Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Oliver Hilmes «Η εξαφάνιση του δόκτορος Μίε» (μτφρ. Βασίλης Τσαλής), που κυκλοφορεί στις 19 Ιανουαρίου από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΡ ΒΙΚΤΟΡ ΜΙΛΕΡ-ΧΕΣ,
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1932
Από την εξαφάνιση του Έριχ Μίε έχουν περάσει τέσσερις ολόκληροι μήνες. Τέσσερις μήνες, κατά τους οποίους ο Ερνστ Κέλερ και ο βοηθός του ο Σνάιντερ έβαλαν τα δυνατά τους για να διαλευκάνουν την υπόθεση. Έδωσαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία του Έριχ Μίε και του Φριτς Κρίγκερ, προσπάθησαν να βρουν το χαμένο αυτοκίνητο και εξέτασαν και άλλους μάρτυρες.
Με προτροπή του ίδιου του Κέλερ, η αστυνομική επιθεώρηση Deutsches Kriminalblatt δημοσίευσε μάλιστα τη φωτογραφία και τα στοιχεία του αγνοούμενου γιατρού. Τζίφος! Προς μεγάλη του λύπη, είναι αναγκασμένος να παραδεχτεί ότι οι έρευνες έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Να σημειωθεί ότι θα μπορούσε να κάνει τη ζωή του εύκολη και να βάλει την υπόθεση στο αρχείο, χαρακτηρίζοντάς την «πνιγμό υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες». Ο επιθεωρητής δεν έχει να φοβάται ότι η σύζυγος του Μίε θα έφερνε αντίρρηση. Εξάλλου, η Σαρλότε Μίε φαίνεται πως είναι πεπεισμένη ότι ο άντρας της πνίγηκε κατά τη διάρκεια του νυχτερινού μπάνιου του. Εκ πρώτης όψεως, κάποια στοιχεία ενισχύουν όντως αυτή την άποψη, όμως ο Κέλερ είναι βέβαιος ότι τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Ο δυστυχισμένος γάμος, η προφανής σχέση της κυρίας Μίε με τον Χούγκο Ρας, η ύποπτη συνάντηση του Έριχ Μίε με τον Φριτς Κρίγκερ στην κακόφημη μπιραρία, η νυχτερινή βόλτα στη λίμνη, η απομάκρυνση του αυτοκινήτου δίχως το κλειδί της μίζας, τα ματωμένα άπλυτα στο ιατρείο... Η διαίσθηση του Κέλερ του λέει ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Όμως, ακόμα και το ένστικτο ενός τόσο έμπειρου ντετέκτιβ δεν αποτελεί μέγεθος αξιοποιήσιμο δικαστικά. Ό,τι κι αν συνέβη στα μέσα Ιουνίου στη λίμνη Ζάκρο, ο χρόνος πιέζει. Ο Κέλερ το ξέρει. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε χρονικά από το συμβάν, τόσο πιο δύσκολο είναι να καταλήξουμε σε αξιόπιστα συμπεράσματα. Αν δεν ανακαλύψει σύντομα κάποιο σημαντικό στοιχείο, θα αναγκαστεί πράγματι να διακόψει τις έρευνες και να βάλει την υπόθεση στο αρχείο.
Ο Κέλερ το ξέρει. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε χρονικά από το συμβάν, τόσο πιο δύσκολο είναι να καταλήξουμε σε αξιόπιστα συμπεράσματα. Αν δεν ανακαλύψει σύντομα κάποιο σημαντικό στοιχείο, θα αναγκαστεί πράγματι να διακόψει τις έρευνες και να βάλει την υπόθεση στο αρχείο.
Το θαύμα γίνεται γύρω στα εκατόν τριάντα χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Βερολίνου. Στην καρδιά του ειδυλλιακού τοπίου που σχηματίζεται από τις λίμνες Πλάουερ, Φλέεζεν, Κέλπιν και Μίριτς βρίσκεται το χωριό Λάιτσεν, με καμιά εκατοστή κατοίκους όλους κι όλους, που εργάζονται απαξάπαντες στα κτήματα της οικογένειας Φον Γκούντλαχ, στην οποία ανήκουν σχεδόν τα πάντα στην περιοχή του Λάιτσεν και των περιχώρων. Όπως αρμόζει στην κοινωνική τους θέση, οι Γκούντλαχ μένουν σε ένα αρχοντικό χτισμένο το 1898. Ένα άλλο αξιοθέατο είναι η εκκλησία του 13ου αιώνα, από ακατέργαστη πέτρα. Στο νεκροταφείο δίπλα στην εκκλησία υπάρχει κι ένα μνημείο για τους πεσόντες του Α ́ Παγκοσμίου πολέμου. Αυτά είναι όλα. Το Βερολίνο και η δημοκρατία είναι πολύ μακριά. Ακόμα και οι πιο ηλικιωμένοι από τους κατοίκους, δεν θυμούνται να έχει γίνει ποτέ κάποιο έγκλημα στην περιοχή.
Στα τέλη Οκτωβρίου, ένας από τους χωρικούς εντόπισε σε μια απομακρυσμένη γωνιά του δάσους μια παρατημένη λιμουζίνα. Το όχημα ήταν τόσο καλά κρυμμένο κάτω από φύλλα και κλαδιά, που παραλίγο να μην το δει. Όταν απομάκρυνε τις πρασινάδες και παρατήρησε το όχημα από κοντά, διαπίστωσε ότι το αμάξι ήταν άγρια λεηλατημένο, διαλυμένο σε χίλια κομμάτια. Τα παράθυρα ήταν σπασμένα και τα όργανα βγαλμένα απ’ το ταμπλό. Στη μάσκα, διέκρινε το σήμα της Adler. Το πορτμπαγκάζ ήταν μισάνοιχτο, στο πίσω κάθισμα είχαν φωλιάσει αγρίμια. Γύρω στα δύο μέτρα από το σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο, πάνω στα χαμόκλαδα, είδε να κείτεται ένα πτώμα, σε κατάσταση προχωρημένης σήψης, με ένα πιστόλι στο αριστερό χέρι. Ο χωρικός ρούφηξε την πίπα του, επέστρεψε στο χωριό και ανέφερε το μακάβριο εύρημα. Από εκεί ειδοποιήθηκε η αστυνομία.
Ο Κέλερ και ο βοηθός του μπαίνουν στο Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής και Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, στον αριθμό 6 της Χανόφερσε Στράσε. Το εντυπωσιακό τούβλινο συγκρότημα με την ημικυκλική κάτοψη αποτελείται από μια ανατολική και μια δυτική πτέρυγα ανάμεσα στο κεντρικό κτίριο. Από το 1930, διευθυντής του ινστιτούτου είναι ο δόκτωρ Βίκτωρ Μίλερ-Χες.
«Ο καθηγητής είναι γρήγορο πιστόλι», ψιθυρίζει ο Κέλερ στον Σνάιντερ, την ώρα που οι δυο τους διασχίζουν τον μακρύ διάδρομο με τα λευκά πλακάκια στους τοίχους.
«Τι σημαίνει αυτό, αφεντικό;»
«Θα το καταλάβεις!» καγχάζει ο Κέλερ. Στον αέρα πλανιέται μια διαπεραστική μυρωδιά φορμόλης. «Έτσι μυρίζει ο θάνατος», λέει στον Σνάιντερ, ο οποίος έρχεται για πρώτη φορά στο ινστιτούτο.
«Αγαπητέ κύριε επιθεωρητά», αναφωνεί ο Μίλερ-Χες, «πόσο χαίρομαι που σας ξαναβλέπω! Πότε ήταν η τελευταία φορά που μας επισκεφθήκατε;... Πρέπει να έχει περάσει κάμποσος καιρός, έτσι δεν είναι;» Ο καθηγητής συνεχίζει, προτού καν προλάβει να απαντήσει ο Κέλερ. «Και ποιον μας φέρατε εδώ;» Τείνει το χέρι στον Σνάιντερ. «Νεαρέ μου... έχετε ξαναδεί πτώμα;»
Ο Σνάιντερ κουνάει το κεφάλι αρνητικά.
«Ε, λοιπόν, καιρός ήταν!»
Ο δόκτωρ Μίλερ-Χες στέκεται δίπλα στο ανατομικό τραπέζι, φορώντας άσπρη ιατρική μπλούζα και λαστιχένια ποδιά. Μπροστά του κείτεται το πτώμα που βρέθηκε στο δάσος κοντά στο Λάιτσεν. «Εδώ είναι ο νεκρός σας. Πρέπει να συντομεύουμε, γιατί, δυστυχώς, είμαι πολύ βιαστικός. Βλέπετε, κάνουμε γύρω στις πεντακόσιες νεκροτομές τον χρόνο. Σ’ αυτές έρχονται να προστεθούν και οι νεκροτομές που γίνονται από το πανεπιστήμιο για επιστημονικούς σκοπούς. Εφέτος, όλες μαζί πρέπει να ήταν πάνω από χίλιες. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον, χωρίς αυστηρή διαχείριση του χρόνου. Λοιπόν...»
«Κάτι που ήθελα να ρωτήσω ήδη από την τελευταία φορά που ήρθα...» τον διακόπτει ο Ερνστ Κέλερ. «Κατάγεστε από την Ουγγαρία;»
Προς στιγμήν, ο Μίλερ-Χες δείχνει να αιφνιδιάζεται από την ερώτηση. «Ναι, πράγματι. Για την ακρίβεια, από την Μπεζάνια. Τότε ανήκε ακόμα στην Αυστροουγγαρία. Πώς το καταλάβετε, όμως;»
«Επαγγελματική διαστροφή», απαντάει ο Ερνστ Κέλερ πονηρά. «Έχω συνηθίσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Εσείς, αξιότιμε κύριε καθηγητά, έχετε μια ανεπαίσθητη προφορά. Και, επίσης, χρησιμοποιείτε τη λέξη εφέτος. Αυτό σας πρόδωσε. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Ο βοηθός μου κι εγώ δεν θέλουμε να καταχραστούμε τον χρόνο σας. Τι μπορείτε να μας πείτε για τον νεκρό του δάσους;»
«Εμείς οι ιατροδικαστές εξετάζουμε τα πτώματα κατ’ αρχάς εξωτερικά. Ακολουθεί η εσωτερική εξέταση, με τη διάνοιξη της κρανιακής, της θωρακικής και της κοιλιακής κοιλότητας. Εν προκειμένω, δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση…
Ο Όλιβερ Χίλµες γεννήθηκε το 1971 και σπούδασε ιστορία, πολιτικές επιστήµες και ψυχολογία. Εργάζεται από το 2002 στο Ίδρυµα της Φιλαρµονικής του Βερολίνου και ασχολείται ιδιαίτερα µε ιστορικές βιογραφίες.