Η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου του, όταν ήταν μόλις 25 ετών, του επέτρεψε να εισχωρήσει στους κύκλους της καλής κοινωνίας της Ρώμης και να αφιερώσει την ύπαρξή του στην παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και σε ποικίλες απολαύσεις. Σαράντα χρόνια μετά, και με αφορμή το θάνατο της πρώτης του αγάπης, αναζητά το νόημα της ζωής που ξοδεύτηκε, και στόχο για το μέλλον.

Θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της Dolce Vita...

Η Τέλεια Ομορφιά θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της Dolce Vita και ο ήρωας του Σορεντίνο η μετενσάρκωση ενός πεπειραμένου αλλά εξίσου ανικανοποίητου Μαστρογιάνι. Ο Φελίνι δεν είναι όμως η μοναδική αναφορά στην ιστορία της κραταιάς εποχής του ιταλικού κινηματογράφου. Οι Αδελφοί Ταβιάνι έχουν το μερίδιό τους μέσω υπερρεαλιστικών στιγμιότυπων σε ένα φαινομενικά παραδοσιακό πλαίσιο όπως η ταχυδακτυλουργική «εξαφάνιση» μιας καμηλοπάρδαλης που παραπέμπει στους υπέροχους ελέφαντες του «Καλημέρα Βαβυλωνία».

Η ταινία λειτουργεί σε τουλάχιστον δύο επίπεδα. Σε πρώτο επίπεδο κυριαρχεί το σχόλιο για τις κοινωνίες της Δύσης του άκρατου ηδονισμού, της θρησκευτικής ιδεοληψίας, της απαστράπτουσας επιφάνειας, με όλη τη βία και την γελοιότητα που ενέχει. Η διείσδυση της σκηνοθετικής ματιάς στον κύκλο των celebrities της διανόησης επιτυγχάνεται με τη βοήθεια της καταπληκτικής φωτογραφίας, του σκηνικού της Αιώνιας Πόλης, και των εξαιρετικών ερμηνειών, συνδυασμός που αναδεικνύει την αισθητική ομορφιά αλλά και τη χυδαιότητα της καθημερινότητας μέσα από τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα τετριμμένα που συνθέτουν μια ζωή.

Σε δεύτερο επίπεδο και ίσως πιο δύσκολα προσεγγίσιμο από τους θεατές υπάρχει το σχόλιο για τη δημιουργικότητα και την ακύρωσή της, κάποιες φορές εξαιτίας της ψυχικής συγκρότησης του ίδιου του δημιουργού, για τις αλήθειες, τις φαντασιώσεις και τα ψέματα που χτίζουν το παρελθόν και συντηρούν το παρόν, το φόβο του θανάτου, τον εναγώνιο αποχωρισμό του εαυτού από καθετί γνώριμο, καθετί που προσφέρει ευχαρίστηση, ανακούφιση ή παρηγοριά.

Η αισθητική απόλαυση του θεατή διακόπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από σκηνές που αναστατώνουν ή σοκάρουν.

Η ποιητικότητα της αφήγησης ακυρώνεται από εικόνες στις οποίες υποβόσκει η συναισθηματική βία, η ωμότητα, η κακογουστιά. Η αισθητική απόλαυση του θεατή διακόπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από σκηνές που αναστατώνουν ή σοκάρουν, όπως η πτώση του τουρίστα που θαυμάζει τα αξιοθέατα στην αρχή της ταινίας, το παραληρηματικό ξεφάντωμα στο πάρτι γενεθλίων του πρωταγωνιστή, η απρεπής συνδιαλλαγή του πλαστικού χειρουργού με τους πελάτες του, η υστερία της μικρούλας που εξαναγκάζεται από τους δικούς της να δώσει performance για τα μάτια των κριτικών τέχνης και του περίεργου, αχόρταγου πλήθους των κοσμικών, κ.ά. Χαρακτηριστική έκφραση αυτής της αμφισημίας (της ταινίας αλλά και της εποχής μας) είναι η μεσήλικη στρίπερ που παρά την μάχη με την ανίατη ασθένεια καταφέρνει να διατηρήσει το σώμα της ποθητό και το επιδεικνύει ώς την τελευταία στιγμή.

Σε αυτήν ακριβώς την σύνθεση αρμονίας και χυδαιότητας, στην συνύπαρξη της ηδονής και της πάντα παρούσας αγωνίας του θανάτου, θα συνειδητοποιήσει τελικά ο πρωταγωνιστής ότι κρύβεται το νόημα των πραγμάτων, αυτό που δημιουργεί την τέλεια ισορροπία, την απόλυτη ομορφιά πριν το τέλος. Δυστυχώς καμία ανθρώπινη ζωή δεν γίνεται να έχει το ένα δίχως το άλλο, αφού η ομορφιά είναι η άλλη όψη του θανάτου κι εμπεριέχει την φθορά από την στιγμή της γέννησής της.

ΕΥΑ ΣΤΑΜΟΥ