σιωπής» (University Studio Press).

 Στην κεντρική εικόνα © φωτογραφία από την παράσταση Orestia της ομάδας Societas Raffaello Sanzio.


altΜεσαιωνική Φάρσα – Ρακίνας – Καστελλούτσι
Κείμενα για το Ευρωπαϊκό Θέατρο και την πρόσληψή του
Δημήτρης Τσατσούλης
Παπαζήσης 2018
Σελ. 260, τιμή εκδότη €15,90

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

«Κωμωδίας εγκώμιον – Η σοβαρότητα του γέλιου», του Σάββα Πατσαλίδη (κριτική)

Για τη μελέτη «Κωμωδίας εγκώμιον - Η σοβαρότητα του γέλιου» του Σάββα Πατσαλίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University Studio Press, για το «παρεξηγημένο ανά τους αιώνες κωμικό στοιχείο».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

To σύγγραμμα του Σάββα Πατσαλίδη ...

«Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου – Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά (κριτική)

«Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου – Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά (κριτική)

Για το θεατρικό δοκίμιο «Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου, Μια αλληγορία σε δύο ραψωδίες», της Ζωής Σαμαρά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις University studio press. 

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»

«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»

Για τη μελέτη του Στίβεν Κινγκ [Stephen King] «Ο μακάβριος χορός – Η ανατομία του τρόμου» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Κλειδάριθμος).

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον Κινγκ τον καλύτερο/μεγαλύτερο/σπουδαιότερο κλπ. εν ζωή συ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Η Ήλια Μπούρα μας συστήθηκε πρόσφατα με την ποιητική της συλλογή «Εύκρατη ζώνη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Ένας νέος ποιητής δεν φέρνει τίποτα καινούργιο εκτός από τη βιωματική χρήση των λέξεων που υπάρχουν στη γλώσσα μας τόσες χιλιάδες χρόνια», σημειώνει, μεταξύ άλλων.

...
«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

Η παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

H παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» που ανεβάζει στο Σύγχρονο Θέατ...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Σύμφωνα με έρευνα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες [Gabriel García Márquez} είναι ο πιο μεταφρασμένος συγγραφέας ισπανόφωνης λογοτεχνίας των τελευταίων είκοσι ετών, εκθρονίζοντας από την πρώτη θέση τον Θερβάντες [Miguel de Cervantes], δημιουργό του «Δον Κιχώτη».

Επιμέλεια: Boo...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση μέρους διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι [Haruki Murakami] «Σε πρώτο ενικό» (μτφρ. Βασίλης Κιμούλης), η οποία θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

With the ...

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η νοσταλγία κι εγώ», που θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαρτίου από τις εκδόσεις Αρμός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

— Αναρωτιέμαι τι νοσταλγείς;
— …
— Νοσταλγείς κάτι που συνέβη ή κάτι πο...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Σε ανάρτησή του στο Goodreads, με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας της ιστοσελίδας, ο Στίβεν Κινγκ ξεχώρισε δέκα αγαπημένα του βιβλία. Τα έργα του συγγραφέα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Επιμέλεια: Book Press

...
Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία. Η ελληνική βιβλιογραφία αναπόφευκτα εμπλουτίστηκε από μελέτες και συλλογικούς τόμους, βιβλία στα οποία οι συγγραφείς των κειμένων επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις και ερμηνείες σε γεγονότα και εξελίξε...

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Η Αμερικανίδα πεζογράφος Κάρσον ΜακΚάλερς [Carson McCullers] είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λογοτεχνικού «southern gothic». Τα μυθιστορήματά της εκτυλίσσονται στον αμερικανικό Νότο και παρουσιάζουν μοναχικούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες που πασχίζουν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ