«...Απορώ πώς έφτασε το βιβλίο μέχρι το Γκέρνζι. Ίσως υπάρχει κάποιο ένστικτο που κάνει τα βιβλία να βρίσκουν το σπιτικό τους και τους κατάληλλους αναγνώστες τους...»
Από τους μαγευτικούς βράχους και τους κατάλευκους αμμουδερούς κόλπους ως τα υπέροχα λιθόστρωτα του Σεντ Πίτερ Πορτ, το Γκέρνζι είναι ένα πανέμορφο νησί να τριγυρνάς. Σ' αυτό, λοιπόν, το νησί της Μάγχης καταφθάνει το 1946, στον απόηχο του πολέμου, η νεαρή συγγραφέας Τζούλιετ Άστον ενόσω ψάχνει να βρει θέμα για το βιβλίο της. Τελικά την πηγή έμπνευσης τη βρίσκει στους κατοίκους του Γκέρνζι, που της μαθαίνουν την αξία των μικρών πραγμάτων και πόσο βοηθούν τους ανθρώπους να μεγαλουργούν, υπηρετώντας έννοιες σαν την αγάπη, την ειρήνη κόντρα στον πόλεμο, τη γενναιότητα, την αυτοθυσία, τη συντροφικότητα. Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας...
Εντέλει όλοι και όλα, και οι Νησιώτες και η Τζούλιετ και τα βιβλία, πρωταγωνιστούν στο ανά χείρας ρομαντικό επιστολικό μυθιστόρημα των Μέρι Ανν Σέφερ και Άννι Μπάροουζ, "Η Λέσχη Ανάγνωσης και Πατατόπιτας του Γκέρνζι", που για έντεκα εβδομάδες κατείχε την πρώτη θέση στη λίστα των ευπώλητων των Νιου Γιορκ Τάιμς και έγινε μπεστ σέλερ πουλώντας πάνω από 7,5 εκατομμύρια αντίτυπα, το δε 2018 γυρίστηκε σε ταινία που προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία.
Ένας ύμνος στην αθωότητα με την οποία αφοσιώνονται οι άνθρωποι στο νόημα και την ουσία της ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

O Έλρικ του Μελνιμπονέ, ο περήφανος Πρίγκιπας των Ερειπίων, βασανισμένος από τις τύψεις για την προδοσία που διέπραξε εις βάρος του λαού του, οδηγώντας τον στον αφανισμό, ξεκινά καινούργιες περιπλανήσεις, αναζητώντας πληροφορίες για τους μακρινούς ερπετοειδείς προγόνους του και προσπαθώντας για άλλη μια φορά να απαλλαγεί από την εξάρτησή του από την Καταιγίδα, το καταραμένο ξίφος που του χαρίζει δύναμη και ζωή ρουφώντας τις ψυχές εχθρών και φίλων. Για να το πετύχει, θα πρέπει να ταξιδέψει στον «Κόσμο Από Κάτω», να ανακαλύψει τα Κόκκινα Μαργαριτάρια των Φουρν, να βρει και να κόψει τη Μαύρη Ανεμώνη στη στοιχειωμένη πόλη Σουμ και να αντιμετωπίσει τον Ραμάντα Σαμπάρου, τον Χρυσό Πολέμαρχο, που με τη βοήθεια του Χάους απειλεί να αλώσει τη θρυλική Πόλη του Γαλάζιου Μελιού και να σαρώσει ολόκληρο τον γνωστό κόσμο. Οι νέες περιπέτειες του αλμπίνου αντι-ήρωα, ο οποίος άλλαξε για πάντα τον χώρο της λογοτεχνίας του Φανταστικού, έρχονται γραμμένες από τον δημιουργό του, τον ανεξάντλητο Μάικλ Μούρκοκ, εξήντα και πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης του ιστορίας!

Εδώ και μερικά χρόνια η Βερόνικα βρίσκεται στο επίκεντρο σκανδάλων. Όλα ξεκίνησαν με τον γάμο της: ο καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας και μελετητής του Καρόλου Ντίκενς, Ρότζερ Κρόιντον, εγκατέλειψε την οικογένειά του για χάρη της και την πήρε μαζί του στο σπίτι που έμενε επί χρόνια με την προηγούμενη σύζυγό του και τον μοναχογιό του. Και τώρα, άγνωστο πώς και γιατί, ο Ρότζερ εξαφανίστηκε και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται και αν ζει, με τις υπόνοιες όλων να στρέφονται εναντίον της. Πώς δοκιμάζεται ένας γάμος που στεγάζεται σ' ένα σπίτι γεμάτο μνήμες, ενοχές και πάθη, τραγωδίες και απώλειες;
Μια πολυεπίπεδη ιστορία, με το μετατραυματικό αίσθημα απώλειας και ενοχών για όσους επέζησαν της 11ης του Σεπτέμβρη να την καθιστούν υπέρτερη μιας απλής μεταφυσικής αφήγησης με τρόμο και φαντάσματα. Ο Τζον Λάνγκαν με ιδιαίτερη μαεστρία και δεξιοτεχνία καταφέρνει να διαχειριστεί έναν όγκο λεπτομερειών, παραπομπών και διασταυρώσεων, και φτιάχνει μια έξυπνη ιστορία που θέτει ερωτήματα, καθηλώνοντας τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία αράδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όταν η Τζέινι στα δεκάξι της πιάστηκε ν' ανταλλάσσει φιλιά με κάποιον, η γιαγιά της την παντρεύει άρον-άρον μ' έναν εξηντάρη κτηματία. Η Τζέινι δεν το βάζει κάτω·
ανήσυχο πνεύμα, ψάχνει να βρει την ταυτότητά της και, μέσα από χαρές και λύπες, μαθαίνει την αγάπη και επιτέλους συμφιλιώνεται με τον εαυτό της.
Όταν πρωτοεκδόθηκε, το 1937, το "Τα μάτια τους κοιτούσαν τον Θεό", με πρωταγωνίστρια μια υπερήφανη, ανεξάρτητη μαύρη γυναίκα, οι άνδρες κριτικοί το αγνόησαν ή το απέρριψαν.
Εκτός κυκλοφορίας σχεδόν σαράντα χρόνια, επανακυκλοφόρησε το 1978 και έκτοτε θεωρείται ως το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο της αφρο-αμερικανικής λογοτεχνίας.
Η Τζέινι Κρόφορντ μιλά με αμεσότητα για τη ζωή της, τους γάμους της, την επιθυμία της να μη λειτουργεί ούτε ως υποζύγιο ούτε ως διακοσμητικό στοιχείο δίπλα στον άντρα.
Διακηρύσσει ότι ακολούθησε δυο πράγματα στη ζωή της: πρώτα-πρώτα ότι βγήκε εκεί έξω μόνη της ν' αντιμετωπίσει τη ζωή και ύστερα ότι έψαξε να βρει την ευτυχία, κάτι διόλου απλό και εύκολο.
Η Άλις Γουόκερ, η συγγραφέας του Πορφυρού Χρώματος, παραδέχεται ότι δεν υπάρχει γι' αυτήν πιο σπουδαίο βιβλίο απ' αυτό. "Μου μιλά μ' έναν μοναδικό τρόπο που κανένα μυθιστόρημα, παλιότερο ή νεότερο, δεν το καταφέρνει".
"Για μένα το "Τα μάτια τους κοιτούσαν τον Θεό" είναι ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα... Δεν υπάρχει βιβλίο που ν' αγαπώ περισσότερο απ' αυτό", παραδέχεται και η πολυβραβευμένη αγγλίδα συγγραφέας Ζέιντι Σμιθ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ασπιδίστρα είναι φυτό εσωτερικού χώρου, ιδιαίτερα δημοφιλές στη μεσαία τάξη της βικτωριανής Αγγλίας
(1850-1900) λόγω των ελάχιστων απαιτήσεων για την ευδοκίμησή της. Είχε τέτοια δημοφιλία, που κάθε σπίτι που σεβόταν τον εαυτό του, έπρεπε να έχει από μια ασπιδίστρα στο παράθυρο. Ο Γκόρντον Κάμστακ, όμως, μισεί τις ασπιδίστρες γι' αυτό ακριβώς που συμβολίζουν, τον καθωσπρεπισμό της μεσαίας τάξης, όπως μισεί και το χρήμα, που το λατρεύουν όλοι σαν θεό. Επιλέγει, λοιπόν, μια δουλειά χωρίς ιδιαίτερες απολαβές, με συνέπεια μια ζωή γεμάτη μιζέρια και εξαθλίωση, που του στερεί κάθε δημιουργικότητα και έμπνευση από την
ποιητική φλέβα που πιστεύει ότι διαθέτει. Η μόνη που τον ανέχεται σ' αυτό του το βούλιαγμα και την παρακμή είναι η γλυκιά, υπομονετική Ρόζμαρι, αλλά και η μόνη που τον παρακινεί να ξεφύγει απ' όλα αυτά.
Ο Όργουελ γράφει ένα ακόμη μυθιστόρημα κοινωνικής κριτικής αντλώντας από τα προσωπικά του βιώματα.
Σκιαγραφεί την εποχή του μεσοπολέμου δίνοντας το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμά της, διορατικός και διεισδυτικός όπως πάντα... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)