Διαβάζω στο εξώφυλλο του βιβλίου σας τον υπότιτλο: Love Story. Το «Τζόνι και Λούλου» είναι πρωτίστως μια ιστορία αγάπης;
 
Πρωτίστως είναι μια ιστορία αγάπης. Ο Τζόνι και η Λούλου ζουν τον απόλυτο έρωτα, όχι με την έννοια της τελειότητας -το τέλειο άλλωστε είναι κάτι που έχει τελειώσει, είναι νεκρό- αλλά με την έννοια της πληρότητας. Είναι ένας έρωτας που πηγάζει από μέσα τους και απλώνεται γύρω τους, συμπληρώνοντας κάθε νέο τοπίο της ζωής τους. Ο Τζόνι και η Λούλου δημιουργούν το δικό τους πεδίο και μέσα σ' αυτό τα πράγματα και οι καταστάσεις αποκτούν το πρόσημό τους. Το αρνητικό είναι η ανασφάλεια που βιώνουν -η ασφυκτική πόλη. Το θετικό είναι η ελευθερία που επιλέγουν -ο δρόμος προς μια άλλη πόλη. Κι ενώ προσπαθούν να χτίσουν το κοινό τους μέλλον και αρχικά πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν, συνειδητοποιούν πως ανήκουν σε μια γενιά που καλείται να ξεχρεώσει τα λάθη ή τις παραλείψεις των προηγούμενων. Οι δυο τους έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με το παρελθόν που εκκρεμεί, τις οικογενειακές σχέσεις που τους σημάδεψαν, παλιούς έρωτες, όλα αυτά που η φωτογράφος Λούλου καταλαβαίνει ως φωτογραφίες που δεν σβήνονται. Το love story του Τζόνι και της Λούλου είναι ο τρόπος να βρουν τον δρόμο τους, ένα road-trip προς δύο κατευθύνσεις: μέλλον, παρελθόν. Βέβαια, σ' εκείνο το παρελθόν αυτοί οι δύο δεν γνωρίζονταν. Έτσι, όμως, μπορούμε να καταλάβουμε αυτήν την ιστορία αγάπης και στην απουσία της -όπως βλέπει το μάτι τα μαύρα γράμματα love story στο εξώφυλλο. Στο τελευταίο κεφάλαιο όλα τα ερωτήματα θα έχουν απαντηθεί, εκτός από ένα, αυτό που είναι η πρώτη παράγραφος: υπάρχουν όμορφα νέα τοπία στη ζωή μας για να ζήσουμε;

Η ιστορία του Τζόνι και της Λούλου είναι, εκτός των άλλων, η ιστορία δύο ανθρώπων, γύρω στα τριάντα, που χάνουν τη δουλειά τους και αντιμετωπίζουν δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα. Θεωρείτε ότι η τέχνη οφείλει να αντιγράφει τη ζωή και να περιγράφει αυτό που ζούμε σήμερα ή να εξωραϊζει, να ωραιοποιεί και να περιγράφει έναν κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι;

Το πώς θα 'πρεπε να είναι ο κόσμος περιγράφεται ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκεται κάποιος. Για ανθρώπους που οι αποφάσεις τους σήμερα έχουν ιδιαίτερη ισχύ, η ζωή είναι όπως θα ‘πρεπε να είναι, όμορφη και σε καλό δρόμο. Δεν έχουν λόγο να αμφισβητήσουν μια κατάσταση που τους έχει ευνοήσει και εξακολουθεί να τους ευνοεί. Πολλές φορές αυτοί έχουν και τον τελευταίο λόγο στο τι είναι τέχνη -περισσότερο κι απ' τους ίδιους τους δημιουργούς-καλλιτέχνες. Για 'μένα η τέχνη, κατά πρώτον, είναι μια αναπαράσταση, η οποία το ελάχιστο που οφείλει είναι να είναι συνεπής με την τεχνική και τα υλικά της. Από 'κει και πέρα ως αναπαράσταση είναι ένα δυναμικό σύστημα που περιέχει τον καλλιτέχνη και την εποχή του. Όσο περισσότερο απ' αυτά τα δύο περιέχει, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει και βάζει περισσότερους στο μήνυμα που διαπραγματεύεται, κάνοντάς τους να δουν τον κόσμο πέρα από τις τυποποιημένες οπτικές που έχουν συνηθίσει. Και αυτό πιστεύω ότι είναι το δεύτερο που οφείλει να κάνει, είτε περιγράφει τη ζωή όπως είναι, είτε περιγράφει έναν κόσμο όπως θα 'πρεπε να είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι αντιγράφει τη ζωή ή εξωραΐζει τον κόσμο αντίστοιχα.
Ο Τζόνι και η Λούλου βρίσκονταν ήδη σε έναν δημιουργικό αλλά δύσκολο δρόμο και βρέθηκαν ξαφνικά εκτός πορείας. Προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους, κάνουν όνειρα. Η Λούλου κάποια στιγμή σκέφτεται ότι «δεν την πείραζε να θυμάται τι μπορούσε να κάνουν στο παρελθόν όσο η σκέψη τού τι δεν θα μπορούσε να κάνει στο μέλλον», να κάνουν παιδιά, να είναι δημιουργικοί, να μην ξοδέψουν τα νιάτα τους στη μιζέρια. Οι ήρωες στο βιβλίο έχουν ιδανικούς κόσμους στο μυαλό τους, μερικές φορές οι ίδιοι τούς ανατρέπουν, αναζητώντας κάτι ή φεύγοντας από κάτι.
Δεν πιστεύω πως η τέχνη είναι ανεξάρτητη από την εποχή του καλλιτέχνη. Ακόμα και όταν εκείνος περιγράφει έναν κόσμο «όπως θα 'πρεπε να είναι», αυτό το «θα ΄πρεπε» προκύπτει εκ των πραγμάτων σε αντιδιαστολή με αυτό που ο κόσμος «δεν είναι». Σήμερα ο κόσμος μας δεν είναι δίκαιος και κινδυνεύει να μην είναι ούτε ελεύθερος. Γι' αυτό κάποια στιγμή ο Τζόνι λεει «Όπου θέλουμε μπορούμε να πάμε, Λου. Και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Όπως τώρα».
 
Ποιον θεωρείτε τον ιδανικό αναγνώστη για το τελευταίο σας βιβλίο;

Θεωρώ λίγο ελιτίστικο να αποκλείεις ανθρώπους από ένα βιβλίο με βάση κάποια χαρακτηριστικά. Ένα βιβλίο μπορεί να αγγίξει και τον πιο απίθανο αναγνώστη, οπότε το προφίλ του ιδανικού δεν είναι κάτι που για μενα έχει ιδιαίτερη σημασία. Θα ήθελα όσοι το διαβάζουν να είναι απλά ενθουσιώδεις και προσεκτικοί αναγνώστες, δηλαδή να προσπαθήσουν να συγχρονιστούν με την ιστορία. Η χαρά του συγγραφέα είναι όταν οι αναγνώστες καταλαβαίνουν τους συμβολισμούς στην ιστορία του.
 
Το βιβλίο σας είναι γεμάτο από μουσικές και τραγούδια, ελληνικά και ξένα. Αν φτιάχνατε το teaser trailer ποιο θα χρησιμοποιούσατε για μουσική υπόκρουση;
 
Μου βάζετε δύσκολα τώρα. Κάθε τραγούδι ανταποκρίνεται σε διαφορετικές στιγμές των ηρώων. Κι όλα μαζί είναι το soundtrack της ζωής τους. Αν επιμένετε να διαλέξω όμως θα πω το "The Light Will Stay On" των Walkabouts γιατί ο ρυθμός του σημαδεύει τις στιγμές που δύο άνθρωποι μπαίνουν σε ένα αυτοκίνητο όπως το βλέπεις από πίσω (αντίθετα με το εξώφυλλό του βιβλίου). Κλείνουν την πόρτα και χάνονται στο βάθος. Το ρεφρέν σ' αυτό το τραγούδι είναι όλα όσα ο δρόμος τους κάνει να σκεφτούν.
 
Τόσο στο βιβλίο σας «Έντεκα Μικροί Φόνοι» όσο και στο «Τζόνι και Λούλου» η μουσική είναι πανταχού παρούσα και μια από τις ευδιάκριτες αναφορές σας. Μιλήστε μου για τις «κρυφές» επιρροές των γραπτών σας.
 
Οι ταινίες του David Lynch και του Tim Burton. Τα western. Ο ευρωπαϊκός κινηματόγραφος. Οι περιγραφές του Στάινμπεκ. Ο παλμός του Κέρουακ. Ο αυθορμητισμός και η ομορφιά των βιβλιών της Άλκης Ζέη, της Πηνελόπης Δέλτα, της Ζωρζ Σαρρή. Ο ερωτισμός του Ραπτόπουλου. Η ευαισθησία του Καρυωτάκη. Η αγγλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Η Φρίντα Κάλο. Οι γυναίκες συγγραφείς και μουσικοί. Τα κόμικς. Οι βιογραφίες καλλιτεχνών. Οι συναυλίες. Οι άνθρωποι γύρω μου. Φαντάζομαι ένα tea party, όχι παγωμένο στην Αλάσκα, αλλα σαν αυτό στην "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" με καλεσμένους όλους τους παραπάνω, όπου όλοι θα κουβεντιάζουν, θα διαβάζουν κόμικς και θα ακούνε μουσική.
 
Το θέμα και η ιστορία του βιβλίου σας παραπέμπει σε κινηματογραφική ταινία. Τι είναι, κατά τη γνώμη σας, αυτό που ξεχωρίζει ένα λογοτεχνικό έργο αξιώσεων από ένα κινηματογραφικό σενάριο;
 
Σκέφτομαι με εικόνες όταν γράφω, εικόνες που κινούνται διαρκώς, οπότε ίσως γι' αυτό να βγαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχω ασχοληθεί, όμως, καθόλου με το σενάριο. Απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω η φόρμα του σεναρίου είναι τελείως διαφορετική. Και το σενάριο είναι κομμάτι μιας τέχνης, της κινηματογραφικής. Οπότε δεν είναι δίκαιο να συγκριθεί ένα σενάριο μόνο του με ένα μυθιστόρημα. Θα ήταν σαν συγκρίναμε το εξώφυλλό του μυθιστορήματος με έναν πίνακα.
 
Από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τις μέρες μας, η pop κουλτούρα είναι κυρίαρχη στη μουσική, στο σινεμά και στη λογοτεχνία. Θα κατατάσσατε τα κείμενά σας σε αυτό το είδος λογοτεχνίας;
 
Η pop κουλτούρα μόνη της «διαλέγει» τα έργα της. Ένα έργο είναι pop όχι επειδή το αποφάσισε ένας ειδικός αλλά γιατί το έργο είχε απήχηση σ' αυτό που υποτιμητικά οι ειδικοί λένε "μάζα". Από το '60 και μετά η μάζα ενσωματώθηκε πλήρως στις καταναλωτικές δομές και έγινε αποδεκτή. Και αυτή και η κουλτούρα της απενοχοποιήθηκαν και η μπουρζουαζία απέκτησε τη μεγαλύτερή της γοητεία. Αν την pop κουλτούρα την πούμε «λαϊκή», θα μας ξυνίσει. Γιατί αυτό που συμβαίνει από την δεκαετία του '60 μέχρι τις μέρες μας είναι ότι η αγγλοσαξονική λαϊκή κουλτούρα και ό,τι της μοιάζει είναι κυρίαρχη. Στον κόσμο του Τζόνι και της Λούλου υπάρχουν άφθονα στοιχεία pop culture γιατί λίγο πολύ ο κόσμος τους είναι αυτός που κι εγώ και οι περισσότεροι της γενιάς μου μεγαλώσαμε και ξέρουμε: μουσικές και κινηματογραφικές αναφορές, μάρκες αυτοκινήτων, εμπορικές φίρμες, τηλεοπτικές εκπομπές. Μπορεί σε εκατό χρόνια από τώρα όλα αυτά να φαίνονται υψηλή και ελληνικότατη κουλτούρα. Προς το παρόν είναι απλώς pop γιατί είναι σε δυναμική ισορροπία με το τώρα.
 
Είστε μόλις τριάντα ενός χρόνων και έχετε εκδώσει δύο βιβλία, ενώ παράλληλα κάνετε και μεταφράσεις. Τι συνιστά για εσάς επιτυχία;
 
Επιτυχία είναι κάθε τι που κάνω να με πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα στο πως αντιλαμβάνομαι αυτά που συμβαίνουν τώρα στον υπόλοιπο κόσμο, ώστε η ενασχόλησή μου με το βιβλίο να έχει νόημα και απήχηση αύριο. Φαντάζομαι τη συγγραφή σαν μια μεγάλη σκάλα ενός γοτθικού πύργου, ψηλού και περίτεχνου, γεμάτου φιγούρες ζώων, ανθρώπων, δαιμόνων και αγγέλων. Κάθε βιβλίο είναι κι ένα παράθυρο και μετά από κάθε τέτοιο συνεχίζεις και φτάνεις σε ένα νέο που γεμίζει με περισσότερο φως τον πύργο μέχρι να βγεις σ' αυτό που φαντάζεσαι ότι είναι η δική σου κορυφή. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην του αρέσει η θέα από ψηλά. Όταν βλέπεις μια σκάλα η αυθόρμητη κίνηση είναι να προσπαθήσεις να την ανέβεις. Από το πρώτο βήμα νιώθεις κάποια ψυχική ανάταση ή έξαψη. Αργότερα μπορείς να θυμηθείς πώς μπήκες εκεί μέσα αλλά όχι τόσο καθαρά. Όμως, δεν θα παραδεχτείς ποτέ πως σ' αυτόν τον πύργο το φώς μπαίνει περισσότερο όσο συνηθίζεις το σκοτάδι. Εγώ είμαι μόλις στο δεύτερο παράθυρο.
 
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας έπειτα από δέκα χρόνια; Τι θα θέλατε να έχετε πετύχει και τι να έχετε αποφύγει;
 
Θα ήθελα να γίνονται βιβλία οι ιστορίες που φαντάζομαι και με συγκινούν. Δεν θα ήθελα να γίνω αυτό που βλέπω σε μερικούς μεγαλύτερους, οι οποίοι έχουν επάξια κερδίσει τον τίτλο του "αχώνευτου". Αντί να νιώθουν ευγνωμοσύνη που τα βιβλία τους έχουν βρει το δρόμο τους στο κοινό και να δώσουν κι άλλα καλύτερα έργα, γίνονται χολερικοί και σνομπ, πουλάνε ύφος κι εξυπνάδα, ενώ το μόνο που τούς ενδιαφέρει είναι οι δημόσιες σχέσεις με ό, τι προσφέρει στιγμιαία απόλαυση, μόνιμη κολακεία και διαχρονική αρπαχτή. Επειδή εγώ δεν είμαι έτσι άρα δεν έχει νόημα να αποφύγω κάτι που δεν θα γίνω, αυτό που θα ήθελα να αποφύγω είναι ό,τι μπορεί να με αναγκάσει να μη γράφω και να μη λέω ιστορίες.
 
Αν υποθέσουμε ότι κάποιος δεν σας γνωρίζει προσωπικά και θέλετε να του συστηθείτε, θα του δίνατε ένα δικό σας βιβλίο να διαβάσει ή το αγαπημένο σας ενός άλλου συγγραφέα;
 
Για αρχή θα του έδινα το "Τζόνι & Λούλου" γιατί θα με βρει σε όλους τους ήρωες. Στη συνέχεια θα του έδινα τον "Ευτυχισμένο Πρίγκιπα", την ιστορία του γάτου Γκομπολίνο από τα παλιά "Άμπρα Κατάμπρα", τον "Τρυποκάρυδο" του Τομ Ρόμπινς, τα "Σπασμένα Φτερά" του Χαλίλ Γκιμπράν. Αφηγήσεις που μοιάζουν παραμυθένιες.