«Διασκέδαση μέχρι θανάτου» του Νιλ Πόστμαν (κριτική) – Το «λάθος» του Όργουελ και η δικαίωση του Χάξλεϋ από την τηλεόραση στον πολιτισμό της εικόνας

Για το βιβλίο του Νιλ Πόστμαν [Neil Postman] «Διασκέδαση μέχρι θανάτου: ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματος» (μτφρ. Φωτεινή Ρουγκούνη, Αφροδίτη Τζαμουράνη, εκδ. Παπαζήση).

Γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης

Το περίφημο βιβλίο Διασκέδαση μέχρι θανάτου: ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματος (μτφρ. Φωτεινή Ρουγκούνη, Αφροδίτη Τζαμουράνη, εκδ. Παπαζήση) γράφτηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980, και επανεκδόθηκε πρόσφατα στα ελληνικά, ύστερα από μερικά χρόνια μη κυκλοφορίας. Συγγραφέας του ήταν ο γνωστός εκπαιδευτικός και αναλυτής των ΜΜΕ και της τεχνολογίας, Neil Postman.

Επιρροές του είναι κατά πρώτο λόγο οι Cassirer, Mumford, Huxley, και περισσότερο όλων ο Marshall McLuhan, που αποτέλεσε και δάσκαλό του, και στον οποίο οφείλουμε τόσο τις γνωστές ρήσεις «το μέσο είναι το μήνυμα», «παγκόσμιο χωριό», όσο και την πρόβλεψη της δημιουργίας του παγκοσμίου «ιστού» (το γνωστό, σε όλους μας, Διαδίκτυο).

Το μέσο κατά κάποιον τρόπο «αναδημιουργεί» τον κόσμο μας. Αυτή τη σημασία έχει ίσως και η φράση ότι «είναι το μήνυμα».

Η δική του απήχηση φανερώνεται εδώ, όταν θίγεται το ζήτημα των διανοητικών συνεπειών των μέσων ενημέρωσης και ψυχαγωγίας στην ανθρώπινη σκέψη. Όπως μας εξηγεί ο Postman:

«[…] το θέμα του βιβλίου μου είναι το γρήγορο και βεβιασμένο άλμα της φυλής μας από τη μαγεία του γραπτού λόγου στην ηλεκτρονική μαγεία. Αυτό που θέλω να θίξω εδώ είναι ότι η εισαγωγή στον πολιτισμό ενός μηχανισμού, όπως είναι η γραφή ή το ρολόι, δεν είναι απλώς μια επιπλέον δυνατότητα του ανθρώπου να δεσμεύει τον χρόνο, αλλά μια μεταλλαγή του τρόπο υμε τον οποίο σκέφτεται- και ασφαλώς είναι μια αλλαγή του περιεχομένου του πολιτισμού του. Αυτό εννοώ όταν ονομάζω το μέσο “μεταφορά”» (σελ. 25).

Το μέσο κατά κάποιον τρόπο «αναδημιουργεί» τον κόσμο μας. Αυτή τη σημασία έχει ίσως και η φράση ότι «είναι το μήνυμα». Συγκεκριμένα:

«Είτε βιώνουμε τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της ομιλίας είτε μέσω του γραπτού λόγου ή της τηλεοπτικής κάμερας, τα μέσα-μεταφορές τα οποία διαθέτουμε ταξινομούν τον κόσμο για λογαριασμό μας, τον οργανώνουν, τον διαμορφώνουν, τον μεγεθύνουν, τον μειώνουν, τον χρωματίζουν και καθορίζουν την εικόνα του» (σελ. 22).

Εν ολίγοις, κάθε μέσο αποτελεί μια νέα και διαφορετική «επιστημολογία». Στόχος του παρόντος βιβλίου είναι η αναλυτική διερεύνηση της «τηλεοπτικής επιστημολογίας», του τρόπου πρόσληψης του κόσμου που δημιουργεί σε εμάς η τηλεόραση.

Νιλ Πόστμαν

Ο Νιλ Πόστμαν –κριτικός, συγγραφέας, εκπαιδευτικός και επικοινωνιολόγος– είναι καθηγητής στον τομέα της Επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Φοίτησε στο State University της Νέας Υόρκης και στο Columbia University. Είναι κάτοχος του Αριστείου Διδασκαλίας Lindback Award και εκδίδει το περιοδικό Et Cetera που κινείται στο χώρο της γενικής γραμματολογίας. Έχει εκδώσει δεκαπέντε βιβλία, ανάμεσα στα οποία τα Teaching As a Subversive Activity, The soft Revolution και The disappearance of Childhood.

Ο Postman υπογραμμίζει ακούραστα την καίρια σημασία που είχε ο γραπτός λόγος στην πρώιμη αμερικανική ιστορία. Σε εκείνη την τόσο απόμακρη για εμάς κοινωνία τα επίπεδα αναλφαβητισμού ήταν απρόσμενα υψηλά, περιοδικά και βιβλία κυκλοφορούσαν με ταχύτητα μεγάλη, και συγγραφείς όπως ο Dickens, όταν επισκέπτονταν τη συγκεκριμένη ήπειρο, αποθεώνονταν από το ευρύ κοινό που εκτιμούσε το έργο τους.

Το έντυπο, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, καλλιέργησε έναν τρόπο σκέψης («τυπογραφική αντίληψη» το ονομάζει ο Postman) που έδινε προτεραιότητα στην αντικειμενικότητα, στη λογική, ενθαρρύνοντας δημόσιο λόγο με σοβαρό και στιβαρό περιεχόμενο. Ήταν η εποχή του αφηγηματικού λόγου.

Η εξάπλωση της τυπογραφίας, μαζί με το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, ήταν άμεσα αποτελέσματα του Διαφωτισμού, που είχαν επιλεγεί με στόχο να «ξεκλειδώσουν» τα μυστικά του κόσμου μας, να τον κάνουν κατανοητό και άρα επιδεχόμενο ελέγχου από εμάς, οδηγώντας μας προς μια πορεία συνεχούς κοινωνικής προόδου.

Αυτή η προσήλωση στον γραπτό λόγο ήταν στενά συνδεδεμένη με μια αντιμετώπιση της πραγματικότητας που ήταν εδραιωμένη στον ορθό λόγο: το αμερικανικό κοινό ήταν τότε σε θέση, όπως αποδεικνύει ο Postman, να παρακολουθεί πολύωρες πολιτικές συζητήσεις με παράθεση επιχειρημάτων και τεχνικών λεπτομερειών, ψηφίζοντας πολιτικούς με κριτήρια διαφορετικά από την προσωπική τους ζωή.

Ίσως σήμερα μας φαίνεται απίστευτο, αλλά υπήρξε μια εποχή όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνώριζαν εξ όψεως τους πολιτικούς τους αντιπροσώπους, αρκούμενοι προ παντός στον έντυπο λόγο για την πολιτική τους ενημέρωση.

Πώς αλλιώς εξηγείται, ομολογουμένως, η εκλογή του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, ενός τόσο σκυθρωπού και καταθλιπτικού ανθρώπου; Ίσως σήμερα μας φαίνεται απίστευτο, αλλά υπήρξε μια εποχή όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνώριζαν εξ όψεως τους πολιτικούς τους αντιπροσώπους, αρκούμενοι προ παντός στον έντυπο λόγο για την πολιτική τους ενημέρωση.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις διαφημίσεις, οι οποίες τότε χαρακτηρίζονταν από αμεσότητα, σαφήνεια και κυριολεξία, σε βαθμό που σήμερα μας μοιάζει σχεδόν απίστευτο. Μια διαφήμιση διατύπωνε, αποκλειστικά με λέξεις και προτάσεις, ισχυρισμούς για να πείσει το κοινό.

Σύμφωνα με τον Postman, μόλις στα 1890 άρχισε η διαφήμιση να εγκαταλείπει την ορθολογική απόπειρα προσέγγισης κοινού, υιοθετώντας πλέον slogans και εύπεπτα τραγουδάκια. Αντίστοιχα, οι θρησκευτικοί κήρυκες του 18ου αιώνα δεν συμπεριφέρονταν όπως οι σύγχρονοι τηλε-ευαγγελιστές πάστορες, αλλά επίσης επικαλούνταν τον ορθό λόγο και επιθυμούσαν να μεταστρέψουν τους μη πιστούς με την επιχειρηματολογία τους και, σε γενικές γραμμές, χωρίς να καταφεύγουν κάθε λίγο σε ακραίες και ανόητες συναισθηματικές εξάρσεις.

Ιστορικά, προς τα τέλη του 19ου αιώνα, η εποχή του αφηγηματικού λόγου έδωσε τη θέση της σε μια νέα εποχή: η εποχή του θεάματος ήταν πλέον γεγονός. Η μεταβολή αυτή, λέει ο συγγραφέας, οφείλεται προ παντός σε δύο τεχνολογικά επιτεύγματα: τη φωτογραφία και τον τηλέγραφο. Η πρώτη έδωσε τη ζωντάνια της εικόνας, ενώ ο δεύτερος πέτυχε να «εκμηδενίζει» πρακτικά τις αποστάσεις και τον χρόνο, φέρνοντας νέα από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο.

Μια πολιτική αντιπαράθεση, μια θρησκευτική κατήχηση και μια μετάδοση ειδήσεων, όλες τείνουν τελικά να ακολουθούν τους τηλεοπτικούς κανόνες για να είναι ευχάριστοι και διασκεδαστικοί, και έτσι να έχουν απήχηση.

Το πρόβλημα που προκαλεί η τηλεόραση δεν είναι ότι προσφέρει ψυχαγωγία αλλά ότι μετατρέπει την ψυχαγωγία σε φυσικό πλαίσιο για την παρουσίαση όλων των άλλων καταστάσεων. Αυτός είναι ο λόγος που ο Postman είναι βαθιά επικριτικός με διάφορα εκπαιδευτικά τηλεοπτικά προγράμματα σαν το Sesame Street.

Τέτοιου είδους προγράμματα, κατά τη γνώμη του, δεν προετοιμάζουν απλώς το παιδί για το σχολείο αλλά, αντίθετα, του καλλιεργούν την επιθυμία για ευχάριστη και ψυχαγωγική μάθηση. Όταν το παιδί στη συνέχεια αρχίσει το σχολείο, ασυναίσθητα θα έχει την απαίτηση να είναι το σχολείο παρόμοια ευχάριστο και ψυχαγωγικό με τα αγαπημένα του προγράμματα, μη θέλοντας να ακούσει για πειθαρχία που απαραίτητα ακολουθεί κάθε σοβαρή αναζήτηση γνώσης.

Επιπλέον, ο ίδιος κανόνας της ψυχαγωγίας ακολουθεί κάθε τηλεοπτικό θέμα. Μια πολιτική αντιπαράθεση, μια θρησκευτική κατήχηση και μια μετάδοση ειδήσεων, όλες τείνουν τελικά να ακολουθούν τους τηλεοπτικούς κανόνες για να είναι ευχάριστοι και διασκεδαστικοί, και έτσι να έχουν απήχηση.

Εν συντομία, ο τρόπος που η τηλεόραση παρουσιάζει τον κόσμο, λόγω της εντυπωσιακής της απήχησης, τείνει να γίνεται τελικά το πρότυπο όλων των υπόλοιπων δραστηριοτήτων του πολιτισμού μας:

«Με άλλα λόγια, η τηλεόραση μετατρέπει τον πολιτισμό μας σε μια τεράστια αρένα για το θέαμα. Είναι, βεβαίως, εξαιρετικά πιθανό ότι στο τέλος αυτό θα μας είναι ευχάριστο και θα αποφασίσουμε ότι μας αρέσει κιόλας. Αυτό ακριβώς φοβόταν για το μέλλον μας ο Άλντους Χάξλεϊ πριν από πενήντα χρόνια» (σελ. 102).

Η σύγκριση του Aldous Huxley με τον George Orwell (κάπως ειρωνικά, το βιβλίο γράφεται στα 1984) παίζει έναν βασικό ρόλο, καθώς βασική άποψη του Postman είναι ότι ήταν ο Huxley και όχι ο Orwell ο αληθινά «προφητικός» συγγραφέας.

Εκεί όπου ο Orwell έβλεπε σκληρούς τυράννους, βασανιστήρια και λογοκρισία, ο Huxley προέβλεπε χαρωπούς διασκεδαστές και σταδιακή εξαφάνιση της κριτικής μας σκέψης.

Παρότι αναγνωρίζεται και στον τελευταίο κάποια διορατικότητα, μιας και περιέγραψε με ακρίβεια τον αυταρχισμό των κομουνιστικών κοινωνιών, ο Huxley συνέλαβε με ακρίβεια το βασικό πρόβλημα της εποχής μας, το οποίο δεν είναι άλλο από την απειλή της διασκεδαστικής αποβλάκωσης.

Στον Orwell ο πολιτισμός γίνεται φυλακή, στον Huxley μετατρέπεται σε παρωδία. Εκεί όπου ο Orwell έβλεπε σκληρούς τυράννους, βασανιστήρια και λογοκρισία, ο Huxley προέβλεπε χαρωπούς διασκεδαστές και σταδιακή εξαφάνιση της κριτικής μας σκέψης. Με τα λόγια του ίδιου, ο Μεγάλος Αδελφός φαίνεται να είναι ο Χάουντι Ντούντι. Η Αμερική, αναγγέλλοντας στον υπόλοιπο κόσμο την εποχή της τηλεόρασης, έδωσε την πιο σαφή εικόνα του χαξλεϊκού κόσμου.

Διασκέδαση μέχρι θανάτου: ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματοςΕίναι φανερός εδώ ο γενικότερος πεσιμισμός που διατρέχει το βιβλίο, ωστόσο ο Postman θεωρεί ότι δεν χρειάζεται να απελπιζόμαστε. Υπάρχουν δύο πιθανές προτάσεις για να διορθωθεί το πρόβλημα: η πρώτη, που χαρακτηρίζεται απλή αλλά οφθαλμοφανώς καταδικασμένη σε αποτυχία, θα ήταν να προβάλλονται τηλεοπτικά οι κίνδυνοι της τηλεόρασης και να παροτρύνονται οι τηλεθεατές να περιορίζουν τον χρόνο που ξοδεύουν σε αυτή. Η δεύτερη, πιο δύσκολη αλλά ίσως και με καλύτερες προοπτικές, θα ήταν το σχολείο προειδοποιεί συστηματικά τους μαθητές για την τηλεόραση και τους ανθρώπους που αυτή διαμορφώνει.

Αλλά δεν είναι άραγε εφικτή μια διαφορετική χρήση της τηλεόρασης, που να ευνοεί τη σοβαρή μάθηση και την κριτική σκέψη; Ο Postman παραδέχεται πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αλλά το παρομοιάζει με την περίπτωση εκείνου του φοιτητή που, επειδή δεν είχε λάμπα, αναγκάστηκε να ανοίξει την τηλεόραση για να διαβάσει υπό το φως της ένα πανεπιστημιακό σύγγραμμα: ασφαλώς είναι εφικτές και άλλες χρήσεις της τηλεόρασης, αλλά αυτές είναι καταδικασμένες να είναι πάντα σπανιότερες και περιθωριακές.

Στο τεχνητό σύμπαν που συγκροτεί η τηλεόραση, η σοβαρότητα παραμερίζεται από την επιθυμία της διασκέδασης και κάθε είδηση, όσο σοβαρή ή και τραγική και αν είναι, συνοδεύεται πάντα από το ανάλαφρο «και τώρα, ας περάσουμε στο επόμενο θέμα». Οι διαφορές ανάμεσα σε έναν λογοκεντρικό και σε έναν εικονοκεντρικό πολιτισμό, διαβάζουμε στο παρόν βιβλίο, είναι σημαντικές. Και γι’ αυτό πρέπει να έχουμε επίγνωσή τους.


* Ο ΜΥΡΩΝ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας.

politeia link more

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ιστορία των επιχειρήσεων Ωνάση 1924-1975» − Έτσι χτίστηκε ο μύθος του Έλληνα κροίσου

«Ιστορία των επιχειρήσεων Ωνάση 1924-1975» − Έτσι χτίστηκε ο μύθος του Έλληνα κροίσου

Για τον τόμο του Ιδρύματος Ωνάση «Ιστορία των επιχειρήσεων Ωνάση 1924-1975» (εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης). Κεντρική εικόνα: (από αριστερά) Θεόδωρος Γαροφαλίδης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Αριστοτέλης Ωνάσης. Πηγή: Αρχείο Ωνάση, Αρχείο Κλεισθένη Δασκαλάκου.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«Η δύναμη της τελετουργίας» του Δημήτρη Ξυγαλατά (κριτική) – Homo ritualis: η σημασία των τελετουργιών στη ζωή μας

«Η δύναμη της τελετουργίας» του Δημήτρη Ξυγαλατά (κριτική) – Homo ritualis: η σημασία των τελετουργιών στη ζωή μας

Για το βιβλίο του Δημήτρη Ξυγαλατά «Η δύναμη της τελετουργίας: Συμβολικές πράξεις που μας ενώνουν, μας χωρίζουν και μας εμπνέουν» (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Διόπτρα). 

Γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης

Τι κοινό έχουν οι ...

«Ταξίδι στο κράτος: Κυριαρχία, δίκαιο, δικαιώματα» του Δημήτρη Χριστόπουλου (κριτική)

«Ταξίδι στο κράτος: Κυριαρχία, δίκαιο, δικαιώματα» του Δημήτρη Χριστόπουλου (κριτική)

Για το βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου «Ταξίδι στο κράτος: Κυριαρχία, δίκαιο, δικαιώματα» (εκδ. Πόλις). Κεντρική εικόνα: © Πάρις Ταβιτιάν

Γράφει η Μαρία Πουρνάρη

Το νέο βιβλίο του ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ