Είναι μεγάλος ο πειρασμός να συμπληρώσει κανείς τις ελλείπουσες από τη λογοτεχνία της εποχής ερωτικές σκηνές. Να επιτρέψει στον Βέρθερο να ξεγυμνώσει τουλάχιστον το στήθος της Λόττε στο σαλόνι και να προκαλέσει τον Ντάρσυ να ρίξει την Ελίζαμπεθ στο χορτάρι της αγγλικής εξοχής, να οδηγήσει το χέρι του κ. Ράνσομ στα υπόσκαφα μέρη της Βερίνας και να αφήσει τον Άρνχαιμ να σπάσει τη γύψινη προκάλυψη της Διοτίμας. Οι μαύρες τρύπες του διαστήματος, όμως, γίνονται αντιληπτές μόνο από την έντονη φωτεινότητα του περίγυρου και, εφελκυστικά, πιστεύω πλέον ότι η ελλειπτικότητα καταδεικνύεται σαφέστερα με την υπογράμμιση των ορίων της. Η λογοκρισία του ερωτικού προσκηνίου εμφαίνεται στις παρασκηνιακές της διαβουλεύσεις και κάθε προγραφή δείχνει κατάστηθα τον προγράφοντα. Η συγκάλυψη γίνεται σκανδαλώδης όταν εκτεθεί ο επιχειρησιακός της σχεδιασμός και η ανατομία του γυμνού πάθους καθίσταται ευκρινέστερη με την απογύμνωση της προφασιακής του σκιάσεως. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)





















