alt

Για τη συλλογή διηγημάτων του Μάριου Μιχαηλίδη «Έρρικα, Δεκαοχτώ αφηγηματικές γραφές» (εκδ. Momentum).

Της Αγάθης Γεωργιάδου

Tην έκτη πεζογραφική εμφάνισή του κάνει με το βιβλίο Έρρικα, Δεκαοχτώ αφηγηματικές γραφές ο συγγραφέας Μάριος Μιχαηλίδης. Προηγήθηκαν, το μυθιστόρημα Ο Οστεοφύλαξ (2007), η νουβέλα Ο Ανακριτής (2012), το μυθιστόρημα Ανατολικά της Αττάλειας βόρεια της Λευκωσίας (2014) και τα δύο ομόκεντρα αφηγήματα του σπονδυλωτού μυθιστορήματος Η απειλή (2016). Στο ιστορικό του καταγράφονται και πέντε ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατη την Τέφρα Ονείρων (2016).

Ακολουθώντας τον ασφαλή δρόμο της βιωμένης εμπειρίας και με οδηγό κυρίως την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο συγγραφέας συνθέτει σπαράγματα προσωπικών ιστοριών, τα οποία διασταυρώνονται με την ιστορική πραγματικότητα και δέχονται παράλληλα το λούστρο της λογοτεχνικής μυθοπλασίας.

Στο νέο του βιβλίο ο Μάριος Μιχαηλίδης εμπνέεται και πάλι από την ιστορία και την κοινωνική πραγματικότητα, επιλέγοντας αυτή τη φορά τη φόρμα του διηγήματος. Ακολουθώντας τον ασφαλή δρόμο της βιωμένης εμπειρίας και με οδηγό κυρίως την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο συγγραφέας συνθέτει σπαράγματα προσωπικών ιστοριών, τα οποία διασταυρώνονται με την ιστορική πραγματικότητα και δέχονται παράλληλα το λούστρο της λογοτεχνικής μυθοπλασίας. Ο συνδυασμός αυτός προσδίδει σε κάθε διήγημα την αίσθηση του ώριμου ροδιού: κάθε σπειρί συμβάλλει στο γινομένο όλον.

Στις δεκαοχτώ αφηγηματικές γραφές του ο Μάριος Μιχαηλίδης συμπλέκει το ατομικό με το δημόσιο, το πραγματικό με το φανταστικό, την πολιτική με την καθημερινότητα. Στην πλειονότητά τους τα αφηγήματα αρχίζουν in medias res και οικοδομούνται με αναδρομική αφήγηση στο ακόλουθο μοτίβο: ένα τηλεφώνημα, μια είδηση, μια συζήτηση πυροδοτούν την πλοκή ξετυλίγοντας το αφηγηματικό νήμα, που οδηγεί τον αναγνώστη σε κάποιο εσωτερικό ή εξωτερικό σκηνικό, σ’ ένα δωμάτιο ή ένα τρένο (ιδιαίτερα προσφιλές σύμβολο στο βιβλίο), στο παρόν ή κυρίως στο παρελθόν, στην ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα ή στην Ελλάδα, πάντως σε καιρούς δύσκολους (π.χ. «Χριστούγεννα, παραμονές. Στα 1973. Η είδηση μάς ήρθε τρεμάμενη. Η γιαγιά πέθαινε», «Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα εντελώς ανυποψίαστος», «Τον αναζητούσα μια βδομάδα» κλπ.). Ο αφηγητής διηγείται μια ιστορία συνήθως σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς ωστόσο να αναλαμβάνει κάθε φορά τον ρόλο του πρωταγωνιστή, ή και σε τρίτο πρόσωπο, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του αφηγητή-παρατηρητή ενός φίλου του που περνά μια κρίση ψυχική ή συναισθηματική. Κάθε διήγημα περιέχει μια σύντομη ιστορία, έναν μικρό μύθο, που οργανώνεται σε ορισμένο χώρο και χρόνο με ήρωες άτομα βασανισμένα από το οικείο περιβάλλον του αφηγητή, αλλά και μετανάστες, ρομά κ.ά. Μέσα στην κύρια ιστορία εγκιβωτίζονται και μικρότερες, που την πλαισιώνουν φωτίζοντας λεπτομέρειες ή πρόσωπα που σχετίζονται άμεσα με τους ήρωες.

Από τις δεκαοχτώ αφηγήσεις, οι εφτά έχουν αφετηρία την ιστορία: οδυνηρές μνήμες από τη μικρασιατική καταστροφή («Τα κάλαντα»), τα κατάλοιπα του ελληνισμού στα Βαλκάνια που οξύνουν εθνικιστικά πάθη («Επεισόδιο στην αρχαία Φιλιππούπολη»), η οδύσσεια των Βορειοηπειρωτών για να επιβιώσουν παλεύοντας με πολλά «τέρατα» («Με λένε Φώτη»), η Αντίσταση στην Κατοχή («Η αντιπαροχή») και ο εφιαλτικός πόλεμος κατά των Γερμανών («Η φυγή»), τα αιματηρά γεγονότα του Δεκέμβρη του 1963 μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων («Ο θάνατος του Χασάν Χαλίλογλου») και η κομματική ή η όποια άλλη στράτευση και η αντίσταση στο σύστημα («Στις τρεις τα ξημερώματα»).

Στα διηγήματα αυτά, ωστόσο, δεν προέχει μόνο η ιστορικο-πολιτική διάσταση των γεγονότων, όπως λ.χ. η τραγικότητα της συρρίκνωσης του ελληνισμού κι ο εθνικός πόνος για τους απανωτούς ξεριζωμούς, ούτε κι ο θαυμασμός για τις ποικίλες αντιστάσεις του λαού αλλά, σε δεύτερη ανάγνωση, σημαντικές αναδεικνύονται και οι μικροϊστορίες των ανθρώπων από το τέρας του πολέμου και της εξουσίας.

Στα διηγήματα αυτά, ωστόσο, δεν προέχει μόνο η ιστορικο-πολιτική διάσταση των γεγονότων, όπως λ.χ. η τραγικότητα της συρρίκνωσης του ελληνισμού κι ο εθνικός πόνος για τους απανωτούς ξεριζωμούς, ούτε κι ο θαυμασμός για τις ποικίλες αντιστάσεις του λαού αλλά, σε δεύτερη ανάγνωση, σημαντικές αναδεικνύονται και οι μικροϊστορίες των ανθρώπων από το τέρας του πολέμου και της εξουσίας, λ.χ. ο καημός της γιαγιάς που άφησε τον Ιορδάνη της κάπου στη Μικρασία δολοφονημένο από τους Τσέτες, η σκληρότητα του «λοχία» Mάικ που πυροβόλησε έναν φιλήσυχο Τουρκοκύπριο, τον Χασάν Χαλίλογλου, η αφοσίωση σε έναν στόχο, εν προκειμένω στην αντίσταση, που μεταμορφώνει σε ήρωα έναν απλό άνθρωπο από τη Νίκαια, οι προκαταλήψεις για τους Αλβανούς μετανάστες και τους ρομά, που φανερώνουν μια απίστευτη προσήλωση στην αλληλεγγύη («Τάσος ο ΜΑΤ») κ.ά.

Από αυτή την οπτική θα έλεγε κανείς ότι δεν διαφέρουν από τις άλλες ιστορίες του βιβλίου που αξιοποιούν την τραγική ειρωνεία για να φωτίσουν την πολυσύνθετη ανθρώπινη ψυχή. Εστιάζουν, ωστόσο, πιο μικροσκοπικά στις περιπέτειές της, είτε αυτές είναι ερωτικές («Αθήνα-Θεσσαλονίκη»), είτε απρόοπτα και τραγικά συμβάντα που ανατρέπουν την καθημερινότητα («Σςςς… Θα την ξυπνήσετε»), είτε εμμονές που γεννά η μοναξιά του καλλιτέχνη (Ποντίκια στο κάδρο), είτε ο εφιάλτης από το αναπόδραστο του θανάτου και την άρνηση της ψυχής να τον αποδεχτεί («Το τρένο»).

Σε κάποια διηγήματα το πικρό χιούμορ φτάνει μέχρι την ανελέητη σάτιρα, όπως στην ξεκαρδιστική ιστορία ενός άφραγκου φίλου του αφηγητή που πέφτει θύμα μιας γυναίκας-αράχνης («Η πεσκαντρίτσα»). Επίσης, στο ανάθεμα των αρχιερέων σε δύο πνευματικούς άνδρες που κατά την άποψή τους ήταν άθεοι και έγραφαν βλάσφημα («Το ανάθεμα»), η ελαφρά και κωμική παραποίηση των πραγματικών ονομάτων (Κουνελής/Κουνενής, Μιχοβίτης/Μιχαηλίδης) και ο καυτηριασμός με αρχαιοπρεπή γλώσσα της συχνά μικρονοϊκής και συντηρητικής στάσης της εκκλησίας απέναντι σε κάθε νεωτερισμό, προσδίδουν στο διήγημα έντονο χαρακτήρα παρωδίας. Ιδιαίτερα πρωτότυπο είναι το διήγημα στο οποίο ο συγγραφέας ρίχνει μια πικρή, σαρκαστική ματιά στους γηραλέους συνταξιούχους που καταδικάζονται από την πολιτεία σε… ευθανασία, για να γλιτώσει από τα βάρη τους («Το συμβόλαιο»), καθώς και το ακροτελεύτιο διήγημα «Τα Άυλα», στο οποίο σατιρίζονται οι άμουσοι δημιουργοί που δεν έχουν αυτογνωσία και οι οποίοι βραβεύονται όχι για την ποιότητα του έργου τους αλλά για την «ποιότητα» των γνωριμιών τους.

alt
Ο Μάριος Μιχαηλίδης

Στα παραπάνω διηγήματα αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, κύριο χαρακτηριστικό της γραφής του Μάριου Μιχαηλίδη είναι η πικρή διάθεσή του σε ζητήματα που έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις σχέσεις του, τις αντιλήψεις του, τη διαχείριση των συναισθημάτων του. Ιδιαίτερα συγκινητικό είναι το διήγημα «Εκκρεμότητες» στο οποίο, ένα μικρό ξύλινο μπαούλο, στο οποίο βρέθηκαν κούκλες και μωρουδιακά, αποκαλύπτει μια μυστική και άγνωστη πτυχή της άτεκνης γυναίκας του φίλου του αφηγητή, την οποία ανακάλυψαν δυστυχώς μετά τον θάνατό της. Πόσο μυστήρια είναι αλήθεια η ανθρώπινη ψυχή…

Πολυεπίπεδα, λοιπόν, τα διηγήματα του Μάριου Μιχαηλίδη, πετυχαίνουν να διατηρούν ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη γλαφυρή και ρέουσα γλώσσα τους, τον αβίαστο, κομψό και εύπλαστο λόγο τους, την πλούσια και πρωτότυπη θεματολογία τους, τις απρόοπτες καταστάσεις που υφαίνονται με ευρηματική τέχνη και κυρίως με τη ζεστή ανθρωπιά που αναδίδουν σε κάθε σελίδα.

Σε άλλα διηγήματα, η γραφή του Μάριου Μιχαηλίδη διανθίζεται από έξυπνα υπονοούμενα, ειρωνικά σχόλια και χιούμορ. Π.χ. στο διήγημα «Τα Άυλα» ο άγνωστος ποιητής ονομάζεται Άγγελος Φευ, το έργο του είναι από τις εκδόσεις Ούτις, και η ίδια η έκδοση είναι πρωτοποριακή, γιατί είναι άυλη και «αναπαράγεται αφ’ εαυτής μέσω μη ανακοινώσιμων προς το παρόν συστημάτων!». Η ειρωνεία, άλλωστε, και ο σαρκασμός είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα του συγγραφέα, που τον βοηθούν να στηλιτεύει τόσο τα ανθρώπινα ελαττώματα όσο και τα κακώς κείμενα, την ακραία ιδεολογία, τις εμμονές κ.ά.

Πολυεπίπεδα, λοιπόν, τα διηγήματα του Μάριου Μιχαηλίδη, πετυχαίνουν να διατηρούν ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη γλαφυρή και ρέουσα γλώσσα τους, τον αβίαστο, κομψό και εύπλαστο λόγο τους, την πλούσια και πρωτότυπη θεματολογία τους, τις απρόοπτες καταστάσεις που υφαίνονται με ευρηματική τέχνη και κυρίως με τη ζεστή ανθρωπιά που αναδίδουν σε κάθε σελίδα. Π.χ. το εναρκτήριο διήγημα, που δίνει και τον τίτλο στο βιβλίο, επισείει την προσοχή μας στα «διαφορετικά» άτομα και τις ξεχωριστές ικανότητές τους. Αναφέρεται σε ένα μοναδικό πλάσμα, την Έρρικα, που αποδεικνύει περίτρανα ότι μπορεί να μην κατατάσσεσαι στους «φυσιολογικούς», «κανονικούς» ανθρώπους, αφού έχει διαγνωσμένη διανοητική υστέρηση. Όμως αυτό που προβάλλει περισσότερο ο συγγραφέας με το παράδειγμα της Έρρικας είναι πόσο πιο σπουδαία είναι η συναισθηματική νοημοσύνη αυτών των ατόμων, η ψυχική χάρη και η απλότητά τους, το ξεχείλισμα της αγάπης που νιώθουν μέσα τους για τους άλλους και όχι η στυγνή λογική των πολλών.

Το βιβλίο Έρρικα, Δεκαοχτώ αφηγηματικές γραφές, ισάξιο με τα προηγούμενα του συγγραφέα, με ύφος ανεπιτήδευτο και γλώσσα απλή, μέσα από ένα μωσαϊκό ιστοριών και προσώπων, μας χαρίζει ένα ταξίδι λογοτεχνικότητας, ιστορίας και αυτογνωσίας. Αντικρίζοντας τον κόσμο με χιούμορ και καβαφική ειρωνεία, υποσκάπτει τη σοβαροφάνεια και τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό της εποχής μας, αφήνοντάς μας μια γλυκόπικρη αίσθηση στο τέλος γι’ αυτή την ατελεύτητη καθημερινή παράσταση που δίνουμε στη ζωή.

* Η ΑΓΑΘΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ είναι διδάκτωρ Φιλολογίας.

 Στην κεντρική εικόνα φωτογραφία © Eugene Soloviev.


Απόσπασμα από το βιβλίο

«Κατά τα άλλα, στο τρένο επικρατούσε μια παγερή ησυχία. Οι πιο παλιοί επιβάτες το γνώριζαν. Στον επόμενο σταθμό, αναγκαστικά θα αποβιβαστούν, θα περιπλανηθούν, στην πόλη, θ’ ακούσουν τη φωνή να επαναλαμβάνει "Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό…" και ευθύς αμέσως θα χωριστούν σαν σε δύο ημιχόρια και η μια ομάδα με ύφος και τονικότητα αρχαίας τραγωδίας θα πει: "Ο μοναδικός συμβιβασμός στη ζωή μου ας είναι το τρένο". Και πριν ολοκληρώσει θ’ ακουστεί η αντιστροφή από την άλλη ομάδα, "Το τρένο ας είναι η ζωή μου…". Μετά, όλοι μαζί θα επιστρέψουν στον σταθμό. Εκεί, θ’ αντικρίσουν τη γριά, που, εν τω μεταξύ, σαν αερικό θα ’χει φτάσει και θα έχει στήσει το σκιάχτρο του σταθμάρχη και το κάνιστρο του μικροπωλητή. Όσο για τις κουρούνες, κανείς δεν νοιάζεται. Χρόνια τώρα, η χώρα αναστενάζει στο άσμα εκείνου του περίεργου "Μαύρα πουλιά, πουλιά της δυστυχίας…" («Το τρένο»)


altΈρρικα
Δεκαοχτώ αφηγηματικές γραφές
Μάριος Μιχαηλίδης
Momentum 2018
Σελ. 144, τιμή εκδότη €10,60

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

Για το μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου «Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό - Χρονικό σε πόλεις με ποτάμι» (εκδ. Πατάκη). Η κεντρική φωτογραφία, που κοσμεί το εξώφυλλο, είναι του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«Σφερδούκλια στο κεφάλι» του Βρασίδα Καραλή & «Σταυρός στο ακροθαλάσσι» του Θωμά Κοροβίνη (κριτική) – Γιαγιά, η πιο βαθιά πατρίδα

«Σφερδούκλια στο κεφάλι» του Βρασίδα Καραλή & «Σταυρός στο ακροθαλάσσι» του Θωμά Κοροβίνη (κριτική) – Γιαγιά, η πιο βαθιά πατρίδα

Για τα αφηγήματα «Σφερδούκλια στο κεφάλι» (εκδ. Δώμα) του Βρασίδα Καραλή και «Σταυρός στο ακροθαλάσσι» (εκδ. Άγρα) του Θωμά Κοροβίνη. 

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Δύο συγγραφείς-αφηγητές μιλάνε με τη γιαγιά τους. ...

«Αμαλία, μία πόρνη στα αζήτητα» του Βασίλη Τζανακάρη (κριτική) – Τόσα δίνω, πόσα θες;

«Αμαλία, μία πόρνη στα αζήτητα» του Βασίλη Τζανακάρη (κριτική) – Τόσα δίνω, πόσα θες;

Για το μυθιστόρημα του Βασίλη Τζανακάρη «Αμαλία, μια πόρνη στα αζήτητα» (Ελληνοεκδοτική). Κεντρική εικόνα: Η συνοικία «Μπάρα» στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1916-1918. 

Γράφει η Φανή Κεχαγιά

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Δεν έχω ανάσα» του Λουίζ Σβαρτς (κριτική) – Αντιμέτωπος με το θεριό της κατάθλιψης

«Δεν έχω ανάσα» του Λουίζ Σβαρτς (κριτική) – Αντιμέτωπος με το θεριό της κατάθλιψης

Για το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Λουίζ Σβαρτς (Luiz Schwarcz) «Δεν έχω ανάσα» (μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Ίκαρος).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Ο Λουίζ Σβαρτζ είναι ένας από τους σημαντικότερους εκδότες της Βρ...

Παρουσίαση του μυθιστορήματος «Όνομα πατρός: Δούναβης» του Κώστα Ακρίβου

Παρουσίαση του μυθιστορήματος «Όνομα πατρός: Δούναβης» του Κώστα Ακρίβου

Παρουσίαση του μυθιστορήματος του Κώστα Ακρίβου «Όνομα πατρός: Δούναβης» την Τρίτη 20 Μαΐου, στις 19:30, στον ΙΑΝΟ της Αθήνας.

Επιμέλεια: Book Press

Την Τρίτη 20 Μαΐου, στις 19:30, η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και ο...

Φώτης Τερζάκης: «Ως συμπεριληπτικό όνομα, η

Φώτης Τερζάκης: «Ως συμπεριληπτικό όνομα, η "Ανατολή" είναι ήδη μια ρατσιστική και αποικιοκρατική κατηγορία, ένας τόπος της φαντασίας μας»

Μιλήσαμε με τον Φώτη Τερζάκη με αφορμή την πρόσφατη επανακυκλοφορία της μετάφρασής του της περίφημης μελέτης του Έντουαρντ Σαΐντ (Edward Said) «Οριενταλισμός», από τις εκδόσεις Σάλτο.

Στον Κ.Β. Κατσουλάρη 

Λίγα εί...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Η σιωπή του κελιού» του Μεχμέτ Ατές (προδημοσίευση)

«Η σιωπή του κελιού» του Μεχμέτ Ατές (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μεχμέτ Ατές «Η σιωπή του κελιού», το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίμετρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πάντα έλεγαν: «Συνήθως έρχονται γύρω στις έξι, έξι κα...

«Ο σπορέας» του Ζαν Νταρό (προδημοσίευση)

«Ο σπορέας» του Ζαν Νταρό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Ζαν Νταρό [Jean Darot] «Ο σπορέας» (μτφρ. Ελένη Γ. Γύζη), το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Στίξις.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Δεν γνωρίζαμε τίποτα. Δεν γνωρίζαμε αν οι εξόριστοι...

«Μια τρίχα που γίνεται άλογο» της Λίλας Κονομάρα (προδημοσίευση)

«Μια τρίχα που γίνεται άλογο» της Λίλας Κονομάρα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα της Λίλας Κονομάρα «Μια τρίχα που γίνεται άλογο», η οποία κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Κι όμως κάποτε ήμασταν εμείς, ψιθυρίζει κι αμέσως σκέψεις κα...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μικρός οδηγός στο ελληνικό διήγημα 1974-2024: 50 αντιπροσωπευτικά διηγήματα όλων των κατηγοριών

Μικρός οδηγός στο ελληνικό διήγημα 1974-2024: 50 αντιπροσωπευτικά διηγήματα όλων των κατηγοριών

Μια ανασκόπηση της ελληνικής διηγηματογραφίας των τελευταίων πενήντα ετών σε 50 αντιπροσωπευτικά κείμενα. Σε πόσες κατηγορίες μπορούν να ταξινομηθούν τα διηγήματα (της μνήμης, πολιτικά, ερωτικά, αστυνομικά κ.ά.) και ποιοι οι σημαντικοί εκπρόσωποι της κάθε μιας; Στην κεντρική εικόνα, ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (1...

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Η εξέλιξη της τεχνολογίας, η δίκη του Γαλιλαίου, η αποδοχή του θανάτου, αλλά και οι προκαταλήψεις μας για τους τσιγγάνους. Δέκα βιβλία που θα μας γεννήσουν πολλά ερωτήματα και θα μας δώσουν απαντήσεις.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Δέκα πρόσφατα βιβλία πεζογραφίας από όλον τον κόσμο, γραμμένα από γυναίκες, με πρωταγωνίστριες θηλυκότητες, που απευθύνονται σε όλους. Ιστορίες για τις ηχηρές ή σιωπηρές επαναστάσεις των γυναικών εντός και εκτός των έμφυλων ρόλων τους, τις εκφάνσεις της αυτενέργειας και χειραφέτησής τους. Μυθιστορήματα και διηγήματα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ