Κάθε βράδυ, πριν από τα μεσάνυχτα, ένα ποίημα σαν καληνύχτα. Απόψε, Ο στόχος από τη συλλογή Τα εύρετρα της Κικής Δημουλά.
Επιμ. Οράτιος
♠ ♠ ♠
Ο στόχος
καμώνομαι τη γενναία.
Αλλά στους κεραυνούς παραδίδομαι
τρέμω.
Κι ενώ λένε πώς ο φόβος
είναι η μόνη ίσως
ασφαλής μας κρυψώνα
εγώ πάω και κρύβομαι
όπου πετύχω ασάφεια
κι όπου μοιρολατρία
στο γείσο των ημερολογίων
στην κουφάλα ενός μύθου
κάτω από τη φτερούγα μιας σφαίρας
μέσα στον χειμωνιάτικο
οικογενειακό τάφο ενός γιασεμιού.
Εκτός αν βρω ξεκλείδωτη
μια φωτογραφία.
Τρυπώνω και ασφαλίζομαι
κι όχι να πεις
πώς ξεχωρίζει σ' αυτήν καθαρά
αν εσύ μου κρατάς το χέρι
ή το άδειο γάντι μιας
ευγενούς ασάφειας.
Αλλά μένω εκεί.
Φαίνεται κάπου θα έχω ακούσει
ότι η πιο ασφαλής μας κρυψώνα
είναι η ασάφεια
ότι, αν μη τι άλλο, επιβραδύνει
να πέσει επάνω μας
της ραγδαίας σαφήνειας ο κεραυνός.
Η εμπλοκή με τις φωτογραφίες είναι
ότι σου παρέχουν
τέτοια πλουσιοπάροχη οκνηρία
τόσο χαμογελαστή πού
ας ξεθύμανε η καταιγίδα έξω
ούτε πού το σκέπτεσαι να φύγεις.
Μένεις εκεί
μέχρι νεωτέρας φωτογραφίας.
