prodimosieysi tartt karderina

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ντόνα Ταρτ [Donna Tartt] «Η καρδερίνα» (νέα μτφρ. Μιχάλης Δελέγκος), το οποίο κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στον επάνω όροφο έκανε παγωνιά, καθώς τα μαλλιά μου ήταν ακόμα μούσκεμα από τη βροχή. «Όχι, όχι, από εδώ», είπε η μητέρα μου, πιάνοντάς με από το μανίκι. Ήταν δύσκολο να βρεις την αίθουσα της έκθεσης και καθώς περιπλανιόμαστε στους κατάμεστους χώρους (διασχίζοντας πλήθη κόσμου, στρίβοντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, προσπαθώντας να βρούμε τον δρόμο μας μέσα σε έναν λαβύρινθο από ταμπέλες και διαρρύθμιση που προκαλούσαν σύγχυση), μεγάλες ζοφερές αναπαραγωγές του Μαθήματος Ανατομίας εμφανίζονταν απρόβλεπτα σε αναπάντεχα σημεία, σαν ανατριχιαστικά τοπόσημα, με το πτώμα με το γδαρμένο και εκτεθειμένο χέρι, με κόκκινα βέλη από κάτω τους. Αμφιθέατρο ανατομίας από εδώ.

Δεν με ενθουσίαζε η προοπτική να δω μαζεμένους πολλούς πίνακες με Ολλανδούς που πόζαραν μαυροντυμένοι, και όταν περάσαμε τη γυάλινη πόρτα –και βρεθήκαμε από τους πολύβουους διαδρόμους στην ησυχία της αίθουσας με την παχιά μοκέτα– μου φάνηκε αρχικά ότι είχαμε μπει σε λάθος χώρο. Οι τοίχοι ανέδιδαν μια ζεστή και μουντή αχλή πολυτέλειας, μια χαρακτηριστική γλυκύτητα παλαιότητας. Και τότε, ξαφνικά, ήταν σαν να έγινε μια έκρηξη διαύγειας και χρωμάτων και ατόφιου φωτός του Βορρά, πορτρέτα, εσωτερικοί χώροι, νεκρές φύσεις, κάποια έργα μικροσκοπικά, κάποια άλλα μεγαλειώδη. Κυρίες με τους συζύγους τους, γυναίκες με σκυλάκια σαλονιού στην ποδιά τους, μοναχικές καλλονές με κεντημένα φορέματα και επιβλητικοί έμποροι που απεικονίζονταν μόνοι, ντυμένοι με γουναρικά και φορτωμένοι κοσμήματα. Τραπέζια συμποσίων, ολόσπαρτα με φλούδες από μήλα και καρυδότσουφλα, λεηλατημένα από τους συνδαιτυμόνες. Ταπισερί και ασημικά. Οπτικές ψευδαισθήσεις με έντομα που σέρνονταν και με ριγέ λουλούδια. Και όσο πιο μέσα προχωρούσαμε, τόσο πιο παράξενοι και όμορφοι ήταν οι πίνακες. Ξεφλουδισμένα λεμόνια, με τη φλούδα τους λιγάκι ξεραμένη στην αιχμή του μαχαιριού, μια πρασινωπή σκιά που μαρτυρούσε την παρουσία μούχλας. Φως να αντανακλάται στο χείλος ενός μισοάδειου ποτηριού με κρασί.

«Αυτός μου αρέσει κι εμένα», είπε η μητέρα μου ψιθυριστά, πλησιάζοντας για να σταθεί πλάι μου μπροστά σε μια σχετικά μικρή και ιδιαίτερα μαγευτική νεκρή φύση. Μια λευκή πεταλούδα σε μαύρο φόντο, να πετάει πάνω από κόκκινα φρούτα. Το βάθος του έργου –ένα πλούσιο σκούρο σοκολατί χρώμα– εξέπεμπε μια παράξενη ζεστασιά που υπαινισσόταν ασφυκτικά γεμάτα κελάρια και παρελθόν, το πέρασμα του χρόνου.

«Οι Ολλανδοί ζωγράφοι ήξεραν καλά να δίνουν αυτόν τον τόνο, τη μετάβαση από την ωρίμανση στη σήψη. Τα φρούτα είναι τέλεια, αλλά δεν θα κρατήσουν για πολύ ακόμα, θα σαπίσουν όπου να ’ναι.

«Οι Ολλανδοί ζωγράφοι ήξεραν καλά να δίνουν αυτόν τον τόνο, τη μετάβαση από την ωρίμανση στη σήψη. Τα φρούτα είναι τέλεια, αλλά δεν θα κρατήσουν για πολύ ακόμα, θα σαπίσουν όπου να ’ναι. Και δες ειδικά εδώ», είπε, σκύβοντας πάνω από τον ώμο μου για να κάνει με τον δείκτη του χεριού της μια πορεία στον αέρα, «αυτή τη μετάβαση – την πεταλούδα». Τα πίσω φτερά της ήταν τόσο ντελικάτα και εύθρυπτα που φαίνονταν λες και το χρώμα θα μουτζουρωνόταν έτσι και την άγγιζες. «Τι όμορφα το απέδωσε ο ζωγράφος. Ακινησία μαζί με μια υποψία κίνησης».

«Πόσο καιρό του πήρε να το ζωγραφίσει;»

Η μητέρα μου, που κόντευε να κολλήσει πάνω μου, έκανε δυο βήματα πίσω για να παρατηρήσει τον πίνακα καλύτερα – χωρίς να έχει αντιληφθεί τον φύλακα που μασούσε τσίχλα, είχε στρέψει την προσοχή του πάνω της και είχε καρφώσει το βλέμμα του στην πλάτη της.

«Οι Ολλανδοί εφηύραν το μικροσκόπιο», είπε. «Ήταν κοσμηματοποιοί και έφτιαχναν φακούς. Ήθελαν τη μέγιστη δυνατή λεπτομέρεια γιατί ακόμα και τα πιο μικροσκοπικά πράγματα έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Όποτε βλέπεις μύγες ή έντομα σε μια νεκρή φύση –ξεραμένα λουλούδια, μια μαύρη κηλίδα σε ένα μήλο– ο ζωγράφος θέλει να σου μεταφέρει ένα κρυφό μήνυμα. Σου λέει ότι τίποτα δεν ζει για πάντα – όλα είναι πρόσκαιρα. Ο θάνατος ενυπάρχει στη ζωή. Γι’ αυτό λέγονται νεκρές φύσεις. Στην αρχή, με το που αντικρίζεις όλη αυτή την ομορφιά και την ακμαιότητα, δεν βλέπεις τα απειροελάχιστα σημάδια σήψης. Όμως, αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, θα τα δεις».

Έσκυψα για να διαβάσω το ταμπελάκι στον τοίχο, γραμμένο με διακριτικά γράμματα, που ενημέρωνε ότι ο ζωγράφος –ο Άντριααν Κοόρτε, με ανεπιβεβαίωτες τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου του– παρέμεινε άσημος όσο ζούσε και το έργο του αναγνωρίστηκε μόλις τη δεκαετία του 1950. «Έι», είπα, «μαμά, το είδες αυτό;»

Αλλά εκείνη είχε ήδη προχωρήσει πιο πέρα. Στις χαμηλοτάβανες αίθουσες είχε ψύχρα και επικρατούσε σιγή, καμία σχέση με τη βουή και την ανακτορική ηχώ της Μεγάλης Αίθουσας. Ο χώρος είχε αρκετό κόσμο, αλλά σου έδινε τη νωχελική αίσθηση ασάλευτου νερού που λιμνάζει, μια ηρεμία σαν να βρισκόσουν κάπου ερμητικά κλειστά. Βαθιοί αναστεναγμοί και πληθωρικά ξεφυσήματα, που θύμιζαν αίθουσα γεμάτη φοιτητές την ώρα εξετάσεων. Ακολούθησα τη μητέρα μου που πήγαινε από πορτρέτο σε πορτρέτο, με πολύ πιο γρήγορο βηματισμό απ’ όσο συνήθιζε όποτε επισκεπτόταν μια έκθεση, από συνθέσεις με λουλούδια σε τραπέζια χαρτοπαιξίας και από εκεί σε φρούτα, προσπερνώντας πολλούς από τους πίνακες (για παράδειγμα το τέταρτο μεταλλικό κύπελλο που συναντήσαμε ή νεκρούς φασιανούς πάνω σε τραπέζια) για να σταθεί αποφασιστικά μπροστά σε άλλους…

…Την ακολουθούσα μέσα σε παραζάλη, με μια αίσθηση αποκοπής από τον χρόνο, χαρούμενος για το πάθος της, για το πόσο φαινόταν να μη δίνει σημασία στα λεπτά που κυλούσαν. Η μισή ώρα που είχαμε στη διάθεσή μας λογικά έφτανε στο τέλος της. Αλλά εγώ ήθελα να χασομερήσω, να της αποσπάσω την προσοχή, τρέφοντας την ανόητη ελπίδα ότι θα περνούσε η ώρα και δεν θα πηγαίναμε ποτέ στη συνάντηση.

«Όλοι λένε ότι αυτός ο πίνακας έχει να κάνει με τη λογική και τον διαφωτισμό, την αυγή της επιστημονικής έρευνας, αλλά εμένα με ανατριχιάζει το πόσο τυπικοί και ευγενικοί είναι όλοι τους, συνωστισμένοι γύρω από το τραπέζι της ανατομίας, λες και βρίσκονται σε μπουφέ δεξίωσης. Παρόλο που» –μου έδειξε με τον δείκτη του χεριού της– «βλέπεις εκείνους τους δύο σαστισμένους τύπους εκεί πίσω; Δεν κοιτάζουν το πτώμα, εμάς κοιτάζουν. Εσένα κι εμένα.

«Και τώρα, ο Ρέμπραντ», είπε η μητέρα μου. «Όλοι λένε ότι αυτός ο πίνακας έχει να κάνει με τη λογική και τον διαφωτισμό, την αυγή της επιστημονικής έρευνας, αλλά εμένα με ανατριχιάζει το πόσο τυπικοί και ευγενικοί είναι όλοι τους, συνωστισμένοι γύρω από το τραπέζι της ανατομίας, λες και βρίσκονται σε μπουφέ δεξίωσης. Παρόλο που» –μου έδειξε με τον δείκτη του χεριού της– «βλέπεις εκείνους τους δύο σαστισμένους τύπους εκεί πίσω; Δεν κοιτάζουν το πτώμα, εμάς κοιτάζουν. Εσένα κι εμένα. Λες και μας βλέπουν να στεκόμαστε μπροστά τους – δύο άνθρωποι από το μέλλον. Φαίνονται ξαφνιασμένοι. “Τι δουλειά έχετε εσείς εδώ;” Πολύ νατουραλιστικό. Από την άλλη, όμως» –διέτρεξε στον αέρα με τον δείκτη του χεριού της το περίγραμμα του πτώματος– «το πτώμα δεν είναι ζωγραφισμένο καθόλου νατουραλιστικά, αν το κοιτάξεις καλά. Βλέπεις αυτή την αλλόκοτη λάμψη που εκπέμπει; Λες και γίνεται νεκροψία εξωγήινου. Βλέπεις πώς φωτίζει τα πρόσωπα αυτών που το κοιτάζουν; Σαν το φως του να πηγάζει από κάπου αυτόνομα. Ο Ρέμπραντ το ζωγράφισε προσδίδοντάς του αυτή τη σχεδόν ραδιενεργή ακτινοβολία επειδή θέλει να τραβήξει το βλέμμα μας πάνω του – να φανεί σαν να βγαίνει από τον πίνακα. Και εδώ» –έδειξε το γδαρμένο χέρι– «βλέπεις πώς τραβάει την προσοχή πάνω του ζωγραφίζοντάς το πολύ μεγάλο, δυσανάλογο σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα; Και μάλιστα το έχει γυρίσει από την ανάποδη, για να είναι ο αντίχειρας σε λάθος πλευρά, το βλέπεις; Αυτό δεν το έκανε κατά λάθος. Το χέρι είναι γυμνωμένο από επιδερμίδα –το βλέπουμε αυτό αμέσως, φαίνεται εντελώς λανθασμένο–, αλλά με το να αντιστρέψει τον αντίχειρα το κάνει να φαίνεται ακόμα πιο λανθασμένο, καταγράφεται στο υποσυνείδητο, παρόλο που δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε με την πρώτη ματιά, ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι δεν είναι όπως πρέπει. Πολύ έξυπνο τέχνασμα». Στεκόμαστε πίσω από ένα πλήθος Ασιατών τουριστών, τα κεφάλια ήταν τόσο πολλά που δεν έβλεπα τον πίνακα σχεδόν καθόλου, αλλά δεν με ένοιαζε και πολύ γιατί είχα εντοπίσει ένα κορίτσι. Με είχε προσέξει κι εκείνη. Ανταλλάσσαμε ματιές καθώς διασχίζαμε τις αίθουσες. Δεν καταλάβαινα τι το τόσο ενδιαφέρον είχε πάνω της, αφού ήταν μικρότερη σε ηλικία από εμένα και έδειχνε λιγάκι παράξενη – καμία σχέση με τα κορίτσια που ερωτευόμουν, κάτι ψυχρές και σοβαρές καλλονές που έριχναν περιφρονητικά βλέμματα στους διαδρόμους του σχολείου και έβγαιναν ραντεβού με μεγαλύτερα αγόρια. Αυτό το κορίτσι είχε φωτεινά κόκκινα μαλλιά. Οι κινήσεις της ήταν όλο σβελτάδα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της έντονα, σκανδαλιάρικα, παράξενα, και τα μάτια της είχαν ένα ασυνήθιστο χρώμα, χρυσαφί σαν του μελιού και καστανό. Και μολονότι παραήταν αδύνατη, όλο κόκαλα, και από μια άποψη εντελώς συνηθισμένη, είχε πάνω της κάτι που με έκανε να λιγώνομαι. Κουβαλούσε μια στραπατσαρισμένη θήκη φλάουτου που ταλαντευόταν σε συντονισμό με τις κινήσεις της – παιδί της πόλης; Μήπως πήγαινε σε μάθημα μουσικής; Μπορεί και όχι, σκέφτηκα, κάνοντας ένα ημικύκλιο από πίσω της ενώ ακολουθούσα τη μητέρα μου στην επόμενη αίθουσα. Τα ρούχα του κοριτσιού ήταν κάπως άχρωμα και μικροαστικά. Μάλλον τουρίστρια ήταν η μικρή. Αλλά οι κινήσεις της είχαν έναν αέρα μεγαλύτερης αυτοπεποίθησης από τα περισσότερα κορίτσια που ήξερα. Και η πονηρή, όλο σιγουριά, ματιά που μου έριξε καθώς περνούσε από δίπλα μου με ξετρέλανε.


Λίγα λόγια για το βιβλίο

dioptra tartt karderinaΣτα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας κι ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν που του ρημάζει τη ζωή. Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: έναν μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα, που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και στην παρανομία…

Ως ενήλικας, ο Θίο κινείται ανάμεσα στα σαλόνια των πλουσίων και στον σκονισμένο λαβύρινθο ενός καταστήματος με αντίκες όπου εργάζεται. Είναι αποξενωμένος και ερωτευμένος — και βρίσκεται στο κέντρο ενός στενού, όλο και πιο επικίνδυνου κύκλου.

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Ανί Ερνό [Annie Ernaux], «Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τα σουπερμάρκετ και ο...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

«Σύνδεση – Η γυναικεία αναζήτηση της αγάπης» της μπελ χουκς (προδημοσίευση)

«Σύνδεση – Η γυναικεία αναζήτηση της αγάπης» της μπελ χουκς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της μπελ χουκς [bell hooks] «Σύνδεση – Η γυναικεία αναζήτηση της αγάπης» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 27 Μαΐου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Φεστιβάλ ΛΕΑ 2025 – Τι θα δούμε σήμερα, Πέμπτη 19 Ιουνίου

Φεστιβάλ ΛΕΑ 2025 – Τι θα δούμε σήμερα, Πέμπτη 19 Ιουνίου

Με εννέα εκδηλώσεις για την Πέμπτη 19 Ιουνίου συνεχίζεται το Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις) 2025, φτάνοντας ως τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο. Κεντρική εικόνα: Η Εστέρ Πανιάγουα (Esther Paniagua).

Επιμέλεια: Book Press

...
«Tempo perso» της Κούλας Αδαλόγλου (κριτική) – Σε πορεία κάθαρσης

«Tempo perso» της Κούλας Αδαλόγλου (κριτική) – Σε πορεία κάθαρσης

Για την ποιητική συλλογή της Κούλας Αδαλόγλου «Tempo perso» (εκδ. Σαιξπηρικόν).

Γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς

...

«Ποιος θα της το πει;» του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου (κριτική) – Όταν η Χιονάτη παίρνει τα ηνία του παραμυθιού

«Ποιος θα της το πει;» του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου (κριτική) – Όταν η Χιονάτη παίρνει τα ηνία του παραμυθιού

Για την παράσταση «Ποιος θα της το πει;» του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Προχθές είδα τη χορογραφία «Ποιος θα της το πει;» του Αλέξανδρου Σταυρόπ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Ανί Ερνό [Annie Ernaux], «Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τα σουπερμάρκετ και ο...

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Γιάννη Ζευγώλη «Η απόδραση της τελείας», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Σας μάζεψα, αγαπημένα μου σημεία, όλα εδώ για να σας ανακοινώσω την ...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Ιούνιος, μήνας υπερηφάνειας και διεκδικήσεων για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επιλέξαμε 10 βιβλία του 2025 με κουίρ χαρακτήρες που απομακρύνονται από τη στερεοτυπική αναπαράσταση και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Στην κεντρική εικόνα, έργο της κουίρ καλλιτέχνιδας των αρχών του 20ου αιώνα Gluck. 

Γράφει η ...

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Πέντε μελέτες που κυκλοφόρησαν προσφάτα πραγματεύονται τη σχέση του νου με το σώμα, την έννοια του «τραύματος», αλλά και τη θέση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κόσμο. Κεντρική εικόνα: Ο Σίγκμουντ Φρόιντ.

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...
Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Καρδιά, εγκέφαλος, τραύμα, αυτισμός: Τέσσερα βιβλία για την κατανόηση του ανθρώπινου οργανισμού από τις εκδόσεις Gutenberg

Ποιος είναι ο ακριβής ρόλος της καρδιάς και ποιος του εγκεφάλου; Ποιοι μύθοι σχετικά με αυτά τα δύο όργανα καλλιεργούνται από τη σύγχρονη κουλτούρα; Τι αποτελεί «τραυματική εμπειρία» και πώς μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε αποτελεσματικά με τα νεαρά αυτιστικά άτομα; Τέσσερα νέα βιβλία από τις εκδόσεις Gutenberg καταπιά...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ