Στο σύντομο κείμενο που παρουσιάζεται στον παρόντα τόμο. ο Μ. Βασίλειος επιχειρεί να εξηγήσει πώς μπορεί να συμβιβαστεί η παρουσία του κακού στον κόσμο με την ύπαρξη ενός πανάγαθου και παντοδύναμου Θεού. Στην προσπάθειά του να επιλύσει αυτή την αντινομία, ο ιερός συγγραφέας θα αναπτύξει τα επιχειρήματά του με όρους αμιγώς ανθρωπολογικούς. Ο άνθρωπος, δηλαδή, είναι εκείνος που εμφανίζει και διαχέει το κακό στη δημιουργία, και όχι ο Θεός. Ως ελεύθερο δημιούργημα του Θεού και ως τρεπτή ύπαρξη, ύπαρξη, δηλαδή, που μπορεί να στραφεί είτε προς αγαθό είτε προς το κακό, μπορεί να παρέμβει βλαπτικά στην αγαθή δημιουργία του Θεού και να τη διαστρέψει, ακόμη και να την καταστρέψει. Και αυτή ακριβώς η ελευθερία του ανθρώπου, το αυτεξούσιο, θα πει ο ιερός συγγραφέας, είναι που καθιστά τον άνθρωπο πηγή και ρίζα του κακού στον κόσμο, παρόλο που ο πυρήνας της ύπαρξής του είναι αγαθός, καθώς δημιουργήθηκε από τον αγαθό Θεό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα κείμενα του Πλούταρχου και, του Μ. Βασιλείου που παρουσιάζονται στον παρόντα τόμο εντάσσονται στην κατηγορία των παρηγορητικών (παραμυθητικών) λόγων. Πρόκειται, δηλαδή, για κείμενα τα οποία γράφτηκαν με σκοπό να παρηγορήσουν εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, να απαλύνουν τον πόνο τους και να τους δώσουν δύναμη και ελπίδα αυτή τη δύσκολη στιγμή που έχουν πληγεί από ένα τραγικό συμβάν, ώστε να συνεχίσουν τη ζωή τους. Δεν πρόκειται, επομένως, για πραγματείες, αλλά για λόγια βγαλμένα μέσα από τη ζωή, λόγια βγαλμένα μέσα από την καρδιά, λόγια που λειτουργούν ως φωτοστάτες στα σκοτεινά μονοπάτια της απώλειας και του πένθους φωτίζοντας τις ψυχές εκείνων που θρηνούν για τους αγαπημένους τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Καράβι ακίνητο η ζωή μας, κολλημένο στην άμμο. Μαζί θα το τραβήξουμε στη θάλασσα, είχε γράψει ο Π., ισοβίτης, σε κάποια από τις πρώτες συναντήσεις μας στο εργαστήρι της Δημιουργικής γραφής, στις φυλακές Τρικάλων. Συμφωνήσαμε στην ομάδα αυτό να είναι το συμβόλαιό μας.
Ας γίνει τουλάχιστον αυτό το βιβλίο το καράβι τους, που ξεκόλλησε και αρμενίζει ελεύθερο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΕΞ' ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΣΤΟ 2ο Σ.Δ.Ε. (ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ) ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ.

Το Αίμα της Αμαρυλλίδας είναι το μελάνι που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, θέλοντας να μιλήσει για την αρμονία των αντιθέτων σε ένα ταξίδι στο κέντρο του εαυτού. Για το φως, το σκοτάδι και τον αέναο κύκλο της αγάπης. Μέσα από τη δύναμη της μουσικής και τη συνομιλία των χρωμάτων με την ψυχή, μας λέει ότι η Ζωή και ο Θάνατος είναι δίδυμα αδέρφια και ο Έρωτας, ο ομφάλιος λώρος τους.
Έτσι, παρακολουθούμε το οδοιπορικό της ζωής του Αντρέα, κεντρικού ήρωα του βιβλίου, που έχοντας ως άξονα την αγάπη του για τη μουσική, ξεκινάει σε πολύ μικρή ηλικία την περιπλάνησή του στον κόσμο. Ένα ταξίδι, κυρίως για το ταξίδι. Ανακαλύπτει χώρες που τον σημαδεύουν με τον πολιτισμό και την αύρα που εκπέμπουν, ανθρώπους -άγνωστους μέχρι χθες- που γίνονται οικογένεια. Την ίδια στιγμή, γνωρίζει και την επαγγελματική επιτυχία. Βρίσκει την αγάπη και τη χάνει μέσα από τα χέρια του, σε μια στιγμή. Δυσκολεύεται να το διαχειριστεί, αλλά οι καλοί ταξιδιώτες ταξιδεύουν πρώτα μέσα τους. Μέσα από λάθη και πολύ κόπο, μαθαίνουν να μη φοβούνται τον δρόμο και τα αδιέξοδα. Σε κάθε λεηλασία να διακρίνουν την ευκαιρία, όσο αδύναμα και αν τους χτυπάει την πόρτα.
"Τι θα έκανες αν μια μέρα έφευγα μι αμόρ και δεν ξαναγύριζα; Αν χανότανε η ύλη μου από αυτή τη ζωή". Απάντησα το ίδιο σοβαρά, σφίγγοντας στην παλάμη μου το χέρι της με όση δύναμη είχα, μη μου την πάρει ο ορίζοντας.
"Χωρίς το βλέμμα σου αγάπη μου... μόνο φωτιά και δράκοι". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κρίσιμες πολεμικές συγκρούσεις, στρατιωτική κατασκοπεία και συνωμοτικά παιχνίδια εξουσίας ακολουθούν το ξέσπασμα μιας πρωτόφαντης πανδημίας που σαρώνει την ήπειρο και τη μετατρέπει σε απέραντη επικράτεια θανάτου. Η Φιοβέτζια, η πόλη των καναλιών από όπου ξεκίνησε το θανατικό, έχει βυθιστεί στο χάος. Το σεστιέρο της Σιν Οστιάνας κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και σε καθεστώς σκληρής καραντίνας, καθώς εκεί η πανδημία έχει μπει στο έκτο της στάδιο. Ο πρωτοαποθηκάριος του Πιτοφόρνο, Τζουλιάνο, αγαπημένα πρόσωπα του οποίου υποφέρουν από την αρρώστια, πασχίζει να βρει το γιατρικό. Ο Τζάκο, ένας μπαρουτοκαπνισμένος κουρσάρος-λαθρέμπορος με ξεχωριστές ικανότητες και μιαν ιδιαίτερη σχέση με τον... χρόνο, αναζητεί μια ευκαιρία ζωής. Κάτι θα συνδέσει στενά τους δύο ήρωες -κάτι που κρύβεται στα κανάλια του τρόμου.
Ο Αλέξανδρος Τριανταφύλλου, στα χνάρια μεγάλων δασκάλων όπως ο Τόλκιν, ο Λιούις και ο Πράτσετ, στήνει έναν ολόκληρο κόσμο -με τη δική του ιδιαίτερη ιστορία και ανθρωπογεωγραφία- και καλεί τον αναγνώστη να τον εξερευνήσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το συρματόπλεγμα εκτείνεται σε όλο το μήκος του νησιού. Μέσα από το συρματόπλεγμα, βρίσκονται τα άθλια παραπήγματα των προσφύγων. Ένοπλοι φρουροί επιτηρούν τη ρακένδυτη μάζα των μεταναστών που είναι στοιβαγμένοι πίσω από τον ψηλό αγκαθωτό φράχτη.
Είκοσι χρόνια μετά τη Μεγάλη Καταστροφή, η "Νέα Τάξη" επιχειρεί να επικρατήσει σε ολόκληρη τη χώρα. Σε κάποιες περιοχές έχει καταλάβει ήδη την εξουσία. Πρώτιστο μέλημά της είναι η κάθαρση του κοινωνικού ιστού. Οι κάθε λογής έγχρωμοι, οι σωματικά ανάπηροι, οι ψυχικά ασθενείς, αντιμετωπίζονται ως μολύνσεις που πρέπει να απομακρυνθούν.
Το πρόσωπό της είναι στραμμένο προς τον Νότο, προς τα κει που ξέρει ότι βρίσκεται μια πατρίδα προς την οποία δεν υπάρχει επιστροφή. Το δικό του είναι στραμμένο προς το μέρος της, προς την αγαπημένη του, προς τη μοναδική χώρα που του απέμεινε για να ζήσει. Το πρόσωπο του αδερφού του, που έχει διαγνωσθεί με ψυχική ασθένεια, είναι στραμμένο προς τις αναλαμπές του σκοταδιού πίσω από την κορυφή του φάρου.
Το δεύτερο βιβλίο της "Τριλογίας των Φάρων" (πρώτο βιβλίο "Σημείο Εξόδου Ένα") καταγράφει την ιστορία μιας ομάδας ανδρών και γυναικών που προσπαθούν να επιβιώσουν δίνοντας εξετάσεις υπακοής, ή αντίστασης, σε αυτή τη νέα, αμείλικτη τάξη πραγμάτων, ανάμεσα στα σωριασμένα ερείπια των μύθων του παρελθόντος. Αλλά ακόμη και σ' αυτόν τον ζοφερό κόσμο, μπορεί να υπάρξει μια ρωγμή στο σκοτάδι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα. Θ' ακούσεις από πρώτε χέρι την ιστορία ενός αγγέλου που κουβαλούσε στο κορμί του έναν διάβολο, αλλά κανένας δεν τον έβλεπε [...]
Η Κορίνα είναι μια κοπέλα που μετά από ένα ατύχημα, βρίσκεται καθηλωμένη σε αμαξίδιο. Καλείται, από τη μια μέρα στην άλλη, να αποδείξει ότι παραμένει μια γυναίκα η οποία εξακολουθεί να έχει λίμπιντο. Μισεί να την αντιμετωπίζουν σαν αθώο, ασεξουαλικό άγγελο που καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με το φλερτ και το ερωτικό παιχνίδι. Μετά από μακρές και συχνές περιόδους κατάθλιψης, ψυχολογικών μεταπτώσεων και αυτο-εξευτελισμού (αναμενόμενα σε καταστάσεις επίκτητης αναπηρίας), προσπαθεί να ξαναπάρει τη ζωή στα χέρια της, να ξαναβρεί μια θέση σε έναν κόσμο που δεν της είναι καθόλου φιλικός και να ταιριάζει πλέον τη δικιά της κανονικότητα σ' αυτή των "κανονικών" ανθρώπων. Να ξαναρχίσει να κάνει όνειρα, αρτιμελή, κι όχι ανάπηρα.
[...] Πιάνει τον εαυτό της, σαν παθιασμένη επιστήμονας, να προσπαθεί να πείσει ότι η Γη κινείται, κι ας ξέρει ότι στη γωνία, κάθε μέρα, την περιμένει η Ιερά Εξέταση και τα μαρτύρια [...]
Αγωνίζεται να πείσει για το αυτονόητο: ότι δεν είναι πρώτα το αμαξίδιο και μετά η Κορίνα, αλλά το αντίστροφο. Ότι δεν είναι ο οίκτος που χρειάζεται αλλά η αποδοχή. Ότι δεν είναι μια κοπέλα ανάπηρη, αλλά μια κοπέλα με όνειρα και ανάγκες, ίδιες με αυτές που έχουν και οι συνομήλικές της. Ψάχνει να ξελογιαστεί και να ξελογιάσει, έστω και με αυτό το κορμί της απέμεινε.
[...] Σήκω, λοιπόν, στάσου όρθια κι ας τρεκλίζεις, σήκωσε τα χέρια σου να μεγαλώσεις, να φοβηθεί ο φόβος και να φύγει [...]
Όμως όλα στη ζωή είναι θέμα επιλογών, και για την Κορίνα οι επιλογές είναι τραγικά λιγότερες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αυτοβιογραφικό

Γεννήθηκα στην πόλη
Πάνε μερικά λίγα χρόνια από τότε
Παρότι στην πόλη γεννηθείσα
οι εξορμήσεις στα εξοχάς
ήσαν συχναί
Αποσυμπίεση αστικής συμφόρησης
Γεννήθηκα χωρίς να έχω πιστέψει ότι γεννιέσαι
χωρίς να ρωτιέσαι
και πως δεν γράφονται
πουθενά
οι οδηγίες χρήσης του δώρου
Οι συγγενείς επιβεβαίωναν
ανελλιπώς
το ιδιαίτερα αισιόδοξο και ευτυχές
της ύπαρξής της
Εγώ ακόμα δεν έχω προλάβει να πιστέψω
πως γεννήθηκα
[Από την έκδοση]

Μεταξύ ύπνου και πραγματικότητας,
μεταξύ ονείρου και ζωής,
νοιώθεις ότι δεν υπάρχουν
σκοτούρες και βάσανα.
Έτσι φτάνεις στην ελευθερία του ονείρου.
Συνειδητό και ασυνείδητο,
μνήμη και λήθη,
γνώσεις κι εντυπώσεις,
φαντασία και όραμα,
αισθήματα και συναισθήματα,
ονειροπολήσεις,
αυταπάτες ή ψευδαισθήσεις,
μαγικά συναντιούνται
στα "Ονειροψιθυρίσματα". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)