me troei ayti i lypi

Για την ποιητική συλλογή της Ελένης Καρρά «Μετρό(ει) αυτή η λύπη» (εκδ. Μελάνι).

Του Θάνου Κάππα

Στον τίτλο του ποιητικού βιβλίου της Ελένης Καρρά Μετρό(ει) αυτή η λύπη (Υποψήφιο στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή των βραβείων του Αναγνώστη 2021, Υποψήφιο για το βραβείο «Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων 2021) συμπυκνώνονται πολλά από τα χαρακτηριστικά του ύφους της συλλογής. Στην πρώτη μας πρόσληψη, που είναι και η πιο ισχυρή, αντιλαμβανόμαστε το «με τρώει» ως ρήμα: Με τρώει αυτή η λύπη, με κατατρώει δηλαδή, με βασανίζει. Με την αμεσότητα και τον εξομολογητικό της τόνο η δήλωση αυτή στήνει μια πρώτη απ’ ευθείας συνομιλία με τον αναγνώστη, ο οποίος, κατοπτρικά σχεδόν, συμφωνεί αυτόματα – κι εμένα με τρώει η λύπη, ακούμε τον εαυτό μας να απαντά. Άρα δεν πρόκειται μόνο για μια αυθόρμητη κατάθεση αλλά και για μια έμμεση, έντεχνη απεύθυνση στο κοινό μας βίωμα, στη συλλογική μας λύπη. Η λύπη! Αυτή η υπέροχη ελληνική λέξη που η επιλογή της στον τίτλο, δείχνει νομίζω και το λυρικό αποτύπωμα της συλλογής, το λυρικό της υπέδαφος.

Στη συνέχεια διαπιστώνει κανείς τη γλωσσική ανησυχία του τίτλου ο οποίος διορθώνει, υποσκάπτει την προφάνεια των πραγμάτων, εισάγοντας κι άλλα αναγνωστικά επίπεδα, αποκόπτοντας το μετρό από τη ρηματική του κατάληξη, αφήνοντας το μετρό με όμικρον πια - εκείνο το υπόγειο μέσο στο οποίο θα συναντηθούμε όλοι, θα συναντηθούν οι λύπες μας, θα ταξιδέψουν μαζί. Το –ει θα μπορούσε πλέον να διαβαστεί ως ήτα διαζευκτικό, σαν μια εκκρεμότητα που δεν αποφασίζει ποιο κομμάτι είναι προτιμότερο, εκείνο του μετρό ή εκείνο της λύπης.

Και όλα αυτά με μια ταυτόχρονη αίσθηση παιχνιδιού, μια έλλειψη σοβαροφάνειας, μια προσπάθεια να υπονομευθεί ο στερεοτυπικός χαρακτήρας μιας ακόμα ποιητικής συλλογής. Γλωσσική ανησυχία και παιγνιώδης φορμαλισμός – απόηχοι του υπερρεαλισμού, του νταντά, ρεύματα με τα οποία η Ελένη Καρρά συνομιλεί σταθερά στην ποίησή της, αλλά την απασχολούν και θεωρητικά. (Στο διαδίκτυο υπάρχει το εκτεταμένο κείμενό της «Ο ντανταϊσμός, ο υπερρεαλισμός και η αισθητική του σοκ», δημοσιευμένο στον Αναγνώστη, απόσπασμα της διάλεξής της στο Τwixtlab, με υπότιτλο: «Οι καλλιτεχνικές πρωτοπορίες σε εποχές κατάρρευσης»).

Γλωσσική ανησυχία και παιγνιώδης φορμαλισμός – απόηχοι του υπερρεαλισμού, του νταντά, ρεύματα με τα οποία η Ελένη Καρρά συνομιλεί σταθερά στην ποίησή της, αλλά την απασχολούν και θεωρητικά.

Αν μεταφράζω σωστά τις προθέσεις της ίδιας αλλά και του εκδοτικού της εγχειρήματος, η Ελένη Καρρά μοιάζει να ισχυρίζεται πως η λογοτεχνία, η Ποίηση, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την χαρίσουμε στη σοβαροφάνεια και στους σοβαροφανείς, πως αν έχουμε να πούμε πράγματα ουσιαστικά για τον άνθρωπο, αν έχουμε αντιληφθεί κάτι απ’ αυτή την τραυματική αλλά πλούσια και αινιγματική περιπέτεια της ζωής, τότε είναι αδύνατο να εξαιρέσουμε πεδία όπως το χιούμορ, η ανατροπή, το κλείσιμο του ματιού, η εγκατάλειψη σε ασυνείδητες δυνάμεις που οδηγούν τη γραφή (ανεξάρτητα από τις συνειδητές προθέσεις κάποιου να στρατευτεί ή να συνομιλήσει με το υπερρεαλιστικό ρεύμα).

Άλλωστε, όλα αυτά τα κινήματα του 20ου μοιάζουν πια πολύ παλιά, εννοώ ως διακηρύξεις και μανιφέστα – η γονιμοποιητική τους επίδραση στο παρόν φυσικά δεν αμφισβητείται και κρίνεται κατά περίπτωση, από το αποτέλεσμα. Αυτό, πάντως, που δεν είναι παλιό και παραμένει πάντα επίκαιρο και ζωογόνο είναι η ίδια η ποιητική λειτουργία, το ξάφνιασμα, η ακαριαία συγκίνηση, η μετατόπιση, ένας στιγμιαίος μετεωρισμός ή και έκσταση, η ικανότητα του ποιητικού λόγου να εκτροχιάζει τη γλώσσα εντός της γλώσσας, να απορρυθμίζει το συντακτικό, να στήνει μικρά ή μεγάλα θαύματα με λέξεις κοινές, φθαρμένες.

Κι εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρέκβαση και να ξαναπώ κάτι που αφορά την εμπειρία μου από τη διδασκαλία της ποίησης σε παιδιά του Γυμνασίου ή του Λυκείου – αισθάνεται συχνά κανείς πως η περίφημη κατανόηση ή εξομάλυνση του κειμένου λειτουργεί περισσότερο σαν ένα καθησυχαστικό σχήμα, σαν να λέμε στα παιδιά μην ανησυχείτε, μην ταράζεστε και μην αναστατώνεστε, τη στιγμή που ακριβώς αυτό θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο: η αναστάτωση! Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να υποταχθεί αυτή η θαυμαστή, λυτρωτική εκτροπή που είναι πάντα το ποίημα, στο περίφημο «νόημά» του – έστω κι αν σήμερα πλέον η έννοια του νοήματος είναι πολύ ευρύτερη από εκείνο το παλιό «τι θέλει να πει ο ποιητής».

Ενώ η ποίηση αφορά ακριβώς (και πάντα) τη νέα συνάφεια, τη νέα συγκατοίκηση των λέξεων, εμείς επιμένουμε να παραπέμπουμε στο οργανωμένο γλωσσικό σύστημα, στη γλώσσα πριν το θαύμα, ώστε να επαναρρυθμιστεί η παροδική απορρύθμιση που δημιούργησε ο ποιητικός λόγος. Και θυμάμαι πάντα το σχόλιο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, στο μικρό αλλά πυκνό και σημαντικό βιβλίο του «Η αδελφή μου», ένα σχόλιο ενδεχομένως απόλυτο στη διατύπωσή του αλλά νομίζω πολύ ουσιαστικό και εύστοχο, πως σχέση με την ποίηση έχει μόνο όποιος στα εφηβικά του χρόνια ένιωσε σωματική αναστάτωση διαβάζοντας ένα ποίημα. Στη συνέχεια, όσες αναλύσεις κι αν κάνει κανείς, αν δεν έχει παραπομπή σε ένα τέτοιο αίσθημα αναστάτωσης της πρώτης του νεότητας, ματαιοπονεί.

Ενώ η ποίηση αφορά ακριβώς (και πάντα) τη νέα συνάφεια, τη νέα συγκατοίκηση των λέξεων, εμείς επιμένουμε να παραπέμπουμε στο οργανωμένο γλωσσικό σύστημα, στη γλώσσα πριν το θαύμα, ώστε να επαναρρυθμιστεί η παροδική απορρύθμιση που δημιούργησε ο ποιητικός λόγος.

Και τα σημειώνω αυτά γιατί κατεξοχήν στην ποίηση της Ελένης Καρρά η απορρύθμιση, μορφολογική και νοηματική, είναι κεντρικής σημασίας ως προς την κατανόηση, την πρόσληψή της. Φυλλομετρώντας το βιβλίο διαπιστώνεις πως δεν υπάρχουν περιεχόμενα, κάποια ποιήματα έχουν τίτλο κάποια όχι, κάποια δεν ξέρεις σε ποια ενότητα ανήκουν, σε κάποια διαλύεται το συντακτικό σε άλλα όχι, κάποια κόβονται με το ψαλίδι, κάποια σταματάνε στη μέση της φράσης, ακόμα και στη μέση της λέξης, άλλα ολοκληρώνονται. Μορφολογικά λοιπόν, το βιβλίο δεν ακολουθεί έναν προγραμματικό κανόνα που ακολουθείται πιστά – ο κανόνας είναι η ελευθερία της ποιήτριας να γίνεται όσο θέλει προσωπική, στοχαστική, παιγνιώδης ή ανάλαφρη, να θέτει τις ποιητικές της αρχές και την επόμενη στιγμή να ανατρέπει τις διακηρύξεις της. Θα έλεγα πως όλο το βιβλίο είναι μια χειρονομία ελευθερίας – θα πρόσθετα και «ανεμελιάς» αν η θεματική του, το ειδικό του βάρος δεν του προσέδιδε αυτόν τον βαθύ υπαρξιακό χαρακτήρα. Πάντως η έντονη γλωσσική κινητικότητα χαλαρώνει κατά κάποιο τρόπο το ασφυκτικό κλίμα και το αίσθημα αδιεξόδου.

eleni karra 01

Η Ελένη Καρρά είναι δημοσιογράφος (μέλος της ΕΣΗΕΑ), μεταφράστρια και βιβλιοκριτικός. Γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Παρίσι, όπου αργότερα σπούδασε Σύγχρονη Λογοτεχνία (Lettres Modernes). Από το 1990 έχει συνεργαστεί με εφημερίδες, περιοδικά, ιστότοπους πολιτισμού, εκδοτικούς οίκους και πολιτιστικούς φορείς. Ποιήματα και λογοτεχνικές της μεταφράσεις έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα, ηλεκτρονικά περιοδικά και ανθολογίες.

Η συλλογή στήνεται, νομίζω, πάνω σε δύο άξονες. Στον άξονα του πραγματικού, του λεγόμενου ρεαλισμού και από την άλλη στον άξονα όχι ακριβώς του φανταστικού, αν και αυτό δεν θα ήταν λάθος, όσο στον άξονα ενός κόσμου αόρατου, ενός κόσμου γεμάτου από ετερόκλητες εντυπώσεις και αισθήσεις που συνταράσσουν το υποκείμενο, ενός μυστικού παράλληλου σύμπαντος του οποίου οι απρόσμενες εκδηλώσεις μάς ξαφνιάζουν με την ενάργεια και τη δύναμή τους.

Από τη μια είναι λοιπόν η λεγόμενη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα η οποία εφορμά πάνω μας πανίσχυρη μέσα στην αυτονόητη «αλήθεια» της και συγχρόνως ανόητη, κατακερματισμένη, θραυσματική, ασυνάρτητη. Μέσα στο μετρό που ταξιδεύει αενάως, ένα όχημα που κινείται διαρκώς και πάντα μπροστά, καθένας από εμάς είναι σε θέση να παρατηρεί τους άλλους, τους άλλους που δεν αποτελούν παρά εκδοχές του δικού του εαυτού, ένα διαφορετικό ενδεχόμενο της ύπαρξής του. Σ’ αυτά τα σύγχρονα βαγόνια του μετρό (συμπυκνωμένες όψεις της ανθρωπότητας) κάθε πρόσωπο μετέχει στο «πραγματικό» με τη δική του γλωσσική, εθνική, θρησκευτική ταυτότητα, αλλά κάθε πρόσωπο είναι δεμένο συγχρόνως και με την ιδιωτική του ιστορία, ουσιαστικά αποσυρμένο στον μέσα κόσμο, στον μέσα χρόνο, βυθισμένο σε ένα «εντός», ένα «εγώ» που τώρα εδώ, στη συγκεκριμένη συνθήκη μεταφέρεται «στριμωγμένο και άγονο»

«Το καλοκαίρι φέτος, υγρό και βαρύ – σύννεφα νικελένια χαμηλώνουν πάνω από τις κεραίες του τρόλεϊ που μας μεταφέρει στριμωγμένους και άγονους»

Διαρκώς από τα μάτια μας περνούν εικόνες-αποσπάσματα ενός κόσμου παράλογου και ακατανόητου, ενώ από έναν εντελώς άλλον κόσμο, ανώτερο, κόσμο υψηλής τάξης και οργάνωσης, κόσμο ουσιαστικά αντι-ανθρώπινο, ακούγονται φωνές που μας ενημερώνουν αφύσικα «ήσυχα» και αφύσικα «πολιτισμένα» ή «σιδερωμένα», εντείνοντας τον παραλογισμό

«we inform you that, dear passengers»

επόμενη στάση: Νέος Κόσμος. Και είναι πράγματι ένας νέος κόσμος αυτός, γεμάτος πρόσωπα, είδωλα, οθόνες, τρισδιάστατες εικόνες, αλλά είναι ταυτόχρονα ένας κόσμος που εγκιβωτίζει ή φέρει τον παλιό, τουλάχιστον στον μέσα χρόνο των προσώπων, τον χρόνο της μνήμης, όπου πρόσωπα ζώντων και νεκρών κυκλοφορούν με την ίδια άνεση και την ίδια δύναμη επιβολής. Γιατί αυτή η μέσα πραγματικότητα είναι πάντα η πιο ισχυρή. Γράφει στο εισαγωγικό της ποίημα η Ελένη Καρρά:

«Πληθαίνουν οι νεκροί στον ύπνο μου,
Στήνουνε γεύματα, φοράνε τα καλά τους,
Με προσκαλούν με καρτ βιζίτ στις χοροεσπερίδες τους».

Για να καταλήξει:

«Μεσ’ τους θρυμματισμένους ύπνους μου
σκορπίζονται θρύψαλα θανάτου».

Μέσα στο μετρό που ταξιδεύει αενάως, ένα όχημα που κινείται διαρκώς και πάντα μπροστά, καθένας από εμάς είναι σε θέση να παρατηρεί τους άλλους, τους άλλους που δεν αποτελούν παρά εκδοχές του δικού του εαυτού, ένα διαφορετικό ενδεχόμενο της ύπαρξής του.

Αλλά το τρένο συνεχίζει την πορεία του προς τα εμπρός αδιάφορο για τις μικρο-ιστορίες των προσώπων που συνωθούνται στα βαγόνια του, πρόσωπα που παρατηρούν ξαφνικά πως «ένας γιγάντιος κύκνος έχει αποκοιμηθεί στο κάθισμα, το κεφάλι του γέρνει μπροστά» – μια εικόνα στημένη κινηματογραφικά ή θεατρικά, εικόνα που με την παράδοξη εικαστικότητά της, σαν μια σκηνοθετημένη περφόρμανς, μοιάζει να αμφισβητεί την κυριαρχία του ενός νοήματος, της μιας ενιαίας πραγματικότητας, αφήνοντας μια αύρα μεταφυσική, ένα ίχνος του φανταστικού ή του αοράτου κόσμου για τον οποίο μίλησα πριν.

Αλλά εδώ θέλω να μείνω περισσότερο στο γεγονός της εικαστικότητας αυτών των ποιημάτων – μια αίσθηση έντονης σκηνογραφίας η οποία ανακαλεί πλευρές της υπερρεαλιστικής ζωγραφικής, της ζωγραφικής του Μαρξ Ερνστ για παράδειγμα, αλλά νομίζω και κάτι από το εικονοποιητικό σύμπαν του Μίλτου Σαχτούρη, χωρίς την υπαρξιακή, εφιαλτική διάσταση των ποιημάτων εκείνου, αφού, έτσι κι αλλιώς, η ποίηση της Καρρά δεν στοχεύει στη συγκρότηση ενός αυτόνομου ονειρικού/πυρετικού κόσμου, όπως στην περίπτωση του Μίλτου Σαχτούρη. Αντίθετα η ποίηση της Ελένης Καρρά θέλει να αποδράσει από κάθε δυνατό σύμπαν, ακόμα από τον ίδιο της τον εαυτό.

«Είναι κάτι τύποι με κεφάλι ψαριού που αναπνέουν άνετα βυθισμένοι σ’ ένα συμπαγές κολλώδες υλικό, εκεί που ασφυκτιά ο ποιητής, το όνειρο, χτυπάνε με μεταλλική ακρίβεια τις ουρές τους, κλαπ κλαπ, ξεσκαρτάροντας ελπίδες από σκέψεις, νούμερα και καρτέλες, θα καθαρίσει, λένε, πια η περιοχή, κλαπ κλαπ και σε καρφώνουν με το γυάλινό τους μάτι».

«Με περιστοιχίζουν ιστορίες παχύρευστες, πηχτές – άνθρωποι μιλάνε και μιλάνε- κόπιτσες που μαγκώνουν, τσακ, στον περισταλτικό μανδύα της πραγματικότητας».

Οι εικόνες των αποσπασμάτων αλλά κυρίως αυτά τα ηχοποιητικά κλαπ και τσακ στα δύο αποσπάσματα, ακούγονται μέσα μας έντονα και μας εντυπώνονται βαθιά, δημιουργώντας αυτό το αίσθημα κινδύνου και απειλής. Η πραγματικότητα σίγουρα δεν είναι ένα μέρος ασφαλές. Ούτε όμως και η υπέρβασή της φαίνεται να σώζει – καθώς «ας τελειώνουμε πια μ’ αυτό το αστείο, ο κόσμος δεν θα ανασυγκολληθεί ούτε με τρικ, ούτε με λέξεις».

H αντίστιξη ενός εσωτερικού χρόνου ενιαίου, ρευστού όπου μέσα του κολυμπάμε χωρίς πυξίδα κι ενός εξωτερικού χρόνου-κόσμου που μας επιβάλλεται κυριαρχικά, αυτή η αντίστιξη και σύγκρουση δίνει τον υπαρξιακό τόνο (θα ’θελα να πω και τον υπαρξιακό πόνο) της συλλογής, προσφέροντάς της ουσιαστικό βάθος και περιεχόμενο.

Αυτή την αίσθηση, μιας ψυχικής κινούμενης άμμου, ενός χρόνου απέραντου κατά τον οποίο κάθε στιγμή βρισκόμαστε κι εδώ κι εκεί, οι ίδιοι και άλλοι, παρόντες και απόντες, νομίζω πως αποδίδεται εξαιρετικά, σ’ αυτό το ελάχιστο απόσπασμα:

«Σχηματίζω τον αριθμό τηλεφώνου του σπιτιού όπου παλιά κατοικούσα.
Δεν απαντώ».

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα αυτό το πεζολογικό δίστιχο, αποσπασμένο από ένα ελάχιστα μεγαλύτερό του ποίημα. Και όσο το επαναλάμβανα νοερά διαπίστωνα πως καθόλου δεν ξέφτιζε μέσα μου – αντίθετα διευρυνόταν συνεχώς δημιουργώντας νέα συγκίνηση, το περιεχόμενό του γινόταν πιο πυκνό και βαθύ. Μεγαλώνοντας νιώθει κανείς να βουτάει, να πέφτει στην τρύπα της ίδιας του της ζωής – μια ελεύθερη πτώση μέσα στον διεσταλμένο χρόνο της προσωπικής του ιστορίας. Κάθε στιγμή της ζωής μας νιώθουμε εξίσου συνεκτικοί, συμπαγείς, ενωμένοι αλλά και αραιοί, εύθραυστοι, ευάλωττοι, ανέστιοι, σπασμένοι σε κομμάτια.

Αυτή η αντίστιξη ενός εσωτερικού χρόνου ενιαίου, ρευστού όπου μέσα του κολυμπάμε χωρίς πυξίδα κι ενός εξωτερικού χρόνου-κόσμου που μας επιβάλλεται κυριαρχικά, αυτή η αντίστιξη και σύγκρουση δίνει τον υπαρξιακό τόνο (θα ’θελα να πω και τον υπαρξιακό πόνο) της συλλογής, προσφέροντάς της ουσιαστικό βάθος και περιεχόμενο.

Και κλείνω με ένα εξαίσιο, λιτό, ελεγειακό ποίημα της συλλογής, το οποίο παραθέτω ολόκληρο:

«Η μπαλάντα του μοναχικού δέντρου»

melani karra me troei ayti i lypi«Είναι μια διαδρομή που αμυδρά θυμάμαι
Μονότονα να επαναλαμβάνεται
Με τρένο
Σε χώρα του βορρά
Μια γκρίζα διαδρομή
Που έρρεε
Ίδια
Χρόνια πολλά
Ή ίσως λίγες μέρες
Μόνο
Ποιος να ξέρει
Ίσως να ζούσα τότε μια ζωή
Ρουτίνας
Να πηγαινοερχόμουν στη δουλειά
Ή σ’ ένα σύντομο ταξίδι
Αναψυχής
Και να επισκεπτόμουν
Πάλι και ξανά
Την ίδια μέρα
Τα ίδια μέρη
Μα ούτε τα μέρη θυμάμαι πια
Ούτε και τους ανθρώπους
Μόνο η σκοτεινή λεπτή φιγούρα
Εκείνου του μοναχικού δέντρου
Εμφανιζόταν στον χλωμό ορίζοντα
Σ’ εκείνα τα χαμηλά, εναλλασσόμενα τοπία
Σαν τη μοναδική αλήθεια
Διαγραφόταν
Συνδέοντας το τρένο με τον ουρανό
Υπόμνηση θανάτου
Ή μιας πραγματικότητας
Που πάντα μου διαφεύγει
Ποια χώρα να ‘ταν άραγε
Ποια ζωή
Εγώ που από την πόλη αυτή
Ποτέ δεν έφυγα
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα σύννεφα
να τρέχουν».


Ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΠΠΑΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Τελευταίο βιβλίο του, η συλλογή διηγημάτων «Πώς πάνε τα πράγματα» (εκδ. Εστία).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Αναγέννηση» του Χάρη Βλαβιανού (κριτική) – 39 ποιητικά πορτρέτα

«Αναγέννηση» του Χάρη Βλαβιανού (κριτική) – 39 ποιητικά πορτρέτα

Για την ποιητική συλλογή του Χάρη Βλαβιανού «Η Αναγέννηση - 39 ποιητικά πορτρέτα» (εκδ. Πατάκη). Κεντρική εικόνα: Πορτρέτο του Νικολό Μακιαβέλι, στον οποίο είναι αφιερωμένο ένα ποίημα της συλλογής © Wikipedia. 

Γράφει η Άννα Βασιάδη

...
«Ποιήματα και τραγούδια» του Θωμά Κοροβίνη (κριτική) – Oι στίχοι ενός αδέσποτου δεσπότη

«Ποιήματα και τραγούδια» του Θωμά Κοροβίνη (κριτική) – Oι στίχοι ενός αδέσποτου δεσπότη

Για το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ποιήματα και τραγούδια» (εκδ. Άγρα). Κεντρική εικόνα: πίνακας του Γιάννη Τσαρούχη με τίτλο: «Δύο άντρες με φτερά πεταλούδας» © Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη. 

Γράφει ο Γιώργος Γκόζης

…ή αλλιώς, περί του υμνογραφι...

«Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου (κριτική) – Η φωνή των αφανών Ελλήνων στρατιωτών

«Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου (κριτική) – Η φωνή των αφανών Ελλήνων στρατιωτών

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κοσμόπουλου «Έθνος εξαιρετικά» (εκδ. Περισπωμένη). Kεντρική εικόνα: Ανεξάρτητη Μεραρχία. Διανομή αλληλογραφίας και δεμάτων. Συλλογή Μικρασιατικής Εκστρατείας/ Αρχείο ΕΡΤ.

Γράφει η Αγάθη Γεωργιάδου

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του «πατέρα» του Cyberpunk Ουίλιαμ Γκίμπσον [William Gibson] «Νευρομάντης» αναμένεται να γίνει σειρά 10 επεισοδίων από το συνδρομητικό κανάλι Apple TV. Κεντρική εικόνα: ο συγγραφέας Ουίλιαμ Γκίμπσον © Wikipedia. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...
Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ