Αυτό το βιβλίο έχει ως επίκεντρο την επάρκεια και την ασφάλεια του συνταξιοδοτικού εισοδήματος στη χώρα μας καθώς ατενίζουμε το μακρύ μέλλον. Πρόκειται για εθνικό ζήτημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί σε περιβάλλον ταχείας γήρανσης του πληθυσμού. Για το σκοπό αυτό, προσαρμόζοντας στα καθ' ημάς τις γνώσεις που αποκομίσαμε για τις βέλτιστες πρακτικές που ακολουθούν στα συνταξιοδοτικά τους συστήματα πέντε χώρες (Αυστραλία, Ιρλανδία, Δανία, ΗΠΑ, Κίνα), οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι η μόνη εφικτή λύση είναι αυτή που προτείνουμε.
Πιο συγκεκριμένα, αργότερα ή γρηγορότερα, οι πολίτες θα διαπιστώσουν το πρόβλημα στην τσέπη τους, καθότι το Ελληνικό δημόσιο θα είναι αδύνατο να αυξάνει στο διηνεκές την επιδότηση των συντάξεων χωρίς να επιβάλλει νέους φόρους υπό συγκυρίες αναπτυξιακής υστέρησης. Οι πολιτικές των μπαλωμάτων, ώστε το πρόβλημα να σπρώχνεται στο μέλλον ή να κρύβεται κάτω από το χαλί, θα τελειώσουν σύντομα, και, αν μάθαμε κάτι από την περιπέτεια του 2009 για τους εθνικούς κινδύνους που ελλοχεύουν, θα κινητοποιηθούμε να το αντιμετωπίσουμε. Η λύση είναι να καλυφτούν από το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα οι συμπολίτες μας με ηλικίες 45 ετών και άνω, και όλοι οι νεότεροι εργαζόμενοι να λάβουν πίσω τις συνταξιοδοτικές τους εισφορές και να αναζητήσουν κάλυψη από τους κεφαλαιοποιητικούς πυλώνες του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Ο χρόνος και οι θυσίες που θα απαιτηθούν για επιτυχή έκβαση της προτεινόμενης μεταρρύθμισης ξεπερνούν τα συνηθισμένα μέτρα των Ελλήνων. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, θα απαιτηθούν προσπάθειες 35 ετών και ετήσιες δημοσιονομικές δαπάνες που σήμερα στο άκουσμά τους πολίτες και πολιτικοί θα τις θεωρούσαμε απαράδεκτες. Αλλά απαιτείται ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Και τούτο γιατί, όπως συνέβη στις χώρες που εξετάσαμε, οι οποίες υιοθέτησαν ανάλογες μεταρρυθμίσεις, θα πάρει μπρος η αναπτυξιακή μηχανή και όλες οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν εύκολα. Ιδιαίτερα μετά το 2050, ή και γρηγορότερα, αν επιτευχθούν μακροχρόνια μέσοι ρυθμοί ανάπτυξης υψηλότεροι του 3%, όταν θα αρχίσει να αποκλιμακώνεται η δημόσια επιδότηση, οι αισιόδοξες προοπτικές θα κρατούν τους νέους στη χώρα και η Ελλάδα θα αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για αναφορά και απομίμηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα βιβλίο καταπέλτης για τη διαχείριση του Κυπριακού από την ελλαδική πλευρά. Είναι οι μεγάλες σκιές, που κουβαλά η ελληνική ιστορία για την Κύπρο και το Κυπριακό. Είναι τα όσα κρύβονται βαθιά μέσα στις σκοτεινές "σήραγγες" της ιστορίας.
Το βιβλίο είναι ένα ιστορικό εγχειρίδιο για το Κυπριακό. Η σημασία και η σπουδαιότητά του έγκειται στο γεγονός ότι βλέπει την ιστορία πέραν από την πεπατημένη. Από μια οπτική γωνία που η καθεστηκυία τάξη δεν μπορεί και δεν θέλει να την δει. Το βιβλίο αναδεικνύει πτυχές που παραμένουν καλά κρυμμένες από το βαθύ κράτος των Αθηνών. Ο Βασίλης Φούσκας με το βιβλίο του στέκεται απέναντι σε μια διαχρονική αφήγηση, βολική και με πολλά ερωτήματα να αιωρούνται. Μια αφήγηση που μόνο το κατεστημένο και τα μεγάλα συμφέροντα εξυπηρετεί. Ο ρόλος του Καραμανλή και του Αβέρωφ είναι γνωστός, αλλά σκοπίμως δεν αναφέρεται, δεν αναδεικνύεται.
Η καταστροφή της Κύπρου, ο βίαιος διαμελισμός της, είναι αποτέλεσμα των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Τουρκίας. Σε αυτούς σχεδιασμούς συναίνεσε και το πολιτικό κατεστημένο της Αθήνας. Το έγκλημα ανέλαβε να διαπράξει η ξενοκίνητη χούντα και οι εκπρόσωποί της στην Κύπρο, η ΕΟΚΑΒ. Μια κάστα προδοτών, που δεν δικάστηκε, δεν τιμωρήθηκε ποτέ! (Από τον εκδότη)

Η ασφάλεια έχει αλλάζει ριζικά. Η παλιά διάκριση μεταξύ άμυνας και δημόσιας τάξης δεν ισχύει σήμερα. Ο άνθρωπος βρίσκεται άλλωστε στο επίκεντρο της αναζήτησης ασφάλειας.

Οι νέες αλλά και οι αναδυόμενες απειλές ασφάλειας καθώς και οι προκλήσεις σε διεθνές επίπεδο λειτουργούν σαν μια γραμμή που ενώνει τις παγκόσμιες απειλές όπως είναι η κλιματική κρίση, με τον άνθρωπο ως άτομο, την ανθρώπινη ασφάλεια. Στην εποχή των κρίσεων η έννοια της προστασίας αποκτά νέο περιεχόμενο, καθορίζοντας και τον σχεδιασμό ασφάλειας.

Η πολιτική ασφάλειας στην Ελλάδα είναι κατακερματισμένη, αποσπασματική και πολλές φορές αναποτελεσματική. Το ίδιο το Κοινωνικό Συμβόλαιο για την ασφάλεια αμφισβητείται ακόμη και από κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο. Η Ελλάδα είναι μία χώρα όπου το 2024 συζητούμε για τον εκδημοκρατισμό των Σωμάτων Ασφαλείας και όχι τη μεταρρύθμιση του τομέα εσωτερικής ασφάλειας. Πώς μπορεί λοιπόν να εξελιχθεί η Ελλάδα σε ένα σύγχρονο Κράτος Εθνικής Ασφάλειας; Τι πρέπει να περιλαμβάνει το νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο για την Ασφάλεια; Αυτά είναι τα δύο κεντρικά ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αν η ρητορική είναι η τέχνη της πειθούς, τότε η διαφήμιση, και μάλιστα η εμπορική διαφήμιση, συνδέεται «εσωτερικά» με τη ρητορική, καθώς επιχειρεί να κάμψει τη βούληση των καταναλωτών και να διαχειριστεί για λογαριασμό τους τις καθημερινές ή τις διαρκέστερες ανάγκες τους. Το θεωρητικό πρόγραμμα του βιβλίου αυτού έχει στην κορυφή του την πειθώ, πρωτίστως ως διαδικασία άσκησης γνωσιακής, συναισθηματικής ή προτρεπτικής σε δράση επιρροής και δευτερευόντως ως αποτύπωμα υπαγορευμένης πράξης, αγοραστικής ή άλλης.

Η πειθώ, που ανάγεται στη μυθολογική παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας, εξετάζεται ως έννοια-γένος που στεγάζει όλες τις θεμιτές (και μη) μορφές επηρεασμού του αποδέκτη στο κύκλωμα της δημόσιας επικοινωνίας. Ακολουθεί η εστίαση στην έντυπη και τηλεοπτική εμπορική διαφήμιση, και συγκεκριμένα στο τρίγωνο «όνομα μάρκας - σλόγκαν - τρόποι του διαφημιστικού μηνύματος», το οποίο αναπαριστά τη γεωμετρία της πειθούς στο πεδίο της καταναλωτικής αγοράς. Το όνομα μάρκας (η εμπορική επωνυμία μιας εταιρείας ή ενός προϊόντος) αναλύεται ως ταυτοτικό στοιχείο μιας παραγωγικής μονάδας, ως μηχανισμός προώθησης αγαθών και υπηρεσιών, και ως γλωσσικό σημείο πολύτροπα συνδεδεμένο με το αναφερόμενό του.

Το σλόγκαν, ο πολιορκητικός κριός του διαφημιστικού μηνύματος, αντιπαραβάλλεται με άλλα είδη της «τηλεγραφικής γλώσσας» (συνθήματα, γνωμικά, εντολές κτλ) ενώ, παράλληλα, περιγράφεται συστηματικά η πρωτεϊκή γλωσσική του λειτουργία (επαφική, ψυχολογική, αισθητική κτλ). Τέλος, αναλύεται το σώμα του διαφημιστικού μηνύματος με άξονα τους κειμενικούς τύπους της επιχειρηματολογίας και της αφήγησης, που στοιχούν στις δύο διαστάσεις της πειθούς, τη γνωσιακή και τη συγκινησιακή, και τις επικρατέστερες στρατηγικές της διαφήμισης, την «αιτιολογική» και την προκλητική συναισθημάτων τα οποία πυροδοτούν την αγοραστική επιθυμία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα αντιβενιζελικό στρατιωτικό κίνημα συντρίβεται από τους βενιζελικούς αξιωματικούς, σχεδόν όλα τα στελέχη του αντιβενιζελισμού είτε φυλακίζονται είτε αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες για συμμετοχή στο κίνημα, ο Ιωάννης Μεταξάς δραπετεύει ζητώντας πολιτικό άσυλο στην Ιταλία. Οι περισσότερες εφημερίδες των αντιβενιζελικών παύονται, τα αντιβενιζελικά κόμματα κηρύσσουν αποχή από τις εκλογές της 17ης Δεκεμβρίου 1923.

Το ελληνικό στέμμα θρυμματίζεται, ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ένα βήμα πριν την έξωσή του από την Ελλάδα, ενώ ο τελευταίος βενιζελικός υποστηρικτής του, ο ίδιος ο Βενιζέλος, παραμένει πεισματικά αυτοεξόριστος στο Παρίσι.

Οι Βασιλόφρονες, αν και αποκαρδιωμένοι, συσπειρώνονται για μια τελευταία προσπάθεια υπεράσπισης της Βασιλείας με το περίφημο συλλαλητήριο της 9ης Δεκεμβρίου 1923 στους Στύλους του Ολυμπίου Διός.

Χιλιάδες κόσμου κατακλύζουν την Πλατεία Συντάγματος με κατεύθυνση προς τα γραφεία της Επανάστασης. Φραγμός απέναντί τους, τμήματα στρατιωτών με προτεταμένα τα όπλα.

Οργή στα συνθήματα και στις χειρονομίες των διαδηλωτών, φόβος και ιδρώτας στα οπλισμένα χέρια των κληρωτών.

Ο πρώτος πυροβολισμός ακούστηκε, άδηλο από πού και από ποιον μέχρι σήμερα.

Τα όπλα των στρατιωτών άδειασαν μετά από παράγγελμα αξιωματικού.

ο αδελφικό αιματοκύλισμα ξεκίνησε... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε αυτή τη νέα έκδοση του βιβλίου "Η Παγκοσμιοποίηση της Διεθνούς Πολιτικής" ακολουθήσαμε μια παρόμοια μορφή και δομή με τις προηγούμενες εκδόσεις, αλλά έχουμε προσθέσει αρκετά νέα και συναρπαστικά κεφάλαια που πιστεύουμε ότι κάνουν αυτό το ήδη δημοφιλές και επιτυχημένο βιβλίο ακόμη καλύτερο. Οι αλλαγές αυτές βασίζονται στην άποψη των επιμελητών για τις αλλαγές που συμβαίνουν στον τομέα των Διεθνών Σχέσεων, αλλά επίσης ανταποκρίνονται στις παρατηρήσεις των σπουδαστών/ριών και στα σχόλια καθηγητών/ριών και σπουδαστών/ριών των Διεθνών Σχέσεων, καθώς και στις εξαιρετικά λεπτομερείς αξιολογήσεις της έβδομης έκδοσης που ανέθεσε η Oxford University Press. Μαζί, όλα αυτά τα σχόλια μας βοήθησαν να εντοπίσουμε έναν αριθμό πρόσθετων τομέων που πρέπει να καλυφθούν. Συμπεριλάβαμε ένα διεξοδικά επαναδιατυπωμένο κεφάλαιο για την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια πολιτική που διερευνά τις επιπτώσεις της σημερινής κρίσης της παγκοσμιοποίησης στην παγκόσμια πολιτική και την παγκόσμια τάξη. Κάναμε το εξαιρετικό τμήμα για την ποικιλομορφία των θεωρητικών οπτικών ακόμη καλύτερο ενισχύοντας την ιστορική πλαισίωση των θεωριών που έχουν διαμορφώσει το πεδίο και συμπεριλαμβάνοντας ένα νέο κεφάλαιο για τις μετα-αποικιακές και απο-αποικιακές προσεγγίσεις. Βελτιώσαμε την ενότητα για τα διεθνή ζητήματα αναθέτοντας νέα κεφάλαια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τους πρόσφυγες και την αναγκαστική μετανάστευση. Έχουμε επίσης επικαιροποιήσει τα μαθησιακά χαρακτηριστικά, περιλαμβάνοντας σχεδόν πολλές ολοκαίνουργιες μελέτες περίπτωσης και πολλές νέες προτάσεις βιβλιογραφίας για περαιτέρω διερεύνηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το νέο κεφάλαιο για τους πρόσφυγες και την αναγκαστική μετανάστευση καλύπτει ένα θέμα μεγάλης σημασίας και ενδιαφέροντος για τους σπουδαστές/ριες, περιλαμβάνοντας μια συζήτηση της θεωρητικής και νομικής αντιπαράθεσης για τις διάφορες κατηγορίες προσφύγων και αποτελεσματικά παραδείγματα και μελέτες περίπτωσης για την απεικόνιση της πολυπλοκότητας ενός τόσο δύσκολου πολιτικού ζητήματος». (Craig Mark, Καθηγητής στη Σχολή Διεθνών Σπουδών, Kyoritsu Πανεπιστήμιο Γυναικών)
«Το κεφάλαιο για τις μετα-αποικιακές και απο-αποικιακές προσεγγίσεις προσφέρει πολλές νέες ιδέες και εξαιρετικά παραδείγματα και συζητήσεις. Το πλαίσιο "Αντίθετες Απόψεις" θα πυροδοτήσει έντονες και αναστοχαστικές συζητήσεις μεταξύ των σπουδαστών/ριών». (Birsen Erdogan, Λέκτορας Διεθνών Σχέσεων, Τμήμα Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου, Πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ)
«Το επικαιροποιημένο κεφάλαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα ωθεί τον αναγνώστη να αμφισβητήσει και να επανεξετάσει τις κοινές παραδοχές - η κριτική και στοχαστική εστίαση αποτελεί μια πολύ ευπρόσδεκτη προσθήκη στην τρέχουσα αγορά εγχειριδίων των Διεθνών Σχέσεων». (Samuel Jarvis, Διδάκτωρ στις Διεθνείς Σχέσεις, Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον)

Πριν η πολιτική επιστήμη ανακαλύψει τον λαό και τον λαϊκισμό, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι τον είχαν επικαλεστεί όχι μόνο για να κερδίζουν τον πόλεμο κατά της καθαρεύουσας αλλά κυρίως στην προσπάθειά τους να θεμελιώσουν το ιδρυτικό αίτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας, δηλαδή τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Όπως διακήρυξε η γενιά του 30 η οποία ανέδειξε και επέβαλε την αισθητική διάσταση του λαϊκού, οι αγράμματοι χωριάτες και όχι οι μορφωμένοι αστοί ήταν εκείνοι που κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα μας και αδιάσπαστη την πολιτισμική ελληνικότητα. Και το έκανε συνδυάζοντας τη νοσταλγία για το ανεπιτήδευτο παρελθόν με τις επιταγές του περίπλοκου και εισαγόμενου μοντερνισμού. Για να καταλάβουμε λοιπόν τι σημαίνει και πώς λειτούργησε αυτή η διόλου απλή, συχνά αντιφατική και επώδυνη κίνηση θα πρέπει να την εντάξουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που είναι η μετάβαση από την προ-νεωτερική κοινότητα στη νεωτερική κοινωνία. Το πρώτο μέρος είναι μια περιήγηση στον εννοιολογικό χώρο της νεωτερικότητας ως νοσταλγίας, στο δεύτερο θα ασχοληθούμε με μερικές πτυχές του δημοτικισμού και της λαογραφίας και στο τρίτο θα εξετάσουμε το πώς είδαν το λαό ο μυστικιστής Πικιώνης και ο μοντερνιστής Σεφέρης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η μελέτη αυτή ξεκίνησε ως ένα ολοκληρωμένο ερευνητικό σύνολο με αφορμή τα 200 χρόνια από το ξεκίνημα της εθνικής παλιγγενεσίας, προκειμένου συγκροτηθεί ένα σημαντικό κεφάλαιο που συνδέεται με τον Αγώνα των Ελλήνων. Την ηρωική εκείνη περίοδο, τόσο κατά τη διάρκεια της Επανάστασης όσο και πριν και μετά από αυτήν, η Τέχνη έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση μιας ιδεολογίας που είχε συνέχεια σε ό,τι αφορά στην εθνική ταυτότητα και στην εθνική αυτογνωσία των αγωνιζόμενων Ελλήνων. Το κίνημα αλληλεγγύης των ευρωπαίων καλλιτεχνών απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση ήταν πρωτοφανές, αποτυπώνοντας στη δική τους προσωπική εικαστική γραφή τη συμπάθεια, την ενσυναίσθηση και την αναγνώριση ενός δίκαιου αγώνα, δίνοντας "μορφή" σε αξίες, όπως η ελευθερία και η αγάπη για την πατρίδα, η ανδρεία και η αυταπάρνηση, η θρησκευτική πίστη, ο σεβασμός και η αγάπη για την οικογένεια και τη συντροφικότητα, αλλά και η επίκληση στη λαμπρή πολιτισμική συνέχεια της χώρας. Στόχος αυτού του βιβλίου είναι να δείξει ότι μπορεί κανείς μέσα από τις εικόνες να εκτιμήσει, να αξιολογήσει και να ερμηνεύσει τις ιδέες, την πολιτική και το πολιτισμικό γίγνεσθαι, μέσα από την ανάλυση φαινομένων που σχετίστηκαν με τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και με τα πρόσωπα, όπως αυτά "καταγράφηκαν" εικαστικά από τους καλλιτέχνες της εποχής, Έλληνες και ξένους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην πραγματικότητα αυτό προσπάθησε και σε πολύ μεγάλο βαθμό κατάφερε ο Στογιάνοβιτς με το βιβλίο αυτό: όχι απλώς να υλοποιήσει το παλαιό σχέδιο των Annales για μια ιστορία ολιστική αλλά το αντικείμενό του, τα Βαλκάνια, να το συσχετίσει με εκείνο το μέρος του κόσμου που φαινόταν να τα απορρίπτει αλλά παραδόξως είχε γεννηθεί μαζί τους: την Ευρώπη. Πρέπει να δούμε τους "Βαλκάνιους Κόσμους" σαν μια πρώτη απόπειρα να ενταχθούν τα Βαλκάνια στο ιστοριογραφικό πεδίο της παγκόσμιας ιστορίας. Και αυτό αποτελεί ένα ιστοριογραφικό παράδοξο: η παγκόσμια ιστορία ως ιστοριογραφικό είδος αναδύθηκε ακριβώς μέσα από την κριτική στον Ευρωκεντρισμό. Αυτό όμως που κάνει ως πολιτικό αίτημα και ιστοριογραφικό εγχείρημα μαζί ο Γιουγκοσλάβος ιστορικός είναι να δείξει ότι εάν η Παλαιά Ευρώπη ταυτίζεται με τα Βαλκάνια, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ούτε Νέα χωρίς αυτά. Όπως ο ίδιος το περιγράφει κωδικοποιημένα: «Η αποτυχία συμπόρευσης της πρώτης Ευρώπης (των Βαλκανίων) με τη νέα Ευρώπη μπορεί να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πια καθόλου Ευρώπη παρά μονάχα καπιταλισμός» (σ.361). Το επιχείρημα αυτό είναι υποταγμένο στη λογική του ευρωκεντρισμού ή αποτελεί το ακριβώς αντίθετό του, να υπενθυμίζει δηλαδή ότι Ευρώπη δεν είναι μόνο η Δυτική και η Κεντρική Ευρώπη, αλλά και η Ανατολική και η Νοτιοανατολική; Κάποιος θα μπορούσε να είναι κριτικός απέναντι στην πολιτική διάσταση αυτού του αιτήματος. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μην αποδεχθεί το εξής: ότι αυτή η δραματική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας των Βαλκανίων οδήγησε τον Στογιάνοβιτς να συγγράψει την μέχρι τώρα μοναδική ολιστική-«παγκόσμια» ιστορία της χερσονήσου, την μοναδική που δεν ακολουθεί την πεπατημένη της γραμμικής αφήγησης. Για αυτό και μόνο αξίζει να διαβαστεί. (Δημήτρης Σταματόπουλος, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πριν η πολιτική επιστήμη ανακαλύψει τον λαό και τον λαϊκισμό, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι τον είχαν επικαλεστεί όχι μόνο για να κερδίζουν τον πόλεμο κατά της καθαρεύουσας αλλά κυρίως στην προσπάθειά τους να θεμελιώσουν το ιδρυτικό αίτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας, δηλαδή τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Όπως διακήρυξε η γενιά του 30 η οποία ανέδειξε και επέβαλε την αισθητική διάσταση του λαϊκού, οι αγράμματοι χωριάτες και όχι οι μορφωμένοι αστοί ήταν εκείνοι που κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα μας και αδιάσπαστη την πολιτισμική ελληνικότητα. Και το έκανε συνδυάζοντας τη νοσταλγία για το ανεπιτήδευτο παρελθόν με τις επιταγές του περίπλοκου και εισαγόμενου μοντερνισμού. Για να καταλάβουμε λοιπόν τι σημαίνει και πώς λειτούργησε αυτή η διόλου απλή, συχνά αντιφατική και επώδυνη κίνηση θα πρέπει να την εντάξουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που είναι η μετάβαση από την προ-νεωτερική κοινότητα στη νεωτερική κοινωνία. Το πρώτο μέρος είναι μια περιήγηση στον εννοιολογικό χώρο της νεωτερικότητας ως νοσταλγίας, στο δεύτερο θα ασχοληθούμε με μερικές πτυχές του δημοτικισμού και της λαογραφίας και στο τρίτο θα εξετάσουμε το πώς είδαν το λαό ο μυστικιστής Πικιώνης και ο μοντερνιστής Σεφέρης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιμοναρχικός; Ή ήταν απλά οπαδός του βρετανικού πολιτικού μοντέλου; Το όνομά του σίγουρα δεν έχει συνδεθεί ταυτοτικά με την Αβασίλευτη Δημοκρατία, όπως συνέβη με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου ή τον Νικόλαο Πλαστήρα. Αρκετοί ιστορικοί μάλιστα θεωρούν ότι βρισκόταν ιδεολογικά πιο κοντά στη Βασιλευομένη Δημοκρατία παρά στην Αβασίλευτη. Ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά και την ιδεολογική σκοπιά από την οποία προσεγγίζεται, άλλοτε τονίζεται η πίστη του στη δεύτερη και άλλοτε η προτίμησή του στην πρώτη, δίδοντας στην αντιπαράθεση με τους βασιλείς καθαρά προσωπικό και όχι θεσμικό χαρακτήρα. Το σίγουρο είναι όμως ότι κανείς άλλος πολιτικός δεν συγκρούσθηκε με τόσο μεγάλη ένταση με τους Έλληνες μονάρχες όσο ο Βενιζέλος. Ξεκινώντας από τα πρώτα του πολιτικά βήματα στην αυτόνομη Κρήτη έως το κύκνειο άσμα του με το αντιμοναρχικό Κίνημα του 1935, ο Βενιζέλος ήρθε άλλοτε σε ήπια και άλλοτε σε σφοδρή αντιπαράθεση με πέντε συνολικά ηγεμόνες δηλαδή τον πρίγκιπα Γεώργιο, και τους βασιλείς Γεώργιο Α', Κωνσταντίνο Α', Αλέξανδρο και Γεώργιο Β'. Η πλέον γνωστή βέβαια είναι αυτή με τον Κωνσταντίνο Α', η οποία έχει επισκιάσει τις υπόλοιπες, λαμβάνοντας μάλιστα τον χαρακτήρα "Εθνικού Διχασμού", τις συνέπειες του οποίου δεν είναι σίγουρο αν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε πλήρως έως σήμερα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η γεωπολιτική θέση της Αλβανίας, απομονωμένης από τα υπόλοιπα κράτη του κομμουνιστικού μπλοκ, και το μικρό της μέγεθος, την κατέστησαν το ιδανικό «πειραματόζωο» για να δοκιμαστεί η «Επιχείρηση Ρολμπάκ». Την υλοποίηση του επιχειρησιακού σχεδιασμού ανέλαβαν το 1949 από κοινού οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί με τα προγράμματα που είχαν τις κώδικες ονομασίες «Valuable» και «Fiend» αντίστοιχα.
Ο τελικός στόχος της επιχείρησης ήταν η ανατροπή της αλβανικής κυβέρνησης του Χότζα, μιας κυβέρνησης απολύτως ελεγχόμενης από την ΕΣΣΔ, και η εγκατάσταση μιας νέας κυβέρνησης που θα ήταν αποδεκτή από τον αλβανικό λαό και ταυτόχρονα δεν θα ήταν εχθρική προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Επίσης ένας από τους βασικούς στόχους ήταν να εξαλειφθεί ο κίνδυνος να μπορούν οι Έλληνες κομμουνιστές να χρησιμοποιούν την Αλβανία ως βάση για ανταρτοπόλεμο, όπως συνέβη κατά την διάρκεια του Εμφυλίου... (Δημήτρης-Μερκούριος Κόντης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η "Ζωή του Νου", αποτελούμενη από δύο τόμους που εξετάζουν τη "Σκέψη" και τη "Βούληση", είναι το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάνα Άρεντ. Μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον της από τον κόσμο της πολιτικής πράξης, τη Vita Activa, με τον οποίο είχε ασχοληθεί δημιουργικότατα, με το έργο αυτό διεισδύει βαθιά στις νοητικές διαδικασίες, στη Vita Contemplativa. Πρόκειται για εμπεριστατωμένη και προκλητική ανάλυση του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ως τους σύγχρονους. Κύκνειο άσμα της Χάνα Άρεντ, γεναιόδωρη φιλοσοφική παρακαταθήκη για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μια παθιασμένη διάνοια καταπιάνεται με το θεμελιώδες πρόβλημα της λειτουργίας του νου.» (Newsweek)
«Το συναρπαστικότερο και προκλητικότερο βιβλίο από όσα έγραψε η Άρεντ. Διδάσκει εμφυτεύοντας στον αναγνώστη τις απορίες που η ίδια βίωσε τόσο βαθιά.» (The New York Times Book Review)
«Το σπουδαιότερο έργο της Άρεντ... νέες ιδέες που μας διαφωτίζουν και για τις δικές μας προσωπικές νοητικές εμπειρίες» (James M. Altman, New Republic)
«Ένα από τα φωτεινά μυαλά του 20ού αιώνα» (The Boston Globe)

Η Ζωή του Νου, αποτελούμενη από δυο τόμους που εξετάζουν τη Σκέψη και τη Βούληση, είναι το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάνα Άρεντ. Μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον της από τον κόσμο της πολιτικής πράξης, τη Vita Activa, με τον οποίο είχε ασχοληθεί δημιουργικότατα, με το έργο αυτό διεισδύει βαθιά στις νοητικές διαδικασίες, στη Vita Contemplativa. Πρόκειται για εμπεριστατωμένη και προκλητική ανάλυση του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ως τους σύγχρονους. Κύκνειο άσμα της Χάνα Άρεντ, γενναιόδωρη φιλοσοφική παρακαταθήκη για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. 9Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μια παθιασμένη διάνοια καταπιάνεται με το θεμελιώδες πρόβλημα της λειτουργίας του νου". (Newsweek)
"Το συναρπαστικότερο και προκλητικότερο βιβλίο από όσα έγραψε η Άρεντ. Διδάσκει εμφυτεύοντας στον αναγνώστη τις απορίες που η ίδια βίωσε τόσο βαθιά". (The New York Times Book Review)

«Δεν φοβάμαι την κρίση όσο υπάρχουν Πανεπιστήμια». Ισχύει αυτή η αισιόδοξη θεώρηση στην Ελλάδα; Καταφέραμε να μην ισχύει! Επί αιώνες, η υψηλή προτεραιότητα στη μόρφωση ήταν το ισχυρό πλεονέκτημα του ελληνικού πληθυσμού, τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η χαμηλή ποιότητα παιδείας έγινε το κύριο μειονέκτημα. Περισσότερο είναι υποβαθμισμένη η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά ο κατήφορος ξεκινά από τα Πανεπιστήμια. Πώς θα διαμορφώσουν στιβαρά στελέχη για να πλαισιώνουν τα καρποφόρα ανθρώπινα έργα, όταν κυριαρχούνται από ακαλαισθησία, ατιμωρησία, ιδεοληψία; Συνιστώντας μέρος της παρακμής της χώρας, αδυνατούν, ως όφειλαν, να γίνουν μέρος της λύσης. Αντί να υποδεικνύουν στους νέους πύλες εξόδου από τις κρίσεις, γίνονται θερμοκήπια που τις συντηρούν.
Σχεδόν όλοι οι φοιτητές καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους και ένα μεγάλο ποσοστό δεν ολοκληρώνει ποτέ τις σπουδές. Πολλά άτυχα νέα παιδιά λιμνάζουν και καταφεύγουν στις αγκαλιές «παρατάξεων» διαμαρτυρίας, τις οποίες υποθάλπει το «βαθύ» Πανεπιστήμιο. Η ανεργία και η ετεροαπασχόληση των πτυχιούχων είναι υψηλές, όμως οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν προσωπικό κατάλληλο για τις ανάγκες τους. Η φυγή στο εξωτερικό των πιο προικισμένων και χρήσιμων αποφοίτων είναι τεράστια.
Τα 33 άρθρα του βιβλίου έχουν δημοσιευθεί, κυρίως τα τελευταία 10 χρόνια, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, θέτοντας αιχμηρά ερωτήματα για τα Πανεπιστήμια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)