
Το βράδυ, λίγο μετά τη δύση, ένα ποίημα σαν καληνύχτα. Απόψε, Έτσι είναι από την ομότιτλη συλλογή του Άγγελου Καλογερόπουλου.
Επιμέλεια: Οράτιος
♠ ♠ ♠
Έτσι είναι
Η νύχτα παγιδεύει μυστικά στο υγρό μαξιλάρι
κι ένα νεκρό παιδί
εκλιπαρεί
ένα φιλάκι
στην ανοιχτή του πληγή.
Ώσπου ξύπνησα το πρωί με φορτηγά σκουπιδιάρικα
και το είδα
στριμωγμένο στο τραίνο.
Άρχισε να μιλάει χωρίς ν' ακούω φωνή
μα καταλάβαινα μία μία τις λέξεις
να σταλάζουν σα χρυσαλλίδες στα μάτια μου
ενώ με σπρώχνουν πρωινοί επιβάτες.
Άκου μου λέει.
Δεν είμαι φωτογραφία εγώ
Δεν είναι το αίμα αυτό μελάνι
Κάποτε έκανε τις φλέβες μου να χτυπάνε τρελά
όπως μια νύχτα θυμάμαι
που μ' έψηνε ο πυρετός
και χάιδευε ο πατέρας μου το μέτωπό μου
όλη τη νύχτα
όπως εχθές
μέσα στο φέρετρο
προτού μου ρίξει το χώμα.
Έτσι είπε.
Και γύμνωσε μετά τις πληγές του
ζητιανεύοντας βουβά στο βαγόνι
Υγρές κλωστές μας έβγαζαν μετά στην αποβάθρα.