Μαύρο κοράκι

Δυσκολευόταν να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο τόσες πολλές τρίχες φύτρωναν στο σώμα του, ίσως όμως να ήσαν η αιτία που ένιωθε τόσο βαρύς και δυσκίνητος. Ευτυχώς πάντως που ήταν αδύνατος και επειδή τα πόδια του προεξείχαν από το κρεβάτι πίστευε ότι ήταν και ψηλός. Έτσι καμάρωνε για την καταγωγή του. Όλοι στο σόι του ήσαν ψηλοί αλλά όχι διάφανοι. Αυτός όμως είχε το προνόμιο να βλέπει τις φλεβίτσες που διέτρεχαν το σώμα του, κάτι δέσμες που έμοιαζαν με τους μύες του, ακόμα και τα κόκαλά του, ισχνά και λερωμένα. Είχε έντονο προβληματισμό σχετικά με το χρώμα των κοκάλων του, αυτό το κίτρινο φαιό ξεθωριασμένο χρώμα, αφού συνήθως τα κόκαλα είναι άσπρα. Στη διχάλα των ποδιών του υπήρχε έντονη αναταραχή. Δεν μπορούσε όμως να σκύψει αλλά με την άκρη του ματιού του είδε ότι ήταν το μόριό του, σε πλήρη στύση, δεν έχει φτάσει σε οργασμό και δεν ήξερε με ποιο τρόπο να αντιμετωπίσει την συγκεκριμένη κατάσταση. Ένιωθε την πλάτη του μουδιασμένη, υγρή, συνεχώς σε ύπτια θέση, το μόριο του τεντωμένο να σκίζει τον αέρα, προσπάθησε να μετακινηθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Τα μάτια του στην κίνησή τους φανέρωσαν δίπλα του κάτι καινούργιο. Ήταν η ωραία Ερατοσθένη που μοιραζόταν το κρεβάτι του που μόλις μέχρι πριν από λίγο νόμιζε ότι ήταν μόνο δικό του και ήσυχο. Του φάνηκε ότι το μόριό του κουνήθηκε, σε μια έκρηξη επιθυμίας για να ξεφύγει από την άβολη κατάσταση που είχε περιέλθει, προσπάθησε να μετακινήσει το χέρι του, ν’ ακουμπήσει το όμορφο στήθος της αλλά αυτό δεν υπάκουσε και κείτονταν ξερό κάτω. Η ωραία Ερατοσθένη έδειχνε να κοιμάται γαλήνια και τότε αυτός ζήλεψε γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί εξαιτίας της υπερδιέγερσης του μορίου του. Κάποιες τρίχες ξέφευγαν από το φουντωτό αιδοίο της. Προσπάθησε να τις αγγίξει, ήλπιζε ότι αυτό θα διευκόλυνε την κατάστασή του. Αποτυχία. Με την άκρη του ματιού του κατάφερε να μπει στους κατάλευκους σα γάλα βολβούς των ματιών της που τον οδήγησαν στις μαλακές πτυχές του εγκεφάλου της. Ανάμεσά τους μπορεί να έβρισκε τη λύση. Όλα εκεί έμοιαζαν διάφανα, τρυφερά, ζεστά! Μικρά χαρτάκια πήγαιναν κι ερχόντουσαν, κι έκαναν διάφορους στροβιλισμούς, σα χαρτοπόλεμος σε παιδική σύναξη, κι είχαν επάνω τους γράμματα, μικρά, μεγάλα κάποια γνωστά, κάποια δικά του, κάποια ξένα, πρώτη φορά τα έβλεπε, κι ανάμεσά τους και κάποια ιδιαίτερα που ξεπετιούνταν σαν σαΐτες, να κι ένα που είχε γράμματα γυαλιστερά και καθαρά τόσο που πρόλαβε να τα διαβάσει,

«Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα 'θελα να κυλιστώ στην αμμουδιά μαζί σου.»

Είχαν διανύσει εκεί έναν χρόνο καλοκαιρινό, θυμήθηκε. Η κουρτίνα ανέμιζε στο απαλό αεράκι που δεν έφτανε μέχρι το πρόσωπό του, όταν μια έντονη και δυσάρεστη μυρωδιά ένιωσε να κατακλύζει το δωμάτιο, καθώς είδε την ωραία Ερατοσθένη ν’ ανοίγει το στόμα της και να βγαίνει από μέσα ένα μεγάλο μαύρο κοράκι. Τότε κατάλαβε πια ότι ήταν πολύ αργά και παραιτήθηκε.

Info