alt

Για τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Στελλάτου «Το κόκκινο και το άσπρο» (εκδ. Πόλις).

Της Διώνης Δημητριάδου

Δεκαεννιά ιστορίες μικρές, κάποιες πολύ μικρές, στο πρώτο βιβλίο της Ελένης Στελλάτου. Διεκδικεί η κάθε μία απ’ αυτές την αυτονομία της, απαιτεί ως είδος την πληρότητά της. Με τη σειρά της η συστέγαση κάτω από τον έναν τίτλο υπονοεί ίσως τη συσχέτιση (εμφανή ή αδιόρατη) μεταξύ τους. Επιθυμητό αυτό σε μια συλλογή διηγημάτων που θα πρέπει να αποδείξει το αφηγηματικό νήμα της σύνδεσης πέρα φυσικά από την ομοιομορφία στην επιλογή του ύφους και της γλώσσας.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου επικοινωνούν και μεταξύ τους όχι μόνο στον χρόνο (ή σε ό,τι ο καθένας εικάζει ως χρόνο) αλλά και στον χώρο. Μια παραλιακή πόλη να ατενίζει τη θάλασσα, και οι ήρωες να διαπραγματεύονται τη φυγή τους – έτσι ή αλλιώς, ο καθένας με τον τρόπο του. Η μνήμη των ανθρώπων χτίζει τα κομμάτια της με όλες τις αισθήσεις, με ό,τι μπορεί κάθε φορά να αποθηκεύει.

Από το εξώφυλλο αρχίζει να ξετυλίγεται αυτό το νήμα φέρνοντας στον νου παλιές μνήμες από παιδικά παιχνίδια, ξύλινα λουστραρισμένα αλογάκια για μια πρώτη γνωριμία με το άλλο «παιχνίδι», αυτό της ζωής. Το παιχνίδι που ο ήρωας της πρώτης ιστορίας, ο Ευάγγελος Κ., κάπου εκεί στο τέλος της το χάνει, ενώ μια άλλη οπτική της ζωής (ζωή όμως κι αυτή) προβάλλει στη δεύτερη ιστορία, λίγα τετράγωνα πιο κάτω· γιατί οι χαρακτήρες του βιβλίου επικοινωνούν και μεταξύ τους όχι μόνο στον χρόνο (ή σε ό,τι ο καθένας εικάζει ως χρόνο) αλλά και στον χώρο. Μια παραλιακή πόλη να ατενίζει τη θάλασσα, και οι ήρωες να διαπραγματεύονται τη φυγή τους – έτσι ή αλλιώς, ο καθένας με τον τρόπο του. Η μνήμη των ανθρώπων χτίζει τα κομμάτια της με όλες τις αισθήσεις, με ό,τι μπορεί κάθε φορά να αποθηκεύει. Καμιά φορά βάφεται σε κόκκινο ή άσπρο, άλλοτε μυρίζει λεμόνι, φρεσκοκομμένο και αγαπητικό στην προσφορά του, όπως στην ιστορία (μια από τις καλύτερες) «Λεμόνια». Αξίζει να παρατηρηθεί η λιτότητα στους τίτλους των διηγημάτων, συχνά μια ή δυο λέξεις που δίνουν την ουσία της κάθε ιστορίας αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τη λειτουργία του ουσιαστικού και θέτοντας στο περιθώριο τη χρήση του ρήματος – όμορφη άποψη για τη χρήση της γλώσσας.

Οι ιστορίες, αν και μικρές στην έκτασή τους, προλαβαίνουν να δώσουν δύο βασικά χαρακτηριστικά της μικρής αφήγησης. Πρώτα, τη φυσιογνωμία του προσώπου που γύρω του πλέκεται η ελάχιστη πλοκή· τα πρόσωπα αυτά θα τα συναντήσουμε και σε άλλες ιστορίες, στα πίσω πλάνα είτε ως παρουσίες είτε ως απουσίες, πάντοτε αναγνωρίσιμα. Δεύτερο, ανιχνεύουμε το ύφος μιας γραφής ενδιαφέρουσας, που ξέρει πότε να σταματήσει έχοντας δείξει (με τον κρυπτικό συχνά τρόπο της – δεν είναι κατ’ ανάγκη όλα ερμηνεύσιμα από τον συγγραφέα, πάντα υπάρχει ο ευαίσθητος αναγνώστης) όσα πρέπει και έχοντας αφήσει στην άκρη τα περιττά. Άλλωστε, να το πούμε αυτό ξανά και ξανά, η μικρή φόρμα έχει τεράστιες απαιτήσεις. Δεν αποτελεί τον «εύκολο» προθάλαμο της μεγάλης αφήγησης. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά είδη – θα μπορούσαμε να πούμε πως το ένα αποτελεί τον αντίποδα του άλλου. Εδώ, λοιπόν, η Στελλάτου δείχνει να έχει κατανοήσει και τη δυσκολία και τη φυσιογνωμία μιας μικρής ιστορίας, που θα πρέπει να τα έχει όλα με τον πιο σύντομο –πλην περιεκτικό– τρόπο οικονομώντας τη γραφή της. Η μικρή αφήγηση πρέπει να ξέρει τα όρια της εστίασης, να επιλέξει τη λεπτομέρεια και να την αφηγηθεί· άλλωστε δεν έχει τον χρόνο με το μέρος της, εννοώ τον χρόνο της ανάγνωσης, και πρέπει να κερδίσει τον αποδέκτη της μέσα στο ελάχιστο της έκτασής της και του δικού του αναγνωστικού χρόνου.

Η Στελλάτου κατορθώνει κάτι ακόμα: γνωρίζοντας τα όρια της ρεαλιστικής αφήγησης αλλά και της συγκίνησης που πηγάζει από την εικόνα, συχνά αφήνει στο τέλος της ιστορίας της όχι το πλέον εντυπωσιακό του λόγου της αλλά το πιο ικανό να κινητοποιήσει τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη της.

Τώρα ο κόσμος είναι πηχτός, μια ευχαριστημένη μάζα που κυματίζει αδιάκοπα στον παραλιακό πεζόδρομο. Στο ύψος των ματιών της, βουλιάζοντας στα χνώτα από τις ομιλίες, όλοι τους αγκομαχάνε αδιαμαρτύρητα. Το βλέπει καθαρά στα απελπισμένα βλέμματα των μωρών, όλες τις φορές που το καρότσι της διασταυρώνεται με τα δικά τους.

(από το «Όνειρο σε τέσσερις ρόδες»)

Οι ήρωες και οι ηλικίες τους, οι μνήμες και η λήθη τους συναντώνται απρόσμενα καμιά φορά και συνδιαλέγονται. Κι αν κανείς αναρωτηθεί τι μπορεί ο καθένας να δώσει στον άλλο, η απάντηση έρχεται στο τέλος μιας από τις ιστορίες:

Ε, κάθε ένας με τα δικά του. Γι’ αυτό σου λέω, το παν είναι να νιώσουν ότι μπορείς να καταλάβεις, όποτε το χρειαστούν εσύ να μπορείς να καταλάβεις.

(από την ιστορία «Ο μαθητευόμενος»)

alt
Η Ελένη Στελλάτου

Όσο οι ήρωες προσεγγίζουν ο ένας τον άλλο –είτε ενσυνείδητα είτε όχι– τόσο έχεις την αίσθηση ότι επιθυμούν τη δραπέτευσή τους, άλλοι από το τοπίο της μονότονης επαρχιακής πόλης και άλλοι από τη ζωή που οι ίδιοι έφτιαξαν ή ανέχθηκαν από άλλες πιεστικές δυνάμεις. Καμιά φορά θα ήθελαν να φύγουν από τη βασανιστική μνήμη, την ενοχή – κάτι πολύ δύσκολο, όταν η μνήμη έχει χρώμα.

Οδηγεί και το τηλέφωνο χτυπάει και πάντα μια μπάλα θα φταίει, κάποιοι ουρλιάζουν, το χρώμα του αίματος σε ροζ μπουφάν φαίνεται σαν πηχτό καφέ, ορμάει και ψηλαφεί τον σφυγμό της, τα βήματα του φύλακα έρχονται πάλι, τρίβει τα μάτια του δυνατά. Ένα ημίφως σέρνεται, η ανατολή άρχισε κιόλας να ψιθυρίζει.
[…]
Πετάγεται επιτέλους καθιστός, βγάζει από το μαξιλάρι τον φάκελο. Είναι λευκός και σφραγισμένος και κάποια στιγμή πρέπει να τον ανοίξει κι ας είναι γραμμένο στη θέση του αποστολέα με μεγάλα παιδικά γράμματα το όνομα Άννα.

(από την ιστορία «Το κόκκινο και το άσπρο»)

Οι ήρωες των ιστοριών σκέφτονται τη ζωή τους, γυρνούν πίσω, φεύγουν να ξεφύγουν, συμβιβάζονται, μπερδεύουν τον χρόνο, θυμούνται και αφηγούνται. Μπροστά τους η θάλασσα προκλητική για μια φυγή όσο και αδιέξοδη για τους άτολμους ή τους παραιτημένους.

Οι ήρωες των ιστοριών σκέφτονται τη ζωή τους, γυρνούν πίσω, φεύγουν να ξεφύγουν, συμβιβάζονται, μπερδεύουν τον χρόνο, θυμούνται και αφηγούνται. Μπροστά τους η θάλασσα προκλητική για μια φυγή όσο και αδιέξοδη για τους άτολμους ή τους παραιτημένους. Είναι εκεί για να τους ενώνει με το τοπίο της· άλλοι απλώς να την κοιτάζουν, άλλοι να βουτούν μέσα της, και άλλοι να την έχουν μέσα τους τρικυμισμένη σαν βάσανο ή ατάραχη σαν λήθη.

[…] τα μάτια του πλημμύρισαν αλμύρα, μπήκε στη θάλασσα, το νερό του βάρυνε αμέσως τα παπούτσια, ανέβηκε στα πόδια του, στα γόνατα, στους μηρούς, ώσπου του έφτασε στη μέση κι εκεί σταμάτησε. Μεγάλοι κύκλοι ξεκίνησαν από το σώμα του και άρχισαν να απλώνουν. Η θάλασσα σύντομα έμεινε κι αυτή τελείως άηχη.

(από την ιστορία «Λουτροθεραπείες στο ηλιοβασίλεμα»)

Πιστεύω πως πρέπει να σχολιαστεί θετικά το γεγονός ότι πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της Ελένης Στελλάτου, τουλάχιστον το πρώτο που βλέπει το φως της έκδοσης, μια που κανείς δεν μπορεί να ξέρει ούτε πότε γράφτηκε ούτε αν έχουν προηγηθεί άλλες συγγραφικές απόπειρες που περιμένουν υπομονετικά κι αυτές κάποια επαφή με το ευρύ κοινό. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο δεν υπάρχουν εμφανείς ατέλειες, αμηχανίες που να προδίδουν κάτι το πρωτόλειο· αντιθέτως, αισθανόμαστε μια ωριμότητα τόσο στη θεματική του όσο και στην επιλογή της μορφής (ύφος και γλώσσα), αλλά και μια αίσθηση ειλικρίνειας απέναντι στον αναγνώστη. Δείχνει η συγγραφέας ότι προσπάθησε να δει συνολικά το πρόβλημα της γραφής, με καθόλου ευκαιριακό τρόπο ή τη βιασύνη μιας δημοσιοποίησης των ιστοριών της. Και σαν να ομολογεί ότι αυτό το περιεχόμενο είναι που μπορεί αυτή τη στιγμή να δώσει στον αναγνώστη της, σαν αυτή να είναι η τωρινή της προσφορά στην υπόθεση της λογοτεχνικής αφήγησης, χωρίς το άγχος να φορτώσει το κείμενό της με όσα δυνητικά μπορεί να αφηγηθεί. Μοιάζει να ξέρει να περιμένει. Όλα αυτά με το βάρος τους, τη σημασία τους σε κάθε περίπτωση.

* Η ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ είναι συγγραφέας.

altΤο κόκκινο και το άσπρο
Ελένη Στελλάτου
Πόλις 2018
Σελ. 152, τιμή εκδότη €14,00

alt

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά – Γιατί να τον διαβάσει ο αναγνώστης του 21ου αιώνα;

«Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά – Γιατί να τον διαβάσει ο αναγνώστης του 21ου αιώνα;

Το μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά «Λοιμός» και ο αναγνώστης του 21ου αιώνα. Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε ξανά πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ποταμός.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Το ερώτημα του τίτλου δεν είναι πυροτέχνημα. Όταν ένα βιβλίο...

«Συνθετική ορμόνη» της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου (κριτική) – Η γυναικεία γραφή ως πράξη αντίστασης ενάντια στην αποσιώπηση

«Συνθετική ορμόνη» της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου (κριτική) – Η γυναικεία γραφή ως πράξη αντίστασης ενάντια στην αποσιώπηση

Για το μυθιστόρημα της Κατερίνας Ι. Παπαντωνίου «Συνθετική ορμόνη» (εκδ. Καστανιώτη).

Γράφει η Νατάσσα Ρεμούνδου-Χάουλι

Η ...

Γιώτα Ιωαννίδου «Coffee time», Λεύκη Σαραντινού «Ψυχή από πέτρα»: Με πυξίδα τον έρωτα και την ιστορία

Γιώτα Ιωαννίδου «Coffee time», Λεύκη Σαραντινού «Ψυχή από πέτρα»: Με πυξίδα τον έρωτα και την ιστορία

Για τη νουβέλα της Γιώτας Ιωαννίδου «Coffee time» και τη συλλογή διηγημάτων της Λεύκης Σαραντινού «Ψυχή από πέτρα» (εκδ. Βακχικόν).

Γράφει ο Παναγιώτης Γούτας

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

Για το δοκίμιο εκλαϊκευμένης ιστορίας του Θεόδωρου Παπακώστα «Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» (εκδ. Key Books).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Στο δοκίμιο του ...

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

Προδημοσιεύση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ» (μτφρ. Σοφία Τρουλλινού), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Petites Maisons. Μαζί, ένα πολύ προσωπικό βίντεο με τον συγγραφέα στο Σίδνεϊ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, φέρνουν ξανά στις πρ...

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας ξεδιπλώνονται, ο παραλογισμός εισβάλλει, οι «απλοί» άνθρωποι παλεύουν κόντρα στις εξελίξεις, τους Άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς τους – αυτά και πολλά ακόμα συναντάμε σε οκτώ μυθιστορήματα από Έλληνες συγγραφείς που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ