Οι πρώτοι μου πίνακες ζωγραφικής, της Μαρί Σελιέ

Ένας γκρίζος γάτος του Ζερικό, δυο μάτια της Τζοκόντα, τρία πρόσωπα του Γκωγκέν, τέσσερα…, πέντε… δέκα φώτα του βαν Γκογκ… μετρώντας και βάζοντας το δάχτυλο στις τρυπούλες των σελίδων βλέπεις και παρατηρείς, σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι…

Η Μαρί Σελλιέ είναι παθιασμένη με την τέχνη κάθε είδους και έχει βάλει σκοπό της να διεγείρει τους μικρούς αναγνώστες ώστε να τους δώσει τα κλειδιά για να ξεκλειδώσουν όσα οι ενήλικοι και οι ειδικοί θεωρούν αριστουργήματα και διαχρονικά έργα του πολιτισμού.

Το πρώτο βιβλίο της Μαρί Σελλιέ που κυκλοφόρησε στη χώρα μας είναι το «Ζωγραφική πες μου τα μυστικά σου» (Μεταίχμιο), δυστυχώς εξαντλημένο σήμερα. Η πρόσφατη έκδοση του νέου της βιβλίου από τον Πατάκη συμπληρώνει το κενό που άφησε το προηγούμενο και δίνει μια κατεύθυνση για το πώς μπορούν τα παιδιά να πλησιάσουν την τέχνη.

Σκοπός της δεν είναι να δημιουργήσει καλλιτέχνες, ούτε φυσικά φιλότεχνους. Προτείνει όμως μια μέθοδο αισθητικής αγωγής, δηλαδή τρόπους για να καλλιεργηθεί η ευαισθησία με την οποία μπορούμε να πλησιάζουμε τα ζωγραφικά έργα. Γιατί πιστεύει ότι αυτά που αποδίδει η ζωγραφική με τη δική της γλώσσα, από τις πολλές και διαφορετικές εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής, είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Η ίδια δεν είναι ιστορικός τέχνης ούτε καν εκπαιδευτικός, όμως διαθέτει παιδαγωγική ματιά. Στο μόνο στο οποίο στηρίζεται, κι «εκμεταλλεύεται», είναι ο αυθορμητισμός

Οργάνωσε λοιπόν, άναρχα θα λέγαμε, μια μικρή φανταστική πινακοθήκη σκηνοθετώντας δέκα πίνακες, θέτοντάς τους ερωτήσεις και οδηγώντας τον αναγνώστη να ψάξει παίζοντας με τα στοιχεία που απαρτίζουν τον καθένα. Γιατί το βιβλίο απευθύνεται στα πολύ μικρά παιδιά που έχουν το παιχνίδι μέσα τους.

Πολλοί μπορεί να αντιτάξουν ότι η Σελλιέ αυθαιρετεί καθώς δεν υπάρχει καμιά συνοχή ούτε ως προς τις εποχές ούτε ως προς τις τεχνοτροπίες. Δεν υπάρχει ίχνος ακαδημαϊσμού στη σκέψη της έτσι όπως αποτυπώνεται στις σελίδες. Θα λέγαμε ότι είναι κάτι σαν παιδαγωγικός οδηγός, μια μέθοδος η οποία μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια εκπαιδευτικούς στο πώς να προσεγγίσουν την τέχνη, κάτι που φοβούνται γιατί δεν είναι εκπαιδευμένοι σ’ αυτό. Η ίδια δεν είναι ιστορικός τέχνης ούτε καν εκπαιδευτικός, όμως διαθέτει παιδαγωγική ματιά. Στο μόνο στο οποίο στηρίζεται, κι «εκμεταλλεύεται», είναι ο αυθορμητισμός – είτε ο δικός της είτε των παιδιών αναγνωστών. Απενοχοποιεί λοιπόν τον ενήλικο που έχει διάθεση να πειραματιστεί με την τέχνη και τον αφήνει ελεύθερο να πράξει σύμφωνα με τη διάθεση της στιγμής σχεδιάζοντας ένα διαδραστικό παιχνίδι ανάμεσα στους πίνακες και στους θεατές.

Οι πρώτοι μου πίνακες ζωγραφικής

Μαρί Σελλιέ
Μετ. Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδ. Πατάκη