Κάνε με αλλαγή

Αυτή είναι η ιστορία της Λήδας, ενός κοριτσιού που είχε φάει πολλά γκολ στη ζωή της.
Γεννήθηκε στην πόλη αλλά σε ηλικία τριών ετών ακολούθησε τους γονείς της στο χωριό.
Είχαν χωράφια ακαλλιέργητα και, παρότι άμαθοι, βάλανε μπρος να γίνουν γεωργοί.
Η Λήδα θυμάται σαν σε όνειρο να τους βλέπει να μαζεύουν ελιές μαζί με τους εργάτες,
ενώ η ίδια σκαρφάλωνε στους κορμούς και ξάπλωνε στα χορτάρια (πρόσεχε τα φίδια!).
Θυμάται όμως πολύ καθαρά τη μέρα που δυο αστυνομικοί χτύπησαν την πόρτα τους.
Εκείνη έπαιζε στον κήπο και είχε κρυφτεί για να μην τη δουν. Τους ακολούθησε από πίσω.
Ο ένας αστυνομικός, ο πιο γέρος, κάτι είπε στη μητέρα της, κι εκείνη ξεκίνησε να φωνάζει.
Ένας γνωστός νταής της περιοχής δεν είχε σταματήσει σε στοπ και τράκαρε τον πατέρα της.
Λίγο καιρό μετά, η μητέρα της μύριζε ποτό όταν ερχόταν να την ξυπνήσει για το σχολείο.
Μέχρι που σταμάτησε να έρχεται. Η Λήδα έβαζε πια ξυπνητήρι για να σηκώνεται μόνη της.
Έπαιζε έξω μέχρι αργά με τα παιδιά της γειτονιάς, γυρνούσε σπίτι όταν έμενε τελευταία.
Ανέβαινε τις σκάλες κι έβρισκε τη μητέρα της έξω στο μπαλκόνι να κοιτά το φεγγάρι.
Όταν ήταν κοιμισμένη, την πήγαινε στο κρεβάτι για να μην ξεπαγιάσει, και την σκέπαζε.
Μια νύχτα, η μητέρα έβαζε σημάδι με τα άδεια μπουκάλια τούς φανοστάτες του δρόμου.
Μαζί με το περιπολικό ήρθε και ασθενοφόρο. Η Λήδα κοιμήθηκε στο Τμήμα, σε καναπέ.
Τους δυο επόμενους μήνες, το παιδί φρόντιζε τον γονιό. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί.
Όλοι οι μεγάλοι συμφωνούσαν ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί.
Ακόμη και η Λήδα το καταλάβαινε, όσο κι αν δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μητέρα της.
Το κακό (ανάμεσα στα άλλα) ήταν ότι δεν είχαν δικό τους άνθρωπο στο χωριό.
Ο πιο κοντινός που ήθελε να βοηθήσει ήταν ο θείος της, από την πλευρά του πατέρα της.
Έμενε στην πόλη και είχε δυο αγόρια συνομήλικα της Λήδας, ωραία παρέα τα καλοκαίρια.
Αλλά η θεία της δεν ήθελε «να φορτωθεί τέτοιον σταυρό στην πλάτη της», έτσι έλεγε.
Η Λήδα μεταφέρθηκε στο καλύτερο μέρος (είπε ο θείος) για παιδιά σαν αυτήν.
Μπήκε σε ένα σπίτι, με άλλα πέντε «αδέλφια». Δεν είχε ποτέ ησυχία, αλλά δεν την πείραζε.
Της άρεσε που ήταν η μικρότερη, και της άρεσε που τη φροντίζανε, έτσι, για αλλαγή!
Μια «μητέρα» την ξυπνούσε για το σχολείο και ένας κύριος τη βοηθούσε στα μαθήματα.
Κοντά στο σπίτι της είχε ένα γήπεδο μπάσκετ, αλλά το χρησιμοποιούσαν για ποδόσφαιρο.
Σε κάθε πλευρά, το ένα δοκάρι ήταν ο στύλος της μπασκέτας και το άλλο μια μεγάλη πέτρα.
Η Λήδα έπαιζε με τα μεγαλύτερα αγόρια, την προτιμούσαν όταν δεν συμπλήρωναν ομάδα.
Τους άρεσε που όταν έπεφτε κάτω από κάποιο δυνατό τζαρτζάρισμα δεν έβαζε τα κλάματα.
Εκείνη σύντομα έμαθε να προστατεύεται. Κατάλαβε ότι πρέπει να αποφεύγει τις φασαρίες.
Από ένα τίποτα ξεσπούσαν άγριοι καβγάδες, τέτοιο ξύλο και βρισιές δεν είχε δει ποτέ πριν.
Ξεχώριζε ένα αγόρι που πήγαινε πρώτη γυμνασίου (κανονικά, θα έπρεπε τρίτη): Ο Μάνος.
Ήταν ο πιο νευρικός. Αν θύμωνε, κανείς δεν ήθελε να τα βάλει μαζί του, ούτε μεγάλος.
Την πήρε όμως υπό την προστασία του. Κοντά της μαλάκωνε και έσπαζε τη σιωπή του.
Μια φορά την άγγιξε, να πηδήξουν τα κάγκελα για να παίξουν σε γήπεδο με χλοοτάπητα.
Για τη Λήδα ήταν ωραίο να υπάρχει κάποιος που τη σκέφτεται και την προσέχει.
Όταν ο Μάνος ήταν κοντά, έβαζε τα δυνατά της να τον εντυπωσιάσει, έπαιζε καλύτερα.
Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο η Λήδα πήγαινε στο σπίτι του θείου.
Το καλοκαίρι περνούσε μια εβδομάδα στο χωριό με τη μητέρα της (το χειρότερό της).
Δυο χρόνια μετά, η θεία πείστηκε ότι η ανιψιά θα ήταν περισσότερο βοήθεια παρά βάρος.
Η «οικογένεια» της Λήδας (την ένιωθε χωρίς τα εισαγωγικά) έκανε πάρτι αποχαιρετισμού.
Πέρασαν όλοι, εκτός από τον Μάνο. Ο διευθυντής δήλωσε την εξαφάνιση στην αστυνομία.
Ο Μάνος έμεινε όλη τη νύχτα έξω να κάνει βόλτες στους δρόμους. Έφτασε έως τη θάλασσα.
Γύρισε μόνος του στο ίδρυμα (έτσι το ένιωθε) το πρωί, όταν η Λήδα είχε πια μετακομίσει.
Στο σπίτι του θείου ήταν εντάξει, όμως στο νέο σχολείο η Λήδα τα βρήκε σκούρα.
Τα κορίτσια της τάξης δεν την καλοδέχτηκαν. Μια μάλιστα, η Τζίνα, ήταν φαρμακόγλωσσα:
«Θα πω στους γονείς μου να μη δώσουν ξανά πεταμένα λεφτά στο ορφανοτροφείο σου».
Η Λήδα διαμαρτυρήθηκε στον δάσκαλο και εκείνος αρκέστηκε σε μια χλιαρή παρατήρηση.
Σε ένα διάλειμμα της πήραν τον σκούφο από το κεφάλι και την έπαιζαν κορόιδο.
Κατά λάθος ή επίτηδες ο σκούφος (που τον είχε από παλιά) έπεσε στην ταράτσα.
Ο δάσκαλος είπε ότι δεν μπορούσε να ανεβεί εκεί, ίσως όταν έρθει η τεχνική υπηρεσία.
Στο επόμενο διάλειμμα, με την πρώτη κουβέντα, η Λήδα δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί.
Έπιασε την Τζίνα, την έβαλε σε μια γωνία και τη χτυπούσε τυφλά.
Τα μαζεμένα αγόρια γελούσαν στην αρχή, μετά όμως τρόμαξε το μάτι τους.
Ήρθε ο δάσκαλος να τη σταματήσει, δεν πίστευε πόση δύναμη είχε το κοριτσάκι, θύμωσε.
Αίμα έτρεχε από το στόμα της δαρμένης. Έλειπε κι ένα κομμάτι από μπροστινό δόντι.
Το βρήκε μια δασκάλα και μαλώνανε με μιαν άλλη αν έπρεπε να μπει σε νερό ή γάλα.
Οι γονείς του κοριτσιού ήταν έξαλλοι, απειλούσαν για μηνύσεις και ζητούσαν αποβολή.
Ο θείος αναρωτιόταν αν έκανε καλά που πήρε τη Λήδα, η θεία με δυσκολία δεν την έδιωξε.
Τις επόμενες ημέρες η Λήδα σκεφτόταν συχνά τον Μάνο, μόνο αυτός θα την ένιωθε τώρα.
Δεν τον πήρε όμως τηλέφωνο, ενώ θα μπορούσε. Πήγαινε τακτικά στον ψυχολόγο.
Αποφασίστηκε να της αλλάξουν τμήμα. Η νέα της δασκάλα ήταν προσεκτική από την αρχή.
Τα κορίτσια ήταν τοίχος. Δεν την προκαλούσαν (έτσι τους είχαν νουθετήσει),
με τίποτα όμως δεν θα δέχονταν την «αλήτισσα». Μερικά αγόρια ήταν λιγότερο φανατικά.
Κάθε Παρασκευή μετά το σχόλασμα, ο επιστάτης τούς άφηνε μια ώρα μέχρι να κλειδώσει.
Έπαιζαν ποδόσφαιρο Πέμπτη-Έκτη, το μεγάλο ντέρμπι. Πάντα βέβαια νικούσαν οι μεγάλοι.
Η Λήδα είχε ζητήσει πολλές φορές από τη θεία της να την αφήσει να μείνει, αλλά τίποτα.
Η θεία ανησυχούσε ότι η Λήδα θα έμπλεκε. Μια φορά όμως δεν προλάβαινε να τη μαζέψει.
Στο τσιμεντένιο γήπεδο της αυλής, η Λήδα ήθελε πάρα πολύ να μπει, αλλά δεν είχε θέση.
Μέσα της ήξερε πως θα έπαιζε καλύτερη μπάλα από τους περισσότερους συμμαθητές της.
Έβλεπε τους εκταίους να βάζουν γκολ με το τουλούμι κι έπαιρνε τη συντριβή προσωπικά.
Μια Παρασκευή όμως που λόγω ψιλόβροχου υπήρχαν απουσίες και φευγιά, μπήκε αλλαγή.
Τη βάλανε τερματοφύλακα. Δεν ήταν η ειδικότητά της, αλλά από το ολότελα...
Η ομάδα έχανε 9-8 όταν η Λήδα έστειλε με το χέρι μια τρομερή πάσα στον κενό χώρο.
Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ο συμπαίκτης της ήταν να πλασάρει σωστά. Και ναι! 9-9.
Οι μεγάλοι πιέζουν ασφυκτικά. Δεν το πιστεύουν ότι δεν μπορούν να βάλουν γκολ.
Το κορίτσι βάζει τα χέρια της στη φωτιά βουτώντας στα πόδια τους πριν σουτάρουν.
Στα κόρνερ κάνει σωστές εξόδους, «τσιμπάει» σταθερά τη μπάλα ή τη διώχνει με γροθιές.
Ο επιστάτης φωνάζει ότι είναι ώρα να κλείσει. Τον παρακαλούν για «τελευταία φάση». ΟΚ.
Οι αμυντικοί μαρκάρουν τον παίκτη με τη μπάλα. Ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος είναι μόνος.
Πλάγια, από το ύψος του πέναλτι, βαράει σουτ σημαδεύοντας την αφύλακτη γωνία.
Η Λήδα βλέπει τη μπάλα να έρχεται. Ξέρει ότι κατευθύνεται προς τα μέσα και θα χάσουν.
Μια δύναμη μεγαλύτερη από τη σκέψη την κάνει να πεταχτεί. Τώρα είναι στον αέρα.