Ήμουν ένας μοναχικός νυχτερινός διαβάτης και ένας τακτικός θαμώνας των γωνιών των δρόμων. Μου άρεσε να περπατάω στη νοτισμένη πόλη μετά τα μεσάνυχτα, όταν οι δρόμοι ερήμωναν και τα φώτα των παραθύρων έσβηναν, ολομόναχος και ολοζώντανος πάνω στις αστραφτερές γραμμές του τραμ, κάτω από το φεγγάρι στην άδεια Χάι Στριτ, απέραντα θλιμμένος στους υγρούς δρόμους γύρω από το στοιχειωμένο παρεκκλήσι του Εμπενίζερ. [...] Έγερνα στον τοίχο κάποιου ρημαγμένου σπιτιού στις διάφορες συνοικίες ή περιπλανιόμουν στα άδεια δωμάτια, έστεκα έντρομος στα σκαλιά ή έριχνα ματιές από τα σπασμένα παράθυρα προς τη θάλασσα ή προς το τίποτα, και τα φώτα στους δρόμους έσβηναν το ένα μετά το άλλο. Ή περιφερόμουν σε σπίτια μισοχτισμένα, με τον ουρανό κολλημένο στη στέγη τους, τις γάτες στις σκάλες και τον αέρα να ταράζει τους σκελετούς των υπνοδωματίων".
Δέκα διηγήματα του Ντίλαν Τόμας με επίκεντρο τον ίδιο, ως παιδί, έφηβο και νεαρό άντρα, τα οποία αποκαλύπτουν την ικανότητα του συγγραφέα να παρουσιάζει τη "μεγάλη εικόνα" εστιάζοντας στους "μικρούς ήρωές" της, να εντοπίζει το κωμικοτραγικό και το παράλογο της καθημερινότητας, να υπογραμμίζει την κοινωνική υποκρισία.
Δέκα ιστορίες που ιχνογραφούν τον τόπο στον οποίο τόσο συχνά επιστρέφουμε μεγαλύτεροι, όταν η καταβύθιση στην αγωνία της ψυχής αναζητά το φως: τα ξέφωτα της νεότητάς μας, του μοναδικού παραδείσου που διαβαίνει ο άνθρωπος, αυτού της αγνότητας και της άγνοιας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να δω μια ταινία σου, με κατακλύζει ένα ξεχωριστό συναίσθημα - μια τόσο ιδιαίτερη προσμονή. Δεν έχει σημασία πόσες φορές έχω δει τη συγκεκριμένη ταινία, το συναίσθημα είναι πάντα ίδιο. Είναι σαν να περιμένω μια κινηματογραφική επιφοίτηση, τόσο ως λάτρης του σινεμά όσο και ως σκηνοθέτης (στο δικό μου μυαλό, η διαχωριστική γραμμή έχει πλέον καταργηθεί): αδημονώ για μια έκρηξη έμπνευσης. Μια επιφοίτηση κατευθείαν από την πηγή. Περιμένω να μου αποκαλυφθεί η μυστική επίδραση του jump-cut. Θέλω να καταλάβω πώς μπαίνουν στη συναισθηματική εξίσωση του θεατή οι τραχιές γωνίες λήψης και ο κόκκος στο φιλμ. Θέλω να μάθω τα πάντα για την υποκριτική μέσα από τις ερμηνείες των ηθοποιών σου, τα πάντα για την ατμόσφαιρα από τον τρόπο που χειρίζεσαι το φως και τις τοποθεσίες. Είμαι έτοιμος, απολύτως προετοιμασμένος, να απορροφήσω την αλήθεια σε 24 καρέ το δευτερόλεπτο.
Δες όμως τι συμβαίνει: με το που ξεκινήσει η ταινία σου, βυθίζομαι στον κόσμο της, χάνομαι μια για πάντα. Και η προσδοκία της επιφοίτησης εξαφανίζεται. Με αφήνει εκεί, στο σκοτάδι, ολομόναχο. Οι άνθρωποι που βλέπω στο πανί κατοικούν κι αυτοί στον ίδιο κόσμο. Μοιάζουν κι αυτοί χαμένοι, τόσο μόνοι. Τους παρακολουθώ. Παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια στις κινήσεις, τις εκφράσεις και τις αντιδράσεις τους. Ακούω με προσοχή τι λέει ο καθένας, τον σπασμένο τόνο στη φωνή του ενός, την κατεργαριά που κρύβει ο άλλος στον ρυθμό της ομιλίας. Δεν σκέφτομαι πια τις ερμηνείες. Αγνοώ τους «διάλογους». Έχω ξεχάσει ότι υπάρχει κάμερα.
Η επιφοίτηση που περίμενα να μου προσφέρεις έρχεται με διαφορετικό τρόπο. Αντί να αναλύω και να ερμηνεύω, μονάχα παρατηρώ και διαισθάνομαι. Αντί να ψάχνω ιδέες και τρόπους για το πώς κατασκευάζεται μια σκηνή, ανακαλύπτω τις υποδόριες πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Οι ταινίες σου είναι για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την έλλειψή της, τη μοναξιά, τη χαρά, τη λύπη, την έκσταση και την ανθρώπινη βλακεία. Για την αεικίνητη φύση μας, τη μέθη της ζωής, το σθένος και τη λαγνεία, την αδυναμία επικοινωνίας και τον φόβο. [...] Οι ταινίες σου φωτίζουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως η αλήθεια του σελιλόιντ και η ομορφιά, παραξενιά και πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Τζον Κασαβέτη, σου βγάζω το καπέλο.
Και το κρατάω ακριβώς στο ύψος της καρδιάς. (Τζιμ Τζάρμους, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)