Η υπαρξιακή αποκρυπτογράφησή της, υπερβαίνοντας τον προβληματισμό του έργου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποβαθμίζεται η όποια σημασία του προβληματισμού του, αποκαλύπτει την βαθύτερη αλήθεια του «μηνύματος». Σύμφωνα με αυτήν ο συγκεκριμένος δημιουργός, παρόλο που προέρχεται από την ίδια γενεσιουργό μήτρα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο διαφέρει εντελώς από όλα τα άλλα μέλη της κοινότητας, διότι ειδικά αυτός έχει προικιστεί με το «χάρισμα» και με την ικανότητα να το διαπιστώνει. «Υπερέχει» λοιπόν, και άρα βρίσκεται στην κορυφή της «αγέλης», η οποία οφείλει να του αναγνωρίζει την «ανωτερότητα».

Το σκεπτικό προκάλεσε το καινούργιο μυθιστόρημα του Ντίνου Οικονόμου (Φλώρινα 1938), ο μύθος του οποίου προσυπογράφει τα προαναφερόμενα (σε σημείο μάλιστα που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως πρόσχημα αποκάλυψης της «αλήθειας», η οποία και υποκρύπτεται στο εσωτερικό του αφηγούμενου γεγονότος) και έχει ως εξής: Ο συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών Κωνσταντίνος Αλεξάνδρου, άσημος και άγνωστος, δε χαίρει εκτιμήσεως ούτε από το σινάφι των λογοτεχνών ούτε και από τον εκδότη του. Ο ίδιος πιστεύει ότι είναι μεγαλοφυΐα, το ίδιο εξάλλου πιστεύει και ο εκδότης του για τον εαυτό του. Ο Αλεξάνδρου όμως, πρέπει να το αποδείξει. Κι έτσι αποδέχεται ένα «σατανικό» σχέδιο, που του προτείνει ένας Ινδός φίλος του σπουδαστής των αρχαίων ελληνικών, σχέδιο που θα τον ανασύρει από την αφάνεια, θα επιβεβαιώσει την αξία του και παράλληλα θα γελοιοποιήσει τον υπεροπτικό, αλαζόνα εκδότη του. Το ηθικό κόστος δεν υπολογίζεται, διότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ─ όσο «βρόμικα» και αν είναι αυτά.

Ο Ν.Ο. είναι καταξιωμένος επιστήμονας, αλλά και βαθύτατα σκεπτόμενος άνθρωπος, και ας μη θεωρηθεί ως δεδομένο ότι η εν λόγω επαγγελματική ιδιότητα προϋποθέτει απαραιτήτως και τη δεύτερη. Κάθε άλλο. Ο Ν.Ο. όμως, συνυπογράφει την επιτυχημένη συνύπαρξη και των δύο αυτών ιδιοτήτων. Το αποδεικνύει η μέχρι τώρα λογοτεχνική του κατάθεση. Στο προηγούμενο επί παραδείγματι μυθιστόρημά του, «Το μνημόσυνο της χελώνας» (2008), «φώτισε» με σκληρό αλλά αληθινά τολμηρό τρόπο την ιατρική κοινότητα την οποία και γνωρίζει εκ πείρας. Στο «ανά χείρας» ρίχνει ένα στοχαστικό και αποκαλυπτικά απομυθοποιητικό βλέμμα στην κοινότητα των συγγραφέων του εκδοτικού χώρου γενικότερα. Ο μύθος του ωστόσο όπως προειπώθηκε, υπερβαίνοντας το εξωτερικό του περίβλημα ή συνεπικουρούμενος από αυτό, εμφανίζει στο προσκήνιο το «διαφορετικό» άνθρωπο, η «ανωτερότητα» του οποίου δεν τον απεκδύει απαραιτήτως και από την ανθρώπινη μικρότητα. Προσόν επίσης της αφήγησης, η σωστή χρήση του προφορικού λόγου ─το μυθιστόρημα διεκπεραιώνεται σε πρώτο πρόσωπο─ γεγονός που εξασφαλίζει την αμεσότητα, ευστοχία, απόλαυση της ανάγνωσης και κυρίως την ενεργοποίηση της σκέψης.