apnoia kentriki

Για τη συλλογή διηγημάτων του Νίκου Κουρμουλή «Άπνοια» (εκδ. Κείμενα). Κεντρική εικόνα: Ψηφιακή φωτογραφία © Γιάννης Γαλανάκης.

Του Νίκου Α. Μάντη

Μια διαδεδομένη «λαϊκή σοφία» θέλει τον χώρο της δημοσιογραφίας να μην μπλέκει εύκολα με εκείνον της λογοτεχνίας. Ο Τύπος, λένε, κυνηγάει συνεχώς το εφήμερο, σε αντίθεση με τον χώρο των βιβλίων, που είναι προσηλωμένος στο διαρκές. Ως αποτέλεσμα, αυτό το λοξοκοίταγμα μεταξύ του φευγαλέου και του βραδυκίνητου, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα εστίασης στον επίδοξο καταλύτη των νοητών ορίων, οδηγώντας τον σε ένα όχι και τόσο ευχάριστο «αλληθώρισμα».

Ο Νίκος Κουρμουλής δεν κινδυνεύει από κάτι τέτοιο. Χρόνια πολλά στο ρεπορτάζ βιβλίου και πολιτισμού, αποφάσισε με το ανά χείρας έργο, την Άπνοια (εκδ. Κείμενα), να κάνει κι εκείνος το «τρομερό βήμα», διασχίζοντας το σύνορο δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας. Το βήμα αυτό, στην περίπτωσή του, όχι μόνο δεν τον οδήγησε στα προαναφερθέντα οφθαλμολογικά προβλήματα, αλλά, αντίθετα, εμπέδωσε στον υποφαινόμενο την εντύπωση ότι ως νεόκοπος πεζογράφος διαθέτει ένα έντονο και ιδιαίτερα προσωπικό βλέμμα. Κάτι που είναι ζητούμενο για όλους μας, όσοι καταπιανόμαστε με το απαιτητικό άθλημα της δημιουργικής γραφής.

Η πρώτη συλλογή διηγημάτων λοιπόν του Κουρμουλή έχει αρκετές ιδιαιτερότητες. Περιλαμβάνει οχτώ ιστορίες με επίκεντρο από έναν χαρακτήρα τη φορά, με τη χρήση μιας τριτοπρόσωπης αφήγησης, η οποία, εκδιπλωνόμενη σ’ έναν στακάτο, ρυθμικό ελεύθερο πλάγιο λόγο, επιτρέπει στον συγγραφέα να μετουσιωθεί σχεδόν στο πρόσωπο που παίρνει το βήμα του κάθε διηγήματος. Ο χώρος που ενώνει τους αφηγητές, παρόλο που εκείνοι ακούν σε ονόματα οικεία, άλλοτε Νέλλη, άλλοτε Θόδωρος, άλλοτε Σταύρος ή Δάφνη, δεν είναι ένα γνώριμο μέρος της νεοελληνικής συνθήκης, αλλά μια μελλοντική μητρόπολη, με το ευρηματικό όσο και αινιγματικό όνομα «Κλεψύδρα».

Ο χώρος που ενώνει τους αφηγητές, παρόλο που εκείνοι ακούν σε ονόματα οικεία, άλλοτε Νέλλη, άλλοτε Θόδωρος, άλλοτε Σταύρος ή Δάφνη, δεν είναι ένα γνώριμο μέρος της νεοελληνικής συνθήκης, αλλά μια μελλοντική μητρόπολη, με το ευρηματικό όσο και αινιγματικό όνομα «Κλεψύδρα».

Είναι η Κλεψύδρα του Χρόνου που διέπει τα πάντα από τότε που υπάρχει άνθρωπος, είναι η κλεψύδρα της αστικής Βαβέλ που υψώνεται προς τον ουρανό με καθετοποιημένη αυθάδεια, στο αρχετυπικό αρχιτεκτονικό σχήμα που διέπει τις φαντασιώσεις μας ήδη από το «Metropolis» του Φριτς Λανγκ, περνώντας διαμέσου του «Blade Runner», με την γιαπωνέζικη αισθητική που έκτοτε έχει κάνει κατάληψη σε όλες τις νοητές εκδοχές του αστικού μέλλοντος και δεν μας αφήνει να το συλλάβουμε αλλιώς (τουλάχιστον όπου δεν υφίσταται κάποιας μορφής Αποκάλυψη, οδηγώντας την ανθρωπότητα σε μια πλήρη ερήμωση α λα «Mad Max»). Στο βιβλίο η Κλεψύδρα ζει και αναπνέει ρυθμικά, θυμίζοντας ώρες ώρες ένα βίντεο κλιπ γυρισμένο με τη μορφή τεράστιου μονοπλάνου, έχοντας την κάμερα τοποθετημένη ίσως σε κάποιο drone, να καταυγάζει τις ζωές των ανθρώπων σαν μια μονότονη βροχή, ενώνοντας και χωρίζοντάς τους ταυτόχρονα.

Γνώμη μου ωστόσο είναι ότι με την Άπνοια ο Νίκος Κουρμουλής δεν θέλησε να δώσει ένα ακόμα δείγμα μελλοντολογικής φαντασίας, ώστε να προστεθεί στον –έτσι κι αλλιώς ισχνό– κατάλογο έργων του ελληνικού φανταστικού. Θεωρώ ότι η Κλεψύδρα του αθηναϊκού μέλλοντός μας, μαζί με τα συμπαρομαρτούντα αυτής (τον Δυτικό, τον Νότιο Τομέα, που ανακαλούν τα δικά μας δυτικά και βόρεια προάστια, τον Βόρειο τομέα με τη θρησκευτική του ιεραρχία και τον Κεντρικό, σαν απείκασμα της παλιάς εμπορικής ζώνης, την περιοχή «Σίγμα» για τους φτωχούς και τους αδύναμους να ακολουθήσουν το τεχνολογικό παιχνίδι, καθώς και το έσχατο «Τέλμα», «πατρίδα όλων των απανθρακωμένων ψυχών», βαθιά στον πάτο της κάθετης αβύσσου) είναι περισσότερο ένα αισθητικό τέχνασμα, ένα ευφάνταστο μέσο από πλευράς συγγραφέα για να πετύχει την επιθυμητή «απο-οικειοποίηση», το ξένισμα εκείνο δηλαδή σε σχέση με την τετριμμένη πραγματολογική συνθήκη του καθαρού ρεαλισμού, που θα οδηγήσει τους ψυχισμούς των ηρώων του να λάμψουν σε ένα καθαρότερο φως, απαλλαγμένοι από τα βάρη της άμεσης, νατουραλιστικής αναγνώρισης.

Γνώμη μου ωστόσο είναι ότι με την Άπνοια ο Νίκος Κουρμουλής δεν θέλησε να δώσει ένα ακόμα δείγμα μελλοντολογικής φαντασίας, ώστε να προστεθεί στον –έτσι κι αλλιώς ισχνό– κατάλογο έργων του ελληνικού φανταστικού.

Γιατί, κατά τα άλλα, πολλά από τα στοιχεία της δικής μας πραγματικότητας, εκείνης του 2022, βρίσκονται εδώ: η εργασιακή επισφάλεια και η λογική «homo homini lupus», στην ιστορία με τον σεκιουριτά Σταύρο, το αδιέξοδο των ερωτικών και οικογενειακών σχέσεων στην καταναλωτική έρημο του ύστερου καπιταλισμού, όπως περιγράφεται στην παραβολή της Δάφνης, ένα επώδυνο διαζύγιο εν μέσω ψηφιακής βίας, στο διήγημα του ποικιλοτρόπως αποτυχημένου Θόδωρου, η πολιτική ως βίαιο βιντεοπαιχνίδι στη ζωή της Νέλλης, η ακινησία που επιφέρει η συνειδητοποίηση της φτώχειας και της ματαιότητας σ’ έναν κόσμο προσανατολισμένο στην ταχύτητα (Ζήσιμος) ή η αυτιστική προσήλωση σε μια στείρα τελειοθηρία ως υποκατάστατο συναισθηματικής ζωής για τη σολίστ Ιωάννα. Οι ήρωες αυτοί, όπως άλλωστε σε κάθε δυστοπία, από το Εμείς του Ζαμιάτιν έως το σημερινό Black Mirror, για εμάς τους ίδιους μιλάνε, για τις δεκάδες ματαιώσεις και απογοητεύσεις του δικού μας κόσμου, για τον ολόδικό μας καπιταλισμό, για τη γνώριμή μας καταναλωτική φενάκη, για τη βία που ελλοχεύει κάτω από κάθε εμπορευματοποιημένη σχέση, κι ωστόσο –σε πείσμα των παραπάνω– για την επιμονή όλων μας να ελπίζουμε, ξανά και ξανά, σε μια ζαριά που θα μπορούσε, την τελευταία ίσως στιγμή, να αλλάξει την παρτίδα για χάρη μας.

kourmoulis

Ο Νίκος Κουρμουλής γεννήθηκε στον Πειραιά τον Μάρτιο του 1972. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, με ειδίκευση στην παραβατικότητα ανηλίκων. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, σπούδασε κινηματογράφο και σενάριο στη σχολή Σταυράκου. Κατόπιν δούλεψε για μια δεκαετία γεμάτη στην εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» ως πολιτιστικός συντάκτης. Διετέλεσε σύμβουλος προγράμματος στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Εν συνεχεία συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Αυγή» ως κριτικός βιβλίου, ενώ εδώ και έξι χρόνια συνεργάζεται με τον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο 105,5» σε θέματα πολιτισμού και βιβλίου. Είναι συντάκτης στην εφημερίδα «Τα Νέα».

Μικρή παρέκβαση στο σημείο τούτο: Είναι ίσως ίδιον της εποχής μας, το γεγονός ότι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μελλοντολογικές μυθοπλασίες είναι από γκρίζες έως αμιγώς καταστροφολογικές. Η αισιόδοξη δεκαετία του ’60 βρίσκεται πια πολύ πίσω μας, όταν στο συλλογικό φαντασιακό επικρατούσε μια εκδοχή του μέλλοντος γεμάτη διαγαλαξιακούς ηρωισμούς και περιπετειώδεις εξερευνήσεις πλανητών. Σήμερα, όσοι αποπειρώνται να ψηλαφίσουν το μέλλον, έχουν συνείδηση των βαριών περιορισμών που αλυσοδένουν το παρόν μας – γι’ αυτό και πολύ συχνά οι φουτουριστικές αφηγήσεις ταυτίζονται με ψηφιακές ή οικολογικές δυστοπίες. Η γνωστή φράση του Φρέντρικ Τζέιμσον, ότι «είναι ευκολότερο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού», έχει οδηγήσει τη λογοτεχνία του φανταστικού να γίνει μια «επίμονη Κασσάνδρα», προφητεύοντας όλων των ειδών τις απώλειες. Και πάλι όμως, το δράμα μας φαίνεται να είναι ότι δεν μπορούμε παρά να αποδεχόμαστε τις μυθοπλαστικές αυτές προφητείες ως κάτι απόλυτα δικαιολογημένο και αναμενόμενο.

Η άπνοια της Κλεψύδρας ωστόσο παραπέμπει αποκλειστικά στη στασιμότητα.

Στο βιβλίο του Κουρμουλή, αυτό το ψυχικό κλίμα συνοψίζεται και συμπυκνώνεται στην κυριολεκτική Άπνοια του τίτλου. Σε έναν κόσμο ψυχικά και πνευματικά ακινητοποιημένο, ο αέρας συμβολίζει την ελπίδα, την αλλαγή που έρχεται από κάπου αλλού για να μας πάει παραπέρα. Η άπνοια της Κλεψύδρας ωστόσο παραπέμπει αποκλειστικά στη στασιμότητα. Το κλίμα αυτό εκφραστικά αποδίδεται με τις σύντομες, λακωνικές φράσεις πάνω στις οποίες είναι δομημένη η αφήγηση του Κουρμουλή, φράσεις που, διαδεχόμενες η μία την άλλη σχεδόν μονότονα, περίπου σα να προέρχονται από κάποιο αλγοριθμικά επεξεργασμένο πρόγραμμα, εμπεδώνουν το κλίμα μιας μηχανοποιημένης ασφυξίας, την αρρυθμία ενός κόσμου που υποτίθεται ότι διαθέτει σφυγμό, αλλά δεν πάλλεται παρά μονάχα σαν ένα μισοχαλασμένο αυτόματο που κάποιος έχει ξεχάσει να κλείσει. Μέσα σ’ αυτό το αυτόματο, οι ζωές των ανθρώπων σιγοσπιθίζουν σαν περιστασιακά βραχυκυκλώματα, πρόσκαιρες αναστατώσεις ενός συστήματος σε αμετάκλητη διαδικασία εντροπίας και παρακμής.

keimena Kourmoulis apnoiaΕδώ μονάχα η βροχή μπορεί πλέον να δώσει τη λύση. Σαν από μηχανής θεός, αντανακλώντας τους δικούς μας οικολογικούς εφιάλτες, η βροχόπτωση επέρχεται ανελέητα στο τέλος και αποδιοργανώνει τα πάντα, οδηγώντας τη μάνατζερ Κλάρα, την ηρωίδα που κλείνει και τη συλλογή, σε μια οριστική αναμέτρηση με τον διανυθέντα βίο της, με τις επιλογές, με τις αυταπάτες όχι αποκλειστικά εκείνης, αλλά ενδεχομένως και όλων ημών, στον κόσμο που επιλέξαμε να χτίσουμε τις προηγούμενες δεκαετίες, και που στην Άπνοια σαρώνεται απ’ τη θεομηνία και τον όλεθρο. Γράφει ο Κουρμουλής:

«Η Κλεψύδρα πνίγεται. Η καρδιά της κατρακυλάει. Θυμάται τον πρώτο της έρωτα. Ανοίγει διάπλατα τα πόδια της. Ένα γλυκό μελαψό αγόρι, όλο ντροπές. Πάρθηκαν στο ξεφλουδισμένο καπό ενός κλεμμένου Audi. Το δώρο του. Με τα κορμιά τους να εκρήγνυνται σαν βόμβες μολότοφ. Ή κάπως έτσι. Τα τζάμια τρίζουν απειλητικά. Το γραφείο της σείεται απ’ τα θεμέλια. Τα φώτα σβήνουν μέσα σ’ ένα παρατεταμένο σπάραγμα. Αποσυνδέει τους υπολογιστές και ξαπλώνει ανάσκελα. Η ανατομική καρέκλα την αγκαλιάζει σα χάδι. Ας σβηστούν τα ίχνη της, δεν τη νοιάζει τίποτα πια. Εξάλλου η δουλειά της είναι ο ύμνος του παροδικού, δεν κρατά ποτέ για πάντα».

Με τις φράσεις αυτές, η Άπνοια ολοκληρώνεται. Δεν ξέρω αν η ακροτελεύτια πρόταση είναι αυτοαναφορική, αποτυπώνοντας τις επιφυλάξεις του αγαπητού Νίκου για την πρωινή του δουλειά. Ξέρω ωστόσο ότι, όπως και στις καλύτερες εμπνεύσεις του Μπάλλαρντ, η επιρροή του οποίου είναι για μένα παραπάνω από εμφανής στο βιβλίο, η τεχνολογία, η ηδονή και η καταστροφή σμίγουν σε ένα αξεδιάλυτο μίγμα, όπου, σε αντίθεση με τον χρησμό του Έλιοτ για τον κόσμο που θα τελειώσει «σαν ψίθυρος», εδώ συμβαίνει το αντίθετο: η Κλεψύδρα καταρρέει εκκωφαντικά, σε μια εικόνα υδάτινης Αποκάλυψης που εκτυλίσσεται στον ρυθμό ενός οργασμού, και μάλιστα όχι ως προϊόν ερωτικής συνεύρεσης, αλλά ως αποτέλεσμα μιας αμιγώς φαντασιωτικής – αυνανιστικής πράξης. Αν αυτό δεν είναι πολιτική δήλωση, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. Η φενάκη του σημερινού κόσμου σερβιρισμένη σαν ένα παγωμένο, δηλητηριώδες αναψυκτικό με μηδέν τοις εκατό ζάχαρη.

Με το βιβλίο αυτό, ο Κουρμουλής μάς εξάπτει το ενδιαφέρον για τα μελλοντικά του χτυπήματα. Ένας γραφιάς που μπορεί να χτίσει και να γκρεμίσει έναν κόσμο με λίγες μονάχα κινήσεις, σίγουρα είναι προορισμένος να μας απασχολήσει εκτενώς και στο μέλλον. Του το ευχόμαστε ολόψυχα, για το δικό του αλλά και για το δικό μας καλό.


Ο ΝΙΚΟΣ Α. ΜΑΝΤΗΣ είναι συγγραφέας και μεταφραστής. Σύντομα θα κυκλοφορήσει το καινούργιο του μυθιστόρημα «Κιθαιρώνας» (εκδ. Καστανιώτη).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η κεφαλή του Τσάτσγουερθ» της Κωνσταντίας Σωτηρίου (κριτική) – Μυθιστόρημα με στοιχεία ιστορικής και λαογραφικής έρευνας

«Η κεφαλή του Τσάτσγουερθ» της Κωνσταντίας Σωτηρίου (κριτική) – Μυθιστόρημα με στοιχεία ιστορικής και λαογραφικής έρευνας

Για το μυθιστόρημα της Κωνσταντίας Σωτηρίου «Η κεφαλή του Τσάτσγουερθ» (εκδ. Πατάκη).

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων

Κύπρια πεζογράφος της νέας γενιάς, η ...

«Θα πέσει η νύχτα» του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (κριτική) – Ο θεσσαλικός κάμπος καίγεται

«Θα πέσει η νύχτα» του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (κριτική) – Ο θεσσαλικός κάμπος καίγεται

Για το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη «Θα πέσει η νύχτα» (εκδ. Μεταίχμιο). Κεντρική εικόνα, τμήμα φωτογραφίας του Τάκη Τλούπα, έργο του οποίου κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Ο θεσσαλικό...

«Δεν είμαι ρομπότ», ανθολογία (κριτική) – Τα όρια της λογοτεχνικής δημιουργίας

«Δεν είμαι ρομπότ», ανθολογία (κριτική) – Τα όρια της λογοτεχνικής δημιουργίας

Για την ανθολογία διηγημάτων «Δεν είμαι ρομπότ» (επίμετρο Γεράσιμος Κουζέλης, εκδ. Θεμέλιο). Στην εικόνα, στιγμιότυπο από την κορεάτικη σειρά «I'm not a robot». 

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Μπορεί η Τεχνητή Νοημοσύνη να γράψει λογοτεχνία; Μπορεί να γράψει λογοτ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Η Ακαδημία Αθηνών εξέλεξε τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο ως επίτιμο μέλος της

Η Ακαδημία Αθηνών εξέλεξε τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο ως επίτιμο μέλος της

Η Ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών εξέλεξε τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο (γενν. 1928) επίτιμο μέλος της. 

Επιμέλεια: Book Press

Η Ακαδημία Αθην...

Πάουλο Σκοτ: «Το μυθιστόρημά μου βοήθησε κάποιους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι “λευκοί”»

Πάουλο Σκοτ: «Το μυθιστόρημά μου βοήθησε κάποιους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι “λευκοί”»

«Νομίζω πως οι Φαινότυποι έτυχαν θερμής υποδοχής επειδή δείχνουν το πόσο δύσκολο είναι να χτίσεις γέφυρες μεταξύ ανθρώπων που ζουν στην ίδια χώρα και μιλούν την ίδια γλώσσα, επηρεασμένοι από την αδράνεια που υπάρχει ακόμα εξαιτίας του αποικιοκρατικού παρελθόντος» μας είπε ο Βραζιλιάνος Πάουλο Σκοτ (Paulo Scott), που...

Φεστιβάλ ΛΕΑ 2025 – Τι θα δούμε σήμερα, Παρασκευή 20 Ιουνίου

Φεστιβάλ ΛΕΑ 2025 – Τι θα δούμε σήμερα, Παρασκευή 20 Ιουνίου

Ποικιλία εκδηλώσεων συναντάμε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις) 2025 για την Παρασκευή 20 Ιουνίου : εργαστήρια μετάφρασης, αφιερώματα σε νομπελίστες συγγραφείς, συναντήσεις και συζητήσεις με αγαπημένους πεζογράφους της ισπανόφωνης λογοτεχνίας και προβολές ταινιών. Κεντρική εικόνα: Φερνάντο Αραμπ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Ανί Ερνό [Annie Ernaux], «Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τα σουπερμάρκετ και ο...

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Γιάννη Ζευγώλη «Η απόδραση της τελείας», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Σας μάζεψα, αγαπημένα μου σημεία, όλα εδώ για να σας ανακοινώσω την ...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Ιούνιος, μήνας υπερηφάνειας και διεκδικήσεων για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επιλέξαμε 10 βιβλία του 2025 με κουίρ χαρακτήρες που απομακρύνονται από τη στερεοτυπική αναπαράσταση και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Στην κεντρική εικόνα, έργο της κουίρ καλλιτέχνιδας των αρχών του 20ου αιώνα Gluck. 

Γράφει η ...

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Πέντε μελέτες που κυκλοφόρησαν προσφάτα πραγματεύονται τη σχέση του νου με το σώμα, την έννοια του «τραύματος», αλλά και τη θέση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κόσμο. Κεντρική εικόνα: Ο Σίγκμουντ Φρόιντ.

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...
Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Ποιος είναι ο ακριβής ρόλος της καρδιάς και ποιος του εγκεφάλου; Ποιοι μύθοι σχετικά με αυτά τα δύο όργανα καλλιεργούνται από τη σύγχρονη κουλτούρα; Τι αποτελεί «τραυματική εμπειρία» και πώς μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε αποτελεσματικά με τα νεαρά αυτιστικά άτομα; Τέσσερα νέα βιβλία από τις εκδόσεις Gutenberg καταπιά...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ