Ένα χαλασμένο καζανάκι. Δέκα κιλά δαμάσκηνα. Ένα ελαφρώς χρησιμοποιημένο φακελάκι μέντα. Είκοσι αυγά σε μια κατσαρόλα: δέκα καμένα και δέκα άβραστα, αυτά του πάνω ορόφου. Τα υλικά από τα οποία συντίθενται τα μεγάλα πολιτικά και φιλοσοφικά διλήμματα. Ίσως και όχι. Αλλά πάλι, γιατί όχι;

Πόσα ζητήματά πολιτικής φιλοσοφίας μπορεί να κρύβονται πίσω από μια συγκατοίκηση δύο καθημερινών ανθρώπων -του Ρόουζ και του Πέκαμ- σε μια γκρι καθημερινότητα μιας μητρόπολης; Δύο ανθρώπων που παρακολουθούν την πρώιμη νεότητα τους να αφήνεται πίσω, σε μια πόλη όπως το Λονδίνο που κοιτάζει μόνο μπροστά. Μια πόλη με συμπτώματα αυχενικού όπως θα έλεγε κάποιος σημαντικός, κάποτε (η αναφορά εδώ προσδίδει μια εγκυρότητα σε μια μάλλον τυχαία φράση).

Πώς αλήθεια μοιάζουν τα πολύχρωμα όνειρα ενός ανέκδοτου συγγραφέα όταν αποτυπώνονται πάνω σε αυτόν τον γκρι καμβά; Αναμφίβολα το αστικό περιβάλλον μοιάζει ως ένα πρώτης τάξεως κινηματογραφικό σκηνικό για τον Ρόουζ, αλλά όταν η περατότητα αποτελεί ανάθεμα στη σύγχρονη, ασίγαστη κρεατομηχανή, η καλλιτεχνική δημιουργία μοιραία αφήνεται πάντα λειψή. Η περατότητα -ως επικείμενος θάνατος- είναι αυτή που δίνει νόημα σε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία. Και εδώ ο Ρόουζ (Ελληνιστί Τριαντάφυλλος και πως να χρησιμοποιήσει κάποιος Ελληνικά ονόματα σε οτιδήποτε μη λαογραφικό) το βιώνει αυτό από πρώτο χέρι.

Ή πάλι. Πώς αλήθεια μοιάζουν τα επαναστατικά προτάγματα όταν πλέον μυρίζουν όπως οι νοτισμένες από μπύρα μοκέτες στις Αγγλικές παμπ; Μια ορθά τεκμηριωμένη απάντηση σύντροφοι θα έπαιρνε αρκετό χρόνο και διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων. Και είπαμε, το Λονδίνο υποφέρει από αυχενικό. Θα έλεγε κανείς ότι ο έρωτας είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. Βολικό αυτό. Έλα όμως που ο έρωτας για τον Πέκαμ περνάει από Χάκνει, μετά μετρό μέχρι το Ντάλστον, από εκεί υπέργειο μέχρι Νιου Κρός Γκέιτ (αν δεν τελειώνει η γραμμή στο Σάρει Κις δηλαδή). Καθόλου βολικό αυτό. Ένας ήρωας λοιπόν ο Πέκαμ, που κρατάει ζωντανά τα ερωτικά, επαναστατικά προτάγματα στον ιστό των αστικών συγκοινωνιών. Κι ας έχει διαβάσει μόνο τον πρώτο τόμο από το Κεφάλαιο.

Τα επίδικα: η φύση της καλλιτεχνική δημιουργίας. Η ορθολογική κυριότητα του εαυτού. Το ατομικό απέναντι στο συλλογικό Είναι. Οντολογία. Αλλοτρίωση. Και παύσεις. Σε είκοσι τετραγωνικά μέτρα μπροστά σε ένα εναμισάρι κρεβάτι. Δημιουργούν δύο(;) ήρωες που αντιπαραβάλλουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Ή ορθότερα, ξερνάνε τα άντερά τους. Σε λούπα. Για 104 Τρίτες. Ώσπου ένας αγγελιοφόρος κραδαίνοντας μέντες να περατώσει αυτόν τον γαμημένο κύκλο για να γεννηθεί το παρόν καλλιτέχνημα (λέμε τώρα). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Έλλη είναι μία νεαρή γυναίκα ψυχολογικά εξαντλημένη, κυρίως από έναν εξ αμελείας φόνο μίας γυναίκας που έχει διαπράξει, ο οποίος δεν έχει εξακριβωθεί. Αποκαλύπτει το μυστικό της στον Ανδρέα, τον συνάδερφό της, τον οποίο εμπιστεύεται αναζητώντας τη λύτρωσή της. Το μυστικό της αποκαλύπτεται στην αστυνομία με έναν παράδοξο τρόπο. Εκείνη υποκινούμενη από το βιαστικό συμπέρασμά της εκδικείται άδικα τον Ανδρέα με δύο πυροβολισμούς εναντίον του. Έπειτα βιώνει τον εγκλεισμό της σε σωφρονιστικό ίδρυμα κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής της. Ο Ανδρέας ως ένας πράος και λακωνικός χαρακτήρας αναγνωρίζει ως μεγαλύτερο εχθρό του τον εαυτό του. Κάποιο από τα παράδοξα που τον ακολουθούν είναι ότι «διαβάζει» τις σκέψεις των ανθρώπων. Πριν του αποκαλύψει το μυστικό της η Έλλη δεν είναι ο μόνος που αντικρίζει συχνά τη μορφή της δολοφονηθείσας γυναίκας ως μία πνευματική δραστηριότητα. Αφού ο ίδιος έχει γλυτώσει τον θανάσιμο τραυματισμό, συγχωρεί την Έλλη και αφιερώνει την υπόλοιπη ζωή του στο Θεό αναχωρώντας για το Άγιο Όρος.

Ο Ιορδάνης χαρίζεται στο εαυτό του υποταγμένος στην αθεράπευτη ηδυπάθειά του. Ως σύντροφος της Έλλης τη βοηθάει να κρύψει το σώμα της άτυχης γυναίκας, αλλά μετά την αποκάλυψη της αλήθειας μένει στο απυρόβλητο χωρίς να καταδικαστεί. Σε αυτό τον βοηθάει αποτελεσματικά η Εύα, αποκαλύπτοντάς του παράλληλα ότι είναι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού της καθώς υπήρξαν εραστές στο παρελθόν. Ο Δαβίδ, ο αδερφός της, τον υποτιμά και τον θεωρεί υποτελή του. Η άτεγκτη συμπεριφορά και το μίσος του Δαβίδ εν γένει οφείλεται στο ψυχολογικό του τραύμα από το αυτοκινητιστικό θανάσιμο ατύχημα με τη γυναίκα του και την κόρη του.

Η Αγγελική είναι αρχολίπαρη και πασχίζει να συντηρεί μία άμεμπτη κοινωνική εικόνα για την οικογένειά της. Το συμβάν με το βιασμό του γιου της την καταρρακώνει και της ξυπνάει προσωπικές μνήμες από τις δικές της ζοφερές ενδοοικογενειακές πληγές. Σε μία καθοριστική πτώση της ζωής της ο γιος της γίνεται η αιτία να σωθεί. Εκείνος το καταφέρνει δείχνοντάς της πως είναι μαζί της ψυχή τε και σώματι με όποιο γεγονός και αν εκείνη σπιλώνεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κλείσε τα μάτια, τώρα θα ζωγραφίσουμε μαζί.

Ο μεγάλος Ιρλανδός ζωγράφος Francis Bacon ετοιμοθάνατος στη Μαδρίτη. Θραυσματικά στιγμιότυπα από τη ζωή του και πρόσωπα, η κριτική για το έργο του, όψεις της δημιουργικής διαδικασίας και της εκρηκτικής προσωπικότητάς του ισορροπούν σε μια σειρά από επτά πίνακες φτιαγμένους από λέξεις, με αποκορύφωμα ίσως τη στιγμή που ο ίδιος ο Porter απευθύνεται στον Bacon, αποκαλύπτοντας τα πραγματικά σημεία φυγής αυτού του καινοτόμου εγχειρήματος σύγκλισης της γραφής με τη ζωγραφική: την αγάπη του για τον Bacon· την απόπειρα να μιλήσουν οι πίνακες με τη δική τους φωνή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΣΤΗ ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΕΝΑΣ
Σ' εσάς, βασιλική γυναίκα, αφιερώνω και δωρίζω,
αν και μικρή ανταμοιβή στην υψηλή αξία σας,
αυτό το χέρι, αυτή την πένα και τούτο το μελάνι
κι αν ήμουνα ποτέ, θα είμαι ή είμαι κάτι,
ο ήχος της Μούσας μου αν ταίριαζε
στη σκέψη μου για εσάς, σκέψη που για άλλον άνθρωπο
δεν έχω,
πως είστε του αιώνα μας η δόξα κι η τιμή,
θα έλεγα εκείνο που μες στην καρδιά μου συλλογίζομαι.
Και ίσως δίπλα σ' εκείνον που στον Σοργκ
με το τραγούδι του ύψωσε την όμορφη δάφνη όλο τιμή
θα πήγαινα κι εγώ, πετώντας σε κάθε τόπο δίχως τέλος,
κι εσείς σαν ήλιος, που στον τυφλό τον κόσμο μας δίνει
το φως του, με τη γλυκιά θαυμάσια λάμψη σας
θα κάνατε ολοφώτεινα τα σκοτεινά χαρτιά μου.
[Από την έκδοση]

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ AN AMERICAN PRAYER
Τον Νοέμβριο του '78, μαθαίνει ο κόσμος για έναν αμερικανό προσευχητή που το θρυλικό του όνομα, είχε περάσει από τις 3 Ιουλίου του '71 στο μουσικό πάνθεο της αιωνιότητας. Το 1978 κυκλοφορεί η ποιητική πλευρά του Τζιμ Μόρισον πάνω στο βινύλιο και ξαφνιάζει τους απανταχού φίλους του, κάνοντάς τους να πιστέψουν πως ο δαιμόνιος σαμάνος δεν έχει πεθάνει ποτέ... [...] (Απόσπασμα από το κεφάλαιο)

Σε ποια γλώσσα σχεδιάζουμε; Αυτή είναι η εναρκτήρια ερώτηση που θέτει ο Ντεριντά, σε μία διάλεξή του, την 1.7.2002, με τίτλο: "Σκέψη χωρίς όραση". Είναι η γραμμή, οι σχεδιαστικές γραμμές, ανεξάρτητα από τη γλώσσα, ρωτάει. Σκέφτομαι αυτό το ερώτημα. Και αναρωτιέμαι: Έχει νόημα να απαντηθεί; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)