Σου τα γράφω αυτά με την οξιά μπροστά στα μάτια μου, και το μυαλό μου γυρίζει ξανά στην κόκκινη σαν αίμα δική μας οξιά, μια παλιά, πολύ παιδική μου ανάμνηση, είμαι ξαπλωμένος στο χορτάρι, εσύ σκύβεις από πάνω μου, πίσω σου ο ουρανός, ένας ουρανός από κόκκινα φύλλα. Σου γράφω για να αντισταθώ στην περιφρόνηση που νιώθω γι' αυτό το σώμα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου - κι αυτή η περιφρόνηση είναι ίσως εν μέρει ο λόγος που έχω τόσο λίγες αναμνήσεις του κορμιού μου. Πώς ν' αποτυπωθεί στη μνήμη κάτι που πάντα υποχωρεί, πάντα διαφεύγει, πάντα σβήνει και χάνεται;
[...] Δεν το κάνω για να βρω ενόχους, το κάνω για να ξεμπλέξω τα νήματα που μας έχουν υφάνει: να ξεμπερδέψω τα νήματα που αλυσοδένουν εμάς, όλες και όλους εμάς, τα θύματα του ανδρισμού, και μας φυλακίζουν σ' ένα κουκούλι σιωπής, ντροπής και υποκρισίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Η γραφή ως υπαρξιακή εμμονή: με τρομερή ορμή, το ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΑΙΜΑ διηγείται τις απόπειρες της ελευθερίας και τις επιθυμίες της ένταξης, τις αναζητήσεις και τις απορρίψεις ταυτότητας, τον πόθο και την ντροπή· με λίγα λόγια, την πολυεπίπεδη κληρονομιά που φέρει μέσα της η αφηγηματική περσόνα του μυθιστορήματος". (RUTH SCHWEIKERT, συγγραφέας)