Ο Θέμης Παναγιώτου, με ειρωνεία, με περιπαιχτική διάθεση ή ύφος κωμικό, με σαρκασμό αλλά και συμπόνια, μιλάει για ανθρώπους που πρωταγωνιστούν σε πραγματικότητες, σε ενύπνια, σε κόσμους φαντασιακούς.
Ο νεκρός, από το φέρετρο, περιγράφει τα της κηδείας του, το Χερουβείμ διηγείται το ατόπημά του της ύβρεως και την εκδίωξή του από τον Παράδεισο. Ο κατεσταλμένος της εντατικής βιώνει την κατάστασή του σαν όνειρο. Ο χτυπημένος από αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, σε αφασία εκπομπής, βρίσκει την πνευματική του διαύγεια στη σιωπή της πάρεσης. Και η φωνή της αλήθειας από έναν αναιδή κότσυφα, που ολοένα επιστρέφει. Δράμα και χιούμορ μαζί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)