Πολλές και ποικίλες όψεις του παραδόξου που χαρακτηρίζει την οικουμενική εμπειρία της μοναξιάς του ανθρώπου αναλύονται στο βιβλίο αυτό. Η οπτική είναι κυρίως της Αναπτυξιακής Ψυχολογίας, με έμφαση στα πρώτα χρόνια της ζωής. Τότε τίθενται τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης, άρα και του ουσιώδους ανθρώπινου βιώματος, της μοναξιάς. Έρευνες της Ψυχολογίας στον διεθνή χώρο και στην Ελλάδα φωτίζουν τη γένεση και τα παράδοξα της εμπειρίας αυτής. Οι νευροεπιστήμες, η θεολογία, η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, η λαογραφία, η φιλολογία, η γλωσσολογία, η παιδαγωγική, αλλά και οι αφηγήσεις των παιδιών και των νέων, συμβάλλουν και αυτές στην προσέγγιση των παραδόξων της μοναξιάς, μέσα από ένα διεπιστημονικό πρίσμα.
Η επιστημονική προσέγγιση της μοναξιάς, στις καλύτερες στιγμές της, δεν διαφέρει και τόσο από την ποίηση των ανώνυμων και των επώνυμων ανθρώπων. Και η ποίηση έχει ως κύριο κίνητρο και περιεχόμενο τη μοναξιά. Η Ψυχολογία και, πολύ περισσότερο, η Αναπτυξιακή Ψυχολογία, δεν μπορούν να αγνοούν ότι η επιστήμη και η τέχνη βαδίζουν χέρι με χέρι, ως οι δύο όψεις της δημιουργίας μέσα στον ανθρώπινο πολιτισμό. Επομένως, η προσέγγιση της μοναξιάς στο βιβλίο αυτό δεν γίνεται μόνο με αυστηρά ακαδημαϊκό τρόπο, αλλά και με τη βοήθεια της ποίησης, της τέχνης γενικότερα.
Στόχος του βιβλίου είναι να ανοίξει έναν δρόμο προς την αναγνώριση και αποδοχή του παραδόξου που ενυπάρχει στη φύση και τη γένεση της μοναξιάς. Η αποδοχή αυτή είναι κορυφαίο αναπτυξιακό επίτευγμα, δια βίου διεργασία και φαινόμενο οικουμενικό.