christos_asteriou_isla_mpoa-250

Της Αργυρώς Μαντόγλου

Μια κιβωτός αφηγήσεων

Τα νησιά πάντα κατείχαν κεντρική θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας. Υπήρξαν οι πλέον πρόσφοροι τόποι για την εξέλιξη των συγκρούσεων ανάμεσα σε αντιπάλους, για τη δραματοποίηση των αντιπαραθέσεων, και δίνοντας τροφή στο φαντασιακό αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης ενός αριθμού κλασικών έργων όπως «Ο Ροβινσώνας Κρούσος» του Ντανιέλ Νταφόε και τα «Ταξίδια του Γκάλιβερ» του Τζόναθαν Σουίφτ.

Το νησί, ένα κομμάτι γης αποκομμένο από τη στεριά αποτελούσε, επίσης, γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία μύθων και θρύλων. Πλήθος οι αφηγήσεις για μαγικά νησιά, όπου οι ήρωες καταφεύγουν για να αναπαυθούν, να ανακτήσουν δυνάμεις, να μεταμορφωθούν, και από τα οποία κάποια μέρα επιστρέφουν αλλαγμένοι στην Ιθάκη τους. Νησιά που γητεύουν τους ξένους και χάνονται για πάντα απεικονίζονται σε έναν μεγάλο αριθμό μυθιστορημάτων, νησιά όπου καραδοκούν κίνδυνοι και τρομακτικά στοιχεία: Κανίβαλοι, πειρατές, φονικές δυνάμεις της φύσης, και άλλοι κίνδυνοι που παραφυλάν στην ενδοχώρα, την ώρα που τα παράλια φαντάζουν εξωτικά και παραδεισένια.

Το νησί ως μεταφορά και ως παγίδα 

Ο Χρήστος Αστερίου στο Ίσλα Μπόα χρησιμοποιώντας το νησί ως μεταφορά, έχει ενσωματώσει πολλές από αυτές τις ευρέως διαδεδομένες φαντασιώσεις, με τις οποίες θα έρθουν αντιμέτωποι οι χαρακτήρες του. Μαζί με τα στοιχεία της φύσης και τους προσωπικούς τους δαίμονες θα κλιθούν να αντιμετωπίσουν και έναν αριθμό απρόβλεπτων καταστάσεων που ο καθένας με τον τρόπο του θα υποχρεωθεί να διαχειριστεί. Ναυαγοί της ζωής, καταφεύγουν σ’ αυτό το νησί, έναν παράδεισο χαμένων ευκαιριών, ο οποίος σε σύντομο διάστημα μετά την άφιξή τους αποδεικνύεται εφιάλτης και από τόπος ευφορίας γίνεται τόπος εξορίας και δοκιμασίας.

Το μοτίβο των ναυαγών σε ένα μικρό ερημικό νησί που στη συνεχεία αποδεικνύεται και μια θανατηφόρα παγίδα από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, είναι ευρέως διαδεδομένο σ’ όλες τις μυθολογίες από την αρχαία ελληνική έως την σκανδιναβική. Ο Αστερίου χτίζει την ιστορία του πάνω σε αυτό το μοτίβο, προσαρμόζοντάς το στη σύγχρονη πραγματικότητα και ως ένα βαθμό αντιστρέφοντάς το, καθώς εδώ δεν πρόκειται για ναυαγούς ούτε για εξερευνητές αλλά για παίχτες ενός παιχνιδιού τύπου Surviror που μεταβαίνουν στην άκρη του κόσμου με τη θέλησή τους, εναποθέτοντας τις τελευταίες τους ελπίδες στην τύχη και σε ένα παιχνίδι που αποδεικνύεται ολέθριο. Στην αρχή έχουν κι εκείνοι στο μυαλό τους το διαδεδομένο στερεότυπο του εξιδανικευμένου νησιού, της «Πολυπόθητης χαμένης Ατλαντίδος» και όλοι τους είναι πεισμένοι πως θα επιστρέψουν από εκεί με το τρόπαιο που θα τους αλλάξει τη ζωή – το χρηματικό ποσό που θα επιλύσει για πάντα τα προβλήματά τους.

Δέκα άνθρωποι από διαφορετικά μέρη του πλανήτη επιλέγονται από ένα αμερικανικό κανάλι για να πάρουν μέρος σε ένα παιχνίδι με μεγάλη χρηματική αμοιβή. Οι προετοιμασίες περιβάλλονται από μεγάλη μυστικότητα, οι συμμετέχοντες έχουν πάρει εντολή να μην αποκαλύψουν τίποτα σε κανέναν, και όλες οι κινήσεις τους μέχρι την άφιξη τους στο Ισλα Μπόα, ένα ακατοίκητο νησί κάπου στον Ατλαντικό, παραμένουν μυστικές. Όλοι οι παίχτες θα μεταβούν εκεί με υδροπλάνο, μαζί με τα συνεργεία και τον παρουσιαστή Τίμορυ Μπιουμίλερ που έχει αναλάβει την κάλυψη του παιχνιδιού, έναν ξεχασμένο ηθοποιό – πεισμένος πως του δίδεται μια δεύτερη ευκαιρία μετά την κατιούσα που είχε πάρει η καριέρα του.

Όλοι οι παίχτες έχουν αποθέσει σε αυτή την αποστολή τις ελπίδες τους για την αποκατάσταση της ζωής τους, ενώ για τον ιθύνοντα νου είναι ένα ανθρωπολογικό πείραμα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, καθώς φιλοδοξεί στην αναδημιουργία ενός παγκόσμιου χωριού. Κάποιος, όμως, στα κέντρα αποφάσεων γνωρίζει περισσότερα για αυτούς απ’ όσο οι ίδιοι φαντάζονται. Γνωρίζει προτιμήσεις, παρελθόν κι επιθυμίες και μέσα από τη διαδικτυακή κατασκοπεία, έχει ερευνήσει και ξέρει πως δεν έχουν περιθώρια να αρνηθούν.

Το παιχνίδι έχει μια ιδιαιτερότητα. Η μεγαλύτερη καινοτομία του είναι πως δεν επιτρέπεται σε κανέναν να αποχωρήσει ως την τελευταία μέρα και η ετερογένεια των συμμετεχόντων αναμένεται να δημιουργήσει σασπένς και να πυροδοτήσει αναπάντεχες εξελίξεις: «Στόχος ήταν να δημιουργήσω μια μικρογραφία του παγκόσμιου χωριού στο ερημονήσι. Να διαπιστώσω αν οι άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν κοινά στοιχεία και να συμβιώσουν. Η πείνα και οι κακουχίες βγάζουν στην επιφάνεια τον βαθύτερο εαυτό σου» διατείνεται ο ιθύνων νους και διευθυντής του καναλιού, Σάμυ Κόου στη νεαρή δημοσιογράφο που αργότερα θα πάει μέχρι την Καλιφόρνια για να του πάρει συνέντευξη.

Κάποιοι από τους συμμετέχοντες είναι: Ο καναδός Ρέιμοντ Ολι, ένας έγχρωμος σεφ από τον Καναδά, ιδιοκτήτης ενός καφέ, υπερχρεωμένος και τζογαδόρος, έχει άμεση ανάγκη να χρήματα. Εύκολος στόχος γιατί αν δεν ξεχρέωνε τους τοκογλύφους θα κατέληγε στη φυλακή.

Η Φου Μινγκ σαράντα χρονών και ανύπαντρη Κινέζα εργασιομανής, εργάζεται σκληρά σε μια εταιρεία συμβούλων στην Σαγκάη, ζει ταυτόχρονα και μια εικονική ζωή ως Purple, η εναλλακτική της ταυτότητα στο διαδίκτυο, η οποία έχει ό,τι η ίδια στερείται: δεν αρρωσταίνει, δεν έχει άγχος θανάτου, δεν θρηνεί το χαμό κανενός. Η Φου Μινγκ θέλει να είναι η νικήτρια στο παιχνίδι για να απαλλαγεί από το καθημερινό μαρτύριο του γραφείου και να ζήσει όπως το αβατάρ της.

Ο Γιούργκεν Ντρεέρ, ο γερμανός οικολόγος μετά από πλήθος διαψεύσεων, θεωρεί πως ίσως στο Ισλα Μπόα, μακριά από τον δυτικό πολιτισμό, θα βρει την ουτοπία στην αμόλυντη φύση και από την πρώτη στιγμή το νησί του δίνει την αίσθηση της απόλυτης απομόνωσης μακριά απ’ όσα τον καταπίεζαν, και ελπίζει πως, έστω και σε μορφή τεχνητού πειράματος, θα καταφέρουν να δημιουργήσουν αυτοί οι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι έναν καινούργιο κώδικα συμβίωσης.

Η Ζέινα μια απελπισμένη καρκινοπαθής από τη Βηρυτό, και η Μάνια από την Ελλάδα που η κρίση και η ανεργία δεν της άφηνε περιθώρια αντίστασης στο κάλεσμα, η Τερέζα από την Αργεντινή που είχε ήδη υποστεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας στη χώρα της καθώς και ο Κενυάτης μαραθωνοδρόμος Αμπέμπε που δεν έχει τίποτα να χάσει.

Η αμοραλιστική ηθική των πολυεθνικών για τις οποίες η ανθρώπινη ζωή είναι ένα ακόμα πιόνι για τα δικά τους συμφέροντα, η απόλυτη έλλειψη στοιχειώδους ενδιαφέροντος για την ζωές εκείνων που επιστράτευσαν στο παιχνίδι τους, αλλά και οι παντελής έλλειψη ηθικών φραγμών, θα καταστήσει την παραμονή στο νησί μια τραγωδία και τον χαμό ανθρώπων, όπως κυνικά σχολιάζει ο Σάμυ Κόου, μια ακόμα «παράπλευρη απώλεια».

Ο Αστερίου, σκηνοθετώντας τη συνάντηση τόσων διαφορετικών ανθρώπων, άλλων εθνικοτήτων, πολιτισμικών καταβολών, ηλικιών και αιτημάτων σε ένα ερημικό νησί, βρίσκει την ευκαιρία να εξετάσει ανισότητες, τη διαφορά στον τρόπο διαχείρισης των κρίσεων, αν και βλέπουμε πως σταδιακά όλοι απεκδύονται τις πολιτισμικές τους επιστρώσεις καθώς η επιβίωση τους καθιστά ευάλωτους – ίσους απέναντι στο φόβο και την πείνα.

Το νησί θα γίνει μια αρένα και όλοι θα κινδυνεύσουν είτε από τους συμπαίχτες τους, είτε από τα στοιχεία της φύσης. Όλες οι σχέσεις εκεί γίνονται διάφανες, οι αντιθέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο, ένα μέρος όπου ιδανικά θα ήταν ο παράδεισος κάθε ανθρωπολόγου, γίνεται ένας επίγειος λάκκος, όπου μόνο οι ιδιαίτερα ανθεκτικοί έχουν την ευκαιρία να επιβιώσουν.

Οι εμπειρίες στο νησί είναι κοινές για όλους: η πείνα, η εξάντληση, η έκπληξη, η απογοήτευση, η προσμονή∙ ο καθένας όμως την εισπράττει διαφορετικά, ανάλογα με το πολιτισμικό του παρελθόν, τις εγγραφές, τις καταβολές και την παιδεία του, γι’ αυτό και βλέπουμε πως ο καθένας με διαφορετικό τρόπο αφηγείται την εμπειρία του κι από διαφορετικό σημείο εκκίνησης.

Το «Πείραμα»

Το «Πείραμα» αφορά μεν στο τρόπο που η ανθρώπινη φύση αντιδρά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά προεκτείνεται και στον τρόπο που εκφέρεται η εμπειρία του. Άλλος διηγείται με λεπτομέρειες τα ακριβή περιστατικά που τον οδήγησαν σ’ αυτή την επιλογή, άλλος στέκεται στο παρόν και αναλύει τα όσα διαδραματίζονται μπροστά του, άλλος ανατρέχει στην παιδική του ηλικία, στα όνειρα και στις διαψεύσεις του και άλλος με παραληρηματικό λόγο κατορθώνει να εντάξει αυτή την ακραία περιπέτεια στην ιδιωτική του αφήγηση. Σαν να μιλούν μπροστά σε μια κάμερα, δίνεται η ευκαιρία στον καθένα να παρουσιάσει μέρος του εαυτού του και της ιστορίας του. Όλοι έχουν τις δικές τους στιγμές επιφάνειας και επώδυνης αποκάλυψης που εντείνονται από την πείνα και τις κακουχίες, στιγμές και το νόημα του βίου τους περνάει αστραπιαία μπροστά τους, δίνοντας τη σκυτάλη σε άλλες εικόνες βαθύτερα καταχωνιασμένες στα βάθη της συνείδησής τους.

«Το ύφος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος» – θα πει ο Γάλλος Φρανσουά Ντιτό, μέλος της αποστολής, κι αυτό θα γίνει ορατό από τον τρόπο αφήγησης της εμπειρίας του. Αυτοί που παίρνουν το λόγο, με το δικό τους ύφος και λόγο μας περιγράφουν το τι βίωσαν προκειμένου να αποδοθεί ένα νόημα στο παράλογο της κατάστασής τους. «Το Ισλα Μπόα δεν ήταν παρά η έκφραση του μηδενός (μια κάρτα μπλανς) λευκό χαρτί από το οποίο καλούμασταν να κατασκευάσουμε κάτι, να δημιουργήσουμε». Ο διανοούμενος Γάλλος, για παράδειγμα, κατορθώνει να ενσωματώσει αυτή την επώδυνη εμπειρία σε μια ευρύτερη προσωπική αφήγηση: Μαζί με τη συνέχιση της ζωής του να διευρυνθεί και η εξιστόρηση, πασχίζοντας να δοθεί σ’ αυτή την περιπέτεια ένα πριν κι ένα μετά, δηλαδή ένα νόημα.

Το νησί γίνεται μια επιπλέουσα κιβωτός αφηγήσεων, ιστοριών, προσδοκιών και δοκιμασιών, μια κιβωτός που ίσως φθάσει σε στέρεο έδαφος, διασώζοντας όποιον δεν την προδώσει και παραμείνει πιστός σε έναν ενδότερο στόχο, όχι στο κέρδος αλλά στην αξία του ρίσκου, και στην ανάγκη της ένταξης της εμπειρίας σε μια ευρύτερη αφήγηση.

Τα μυθιστορήματα που έχουν ως θέμα το ταξίδι σε ερημικά νησιά, αποκομμένα από τον πολιτισμό και όπου η ουτοπία σταδιακά μετατρέπεται σε δυστοπία αποτελούσαν πάντα και σχόλια ή αλληγορίες για τα δεινά της αντίστοιχης περιόδου που είχαν γραφεί. «Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα νησιά» του Ντ. Χ. Λόρενς και το φουτουριστικό «Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» του Άλντους Χάξλεϊ, για παράδειγμα, σχολίαζαν, ανάμεσα στα άλλα, τον κίνδυνο της ναρκισσιστικής κουλτούρας των αρχών του εικοστού αιώνα και την άνοδο του φασισμού. «Τα ταξίδια του Γκάλιβερ» και ο «Ροβινσώνας Κρούσος», αποτέλεσαν σημαντικά σχόλια για τις κοινωνικές δομές του δεκάτου ογδόου αιώνα, ο δε «Άρχοντας των Μυγών» του Γουίλιαμ Γκόλντιγκ παρουσίασε την άνοδο της ατομικότητας και τη συρρίκνωση της συλλογικότητας το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και στο Ίσλα Μπόα η ετερογενής ομάδα που καταφθάνει στο νησί, η συνύπαρξη, οι αγώνες επιβίωσης αλλά και οι λόγοι που τους ανάγκασαν να βρεθούν εκεί αποτελούν ένα πολιτικό σχόλιο για την καθημερινή απάνθρωπη παγκόσμια κρίση αξιών, τον οικονομικό και ηθικό ξεπεσμό, την τεχνολογικά αναπτυγμένη εποχή μας που έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε λεία αδίστακτων επιχειρηματιών.

Το νησί ως μυθιστορηματικός τόπος λειτουργεί και ως γέφυρα ανάμεσα στο πραγματικό και στο φαντασιακό αλλά και πεδίο σύγκλισης και αποδόμησης των αντιθέσεων καθώς παρουσιάζονται ταυτόχρονα ως ουτοπίες αλλά και δυστοπίες, παράδεισοι αλλά και κολαστήρια, διασταυρώσεις πολιτισμών αλλά και αρένα αναμέτρησης με τον εχθρό. Παρά τις ανισότητες και τις διαφορές των ταξιδευτών, δίδεται η ευκαιρία να αναμετρηθούν, να δοκιμαστούν οι αντοχές τους αλλά και να αναρωτηθούν για τις έως τώρα προτεραιότητές τους. Κατ’ αυτήν την έννοια το νησί παρέχει την ευκαιρία να αναθεωρήσουν την κοσμοθεωρία τους, τις αξίες τους, αλλά και τον τρόπο παραγωγής νοήματος.

christos_asteriou_isla_mpoaΊσλα Μπόα
Χρήστος Αστερίου
Εκδόσεις Πόλις, 2012
Τιμή € 15,00, σελ. 348
politeia-link

 

 

 

 

 

 

 

  ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ 

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη «Πλατεία Κλαυθμώνος» (εκδ. Μεταίχμιο). 

Γράφει η Άννα Αφεντουλίδου

Η ...

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

Για το μυθιστόρημα του Ανδρέα Νικολακόπουλου «Φλόρενς Μπλαντ» (εκδ. Ίκαρος). Κεντρική εικόνα: Ο πίνακας του Jean Siméon Chardin, «The Kitchen Maid» (1738), λάδι σε καμβά.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Έπειτα από δύο παρόμοιας λογικής συλλογές δ...

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

Για το μυθιστόρημα του Ηλία Λ. Παπαμόσχου «Ανάληψη» (εκδ. Πατάκη) – Για ένα πραγματικό ναυάγιο στην Καστοριά του 1929. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Θλίψη σαν κάρβουνο αναμμένο, πένθος που τυλίγει όπως η αράχνη τα σώ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ