Στο άχρονο τοπίο της κολομβιανής ζούγκλας, μια μητέρα κι ένα παιδί διαπλέουν τον ποταμό Aτράτο. Η μητέρα είναι λευκή, το παιδί, μαύρο. Σκοπός του ταξιδιού τους, η συνάντηση με τη βιολογική μητέρα που το εγκατέλειψε. Στο κανό ταξιδεύουν μαζί τους ιστορίες για τον ποταμό και τις γυναίκες του, εικόνες υπνωτιστικής ομορφιάς, αλλά και σκηνές φριχτής βίας που μας ακινητοποιούν σε ένα προγλωσσικό στάδιο λυγμών και κραυγών. Σαν αντιστάθμισμα στη βία που σβήνει τα πάντα, το παιδί κάνει όλη την ώρα ερωτήσεις και η αφηγήτρια, για να τις απαντήσει, πρέπει ν’ ανακαλύψει τον κόσμο απ’ την αρχή. Σε μια αφήγηση βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η σχέση μάνας-παιδιού μετατρέπεται στον τόπο όπου ξαναγεννιέται η γλώσσα, ονειρική, αληθινή, άσπιλη από τη φτώχεια, την εγκατάλειψη και τον τρόμο που ταξιδεύουν πλάι τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στο καλτ αριστούργημα της Αουρόρα Βεντουρίνι, παρακολουθούμε την ιστορία μιας φτωχής οικογένειας σημαδεμένων από γενετικές ανωμαλίες γυναικών στην Αργεντινή του ’40, μέσα από τα μάτια της Γιούνα, που καταφέρνει να γίνει επιτυχημένη ζωγράφος και να αποκτήσει την πολυπόθητη οικονομική ανεξαρτησία. Ισορροπώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο καλλιτεχνικό όραμα και τον ωμό ρεαλισμό, η Γιούνα αφηγείται με τρόπο χειμαρρώδη, με αυθορμητισμό αλλά και απόλυτη ακρίβεια, αντισυμβατικότητα και (σκοτεινό) χιούμορ, μια ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης, δολοφονιών και εκμετάλλευσης. Με βλέμμα διεισδυτικό και λόγο αιχμηρό, μιλά χωρίς ταμπού για την αγριότητα της ζωής, τη σκληρότητα της κοινωνίας, την οικογένεια, τη γυναικεία σεξουαλικότητα, την εκδίκηση, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να γίνει όχημα για την προσωπική εξέλιξη. Μια φωνή μοναδική στη σύγχρονη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, αντισυμβατική, αιχμηρή και, εντέλει, απόλυτα συναρπαστική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

18 Οκτωβρίου 2019. Η Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα ταξιδεύει από το Τέξας στην Πόλη του Μεξικού, αναζητώντας έναν παλιό, ανεξιχνίαστο ποινικό φάκελο. "Ονομάζομαι Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα", γράφει στο αίτημά της προς τον γενικό εισαγγελέα, "και σας γράφω ως συγγενής της Λιλιάνα Ριβέρα Γκάρσα, η οποία δολοφονήθηκε στις 16 Ιουλίου 1990".
Έχουν περάσει είκοσι εννέα χρόνια. Είκοσι εννέα χρόνια, τρεις μήνες και δύο μέρες από τη γυναικοκτονία της Λιλιάνα, όταν η Κριστίνα, εμπνευσμένη από τα φεμινιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και εξοργισμένη από την παγκόσμια επιδημία γυναικοκτονίας και συντροφικής βίας, ξεκινά την πορεία της προς τη δικαιοσύνη. Το Αήττητο Καλοκαίρι της Λιλιάνα, το βιβλίο που κέρδισε το Βραβείο Pulitzer 2024, Απομνημονεύματα ή Αυτοβιογραφία, είναι ο απολογισμός -και το αποτέλεσμα- αυτής της αποστολής.
Η Ριβέρα Γκάρσα ιχνηλατεί την ιστορία της αδερφής της μέσα από χειρόγραφες επιστολές, αστυνομικές αναφορές, σχολικά τετράδια, ημερολόγια και συνεντεύξεις με αγαπημένα πρόσωπα της Λιλιάνα, απεικονίζοντας τα πάντα: από τον πρώιμο έρωτα της με έναν γοητευτικό αλλά κτητικό και ευέξαπτο άντρα, μέχρι εκείνο το συνταρακτικό τελευταίο καλοκαίρι του 1990, όταν αγάπησε, σκέφτηκε και ταξίδεψε πιο ελεύθερα από ποτέ.
Μέσα από αυτά τα ντοκουμέντα γνωρίζουμε τη Λιλιάνα, μια λαμπερή, ταλαντούχα, στοργική, φιλόδοξη και εκπληκτικά ελπιδοφόρα νεαρή γυναίκα, που χρησιμοποιεί τη γλώσσα και τη λογοτεχνία παθιασμένα και αντισυμβατικά, καθώς, για την Κριστίνα, "Η Λιλιάνα ήταν η πραγματική συγγραφέας της οικογένειας". Παράλληλα, μέσα από τα ίδια ντοκουμέντα και συναρμόζοντας ποιητικότητα με αντικειμενική παράθεση στοιχείων και μαρτυριών, η Ριβέρα Γκάρσα αντιμετωπίζει το τραύμα της απώλειας, εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο αυτή η τραγωδία συνεχίζει να διαμορφώνει ποια είναι -και για τι παλεύει- σήμερα και δημιουργεί ένα μοναδικό και συναρπαστικό βιβλίο.
Με μια γραφή τόσο προσωπική όσο και πολιτική, To Αήττητο Καλοκαίρι της Λιλιάνα αποτελεί φόρο τιμής στη Λιλιάνα και σε κάθε γυναίκα που δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τα σημάδια ενός βίαιου άντρα, αλλά και ένα ηχηρό κάλεσμα να διεκδικήσουμε μια άλλη, ίση, δίκαιη και ασφαλή πραγματικότητα. (Από τον εκδότη)

- Βραβείο Pulitzer 2024, Απομνημονεύματα ή Αυτοβιογραφία
- Βραβείο Rodolfo Walsh 2022
- Βραβείο Mazatlan de Literatura 2022
- Βραβείο Xavier Villaurrutia de Escritores para Escritores 2021
- Βραβείο Nuevo Leon Alfonso Reyes 2021
- Βραβείο Iberoamericano de Letras Jos? Donoso 2021
- Βραβείο Les Inrockuptibles 2023

Ήταν φιναλίστ για το National Book Award 2023 και ένα από τα καλύτερα βιβλία για το 2023 σύμφωνα με τους New York Times.

Ένα λιμάνι που θυμίζει το Μοντεβιδέο. Μια μυστηριώδης επιδημία. Μια γυναίκα που βλέπει τον κόσμο της να γίνεται συντρίμμια. Η αρρώστια και ο θάνατος, τα μολυσμένα φύκια, οι δηλητηριώδεις άνεμοι και η ροζ αλοιφή, το βασικό είδος τροφής, συμπλέουν με την κατάρρευση κάθε συναισθηματικού δεσμού, την αβεβαιότητα και την ανάδυση της πιο βαθιάς μοναξιάς.
Η Φερνάντα Τρίας δημιουργεί έναν παράξενο κόσμο, οδυνηρό, εχθρικό και εύθραυστο, μέσα από μια δυσοίωνη αφήγηση, πλούσια σε ποιητικές αναλαμπές.
Υποψήφιο για το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης των National Book Awards 2024 και μεταφρασμένο σε πάνω από δεκαπέντε γλώσσες, το μυθιστόρημα Ροζ Γλίτσα χαρακτηρίστηκε από τους New York Times ως ένα από τα καλύτερα ισπανόφωνα βιβλία για το 2020. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εννιά χρόνια θα χρειαστεί να περιμένει, μακριά απ' τη μαμά του, ο Ντιέγο απ' το Μεξικό, μέχρι να ζήσει το Ευρωπαϊκό Όνειρο. Δύο χρόνια θα καταφέρει ν' αντέξει την απόγνωση στη Μαδρίτη. Έξι δευτερόλεπτα θα του πάρει για να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο να πετάξει. Κατακόρυφα, προς την ελευθερία. Το ανάκατο χρονολόγιο της ζωής του και της ζωής της οικογένειάς του γίνεται μονόλογος στο στόμα της αδερφής του και η Μπρέντα Ναβάρα, με τη γνωστή χειμαρρώδη πρόζα της, που πάλλεται από την ποιητική της προφορικότητας, γράφει ένα μυθιστόρημα για όσους ήρθαν από μακριά και ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν αποδώ, καθιστώντας συγχρόνως σαφές ότι δεν χρειάζεται να μένεις στην Ισπανία ή να κατάγεσαι απ' τη Λατινική Αμερική για να είσαι ευάλωτος. Φτάνει να είσαι γυναίκα, παιδί, ηλικιωμένη ή μετανάστης χωρίς χαρτιά. [...]
Το πρώτο της μυθιστόρημα, "Άδεια Σπίτια" (Εκδόσεις Carnivora, 2021), χαρακτηρίστηκε αριστούργημα, τιμήθηκε με το Βραβείο Tigre Juan, μεταφράστηκε σε εφτά γλώσσες και γνωρίζει συνεχείς ανατυπώσεις.
Με τη "Στάχτη στο Στόμα" (Βραβείο Calamo και Βραβείο Libro del Ano LdM) καθιερώνεται ως μια απ' τις σημαντικότερες φωνές της γενιάς της, χάρη στην ικανότητά της να αποτυπώνει με γλώσσα πολιτική και ποιητική και τρόπο ευφυή και φυσικό τη δραματική βιαιότητα των σύγχρονων κοινωνιών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Έτσι είναι η λογοτεχνία της Μπρέντα Ναβάρο», γράφει ο Εμιλιάνο Μόνχε, «το τελευταίο μεγάλο νέο των μεξικάνικων γραμμάτων».

Η Νούριτ Ίσκαρ, πρώην επιτυχημένη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στα όρια της κρίσης της μέσης ηλικίας, αναλαμβάνει να καλύψει για μια εφημερίδα το ονικό της έρευνας της δολοφονίας ενός πλούσιου επιχειρηματία, σε ένα από τα ακριβότερα ιδιωτικά προάστια του Μπουένος Άιρες.
Μαζί με τον νεαρό δημοσιογράφο του αστυνομικού ρεπορτάζ, τον παλαίμαχο Χάιμε Μπρένα και υπό την εποπτεία του διευθυντή τη εφημερίδας και πρώην εραστή της, η Νούριτ θα ανακαλύψει μια δολοφονική πυραμίδα που ακόμη χτίζεται, θα συλλογιστεί τον θάνατο και τον έρωτα, θα κοιτάξει το πέρασμα του χρόνου πάνω της, θα αμφισβητήσει τον εαυτό της αλλά και κάθε είδους εξουσία γύρω της, θα αναρωτηθεί για το νόημα της αλήθειας και για «τον τρόπο που η ζωή της κάθε μέρας, το καθημερινό, ακόμα και το μπανάλ, μπλέκεται με το έγκλημα σ' ένα χαρμάνι, που αφαιρεί τη δραματικότητα του τρόμου και κάνει τρομαχτικό το καθημερινό». (Από την έκδοση)

Στο βάθος της νύχτας και της ζούγκλας, στις απέραντες χέρσες εκτάσεις των συνόρων του Μεξικού με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε τόπους ρημαγμένους από τη διαφθορά και την απόγνωση, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε εμπορεύματα, η βία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν όλες οι ιστορίες, ένας τόπος όπου τα πάντα αλλοιώνονται από τη μιζέρια και την αναξιοπρέπεια των όντων που τον κατοικούν. Είναι ο ίδιος, όμως, τόπος όπου εκτυλίσσεται μια αινιγματική ιστορία ενός απρόσμενου έρωτα, ανάμεσα στην Επιτύμβια και στον Επιτάφιο, αρχηγών της συμμορίας των διακινητών. Μέσω των πρωταγωνιστών και του πλήθους των μεταναστών, η ατομικότητα των οποίων αποσυντίθεται σταδιακά, ο Εμιλιάνο Μόνχε απεικονίζει αυτό το ολοκαύτωμα του 21ου αιώνα, αποκαλύπτοντας τη φρίκη και τη μοναξιά, αλλά και την πίστη και την ελπίδα που μάχονται στην καρδιά του ανθρώπου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το Premio Iberoamericano de Novela Elena Poniatowska το 2016.