Επιμ. Γιώργος Τσακνιάς
Κύριε Διευθυντά μου,
που ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια, έχω μια θερμή παράκληση: Εκείνος ας μου κόβει μέρες, Εσείς, όμως, μήπως θα μπορούσατε να μη μου κόβετε λέξεις
από τη στήλη που επιμελούμαι στο υπέροχο περιοδικό σας; Δε λέω, λίγες κόβετε, ελάχιστες. Ομολογώ πως το πρώτο κείμενο που σας έστειλα ήταν τεράστιο. Η σφαγή εκείνη δικαιολογείται. Έκτοτε γίνομαι διαρκώς λακωνικότερος. Μήπως, ακριβέ μου Διευθυντά, πρόκειται για επαγγελματική διαστροφή; Δεν είναι ντροπή, ομολογήστε το: ανατριχιάζετε από ηδονή όταν πατάτε το delete. Μόνον έτσι εξηγείται πως, όσο κι αν εγώ μικραίνω το κείμενο, Εσείς πάντοτε βρίσκετε να μου κόψετε έστω και μια τόση δα μικρή λεξούλα. Μια που το έφερε η κουβέντα, έχω διαρκώς κατά νου να χρησιμοποιώ μικρές λέξεις. Σπανίως θα δείτε να γράφω «εμπεριστατωμένος», «αυτοκινητόδρομος» ή «αντιφλεγμονώδης» − παρ’ όλο που, τώρα που το σκέφτομαι, έχω γράψει ένα (αδημοσίευτο ακόμη) ποίημα που ξεκινά ακριβώς έτσι: εμπεριστατωμένος και αντιφλεγμονώδης / στον αυτοκινητόδρομο... Σας εκλιπαρώ λοιπόν, σεβαστέ μου Διευθυντά, μη μου κόβετε τις λεξούλες μου, κι εγώ, θα δείτε, θα Σας φέρω έναν ντενεκέ λάδι από το χωριό κι ένα μπουκάλι από το τσίπουρο του θείου μου. Είμαι βέβαιος ότι θα το απολαύσετε, καθώς κατάγεστε από τα ηρωικά Τζουμέρκα και ξέρετε να εκτιμάτε το καλό τσίπουρο.
Με απέραντο σεβασμό και εκτίμηση
Γιώργος Τσακνιάς, επιφυλλιδογράφος
ΥΓ. Το παρόν είναι 225 λέξεις, του υστερογράφου συμπεριλαμβανομένου...