
Για το βιβλίο «Ανατομίες» του Hugh Aldersey-Williams (μτφρ. Έμιλυ Κρητικού, εκδ. Ροπή)
Του Σωτήρη Βανδώρου
«Το μάθημα ανατομίας του δόκτορος Τουλπ» (1632) είναι βεβαίως ένας πασίγνωστος πίνακας του Ρέμπραντ. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό (τουλάχιστον προσωπικά το αγνοούσα) είναι ότι για ένα ικανό διάστημα οι «παραδόσεις» με ανατομία πτωμάτων δεν απευθύνονταν μόνο στους φοιτητές Ιατρικής και τους υπό εκπαίδευση γιατρούς, αλλά και στο φιλοθεάμον κοινό. Το εισιτήριο, μάλιστα, κόστιζε περισσότερο από αυτό μιας θεατρικής παράστασης. Επρόκειτο για μια βαρβάτη διασκέδαση, καθώς συνοδευόταν από μουσική και κατανάλωση φαγητού και ποτού! Η ατμόσφαιρα συμπληρωνόταν από καιόμενο λιβάνι προκειμένου να καλύπτεται, αν και όχι πολύ αποτελεσματικά, η δυσωδία του πτώματος.
Αντιθέτως, ποιος στ’ αλήθεια σήμερα δεν θα έφριττε και στην ιδέα μόνον να παρευρεθεί σε ένα μάθημα ανατομίας εάν δεν έχει κάποια σχέση με το αντικείμενο; Ε, λοιπόν, όχι ο Hugh Aldersey-Williams ο οποίος συμμετείχε σε τέτοια μαθήματα κατόπιν σχετικής άδειας προκειμένου να αποκτήσει μια από πρώτο χέρι εμπειρία εν όψει της συγγραφής του βιβλίου (στο οποίο, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε μια συναρπαστική ανάλυση για το αριστούργημα του Ρέμπραντ). Κι εδώ κυριολεκτούμε, αφού σε αυτό το πλαίσιο ο συγγραφέας βύθισε το χέρι του σε ένα δοχείο γεμάτο μίγμα υγρών στο οποίο επέπλεαν αυτά που έγραφε η ταμπέλα του, δηλαδή «άνω και κάτω άκρα».
Μόνον μια ειδική κατηγορία θανόντων μπορούσαν να προσφερθούν: οι διαπράξαντες βαρύτατα εγκλήματα και εκτελεσμένοι για αυτό. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση η Εκκλησία έδινε τη συγκατάθεσή της, προεξοφλώντας ότι δεν θα έχουν καμία τύχη ούτε με την κρίση του Θεού.
Αλλά, για να ολοκληρώσουμε την κάπως μακάβρια και πιθανόν αποκρουστική για τις σημερινές μας συνήθειες (τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες που προσπαθούν ποικιλοτρόπως να ξορκίζουν και να απωθούν το θάνατο) αναφορά μας στα περί ανατομίας, αξίζει να πούμε ότι από την περίοδο της Αναγέννησης και μετά, όταν πληθαίνουν οι σχολές Ιατρικής και εντατικοποιείται η μελέτη του ανθρώπινου σώματος και για πολύ μακρά περίοδο, τα διαθέσιμα πτώματα δεν ήταν ποτέ αρκετά. Κι αυτό διότι μόνον μια ειδική κατηγορία θανόντων μπορούσαν να προσφερθούν: οι διαπράξαντες βαρύτατα εγκλήματα και εκτελεσμένοι για αυτό. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση η Εκκλησία έδινε τη συγκατάθεσή της, προεξοφλώντας ότι δεν θα έχουν καμία τύχη ούτε με την κρίση του Θεού (ενώ για τους υπόλοιπους η ακεραιότητα του σώματος θεωρείται προϋπόθεση για την ανάστασή τους).
Διαβάζουμε, ας πούμε, για την ευκαιρία που άδραξε ο Αντρέα Βεσάλι να αποκτήσει ένα κρεμασμένο σε ικρίωμα απαγχονισμένο πτώμα, εγχείρημα που του πήρε δύο νύχτες. Φοιτητής, ακόμη, ικανοποίησε έτσι το πάθος του, μεταφέροντας σε «κομμάτια» το αντικείμενο της περιέργειάς του στο σπίτι του προκειμένου να το μελετήσει μόνος κι απερίσπαστος. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι καταγράφηκε στην ιστορία της Ανατομίας με το μνημειώδες «Περί της δομής του ανθρώπινου σώματος». Τα σχετικά πάθη και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανατόμων πήραν παροξυσμική μορφή στο Εδιμβούργο των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα όταν οι τάφοι σφραγίζονταν με σιδερένια κιγκλιδώματα προκειμένου να αποτρέπονται οι εκταφές πτωμάτων. Ο Ρόμπερτ Νοξ υπήρξε υπεύθυνος για τουλάχιστον 16 φόνους τους οποίους εκτελούσαν δυο εργάτες για λογαριασμό του προκειμένου να έχει «φρέσκο» και ακέραιο υλικό. Κατά ειρωνικό τρόπο, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, ο ένας από τους δολοφόνους υπήρξε από τους τελευταίους στη Βρετανία που καταδικάστηκε σε θάνατο και ανατομή!
Όμως τι ακριβώς είναι οι «Ανατομίες» του βρετανού συγγραφέα και δημοσιογράφου με ειδίκευση στο επιστημονικό ρεπορτάζ; Δεν πρόκειται για μια εκλαϊκευτική εισαγωγή στην ανατομία και φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος μολονότι ενσωματώνει πλήθος σχετικών αναφορών. Κι αυτό διότι, όπως ίσως έχει ήδη γίνει σαφές, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι εξίσου οι συναφείς επιστημονικές και ερευνητικές πρακτικές στην εξέλιξή τους, όσο και οι κοινωνικές και πολιτισμικές αντιλήψεις σχετικά με το ανθρώπινο σώμα στο σύνολό του ή για τα μέλη του, εσωτερικά κι εξωτερικά.
Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη καλώντας τον να στοχαστεί τις απορίες, τους συμβολισμούς, τη σύνδεσή του με υπαρξιακές αγωνίες.
Πρόκειται λοιπόν για ένα ιδιόμορφο κείμενο καθώς είναι δύσκολο να το κατατάξεις σε ένα είδος, ενώ και η κατανομή της ύλης του βασίζεται εν μέρει σε μια κάπως αυθαίρετη επιλογή (ή τέλος πάντων μια επιλογή που μπορεί να ξενίσει έναν επιστήμονα). Αυτή η μίξη όμως είναι και το δυνατό του σημείο, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και καλώντας τον να στοχαστεί τις απορίες, τους συμβολισμούς, τη σύνδεσή του με υπαρξιακές αγωνίες, τις προεκτάσεις που προσλαμβάνει το ανθρώπινο σώμα, εν τέλει τα νοήματα με τα οποία συνδέεται και τα οποία παίρνουν ενίοτε απροσδόκητες τροπές.
Ο Hugh Aldersey-Williams μελετά αφενός ένα ικανό όγκο βιβλιογραφίας αλλά συμπληρώνει αυτή τη γνώση με σειρά από διαφωτιστικές επισκέψεις σε χώρους με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όπως οι αίθουσες ανατομίας αλλά και συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν κάτι ξεχωριστό να πουν ή αναμετρώνται με τα όρια τους όπως παραολυμπιονίκης της ποδηλασίας με προσθετικό πόδι, μπαλαρίνα, καλλιτέχνης του τατουάζ, «γκουρού» του κινήματος των ιμμορταλιστών που πιστεύουν ότι είναι εφικτή η παράταση του ανθρώπινου βίου κατά εκατοντάδες χρόνια, ενδεχομένως και η κατάκτηση της αθανασίας κ.ο.κ. Είναι πλήθος των λογοτεχνικών αναφορών (και γενικότερα προϊόντων του πνεύματος) που εντάσσονται με ουσιαστικό τρόπο στη διαπραγμάτευση του θέματος με την τιμητική του να έχει, δικαιώς, ο Σαίξπηρ. Η μετάφραση της Έμιλυ Κρητικού είναι εξαιρετική.
* Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ είναι λέκτορας Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.
→ Στην εικόνα ανώνυμο έργο του Ron Mueck, γνωστό ως «Μεγάλος άνδρας» (2000).
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Όσο πιο λείο είναι το δέρμα τόσο πιο αδιαπέραστο φαίνεται και κατά συνέπεια ικανό να προστατεύει καλύτερα το υποκείμενο σώμα. Το Χρίσμα –η καθαγιαστική χρήση με λάδι ενός ιερέα ή μονάρχη– εξομαλύνει την όψη του δέρματος παράγοντας μια γυαλιστερή επίστρωση η οποία ορίζει με μεγαλύτερη σαφήνεια και, υπό μία έννοια, ενισχύει αυτόν τον φραγμό, απομονώνοντας αυτές τις ηγετικές φιγούρες από τους ακάθαρτους ακολούθους τους. Η χρήση λαδιού μαυρίσματος αποτελεί μια κοσμικού χαρακτήρα υπενθύμιση αυτής της τελετουργίας, η οποία προστατεύει το σώμα από την καταστροφική ηλιακή ακτινοβολία. Οι λαδωμένοι μύες των αθλητών του μπόντι μπίλντινγκ, οι λαστιχένιες και δερμάτινες εφαρμοστές φόρμες των φετιχιστών, καθώς και τα γυαλιστερά, επιχρωμιωμένα σώματα των υπερηρώων που έχουν παραχθεί από υπολογιστή έχουν ως σκοπό, για συγκεκριμένους λόγους σε κάθε περίσταση, να πετύχουν την ίδια ερμητική σφράγιση» (σελ. 247-48).
Ανατομίες
Tο ανθρώπινο σώμα, τα μέρη του και οι ιστορίες που διηγούνται
Hugh Aldersey-Williams
Μτφρ. Έμιλυ Κρητικού
Ροπή 2017
Σελ. 338, τιμή εκδότη €16,96