Στην πραγματικότητα αυτό προσπάθησε και σε πολύ μεγάλο βαθμό κατάφερε ο Στογιάνοβιτς με το βιβλίο αυτό: όχι απλώς να υλοποιήσει το παλαιό σχέδιο των Annales για μια ιστορία ολιστική αλλά το αντικείμενό του, τα Βαλκάνια, να το συσχετίσει με εκείνο το μέρος του κόσμου που φαινόταν να τα απορρίπτει αλλά παραδόξως είχε γεννηθεί μαζί τους: την Ευρώπη. Πρέπει να δούμε τους "Βαλκάνιους Κόσμους" σαν μια πρώτη απόπειρα να ενταχθούν τα Βαλκάνια στο ιστοριογραφικό πεδίο της παγκόσμιας ιστορίας. Και αυτό αποτελεί ένα ιστοριογραφικό παράδοξο: η παγκόσμια ιστορία ως ιστοριογραφικό είδος αναδύθηκε ακριβώς μέσα από την κριτική στον Ευρωκεντρισμό. Αυτό όμως που κάνει ως πολιτικό αίτημα και ιστοριογραφικό εγχείρημα μαζί ο Γιουγκοσλάβος ιστορικός είναι να δείξει ότι εάν η Παλαιά Ευρώπη ταυτίζεται με τα Βαλκάνια, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ούτε Νέα χωρίς αυτά. Όπως ο ίδιος το περιγράφει κωδικοποιημένα: «Η αποτυχία συμπόρευσης της πρώτης Ευρώπης (των Βαλκανίων) με τη νέα Ευρώπη μπορεί να σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πια καθόλου Ευρώπη παρά μονάχα καπιταλισμός» (σ.361). Το επιχείρημα αυτό είναι υποταγμένο στη λογική του ευρωκεντρισμού ή αποτελεί το ακριβώς αντίθετό του, να υπενθυμίζει δηλαδή ότι Ευρώπη δεν είναι μόνο η Δυτική και η Κεντρική Ευρώπη, αλλά και η Ανατολική και η Νοτιοανατολική; Κάποιος θα μπορούσε να είναι κριτικός απέναντι στην πολιτική διάσταση αυτού του αιτήματος. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μην αποδεχθεί το εξής: ότι αυτή η δραματική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας των Βαλκανίων οδήγησε τον Στογιάνοβιτς να συγγράψει την μέχρι τώρα μοναδική ολιστική-«παγκόσμια» ιστορία της χερσονήσου, την μοναδική που δεν ακολουθεί την πεπατημένη της γραμμικής αφήγησης. Για αυτό και μόνο αξίζει να διαβαστεί. (Δημήτρης Σταματόπουλος, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πριν η πολιτική επιστήμη ανακαλύψει τον λαό και τον λαϊκισμό, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι τον είχαν επικαλεστεί όχι μόνο για να κερδίζουν τον πόλεμο κατά της καθαρεύουσας αλλά κυρίως στην προσπάθειά τους να θεμελιώσουν το ιδρυτικό αίτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας, δηλαδή τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Όπως διακήρυξε η γενιά του 30 η οποία ανέδειξε και επέβαλε την αισθητική διάσταση του λαϊκού, οι αγράμματοι χωριάτες και όχι οι μορφωμένοι αστοί ήταν εκείνοι που κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα μας και αδιάσπαστη την πολιτισμική ελληνικότητα. Και το έκανε συνδυάζοντας τη νοσταλγία για το ανεπιτήδευτο παρελθόν με τις επιταγές του περίπλοκου και εισαγόμενου μοντερνισμού. Για να καταλάβουμε λοιπόν τι σημαίνει και πώς λειτούργησε αυτή η διόλου απλή, συχνά αντιφατική και επώδυνη κίνηση θα πρέπει να την εντάξουμε σε ένα γενικότερο πλαίσιο αναφοράς που είναι η μετάβαση από την προ-νεωτερική κοινότητα στη νεωτερική κοινωνία. Το πρώτο μέρος είναι μια περιήγηση στον εννοιολογικό χώρο της νεωτερικότητας ως νοσταλγίας, στο δεύτερο θα ασχοληθούμε με μερικές πτυχές του δημοτικισμού και της λαογραφίας και στο τρίτο θα εξετάσουμε το πώς είδαν το λαό ο μυστικιστής Πικιώνης και ο μοντερνιστής Σεφέρης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντιμοναρχικός; Ή ήταν απλά οπαδός του βρετανικού πολιτικού μοντέλου; Το όνομά του σίγουρα δεν έχει συνδεθεί ταυτοτικά με την Αβασίλευτη Δημοκρατία, όπως συνέβη με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου ή τον Νικόλαο Πλαστήρα. Αρκετοί ιστορικοί μάλιστα θεωρούν ότι βρισκόταν ιδεολογικά πιο κοντά στη Βασιλευομένη Δημοκρατία παρά στην Αβασίλευτη. Ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά και την ιδεολογική σκοπιά από την οποία προσεγγίζεται, άλλοτε τονίζεται η πίστη του στη δεύτερη και άλλοτε η προτίμησή του στην πρώτη, δίδοντας στην αντιπαράθεση με τους βασιλείς καθαρά προσωπικό και όχι θεσμικό χαρακτήρα. Το σίγουρο είναι όμως ότι κανείς άλλος πολιτικός δεν συγκρούσθηκε με τόσο μεγάλη ένταση με τους Έλληνες μονάρχες όσο ο Βενιζέλος. Ξεκινώντας από τα πρώτα του πολιτικά βήματα στην αυτόνομη Κρήτη έως το κύκνειο άσμα του με το αντιμοναρχικό Κίνημα του 1935, ο Βενιζέλος ήρθε άλλοτε σε ήπια και άλλοτε σε σφοδρή αντιπαράθεση με πέντε συνολικά ηγεμόνες δηλαδή τον πρίγκιπα Γεώργιο, και τους βασιλείς Γεώργιο Α', Κωνσταντίνο Α', Αλέξανδρο και Γεώργιο Β'. Η πλέον γνωστή βέβαια είναι αυτή με τον Κωνσταντίνο Α', η οποία έχει επισκιάσει τις υπόλοιπες, λαμβάνοντας μάλιστα τον χαρακτήρα "Εθνικού Διχασμού", τις συνέπειες του οποίου δεν είναι σίγουρο αν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε πλήρως έως σήμερα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η γεωπολιτική θέση της Αλβανίας, απομονωμένης από τα υπόλοιπα κράτη του κομμουνιστικού μπλοκ, και το μικρό της μέγεθος, την κατέστησαν το ιδανικό «πειραματόζωο» για να δοκιμαστεί η «Επιχείρηση Ρολμπάκ». Την υλοποίηση του επιχειρησιακού σχεδιασμού ανέλαβαν το 1949 από κοινού οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί με τα προγράμματα που είχαν τις κώδικες ονομασίες «Valuable» και «Fiend» αντίστοιχα.
Ο τελικός στόχος της επιχείρησης ήταν η ανατροπή της αλβανικής κυβέρνησης του Χότζα, μιας κυβέρνησης απολύτως ελεγχόμενης από την ΕΣΣΔ, και η εγκατάσταση μιας νέας κυβέρνησης που θα ήταν αποδεκτή από τον αλβανικό λαό και ταυτόχρονα δεν θα ήταν εχθρική προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Επίσης ένας από τους βασικούς στόχους ήταν να εξαλειφθεί ο κίνδυνος να μπορούν οι Έλληνες κομμουνιστές να χρησιμοποιούν την Αλβανία ως βάση για ανταρτοπόλεμο, όπως συνέβη κατά την διάρκεια του Εμφυλίου... (Δημήτρης-Μερκούριος Κόντης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η "Ζωή του Νου", αποτελούμενη από δύο τόμους που εξετάζουν τη "Σκέψη" και τη "Βούληση", είναι το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάνα Άρεντ. Μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον της από τον κόσμο της πολιτικής πράξης, τη Vita Activa, με τον οποίο είχε ασχοληθεί δημιουργικότατα, με το έργο αυτό διεισδύει βαθιά στις νοητικές διαδικασίες, στη Vita Contemplativa. Πρόκειται για εμπεριστατωμένη και προκλητική ανάλυση του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ως τους σύγχρονους. Κύκνειο άσμα της Χάνα Άρεντ, γεναιόδωρη φιλοσοφική παρακαταθήκη για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μια παθιασμένη διάνοια καταπιάνεται με το θεμελιώδες πρόβλημα της λειτουργίας του νου.» (Newsweek)
«Το συναρπαστικότερο και προκλητικότερο βιβλίο από όσα έγραψε η Άρεντ. Διδάσκει εμφυτεύοντας στον αναγνώστη τις απορίες που η ίδια βίωσε τόσο βαθιά.» (The New York Times Book Review)
«Το σπουδαιότερο έργο της Άρεντ... νέες ιδέες που μας διαφωτίζουν και για τις δικές μας προσωπικές νοητικές εμπειρίες» (James M. Altman, New Republic)
«Ένα από τα φωτεινά μυαλά του 20ού αιώνα» (The Boston Globe)

Η Ζωή του Νου, αποτελούμενη από δυο τόμους που εξετάζουν τη Σκέψη και τη Βούληση, είναι το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάνα Άρεντ. Μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον της από τον κόσμο της πολιτικής πράξης, τη Vita Activa, με τον οποίο είχε ασχοληθεί δημιουργικότατα, με το έργο αυτό διεισδύει βαθιά στις νοητικές διαδικασίες, στη Vita Contemplativa. Πρόκειται για εμπεριστατωμένη και προκλητική ανάλυση του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ως τους σύγχρονους. Κύκνειο άσμα της Χάνα Άρεντ, γενναιόδωρη φιλοσοφική παρακαταθήκη για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. 9Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μια παθιασμένη διάνοια καταπιάνεται με το θεμελιώδες πρόβλημα της λειτουργίας του νου". (Newsweek)
"Το συναρπαστικότερο και προκλητικότερο βιβλίο από όσα έγραψε η Άρεντ. Διδάσκει εμφυτεύοντας στον αναγνώστη τις απορίες που η ίδια βίωσε τόσο βαθιά". (The New York Times Book Review)

«Δεν φοβάμαι την κρίση όσο υπάρχουν Πανεπιστήμια». Ισχύει αυτή η αισιόδοξη θεώρηση στην Ελλάδα; Καταφέραμε να μην ισχύει! Επί αιώνες, η υψηλή προτεραιότητα στη μόρφωση ήταν το ισχυρό πλεονέκτημα του ελληνικού πληθυσμού, τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η χαμηλή ποιότητα παιδείας έγινε το κύριο μειονέκτημα. Περισσότερο είναι υποβαθμισμένη η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά ο κατήφορος ξεκινά από τα Πανεπιστήμια. Πώς θα διαμορφώσουν στιβαρά στελέχη για να πλαισιώνουν τα καρποφόρα ανθρώπινα έργα, όταν κυριαρχούνται από ακαλαισθησία, ατιμωρησία, ιδεοληψία; Συνιστώντας μέρος της παρακμής της χώρας, αδυνατούν, ως όφειλαν, να γίνουν μέρος της λύσης. Αντί να υποδεικνύουν στους νέους πύλες εξόδου από τις κρίσεις, γίνονται θερμοκήπια που τις συντηρούν.
Σχεδόν όλοι οι φοιτητές καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους και ένα μεγάλο ποσοστό δεν ολοκληρώνει ποτέ τις σπουδές. Πολλά άτυχα νέα παιδιά λιμνάζουν και καταφεύγουν στις αγκαλιές «παρατάξεων» διαμαρτυρίας, τις οποίες υποθάλπει το «βαθύ» Πανεπιστήμιο. Η ανεργία και η ετεροαπασχόληση των πτυχιούχων είναι υψηλές, όμως οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν προσωπικό κατάλληλο για τις ανάγκες τους. Η φυγή στο εξωτερικό των πιο προικισμένων και χρήσιμων αποφοίτων είναι τεράστια.
Τα 33 άρθρα του βιβλίου έχουν δημοσιευθεί, κυρίως τα τελευταία 10 χρόνια, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, θέτοντας αιχμηρά ερωτήματα για τα Πανεπιστήμια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από παιδί ακόμα ζούσε σε μιαν «άλλη πραγματικότητα». Τα γεγονότα που βίωνε στο χωριό του, τον έκαναν να θέλει να δραπετεύει και να ζει σε έναν δικό του κόσμο. Οδηγός σε όλα αυτά η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, και τα «μυθικά» πρόσωπα που συνεχώς συναντούσε στις ανακαλύψεις του. Ονειρευόταν πως ίσως κάποτε συναντούσε κάποια από αυτά τα «μυθικά» πρόσωπα, μιας και ήθελε πάντα να μάθει κάτι περισσότερο γι' αυτά και κυρίως για το έργο τους.
Παράλληλα, συνέβησαν κάποια γεγονότα που τον σημάδεψαν και τα κουβαλούσε εντός του. Ορισμένα από αυτά τα διηγούνταν σε κάποιους φίλους ή παρέες, και η παρότρυνσή τους ήταν πως θα έπρεπε να μην μείνουν ως ανάμνηση αλλά να περάσουν στο χαρτί, μιας και τα πρόσωπα που αφορούσαν έγραψαν την ιστορία του πολιτισμού αυτής της χώρας. Αρκετά από αυτά τα κείμενα φιλοξενήθηκαν σε κάποια έντυπα ή διαβάστηκαν στο ραδιόφωνο.
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου εκείνα που δεν τα πέρασε σκουριά ο χρόνος και παραμένουν επίκαιρα να συγκεντρωθούν σε αυτόν τον τόμο για να θυμίζουν, μαζί με όσα μας χάρισαν τα πρόσωπα αυτά με το έργο τους, την ομορφιά αυτού του τόπου... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

...Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, κάποτε θα τελειώσει. Με ήττα της Ρωσίας, αυτό είναι προδιαγεγραμμένο. Τότε, όμως, θα χρειαστεί να συνομιλήσουμε ξανά με τους πολίτες της, να βρούμε κοινούς τόπους συνεννόησης, συνύπαρξης και αλληλοκατανόησης. Ίσως, στις σελίδες που ακολουθούν, οι δυτικοί αναγνώστες αποκτήσουν εκείνα τα εργαλεία για έναν ουσιαστικό διάλογο των δύο πλευρών...

...Είναι η εικόνα αυτή που βλέπουμε η πραγματική Ρωσία ή μήπως υπάρχει και μία άλλη, η οποία επιδιώκει τη συνεννόηση και τη συνύπαρξη με τη Δύση και την υπόλοιπη ανθρωπότητα, μακριά από την αυτοκρατορική φενάκη; Είναι ένα ερώτημα που βρίσκεται στο μυαλό και στη σκέψη πολλών. Η απάντηση είναι θετική, με την επισήμανση πως οι κύκλοι αυτοί ήταν και παραμένουν μειοψηφικοί τόσο στους κόλπους της ρωσικής ηγεσίας όσο και στη ρωσική κοινωνία.

Ωστόσο, αξίζει τον κόπο να τους γνωρίσει κανείς, να δει πώς σκέφτονται, πώς αντιμετωπίζουν τη θέση και το ρόλο στη ζωή της ανθρωπότητας. Παράλληλα, είναι ίσως κατάλληλη η ευκαιρία για μια ρεαλιστική προσέγγιση της ρωσικής πραγματικότητας, των αντιφάσεων και αντιθέσεών της, των επιδιώξεων και των διαψεύσεών της, του τρόπου με τον οποίο οι ίδιοι οι Ρώσοι βλέπουν τα πράγματα... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πολλά από τα διηγήματα ξεκινούν με λεπτομερή περιγραφή του φυσικού περιβάλλοντος, του καιρού, των κτισμάτων, ως μια, ίσως, νοσταλγική διάθεση του συγγραφέα για την πατρίδα του, από την οποία έλειπε για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Το στοιχείο αυτό, όμως, αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο με όλη την προηγούμενη, μεγάλη, ρωσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα.
Το Σκοτεινές αλέες είναι έργο της πλέον ώριμης περιόδου της δημιουργικής πορείας του συγγραφέα. Είναι μια συλλογή που μας προσφέρει μια καλειδοσκοπική ματιά στα ανθρώπινα πάθη, αδυναμίες και τραγωδίες που προκαλεί συχνά ο ανεπίδοτος έρωτας. Και ως τέτοιο, δικαίως έχει κατακτήσει εξέχουσα θέση στην ρωσική αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία του 20ού αιώνα. (Από την έκδοση)

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μέσα στην ιδιαίτερη συγκυρία της πανδημίας και στοχεύει στην παρουσίαση στο ευρύ κοινό δεκαπέντε "αλλόκοτων" δημοφιλών θεωριών, που καλύπτουν ζητήματα με μεγαλύτερη ή μικρότερη επίδραση σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς η ανάλυση δεν είναι εξαντλητική καθώς στην πραγματικότητα θα χρειαζόταν χιλιάδες σελίδες για την αποτύπωση αυτού του φαινομένου. Η εστίαση στις θεωρίες αυτές είναι καθαρά υποκειμενική και επιλεκτική εκ μέρους του συγγραφέα, καθώς οι ανάλογες θεωρήσεις σε καμία περίπτωση δεν διεκδικούν το μονοπώλιο της αποκλειστικότητας στο χώρο του "αλλόκοτου", του συνωμοσιολογικού φαντασιακού και της ψευδοεπιστήμης. Το παρόν βιβλίο πιθανόν να ξενίσει τμήμα του αναγνωστικού κοινού. Η ενασχόληση με τον ανορθολογισμό στις ποικίλες εκδοχές του δεν είναι εύκολη υπόθεση σε καμία περίπτωση. Όμως κεντρική θέση του συγγραφέα είναι ότι ιδέες, πεποιθήσεις και συμπεριφορές που μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνονται αλλόκοτες, κωμικές ακόμη και εντελώς γελοίες μπορεί να έχουν τραγικές συνέπειες. Η ιστορική πραγματικότητα εξάλλου το έχει αποδείξει πολλαπλώς. (Από την έκδοση)

Στον εικοστό πρώτο αιώνα, η επιθυμία για κοινοποίηση προσωπικών στιγμών κερδίζει συνεχώς έδαφος, υπερβαίνοντας, πολλές φορές, την επιθυμία για διασφάλιση της ιδιωτικότητας που χαρακτήριζε παλαιότερες εποχές. Η ναρκισσιστική αυτοπροβολή, μέσω των social media και της selfie φωτογραφίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σταδιακά εξοστρακίζει τον παρατηρητή Big brother και καθίσταται ο ίδιος, έστω και πρόσκαιρα, κυρίαρχος της δημόσιας εικόνας. Η προσωπογραφία λοιπόν, χωρίς να έπαψε ποτέ να υπάρχει ως καλλιτεχνικό είδος, επαναφέρει ζητήματα απεικόνισης του εαυτού και του άλλου και θέτει νέα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο της ως επικοινωνιακού μέσου. Επομένως, κρίνεται σημαντική η μελέτη της έννοιας και των ειδών της προσωπογραφίας, ανάλογα με τα μέσα ή τα υλικά δημιουργίας της, της εικαστικής προσέγγισής της στις διάφορες περιόδους της Ιστορίας της Τέχνης, των διαφορετικών μορφών της και των θεματικών που προκύπτουν από αυτές. Στο ίδιο πλαίσιο, είναι σημαντική η διερεύνηση του ρόλου του καλλιτέχνη αλλά και της μορφής ή του ρόλου του υποκειμένου που εγγράφει στο τέχνεργό του. (Ευαγγελία Διαμαντοπούλου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ζωή του Νου, αποτελούμενη από δυο τόμους που εξετάζουν τη Σκέψη και τη Βούληση, είναι το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάνα Άρεντ. Μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον της από τον κόσμο της πολιτικής πράξης, τη Vita Activa, με τον οποίο είχε ασχοληθεί δημιουργικότατα, με το έργο αυτό διεισδύει βαθιά στις νοητικές διαδικασίες, στη Vita Contemplativa. Πρόκειται για εμπεριστατωμένη και προκλητική ανάλυση του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ως τους σύγχρονους. Κύκνειο άσμα της Χάνα Άρεντ, γενναιόδωρη φιλοσοφική παρακαταθήκη για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. 9Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μια παθιασμένη διάνοια καταπιάνεται με το θεμελιώδες πρόβλημα της λειτουργίας του νου". (Newsweek)
"Το συναρπαστικότερο και προκλητικότερο βιβλίο από όσα έγραψε η Άρεντ. Διδάσκει εμφυτεύοντας στον αναγνώστη τις απορίες που η ίδια βίωσε τόσο βαθιά". (The New York Times Book Review)

Η "Ζωή του Νου", αποτελούμενη από δύο τόμους που εξετάζουν τη "Σκέψη" και τη "Βούληση", είναι το τελευταίο και ίσως το κορυφαίο έργο της Χάνα Άρεντ. Μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον της από τον κόσμο της πολιτικής πράξης, τη Vita Activa, με τον οποίο είχε ασχοληθεί δημιουργικότατα, με το έργο αυτό διεισδύει βαθιά στις νοητικές διαδικασίες, στη Vita Contemplativa. Πρόκειται για εμπεριστατωμένη και προκλητική ανάλυση του ανθρώπινου νου μέσω της κριτικής προσέγγισης του έργου των μεγάλων φιλοσόφων, από τους Προσωκρατικούς ως τους σύγχρονους. Κύκνειο άσμα της Χάνα Άρεντ, γεναιόδωρη φιλοσοφική παρακαταθήκη για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μια παθιασμένη διάνοια καταπιάνεται με το θεμελιώδες πρόβλημα της λειτουργίας του νου.» (Newsweek)
«Το συναρπαστικότερο και προκλητικότερο βιβλίο από όσα έγραψε η Άρεντ. Διδάσκει εμφυτεύοντας στον αναγνώστη τις απορίες που η ίδια βίωσε τόσο βαθιά.» (The New York Times Book Review)
«Το σπουδαιότερο έργο της Άρεντ... νέες ιδέες που μας διαφωτίζουν και για τις δικές μας προσωπικές νοητικές εμπειρίες» (James M. Altman, New Republic)
«Ένα από τα φωτεινά μυαλά του 20ού αιώνα» (The Boston Globe)