Το βιβλίο του Στέλιου Σκοπελίτη είναι μια σειρά φωτογραφικών πορτρέτων που συνδυάζουν τρία στοιχεία: (α) τη δική του πνευματική και ηθική γενεαλογία, (β) μια επιλογή προσώπων που κατά την κρίση του σημάδεψαν την πολιτιστική ζωή της Ελλάδας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και (γ) τη συναισθηματική του σχέση με μια ομάδα φίλων του. Αυτό που θέλει να φωτογραφίσει είναι το βλέμμα αυτών των ανθρώπων, κάτι άυλο και δυσπρόσιτο που η σύλληψή του δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον προϊόν μίμησης ή ρεαλιστικής αναπαράστασης. Ότι αυτό είναι το θέμα του το δηλώνει ο ίδιος στο εισαγωγικό του σημείωμα και το διατυπώνει πολύ καθαρά, σε δύο γλώσσες, ο τίτλος του βιβλίου: Το Βλέμμα, The Artist's Glance. Στη δεύτερη γλώσσα ο τίτλος παρουσιάζει μια ελάχιστη αλλά αξιοσημείωτη διαφορά: μετά την απροσδιόριστη γενική αναφορά στο βλέμμα, η αγγλική εκδοχή του τίτλου περιορίζει την εμβέλεια της λέξης και δηλώνει ότι οι φωτογραφίες θέλουν να συλλάβουν, να αποτυπώσουν, να καταγράψουν (και τα τρία ρήματα συνοδεύονται από ένα αόρατο ερωτηματικό) το βλέμμα του καλλιτέχνη. Η πρόθεση φαίνεται να δηλώνεται ρητά και να αναφέρεται στα πρόσωπα που φωτογραφίζονται. Αλλά το νόημα αυτής της φράσης δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί και να εφαρμοστεί αποκλειστικά και μόνον σε αυτά τα πρόσωπα. Γιατί το βλέμμα του καλλιτέχνη, αυτό που αποτυπώνουν οι φωτογραφίες, δεν στέκει ποτέ μόνο του, δεν είναι ένα βλέμμα ενικό. Αντίθετα είναι πάντα πληθυντικό και παραπέμπει υπόρρητα σε ένα απροσδιόριστο σύνολο ανθρώπων που, αν και είναι αθέατοι, εκτός κάδρου, είναι, παρ' όλα αυτά, παρόντες και συμμετέχουν ενεργά σε όλες τις διαδοχικές φάσεις αυτού του εγχειρήματος, από τη σύλληψη και την εκτέλεση του έργου μέχρι τη δημοσίευση και την πρόσληψη των φωτογραφιών. (Από την έκδοση)

Stelios Skopelitis' book is a series of photo portraits that combine three elements: (i) his own mental and ethical genealogy, (ii) a selection of personalities who, according to him, left their mark on the cultural life of Greece during the second half of the 20th century, and (iii) his sentimental relation with a group of friends. What he wants to catch in the photo is the glance of these people, something intangible and inaccessible, the conception of which can never be imitated or represented in a realistic way. This is the subject of the book, as stated clearly by Skopelitis in its title and the introduction: Το Βλέμμα, The Artist's Glance. The English title presents a slight difference, nonetheless remarkable: after the vague reference to the glance, the English version reduces the meaning of the word and states that the photographs tend to capture, imprint, record (all the verbs are followed by an invisible question mark) the artist's glance. The intention is obviously reported to the personalities in the photos. But the meaning of the phrase cannot be restricted and applicated only to these personalities. What the photos are imprinting in the artist's glance never stands alone, it is not a singular glance. On the contrary, it is always plural and refers undercover to an undefined group of people who, though invisible and out of frame, remain present and take an active part in all the successive phases of this venture, from its conception and its performance to the publication and the reception of the photos. (From the publisher)

Το Σπίτι του Πιρανέζι δεν είναι ένα απλό σπίτι: ατελείωτοι διάδρομοι, άπειρες αίθουσες, χιλιάδες αγάλματα, το καθένα διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Τα ανώτερα επίπεδα καλύπτονται με σύννεφα κι ένας ολόκληρος ωκεανός πλημμυρίζει τακτικά τις κατώτερες αίθουσες του λαβυρινθώδους Σπιτιού. Αλλά ο Πιρανέζι δεν αποθαρρύνεται: παρατηρώντας μεθοδικά την παλίρροια μετρά, με βάση την περιοδικότητά της, τον χρόνο. Έργο του είναι να εξερευνά ακούραστα τον λαβύρινθο του Σπιτιού και να καταγράφει το περιεχόμενό του. Είναι το έργο ζωής του. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος στο Σπίτι, υπάρχει και ο Άλλος. Ο Άλλος κάνει την επίσκεψή του δύο φορές την εβδομάδα και ενημερώνεται για την πρόοδο των ερευνών. Όταν όμως από τις έρευνες αυτές προκύπτει η ύπαρξη κι ενός άλλου προσώπου, μια νέα, τρομερή πραγματικότητα αρχίζει να
διαφαίνεται- η πραγματικότητα ενός άλλου κόσμου, πέρα από τον κόσμο που γνώριζε ο Πιρανέζι.
Το "Πιρανέζι" μας εισάγει σε μια παράλληλη, ονειρική πραγματικότητα κι έναν ατέρμονα λαβύρινθο, έναν εντυπωσιακό κόσμο απόκοσμης ομορφιάς, στοιχειωμένο από την παλίρροια και τα σύννεφα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βραβευμένο με Women's Prize for Fiction, έχει μεταφραστεί σε τριάντα μία γλώσσες.

Η Σίτα Ντούλιπ μόλις έχασε την πτήση της.
Αντί να κάτσει ν' ακούει αμήχανη τις δυσνόητες ανακοινώσεις των μεγαφώνων του αεροδρομίου, ανακαλύπτει μια μέθοδο που της επιτρέπει να αψηφά τις ουρές στα γκισέ, τα άνοστα γεύματα, τα κλάματα των παιδιών και τις φωνές των γονιών, τις άβολες, βιδωμένες στο πάτωμα πλαστικές καρέκλες: αντί να αλλάζει πτήσεις, αλλάζει διαστάσεις. Κι εκεί η Σίτα συναντά κοινωνίες τελείως διαφορετικές από τις γήινες. Καθώς η μέθοδός της, που πλέον φέρει το όνομά της, διαδίδεται, η Σίτα και οι συνταξιδιώτες της θα γνωρίσουν πολιτισμούς όπου οι άνθρωποι όταν ενηλικιώνονται βυθίζονται στη σιωπή, όπου ο θυμός και η οργή είναι το θεμέλιο κάθε προσωπικότητας, όπου υπάρχουν πόλεις με αποκλειστικό σκοπό την ξέφρενη κατανάλωση.
Οι ανταποκρίσεις αυτές, δοσμένες με σατιρική και στοχαστική διάθεση από τη Λε Γκεν, αποτελούν μια σύγχρονη εκδοχή των Ταξιδιών του Γκιούλιβερ και αποκαλύπτουν δυσάρεστες αλήθειες για τη δική μας ανθρώπινη κοινωνία. Με τη γνώριμη, διεισδυτική και παιγνιώδη γραφή της η Λε Γκεν προσεγγίζει κι εδώ τα θέματα που την απασχολούν διαχρονικά: τον φεμινισμό, την τυραννία, τη θνητότητα και την αθανασία, εν τέλει το νόημα -και το μυστήριο- της ανθρώπινης ύπαρξης. Το 2004 βραβεύτηκε με το Locus για την καλύτερη συλλογή. (Από την παρουσίαρση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι ιστορίες τρόμου είναι παλιές όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος.
Γραμμένες σε φτηνά φυλλάδια στο Λονδίνο ή σε περίτεχνα βιβλία στη Γερμανία, ειπωμένες γύρω από το τζάκι μιας αγροικίας της ιταλικής υπαίθρου ή σε ένα παζάρι της Δαμασκού, ακουσμένες σε κάποιο πανδοχείο της παλιάς αυτοκρατορικής Κίνας, σε ένα σοκάκι της Πόλης του Μεξικού ή σε κάποια κυκλαδίτικη ταβέρνα, οι ιστορίες αυτού του βιβλίου δημιουργούν ένα καλειδοσκόπιο με τη βοήθεια του οποίου ο σύγχρονος αναγνώστης μπορεί να κοιτάξει μέσα από μικρά, προσωρινά παράθυρα, άλλες εποχές, άλλες κουλτούρες, άλλους τρόπους αντιμετώπισης της ζωής και του θανάτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

". . .Προτού γίνει γνωστή σ' όλο τον πλανήτη. . .η Μπεατρίτσε ήταν μια νορμάλ κοπέλα και μάλιστα φίλη μου. Για την ακρίβεια, ήταν η καλύτερη, η μοναδική φίλη στη ζωή μου. . ."
Αν ρωτούσε κάποιος την Ελίζα πότε ακριβώς ξεκίνησε η φιλία τους, δεν θα ήταν σε θέση ν' απαντήσει. Ίσως να ήταν τη νύχτα που η Μπεατρίτσε εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά της σ' εκείνη την παραλία, σαν διάττων αστέρας. Ή μήπως αργότερα, τότε που έκλεψαν ένα πανάκριβο τζιν και το 'σκασαν τρέχοντας σαν τρελές με το μηχανάκι; Σ' αυτό που μπορούσε ν' απαντήσει με σιγουριά ήταν πότε τελείωσε η φιλία τους και πως, παρόλο που έχουν περάσει δεκατρία χρόνια, την πονάει ακόμα.
Θέλοντας ν' αναμετρηθεί με τον ίδιο της τον εαυτό, αποφάσισε να γράψει όσα ζήσανε, γιατί μόνο τα λόγια μπορούν ν' αποδώσουν την πολυπλοκότητα των εμπειριών που κρατάμε καταχωνιασμένες μέσα μας, μόνο με την αφήγησή τους αποκτά υπόσταση η ζωή - έτσι πιστεύει η ίδια.
Η βραβευμένη Σίλβια Αβαλόνε αφηγείται την άνευ ορίων φιλία δύο κοριτσιών, το οικογενειακό και κοινωνικό τους πλαίσιο, τα χάσματα, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις τους εν μέσω της αναδυόμενης ψηφιακής εποχής, στις αρχές του 21ου αιώνα. (Από την έκδοση)