Όταν ο Moby κυνηγούσε τη δική του άσπρη φάλαινα

Ήταν ένας ευσεβής Χριστιανός, χορτοφάγος και υγιεινιστής, που έπινε αναψυκτικά και γάλα σόγιας παίζοντας ελεκτρόνικα μπροστά σε ένα μαστουρωμένο κοινό. Επομένως, μπορεί να μην έζησε τις ακρότητες των φημισμένων dj's τα χρόνια του '80 αλλά ήταν αρκετά νηφάλιος για να περιγράψει την χρυσή εποχή του ρέιβ με τα ολονύχτια πάρτι σε μια Νέα Υόρκη που δεν την είχε αγγίξει η μηδενική ανοχή του δημάρχου Τζουλιάνι. Και ταυτόχρονα να διηγηθεί την ιστορία της γενιάς που κάηκε στην χημική φωτιά των παράνομων πάρτυ σε εγκατελειμένα εργοστάσια και χωράφια. 

Ο Μόμπι γράφει μουσική σε ένα αρμόνιο που βρήκε στα σκουπίδια, ζει υγειινά και προσεύχεται μετά στο σεξ. Είναι ένας Αναγεννημένος Χριστιανός που έχει ήδη προλάβει να ζήσει μία άγρια εφηβεία γεμάτη μπύρα, μαριχουάνα και ταξίδια με το τρένο στο Μανχάταν για πανκ συναυλίες. 

Το 1999 ο Μόμπι έγινε ένας σταρ με το Play όπου έδωσε νέα ηλεκτρονική πνοή σε μια συλλογή παλιών μπλουζ, ανακατεύοντας τους ρυθμούς της ελεκτρόνικα με τις μελωδίες που γεννήθηκαν στα βαμβακοχώραφα του Δέλτα του Μισισιπί. Τότε χτύπησε επιτέλους με το καμάκι του τον Μόμπι Ντικ μέτα από ένα φρενήρες κυνηγητό της επιτυχίας. Ήταν το τέλος ενός κυνηγιού που είχε ξεκινήσει μία δεκαετία πριν σε εννέα τετραγωνικά μέτρα. Τόσο ήταν το άντρο του Μόμπι σε ένα εγκατελλειμένο συγκρότημα κτιρίων στο Στράτφορντ του Κονέκτικατ. Ο Μόμπι γράφει μουσική σε ένα αρμόνιο που βρήκε στα σκουπίδια, ζει υγειινά και προσεύχεται μετά το σεξ. Είναι ένας Αναγεννημένος Χριστιανός που έχει ήδη προλάβει να ζήσει μια άγρια εφηβεία γεμάτη μπύρα, μαριχουάνα και ταξίδια με το τρένο στο Μανχάταν για πανκ συναυλίες. 

Νέα εποχή νέα ήθη

Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Τα κλαμπ του Μανχάταν δεν σείονται από τον πανκ μηδενισμό αλλά από την ρέιβ ευφορία και ο Μόμπι καταφέρνει να γίνει ο τελετάρχης, ο dj στις ρέιβ γιορτές. Η Νέα Υόρκη είναι η Εδέμ και η Κόλασή του, ο Μόμπι παίζει ασταμάτητα μουσική όπου τον καλέσουν, ακόμα και για ελάχιστα δολάρια, παίζει σε αίθρια εμπορικών κέντρων και κλαμπ ανταλλαγής συντρόφων, ζητώντας απεγνωσμένα μια δισκογραφική εταιρεία που θα πιστέψει σε αυτόν. Παράλληλα, προσπαθεί να επιβιώσει σε μία Νέα Υόρκη που αποτελεί εύκολο στόχο για τις νεανικές συμμορίες και τους εμπόρους του κρακ.

Οι πρόγονοι του έφερναν πίσω κουφάρια φαλαινών. Αυτός σέρνει την παράδοση των μπλουζ στους μπουχτισμένους από τους βιομηχανικούς ρυθμούς ρέιβερς.

Το Μανχάταν είναι ένα ναρκοπέδιο για τον μικρόσωμο λευκό που σέρνει τους δίσκους του στις έρημους λεωφόρους τα ξημερώματα. Είναι όμως και η μητρόπολη των ρέιβ όπου οι dj παίζουν όλη νύχτα στα έρημα κτίρια στις όχθες του ποταμού Χαντσον. Όπως οι Πουριτανοί πρόγονοι του, ο Μόμπι δουλέυει και προσεύχεται, παίζει στα κλαμπ, γράφει τη μουσική του, προσηλωμένος στο σκοπό του. Ενώ δίνει και τις πρώτες συναυλίες ημίγυμνος σαν τον Ίγκι Ποπ αλλά με ένα σταυρό, πρόχειρα ζωγραφισμένο, στο στήθος.

Όταν το Go γίνεται επιτυχία στη Βρετανία, ο Μόμπι κάνει το αεροπλάνο της πτήσης Λονδίνο-Νέα Υόρκη σπίτι του. Στην Βρετανία παίζει σε τρία παρτυ στη σειρά μέσα σε μία νύχτα. Ενώ η ρειβ σκηνή έχει εγκαταλείψει το έκστασι για την κεταμίνη ή τη πρέζα, ο Μόμπι αφηνει τους χαρούμενους εκστατικούς ύμνους της ελεκτρόνικα και ηχογραφεί το Animal Rights με σκληροπυρηνική πανκ ροκ. Ο απόγονος των φαλαινοθήρων της Νέας Αγγλίας απλώς ετοιμάζεται να ρίξει το καμάκι. Η ρέιβ σκηνή έχει εγκαταλέιψει τον διονυσιακό χορό κι ακολουθεί πιο σκοτεινά μονοπάτια. Το πανκ ήταν από την φύση του αδιέξοδο. Και ο Μόμπι στρέφεται στη μαύρη μουσική αλλά αυτήν την φορά στις ρίζες της, τα μπλουζ. Το Play είναι το λάφυρο του. Οι πρόγονοί του έφερναν πίσω κουφάρια φαλαινών. Αυτός σέρνει την παράδοση των μπλουζ στους μπουχτισμένους από τους βιομηχανικούς ρυθμούς ρέιβερς. Η λευκή φάλαινα, πολυεθνικές, μάνατζερ, δημοσιοσχετίστες έχουν ηττηθεί. 

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ είναι δημοσιογράφος.

Απόσπασμα απο το βιβλίο

Όταν συγκέντρωνα τους ρέιβ δίσκους μου στο σπίτι, ένιωθα σαν πωρωμένος ρέιβ Ευαγγελιστής, Θα επέστρεφα στο N.A.S.A., εγκαινίαζα μόνος μου μία νέα, αισιόδοξη τέκνο εποχή. Τώρα στεκόμουν στο θάλαμο του dj, κοίταζα τους ρέιβερς που κείτονταν απαθείς από την κεταμίνη και αισθανόμουν παραπλανημένος και ηλίθιος. Ήμουν τόσο μα τόσο κουρασμένος. (...) Έπαιξα το Go αλλά εισέπραξα ελάχιστη χλιαρή επιδοκιμασία. Ήταν χαμένοι στην κεταμίνη, τον ζοφερό φωτισμό και μια θάλασσα πυκνής ομίχλης. Ήθελα να παίξω έναν αποκλειστικά εύθυμο δίσκο, να δω αν θα κατάφερνα να διαπεράσω το κέλυφος της απάθειας. Μίξαρα το Playing with Knives των Bizzare inc. με το Go. Τίποτα. Καμία ευφορία, κανένας ενθουσιασμός, ούτε καν αναγνώριση. Μόνο ναρκωμένη απάθεια για έναν ξεπερασμένο dj  που παίζει έναν ξεπερασμένο ρέιβ δίσκο.

Porcelain
Μια αυτοβιογραφία
Moby
Μτφρ. Αφροδίτη Γεωργαλιού
Ροπή 2016
Σελ. 432, τιμή εκδότη €19,50