"Τι αγωνιά να γράψει στο χαρτί κουζίνας η θεία Ουρανία; Τι μνήμες ξυπνούν ξεχασμένες στα συρτάρια της γιαγιάς οικογενειακές φωτογραφίες; Θα σταματήσει ο νεκρός πατέρας τις μεταμεσονύχτιες επισκέψεις; Θα παραμείνει αήττητος ο Θάνατος μπροστά στην ετοιμόγεννη γάτα; Κι η στέρφα του χωριού πότε θα γίνει μάνα;"
Μικρά οικογενειακά στιγμιότυπα. Μικρές ιστορίες πλασμένες με αναπόληση, συγκίνηση και χιούμορ ταξιδεύουν στον χρόνο για να γεφυρώσουν το σήμερα με το χτες και να αναμετρηθούν με της ζωής τα πάθη. Αφηγήσεις με ήρωες γήινους, σάρκινους και οικείους που αγόγγυστα ανηφορίζουν τον Γολγοθά της Σταύρωσής τους, αναζητώντας στην κορφή αγάπη αληθινή, τρυφερότητα και στοργή, τόση όση μπορεί να χωρέσει σ' ένα μεγάλο κόκκινο τάπερ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια συλλογή διηγημάτων για τον άνθρωπο και τα όνειρα. Τις αγωνίες και τις αναζητήσεις του. Τα όνειρα λειτουργούν ως κινητήριος δύναμη σε κάθε διήγημα. Άλλες φορές αφυπνίζουν τους ήρωες, άλλες φορές τους καταδικάζουν. Ο χρόνος σχετικός, με αποστάσεις και κενά που μένουν να συμπληρωθούν. Ήρωες χωρίς ονόματα, θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς.

Μια μάνα που εκδικείται μέσα σε πύρινες φλόγες, ένα ζευγάρι που αντιστέκεται σε ένα δυστοπικό μέλλον, ήρωες που ταξιδεύουν για να ανακαλύψουν τον εαυτό τους ή να βρουν τη λύτρωση, ήρωες που παγιδεύονται σε ένα δάσος που τρέφεται με αναμνήσεις, ένα κορίτσι με χάλκινα μαλλιά που γίνεται πηγή έμπνευσης... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας άντρας σέρνει τη λύπη του σε σκοτάδια και ερημιές. Μια γυναίκα ζητάει παράταση για να μάθει να κλαίει. Μια μητέρα κατασκευάζει την απώλεια που θα αντέχει. Ένα παιδί αναζητά ένα σύστημα χαράς. Μια κόρη στήνει έξοδο κινδύνου. Πόσα πράγματα λέγονται στη σιωπή; Τι θα κάναμε αν έπρεπε να διαλέξουμε τον θάνατό μας; Στερεύουν τα δάκρυα όταν στερέψει η μνήμη;
21 διηγήματα μιλούν για την αξία της ήττας, για την ύπαρξη που αγωνίζεται να ξεπηδήσει σαν αστραφτερό λεπίδι μέσα από τις πληγές και τα τραύματά της, για το πως μια στιγμή μπορεί να κουβαλάει μια ζωή. Για τη σιωπηλή φυγή των ανθρώπων και τα παράτολμα πετάγματα της φαντασίας τους. Για τους εγκλωβισμούς, τις ασυμμετρίες και τους πόνους τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η Νύχτα των Ελαφιών-Γκουίνεβιρ" είναι μια πεζότροπη ποιητική σύνθεση, με τη μορφή μικρών "επιστολών". Ο αποστολέας και ο παραλήπτης συμβολοποιούνται στις μορφές ενός ιδιότυπου φτερωτού ελαφιού και ορχούμενου άστρου (μιας και ο αποδέκτης είναι συνθέτης, γι' αυτό και η κάποια μουσική φόρμα του κειμένου), υπαινικτικά λειτουργώντας για το ανέφικτο, για τη μη εντελέχεια του εξιδανικευμένου, έως και μεταφυσικού κάποτε, που ωστόσο είναι αυτό που βάζει σε λειτουργία τους ψυχικούς μηχανισμούς και παράγει τα μεγάλα ψυχικά γεγονότα. Σύμβολο επίσης και ο χρόνος, αφού το υλικό δύο χρόνων (αρχίζοντας από την καραντίνα του '20) συμποσώνεται σε μία συμβολική μεγάλη νύχτα. Η σύνθεση κινείται ανάμεσα σε συμβολισμό, εκπρεσιονισμό, μαγικό ρεαλισμό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στο σύντομο κείμενο που παρουσιάζεται στον παρόντα τόμο. ο Μ. Βασίλειος επιχειρεί να εξηγήσει πώς μπορεί να συμβιβαστεί η παρουσία του κακού στον κόσμο με την ύπαρξη ενός πανάγαθου και παντοδύναμου Θεού. Στην προσπάθειά του να επιλύσει αυτή την αντινομία, ο ιερός συγγραφέας θα αναπτύξει τα επιχειρήματά του με όρους αμιγώς ανθρωπολογικούς. Ο άνθρωπος, δηλαδή, είναι εκείνος που εμφανίζει και διαχέει το κακό στη δημιουργία, και όχι ο Θεός. Ως ελεύθερο δημιούργημα του Θεού και ως τρεπτή ύπαρξη, ύπαρξη, δηλαδή, που μπορεί να στραφεί είτε προς αγαθό είτε προς το κακό, μπορεί να παρέμβει βλαπτικά στην αγαθή δημιουργία του Θεού και να τη διαστρέψει, ακόμη και να την καταστρέψει. Και αυτή ακριβώς η ελευθερία του ανθρώπου, το αυτεξούσιο, θα πει ο ιερός συγγραφέας, είναι που καθιστά τον άνθρωπο πηγή και ρίζα του κακού στον κόσμο, παρόλο που ο πυρήνας της ύπαρξής του είναι αγαθός, καθώς δημιουργήθηκε από τον αγαθό Θεό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα κείμενα του Πλούταρχου και, του Μ. Βασιλείου που παρουσιάζονται στον παρόντα τόμο εντάσσονται στην κατηγορία των παρηγορητικών (παραμυθητικών) λόγων. Πρόκειται, δηλαδή, για κείμενα τα οποία γράφτηκαν με σκοπό να παρηγορήσουν εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, να απαλύνουν τον πόνο τους και να τους δώσουν δύναμη και ελπίδα αυτή τη δύσκολη στιγμή που έχουν πληγεί από ένα τραγικό συμβάν, ώστε να συνεχίσουν τη ζωή τους. Δεν πρόκειται, επομένως, για πραγματείες, αλλά για λόγια βγαλμένα μέσα από τη ζωή, λόγια βγαλμένα μέσα από την καρδιά, λόγια που λειτουργούν ως φωτοστάτες στα σκοτεινά μονοπάτια της απώλειας και του πένθους φωτίζοντας τις ψυχές εκείνων που θρηνούν για τους αγαπημένους τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Καράβι ακίνητο η ζωή μας, κολλημένο στην άμμο. Μαζί θα το τραβήξουμε στη θάλασσα, είχε γράψει ο Π., ισοβίτης, σε κάποια από τις πρώτες συναντήσεις μας στο εργαστήρι της Δημιουργικής γραφής, στις φυλακές Τρικάλων. Συμφωνήσαμε στην ομάδα αυτό να είναι το συμβόλαιό μας.
Ας γίνει τουλάχιστον αυτό το βιβλίο το καράβι τους, που ξεκόλλησε και αρμενίζει ελεύθερο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΕΞ' ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΣΤΟ 2ο Σ.Δ.Ε. (ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ) ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ.

Το Αίμα της Αμαρυλλίδας είναι το μελάνι που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, θέλοντας να μιλήσει για την αρμονία των αντιθέτων σε ένα ταξίδι στο κέντρο του εαυτού. Για το φως, το σκοτάδι και τον αέναο κύκλο της αγάπης. Μέσα από τη δύναμη της μουσικής και τη συνομιλία των χρωμάτων με την ψυχή, μας λέει ότι η Ζωή και ο Θάνατος είναι δίδυμα αδέρφια και ο Έρωτας, ο ομφάλιος λώρος τους.
Έτσι, παρακολουθούμε το οδοιπορικό της ζωής του Αντρέα, κεντρικού ήρωα του βιβλίου, που έχοντας ως άξονα την αγάπη του για τη μουσική, ξεκινάει σε πολύ μικρή ηλικία την περιπλάνησή του στον κόσμο. Ένα ταξίδι, κυρίως για το ταξίδι. Ανακαλύπτει χώρες που τον σημαδεύουν με τον πολιτισμό και την αύρα που εκπέμπουν, ανθρώπους -άγνωστους μέχρι χθες- που γίνονται οικογένεια. Την ίδια στιγμή, γνωρίζει και την επαγγελματική επιτυχία. Βρίσκει την αγάπη και τη χάνει μέσα από τα χέρια του, σε μια στιγμή. Δυσκολεύεται να το διαχειριστεί, αλλά οι καλοί ταξιδιώτες ταξιδεύουν πρώτα μέσα τους. Μέσα από λάθη και πολύ κόπο, μαθαίνουν να μη φοβούνται τον δρόμο και τα αδιέξοδα. Σε κάθε λεηλασία να διακρίνουν την ευκαιρία, όσο αδύναμα και αν τους χτυπάει την πόρτα.
"Τι θα έκανες αν μια μέρα έφευγα μι αμόρ και δεν ξαναγύριζα; Αν χανότανε η ύλη μου από αυτή τη ζωή". Απάντησα το ίδιο σοβαρά, σφίγγοντας στην παλάμη μου το χέρι της με όση δύναμη είχα, μη μου την πάρει ο ορίζοντας.
"Χωρίς το βλέμμα σου αγάπη μου... μόνο φωτιά και δράκοι". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)