Βερολίνο, ήπιο δημοφιλής πόλη της Ευρώπης, ιδιαίτερη, με παγωμένους χειμώνες που δεν ξεθωριάζουν τον θρύλο της, ίσα ίσα τον τρέφουν, με ένα παρελθόν και, κυρίως, ένα παρόν που είναι δύσκολο να μη σε τυλίξουν στο σαγηνευτικό τους δίχτυ. Τι συμβαίνει, όμως, αν αποφασίσεις να κινηθείς έξω από τον κύκλο της φήμης, αν προσπαθήσεις να σκαλίσεις τα μυστικά της, αν νιώσεις να σε πλακώνει το γκρίζο φόντο και η μελαγχολία της, αν ξύσεις την πρόσοψη της Ιστορίας, αν απλώσεις το χέρι και φας γλυκά ροδάκινα σ' έναν παρατημένο βερολινέζικο κήπο;
Το Μπερλίν παρακολουθεί το Βερολίνο σαν ντοκιμαντέρ, εντελώς υποκειμενικά, αλλά καθόλου προσωπικά· η πρωτοπρόσωπη αφήγηση δεν είναι παρά ένα μάτι, ο φακός της κάμερας που καταγράφει μια λαχανιασμένη περιπλάνηση στη μνήμη, μια ιστορία μετανάστευσης, μια αντιπαράθεση με τον αντισημιτισμό, αλλά και πολλές τρυφερές ή πικρές συναντήσεις. (Α. Σ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Με ρώτησε αν έχω προσέξει πόσο φοβισμένοι είναι κατά βάθος οι Γερμανοί, έχασαν δύο πολέμους, τρεις αν βάλουμε και τον γαλλογερμανικό, κι αυτό τον φόβο δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν με τίποτα, είναι οι πιο φοβισμένοι άνθρωποι του κόσμου και οι πιο ικανοί, είπε, κι εγώ συμφώνησα, άλλωστε όλη η συζήτηση ήταν εντελώς παράλογη και φυσικά καθόλου πολιτικά ορθή, αλλά από την άλλη ήταν μια πολύ ωραία συζήτηση, ενώ έξω το χιόνι έπεφτε πυκνό κι εμείς πίναμε το ένα ποτό μετά το άλλο μέσα σε εκείνο το καταθλιπτικό βερολινέζικο μπαράκι, στο οποίο κάποτε σύχναζε ο Ντέιβιντ Μπάουι, με τους αριστερούς, εναλλακτικούς θαμώνες του, που κάπνιζαν σαν φουγάρα και προσπαθούσαν να ανατρέψουν το αυτονόητο της ύπαρξής τους."