Σεξουαλική κακοποίηση, σωματικές και ψυχικές τιμωρίες στο όνομα του Θεού και της Αγάπης
Tου Κώστα Κατσουλάρη
Η Σελέστ, η Κριστίνα και η Τζουλιάνα είναι σήμερα τρεις όμορφες, μοντέρνες γυναίκες, μεταξύ τριάντα
και τριάντα πέντε χρόνων. Έχουν σπουδάσει ψυχολογία, φιλοσοφία, δύο από αυτές έχουν παιδιά, και οι τρεις ζουν στην Αγγλία μια λίγο έως πολύ φυσιολογική ζωή. Ωστόσο, η παιδική και εφηβική τους ηλικία υπήρξε αληθινό μαρτύριο. Και οι τρεις τους είναι παιδιά που γεννήθηκαν μέσα σε μια από τις πιο ύπουλες και επικίνδυνες αιρέσεις των τελευταίων δεκαετιών, που έγινε γνωστή ως «Τα παιδιά του Θεού», ενώ σήμερα δραστηριοποιείται με το παρελκυστικό όνομα «Διεθνής Οικογένεια». Μεγάλωσαν κάτω από τον Νόμο της Αγάπης, που τις υποχρέωνε να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με τα άλλα μέλη της αίρεσης, απ’ όταν ακόμη ήταν μικρά παιδιά. Το «μοίρασμα», sharing, όπως λεγόταν κατ’ ευφημισμόν το υποχρεωτικό δόσιμο των παιδιών στους ενήλικες της σέκτας, ήταν υποχρεωτική πρακτική, και η άρνησή της επέφερε σκληρές σωματικές και ψυχολογικές τιμωρίες. Εκείνοι κι εκείνες, όσο ψηλότερα στην ιεραρχία ανήκανε τόσο μεγαλύτερα προνόμια απολάμβαναν. Μέσα σε αυτά, εκτός από τους πολλαπλούς συντρόφους, ήταν η ευρύτατα διαδεδομένη παιδοφιλία, ακόμη και η αιμομιξία.
Το βιβλίο-σοκ
Το 2007 κυκλοφόρησε στην Αγγλία το βιβλίο που κατάφεραν να γράψουν μαζί οι τρεις αδελφές, λίγα χρόνια αφότου είχαν απελευθερωθεί σταδιακά από την επιρροή της αίρεσης, με τον τίτλο «Ποτέ χωρίς την αδελφή μου». Η Κριστίνα και η Σελέστ είναι κόρες της Ρεβέκκας και του Κρίστοφερ Τζόουνς, η Τζουλιάνα είναι κόρη του Κρίστοφερ με μια άλλη γυναίκα της αίρεσης. Είναι τρία από τα δεκαεπτά παιδιά που έφερε στον κόσμο ο Τζόουνς από το 1973 μέχρι σήμερα, ο οποίος και εξακολουθεί να είναι μέλος της αίρεσης. Η Ρεβέκκα Τζόουνς αντίθετα, εγκατέλειψε την αίρεση το 1987, παίρνοντας μαζί της και την κόρη της Κριστίνα, όταν εκείνη είχε φτάσει στα δώδεκα χρόνια της. «Στο σχολείο ήμουν αξιοπερίεργο», εξομολογείται εκείνη, «δεν είχα ποτέ μου ξανακούσει ποιος είναι ο Μάικλ Τζάκσον». Μαζί της, και με τη βοήθεια άλλων γονιών, ξεκίνησαν από τις αρχές της δεκαετίας του 90 εκστρατεία δημοσιότητας και δικαστικών αγώνων με σκοπό να τραβήξουν από τα σκοτάδια της αίρεσης την αδελφή της Κριστίνα, τη Σελέστ. Αυτό επετεύχθη έπειτα από πολύχρονο αγώνα, μόλις λίγα χρόνια πριν, κι ακολούθησε από μόνη της η μικρότερη από τις τρεις, η Τζουλιάνα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη χώρα μας από τις «Εκδόσεις Δρεπανιά», ενώ για την προώθησή του βρέθηκε στην Αθήνα για λίγες μέρες η Σελέστ, η οποία και μίλησε σε εκδήλωση στον Ιανό.
Μεγαλώνοντας στη Ραφήνα
Η Σελέστ Τζόουνς συνδέεται ιδιαίτερα με τη χώρα μας, αφού σε ηλικία τεσσάρων χρόνων, από το 1979, βρέθηκε να ζει στον καταυλισμό που ίδρυσε η αίρεση στη Ραφήνα, από ένα γκρουπ που αναγκάστηκε να αφήσει άρον άρον την Ινδία, έπειτα από αντιδράσεις των ντόπιων για τα σεξουαλικά ήθη των «Παιδιών του Θεού». Ήδη από τις αρχές του 1970, λίγα χρόνια από την ίδρυσή της, κι έπειτα από προτροπή του ιδρυτή της, τα μέλη της αίρεσης είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν τη Δύση προς πιο «εύφορα» κλίματα – κράτη με χαλαρό νομικό πλαίσιο και δυσκολία εντοπισμού τους. Άλλαξαν τα ονόματά τους, πρακτική που συνέχισαν και στην πορεία, έσβησαν τα ίχνη τους και έκαναν καινούργια αρχή σε χώρες όπως η Ινδία, η Ουγκάντα, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ελλάδα. Στη Ραφήνα, ο ντόπιος πληθυσμός τους περνούσε για καλοκάγαθους χίπις, εικόνα που υποστήριζε τόσο η εμφάνισή τους όσο και οι πρακτικές τους προς τα έξω. Έγραφαν τραγούδια που υμνούσαν το θεό και την αγάπη, και τα παιδιά συχνά στέλνονταν στα ραδιόφωνα και την τηλεόραση για να τραγουδήσουν και να δώσουν την παράστασή τους. Τι κι αν λίγα λεπτά πριν, όπως γλαφυρά περιγράφει η Σελέστ, μέσα στο βαν που τους μετέφερε ήταν υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των ενήλικων μελών της αίρεσης; Προς τα έξω, τα «Παιδιά του Θεού» ήταν μια ακόμη χίπικη εκκεντρικότητα. Σήμερα, έχοντας αποκτήσει μια κόρη μέσα στην αίρεση, με τον πατέρα του παιδιού της αλλά και τον δικό της πατέρα να εξακολουθούν να είναι μέλη της, προσπαθεί να ζει χωρίς να στερεί από το παιδί της την επαφή με την οικογένειά της που τόσο στερήθηκε εκείνη – παρά το γεγονός ότι ανήκουν, πια, σε «άλλο σύμπαν». Απαντώντας στην ερώτησή μας τι ήταν αυτό που την έκανε να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την αίρεση, λέει: «Από πολύ μικρή είχα αρχίσει να αναπτύσσω αμφιβολίες αν όλα αυτά που μας έλεγαν στην αίρεση ήταν σωστά. Ερχόμουν σε επαφή με ανθρώπους του «Συστήματος» (έτσι αποκαλούν στην αίρεση όλους όσοι δεν ανήκουν σε αυτή) και διαπίστωνα ότι δεν ήταν τα τέρατα που μας περιέγραφαν. Ωστόσο, η κρίσιμη καμπή ήταν η γέννηση της κόρης μου και η συνειδητοποίηση ότι δεν ήθελα με τίποτε να περάσει όσα πέρασα εγώ. Ήθελα να ζήσει ελεύθερη.»
Τα «Παιδιά του Θεού»
Η αίρεση ιδρύθηκε στο απόγειο του χίπικου κινήματος στην Καλιφόρνια, όπου μετακόμισε με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο πρώην πάστορας της ευαγγελικής εκκλησίας Ντέιβιντ Μπεργκ (γνωστός αργότερα ως «Μωυσής Δαβίδ» ή «Μο», «Βασιλιάς Δαβίδ», «Πάτερας Δαβίδ», «Πρόεδρος Μο», «Δαβίδ Φοντέν», «Μπαμπάς» ή «Παππούς»). Εκεί, χρησιμοποιώντας ως κράχτες τα παιδιά του και την δωρεάν παροχή τροφής και στέγης, προσέλκυσε τους πρώτους οπαδούς του, έτσι που ένα χρόνο αργότερα τα «Παιδιά του θεού», όπως ονομάστηκαν από τα μίντια, είχαν πια αρκετά μέλη διάσπαρτα σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ. Ήδη από τότε, ο ακραίος χαρακτήρας της αίρεσης, και η ιδιαίτερη έμφαση που δινόταν στην σεξουαλική ελευθεριότητα, δημιούργησε άμεσες αντιδράσεις και αντιπαλότητες. Η φυσιογνωμία της, τα πιστεύω της οποίας κοινοποιούνταν από τον ιδρυτή της προς τα μέλη της μέσα από επιστολές γνωστές ως «Επιστολές του Μο», άλλαζε συχνά στην πορεία, αναλόγως τις διαθέσεις του Προφήτη, αλλά ποτέ δεν απώλεσε δύο στοιχεία που την χαρακτήρισαν: Από τη μία, τον Αποκαλυπτικό της χαρακτήρα, τη διακήρυξη του επερχόμενου τέλους του κόσμου, την έλευση του Αντίχριστου και άλλα τέτοια εσχατολογικά, κι από την άλλη, την προτροπή προς τη σεξουαλική ελευθεριότητα, ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου. Τα όργια, παρουσία των παιδιών, και η προτροπή να συμμετέχουν και αυτά, ήταν συνήθης πρακτική.
«Ο νόμος της αγάπης»
Σημαντική στιγμή στην εξέλιξη της αίρεσης ήταν η διακήρυξη από τον Μο του περίφημου «Νόμου της Αγάπης», σύμφωνα με τον οποίο κάθε γυναίκα ήταν υποχρεωμένη να δίνεται σε όλους τους άντρες της αίρεσης, αφού όλοι ανήκαν στην ίδια οικογένεια. Ταυτόχρονα εγκαινιάστηκε η μέθοδος προσηλυτισμού που ονομάστηκε «ερωτικό ψάρεμα» (flirt fishing), που στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια μορφή πορνείας με σκοπό τον προσηλυτισμό νέων μελών και την μύησή τους στα ερωτικά ήθη της Οικογένειας (Πόρνες του Θεού, τις χαρακτήριζε ο ίδιος ο Μο σε σκίτσα του).
Περίπου τα 2/3 των μελών της εγκατέλειψαν την αίρεση σε αυτή τη φάση, η οποία και μετονομάστηκε σε «Οικογένεια της Αγάπης» και στη συνέχεια απλώς σε «Οικογένεια», μέχρι το σημερινό «Διεθνής Οικογένεια». Ωστόσο, τα εναπομείναντα μέλη έφερναν συνεχώς καινούργια μωρά στους κόλπους της αίρεσης, όπου η αντισύλληψη ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Τα «μωρά» αυτά, που δεν είχαν γνωρίσει τη διαφθορά του Συστήματος, θα ήταν σύμφωνα με τον Μο το λαμπρό μέλλον της Οικογένειας.
Ο «παππούς»
Η προσωπικότητα του Ντέιβιντ Μπεργκ, ιδρυτή της αίρεσης, παραμένει ακόμη και σήμερα σκοτεινή, αν και πολλές πλευρές της εγκληματικής και διεστραμμένης ζωής του έχουν έρθει πια φως. Χτίζοντας γύρω του μια αυστηρή ιεραρχία, την οποία ονόμασε Βασιλική Οικογένεια, ο Μπεργκ αναγκάστηκε σύντομα να περάσει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, μετακινούμενος διαρκώς από χώρα σε χώρα, οπότε τα περισσότερα μέλη της αίρεσης ουδέποτε είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν. Κατά τα φαινόμενα, αυτά ήταν και τα πιο τυχερά, αφού κάθε τόσο ο «Παππούς» ζητούσε από τα στελέχη του, τους «ποιμένες», εκτός από οικονομικές εισφορές, να του πηγαίνουν και μικρά κορίτσια, τα οποία νυμφευόταν σε γελοίες γαμήλιες τελετές ώστε στη συνέχεια να τα εκμεταλλεύεται σεξουαλικά.
Ο ίδιος δεν δίστασε άλλωστε να κακοποιήσει πολλαπλώς τα ίδια του τα παιδιά, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της εγγονής του, της Μένε. Επικοινωνούσε με τα μέλη του μέσα από τις Επιστολές του και τα Σκίτσα του ( τα «αληθινά κόμιξ», όπως τα υπέγραφε) που μοιράζονταν και διδάσκονταν ανά τον κόσμο σαν να ήταν ο Λόγος του Θεού. Πέθανε σε ηλικία 75 ετών, το 1994, και ο θάνατός του κλόνισε αρκετά από τα μέλη της αίρεσης. Άλλωστε, είχε ήδη περάσει το 1993 και ο κόσμος εξακολουθούσε να είναι στη θέση του, παρότι σύμφωνα με την «προφητεία» του θα έπρεπε να έχει ήδη καταστραφεί.
Οι διάδοχοι του θρόνου
Το κενό από το θάνατο του Μο δεν άργησε να πληρωθεί. Το δεξί χέρι του Προφήτη, η Κάρεν Ζέρμπι, αρχικά γραμματέας του και στη συνέχεια γυναίκα του, πήρε και τυπικά στα χέρια της τη διοίκηση της αίρεσης, με τη βοήθεια του για πολλά χρόνια συντρόφου της Στίβεν Κέλι. Η Ζέρμπι είχε γεννηθεί στην Αμερική, στο Νιού Τσέρσι, και το 1996 άλλαξε και στα χαρτιά το όνομά της σε Κάθριν Ριάνα Σμιθ. Στους οπαδούς της αίρεσης ήταν γνωστή ως «Μαρία Δαβίδ», «Μαρία Μπεργκ», «Μάμα Μαρία» και «Βασίλισσα Μαρία». Είναι εξίσου αδίστακτη με τον ιδρυτή της αίρεσης, παρά το φαινομενικά «γλυκύ» παρουσιαστικό της. Στην πραγματικότητα υπήρξε ο ιθύνον νους πίσω από πολλές «ιδέες» του Προφήτη, κι απ’ όταν ανέλαβε την εξουσία ξεδίπλωσε τις ικανότητές της στο χειρισμό προσώπων και καταστάσεων. Μαζί με τον Στίβεν Κέλι (γνωστό ως «Πίτερ Άμστερνταμ» ή «Βασιλιά Πέτρος»), των οποίων το μέρος διαμονής ουδείς γνωρίζει ανά πάσα στιγμή, επιχείρησαν ένα γερό λίφτινγκ στο στιγματισμένο πρόσωπο της Διεθνούς Οικογένειας, εστιάζοντας στο δήθεν φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο της. Ωστόσο, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο: Το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας του γιου της Νταβιντίτο, αφού είχε πρώτα σκοτώσει στενή συνεργάτιδά της, έριξε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας…
Ο Νταβιντίτο
Ο Ρίτσαρντ «Ρίκι» Ροντρίγκεζ γεννήθηκε το 1975 στην Τενερίφη, στους Κανάριους Νήσους, από τη συνεύρεση της Κάρεν Ζέρμπι με έναν ξενοδοχειακό υπάλληλο, τον Κάρλος. Του έδωσαν το προσωνύμιο «Νταβιντίτο», ο μικρός Δαβίδ δηλαδή, προς τιμήν του Προφήτη. Πέρασε την παιδική του ηλικία ταξιδεύοντας στις πέντε ηπείρους με τη μητέρα του και τον Ντέιβιντ Μπεργκ, του οποίου θεωρούταν υιοθετημένος γιος, αν και νομικά δεν είχε γίνει ποτέ τέτοια πράξη. Η Ζέρμπι και ο Μπεργκ θέλησαν να μετατρέψουν το γιο τους σε πρότυπο για τα μέλη της οικογένειας, έτσι που η καθημερινότητά του έγινε μέρος ενός σόου που σκηνοθετούσαν εκείνοι για χρόνια. Τον έχρισαν «Πρίγκιπα Προφήτη»: Βιντεοκασέτες, φωτογραφίες, υλικό από την παιδική ηλικία του Νταβιντίτο μοιραζόταν συχνά στα μέλη, προς παραδειγματισμό για το πώς θα έπρεπε να ανατρέφεται ένα παιδί μέσα στην κοινότητα. Η ζωή του παιδιού ήταν πλήρως ελεγχόμενη και ωραιοποιημένη. Σε αυτά, ας προστεθεί και η φημολογούμενη σεξουαλική σχέση του με την ίδια τη μάνα του –υπάρχει η συγκλονιστική μαρτυρία της «αδελφής» του Νταβίτα–, την οποία του επέβαλε εκείνη, ως μέρος της γενικότερης «σεξουαλικής του εκπαίδευσης».
Ωστόσο, ήδη από την εφηβεία του, ο Νταβιντίτο εξεγέρθηκε ενάντια στη μητέρα του και τα ήθη της Οικογένειας. Το 2001, μαζί με την αρραβωνιαστικιά του Ελίξκια, έσπασε ολοκληρωτικά τους δεσμούς του μαζί της, κι έκτοτε μοναδικός του σκοπός έγινε η εκδίκηση για τη χαμένη παιδική του ηλικία και την κακοποίηση που υπέστη αυτός κι άλλα παιδιά. Το 2005, σε ένα ραντεβού με την στενή συνεργάτιδα της μητέρας του Άντζελα Σμιθ, την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου, ενώ λίγο αργότερα έδωσε τέλος και στη δική του ζωή αυτοπυροβολούμενος στο κεφάλι. Πριν αυτοκτονήσει, ωστόσο, έκανε ένα τελευταίο «δώρο» στη μητέρα του: Κινηματογράφησε ένα βίντεο όπου εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του. Σε αυτό, για μια ώρα περίπου, κι ενώ γεμίζει γεμιστήρες με τα χέρια του, κραδαίνοντας κάθε τόσο το όπλο με το οποίο στη συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε, εξηγεί, με λόγια απλά, πώς έφτασε στο αδιέξοδό του, και πώς η βίαιη εκδίκηση είχε γίνει ο μοναδικός του σκοπός. Μιλάει για τη μητέρα του με τα χειρότερα λόγια, αναρωτώμενος «πώς μπόρεσε να κάνει τέτοια πράγματα σε παιδιά». Καμιά προοπτική δεν μπορεί να τον συνεγείρει. «Περισσότερο απ’ όλα με τρομάζει η ιδέα ότι η ζωή ίσως συνεχίζεται μετά το θάνατο», λέει. Κι ορκίζεται ότι θα προσπαθήσει να αποδώσει δικαιοσύνη. «Ήμασταν σκλάβοι. Τίποτε περισσότερο από σκλάβοι για τις αρρωστημένες ορέξεις τους.»
Δυσάρεστη δημοσιότητα
Η δολοφονία-αυτοκτονία του Νταβιντίτο, η έκδοση του βιβλίου των τριών κοριτσιών και η μεγάλη εμπορική του επιτυχία, οι απανωτές συνεντεύξεις τους στα κανάλια και η κάλυψη της ιστορίας τους από μεγάλες εφημερίδες, έδωσαν στην Διεθνή Οικογένεια μια δημοσιότητα που σίγουρα οι ηγέτες της απεύχονταν. Ωστόσο, χαμογελαστοί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, συνεχίζουν να ποζάρουν στον ιστότοπο της αίρεσης, σίγουροι ότι κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει, κι ότι θα τους επιτρέπεται εσαεί να παίζουν τους μικρούς θεούς. Εκτός κι αν κάποιος άλλος «Νταβιντίτο» καταφέρει να αποδώσει δικαιοσύνη…
INFO
Ιστότοποι από πρώην μέλη της αίρεσης
Ο ιστότοπος της Διεθνούς Οικογένειας
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Veto.
