anti nazi movies 01

Στην ιστορία του σινεμά, από την ισχυροποίηση του ναζιστικού κινδύνου και έπειτα, έγιναν πολλά σημαντικά αντιναζιστικά και αντιφασιστικά φιλμ μυθοπλασίας στην Ευρώπη και στην Αμερική. Σε αυτό το πρώτο μέρος, συζητάμε τις ταινίες που γυρίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ σε επόμενο θα μας απασχολήσουν οι ταινίες μυθοπλασίας που γυρίστηκαν στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη.

Του Θόδωρου Σούμα

Σκηνοθέτες της γηραιάς ηπείρου, ορισμένοι από αυτούς Εβραίοι, έφυγαν για τις ΗΠΑ υπό τον φόβο ή και υπό τους διωγμούς των ναζί και βρήκαν εκεί ασφαλές καταφύγιο και μια τεράστια βιομηχανία παραγωγής για τις ταινίες τους. Διαπρεπείς Αυστριακοί σκηνοθέτες, σαν τον μεγάλο Φριτς Λανγκ, δημιούργησαν αντιναζιστικές ταινίες και δεν ήταν ο μόνος. Κάποιες σπουδαίες ταινίες είναι οι εξής: «The Mortal Storm» (1940) του Φρανκ Μπορζέιγκ, «To be or not to be» (1942) του Ερνστ Λιούμπιτς και «The seventh cross» (1944), «The search» (1948) και «Julia» (1977) του Φρεντ Τσίνεμαν. Ο Γερμανός Ντάγκλας Σερκ σκηνοθέτησε το 1943 το «Hitler's madman» (1943). Ο ουκρανοαμερικανός Έντουαρντ Ντμίτρικ γύρισε το «The juggler» («Δεσμώτης του παρελθόντος», 1953). Ο ουγγροαμερικάνος Μάικλ Κέρτιζ τη λατρεμένη «Καζαμπλάνκα» (1942) και ο Άγγλος Τσάρλι Τσάπλιν τον καταπληκτικό «Δικτάτορα» (1940).

Στον υπέροχο και πολυεπίπεδο κινηματογράφο του κλασικού σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ στήνεται και ενορχηστρώνεται ο αδυσώπητος ιστός της αράχνης, όπου παγιδεύονται οι ήρωες του Λανγκ, άλλοτε από την τύχη και τη μοίρα κι άλλοτε από την εξουσία και την κοινωνία, όπως συμβαίνει στο αντιφασιστικό «Και οι δήμιοι πεθαίνουν» (1943). Ο Φριτς Λανγκ στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα, σκηνοθέτησε με μεγάλη δεξιοτεχνία σημαντικές αντιναζιστικές ταινίες στο Χόλιγουντ, με δραματουργικό κι αφηγηματικό σφρίγος, δυνατές ερμηνείες και επί της ουσίας δημοκρατικές: «Man hunt» (1941), «Ministry of fear» («Το υπουργείο του φόβου», 1944), «Cloak and dagger» (1946) και «Aμερικανοί αντάρτες στις Φιλιππίνες» (1950).

Ο άλλος μεγάλος δάσκαλος της δραματικής περιπετειώδους δράσης, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ έφτιαξε τρεις αντιναζιστικές κατασκοπικές ταινίες, «Foreign Correspondent» (1940), «Notoriοus» (1946), «Σαμποτέρ» (1942) και το αντιγερμανικό «Μυστικός πράκτορας» (1936).

Ο άλλος μεγάλος δάσκαλος της δραματικής περιπετειώδους δράσης, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, έφτιαξε τρεις αντιναζιστικές κατασκοπικές ταινίες, «Foreign Correspondent» (1940), «Notoriοus» (1946), «Σαμποτέρ» (1942) και το αντιγερμανικό «Μυστικός πράκτορας» (1936). Όλα τους σπουδαία φιλμ-δείγματα εκφραστικότατου και «ολοκληρωτικού» κινηματογράφου, δηλαδή πλήρους και τέλειας χρησιμοποίησης όλων των σκηνοθετικών κι αισθητικών μέσων. Tον κακό, προδότη, φασίστα και επίφοβο πατέρα τής αγαπημένης του και επικεφαλής της ναζιστικής οργάνωσης οφείλει να αντιμετωπίσει ο διστακτικός ψυχολογικά, αβέβαιος κεντρικός ήρωας στις ταινίες «Foreign Correspondent» και «Notoriοus», προκειμένου να την πάρει από τον πατέρα και να την κάνει γυναίκα του, επιβεβαιώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο τον ανδρισμό του. (Εκ παραλλήλου, με την ίδια στόχευση, το να κατακτήσει την αντρική ωριμότητα, οφείλει να αντιμετωπίσει τον αμοραλιστή και πατερναλιστή αρχηγό της αμερικάνικης αντικατασκοπίας, που με τίποτα ο Χίτσκοκ δεν τον βγάζει λάδι, στο πλαίσιο της αντιπάθειάς του προς τον αυταρχισμό των αρχών).

Άλλες αξιοσημείωτες αμερικανικές ταινίες για τη ναζιστική καταστολή και παράνοια ήταν το «The stranger» (1946) του τεράστιου Όρσον Ουέλς, «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» (1959) του Τζορτζ Στίβενς, «Η δίκη της Νυρεμβέργης» (1961) του Στάνλεϊ Κρέιμερ, «Ο ενεχυροδανειστής» (1964) του Σίντνεϊ Λιούμετ, «Ο Σιδηρούς Σταυρός» (1977) του Σαμ Πέκινπα, και «Το πλοίο των καταραμένων» («Voyage of the Damned», 1975) του εβραιοαμερικανού Στιούαρτ Ρόζεμπεργκ.

anti nazi movies 03

Ο Νικ Νόλτε και ο Τζον Τραβόλτα στη Λεπτή κόκκινη γραμμή του Τέρενς Μάλικ.

Με το «Μια κρυφή ζωή» («A hidden life», 2019) ο Τέρενς Μάλικ δημιουργεί μια αντιναζιστική, ποιητική και πολιτική, ειρηνιστική και βαθιά ανθρωπιστική μυθοπλασία. Μια ταινία με συγκροτημένο και στέρεο σενάριο, όπως στα τέσσερα πρώτα φιλμ του, μια μυθοπλασία που δεν χάνεται στην ποίηση ή στη μεταφυσική. Η ταινία  διηγείται τον αγώνα και το μαρτύριο ενός νέου Αυστριακού, χριστιανού αγρότη ο οποίος δεν θέλει να υπηρετήσει στη φασιστική, δολοφονική πολεμική μηχανή των ναζί και γι' αυτό καταδιώκεται σκληρά, μέχρι τον τελικό, τιμωρητικό απαγχονισμό του. Ο κεντρικός ήρωας, ο Φ. Γιεγκερστέτερ, πρόσωπο υπαρκτό, διασχίζει την κοινωνία και τον κόσμο ως μάρτυρας και μελλοντικός άγιος (η καθολική εκκλησία ανακήρυξε τον Αυστριακό, αντιναζιστή μάρτυρα, άγιο). O Μάλικ καταδεικνύει επίσης την εχθρική και προς το συμφέρον τους στάση των συγχωριανών του, φοβούμενοι τα αντίποινα, καθώς και αυτής της επίσημης εκκλησίας, η οποία κρατά ουδέτερη στάση, ουσιαστικά καλύπτοντας τους φασίστες. Ο σκηνοθέτης εστιάζει στη ζωογόνο σχέση φύσης/ανθρώπου και στο βασικό, ηθικό και υπαρξιακό θέμα της ανθρώπινης ευθύνης έναντι του κακού, ακόμη και αν το υποστηρίζει η πλειονότητα μιας αντιδραστικής κι οπισθοδρομικής κοινωνίας, εδώ της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας του Χίτλερ. Ο Μάλικ υιοθετεί, στον κινηματογράφο του, μια αρμονική οπτική και προβληματική, ταυτόχρονα ποιητική, μεταφυσική, υπαρξιακή και φιλοσοφική, ενίοτε και κοινωνική, όπως στο «Μια κρυφή ζωή» ή και το συνταρακτικό αντιπολεμικό «Η λεπτή κόκκινη γραμμή» («The thin red line).

Σάτιρα, κωμωδία και ναζισμός

Μερικά αντιναζιστικά φιλμ είναι εμπνευσμένες σάτιρες ή κωμωδίες. Ο αυστριακής καταγωγής Έρνστ Λιούμπιτς έφτιαξε στις ΗΠΑ την υπέροχη, ξέφρενη αντιναζιστική σάτιρα «To be or not to be» (1942). Ο Τζέρι Λιούις σκηνοθέτησε το παρανοϊκό «Από πού πάνε στο μέτωπο» («Witch way to the front», 1970) και το «The Day the Clown Cried», 1972), ο Μελ Μπρουκς σκηνοθέτησε τη σάτιρα «The producers» (1969). Ορισμένοι Ιταλοί σκηνοθέτες έφτιαξαν σατιρικές κωμωδίες, η Λίνα Βερτμίλερ το «Pasqualino Settebellezze» (1977) και ο Ρομπέρτο Μπενίνι το «Η ζωή είναι ωραία» (1997).

Το 2009 ο Κουέντιν Ταραντίνο γύρισε το «Inglourious Basterds» (ελλ.τίτλος «Άδωξοι μπάσταρδη») μια πολεμική περιπέτεια. Αν και έχει σαν αφετηρία μια ταινία του εμπορικού Ιταλού σκηνοθέτη Έντζο Καστελάρι, ουσιαστικά μας θυμίζει τις αντίστοιχες αντιναζιστικές περιπέτειες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ και ειδικότερα την εκπληκτική, αντιναζί κωμωδία «Το be or not to be», μόνο που στη θέση του θεάτρου ως σκηνής όπου διαδραματίζονταν τα μπερδέματα κι οι παρεξηγήσεις, ο Ταραντίνο, ως ακόρεστος σινεφίλ, τα τοποθετεί στη σκηνή του κινηματογράφου. Από το «Inglourious Basterds» περνούν πολλές έξυπνες κινηματογραφοφιλικές αναφορές: για τη ναζί σκηνοθέτιδα Λένι Ρίφενσταλ, τη ναζιστική βιομηχανία κινηματογράφου υπό τον Γκέμπελς, αλλά και τον σπουδαίο Αυστριακό σκηνοθέτη Παμπστ, για το χολιγουντιανό σινεμά (και την έντονη παρουσία των Εβραίων σ’ αυτό), ή και για τον «Δικτάτορα» του Τσάπλιν.

anti nazi movies 05

Ο Μπραντ Πιτ στο Inglourious Basterds του Κουέντιν Ταραντίνο.

Ανάμεσα στα πρόσωπα της μυθοπλασίας υπάρχουν ηθοποιοί, ένας αιθουσάρχης, ένας κριτικός κινηματογράφου, ο μηχανικός προβολής, σινεφίλ στρατιωτικοί, κ.α. Για άλλη μια φορά, ο Ταραντίνο σκηνοθετεί με ασυναγώνιστη δεξιοτεχνία και δυναμισμό, ενσωματώνοντας στο φιλμ μέρη (σύντομα ή μεγάλα) που έχουν δράση και σασπένς που σου κόβουν την ανάσα. Απροσδόκητες εκπλήξεις και δυναμικές εκρήξεις διανθίζουν την εξέλιξη της ταινίας. Στη μνήμη μας εντυπώνονται ορισμένα δυνατά πρόσωπα π.χ. ο κακός, διαβολικός, είρων, ευφραδής, οπορτουνιστής και μακιαβελικός ναζί συνταγματάρχης Άλντα (ο καταπληκτικός Κρίστοφ Βαλτς) και οι δύο αισθησιακές, σκληροτράχηλες γυναίκες της αντίστασης, η σαγηνευτική κι εύστροφη Γερμανίδα σταρ του σινεμά (η μαγευτική Νταϊάν Κρούγκερ) και η νεαρή Εβραία που εκδικείται ανελέητα τη σφαγή των γονιών της (Μελανί Λορέν).

Για άλλη μια φορά, ο Ταραντίνο σκηνοθετεί με ασυναγώνιστη δεξιοτεχνία και δυναμισμό, ενσωματώνοντας στο φιλμ μέρη (σύντομα ή μεγάλα) που έχουν δράση και σασπένς που σου κόβουν την ανάσα.

Oι διάλογοι του Ταραντίνο είναι γενικά, μα και ειδικότερα στο «Άδωξοι μπάσταρδη», δυνατοί, λαμπεροί και συνάμα δηλητηριώδεις, αστείοι, σφριγηλοί και επιθετικοί. Περικυκλώνουν, παγιδεύουν και πυροβολούν τον συνομιλητή (παράδειγμα οι τρομερές ανακρίσεις που κάνει ο συνταγματάρχης Άλντα/Βαλτς) και ενίοτε γεννούν ένα εντονότατο σασπένς γιατί αφήνουν σε εκκρεμότητα, καθυστερούν την απόληξη των δρώμενων (ένα άλλο παράδειγμα η σκηνή στην ταβέρνα, όπου δίπλα στους ναζί, λαμβάνει χώρα το μυστικό ραντεβού των αντιστασιακών). Οι διάλογοί του γενικά τσακίζουν κόκαλα, είναι χάρμα.

Υπήρξαν κι άλλες, μεταγενέστερες, αμερικάνικες αντιναζιστικές ταινίες. Το «Hanna's war» (1988) του Εβραίου παραγωγού και σκηνοθέτη Μεναχέμ Γκολάν, η περίφημη «Λίστα του Σίντλερ» (1993) του διακεκριμένου Στίβεν Σπίλμπεργκ, με θέμα το ολοκαύτωμα των Εβραίων και «Τhe American History Χ» («Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας», 1998), του Τόνι Κέι, με θέμα το σημερινό ναζιστικό κίνημα στις ΗΠΑ. Γυρίστηκαν επιπλέον η «Εναντίωση» («Defiance», 2018) του Έντουαρντ Τσβικ και η «Επιχείρηση: Φινάλε» (2018) του Κρις Βάιζ. Από την Αργεντινή προέρχεται «Ο Γερμανός γιατρός» («The German doctor», 2013) της Λουτσία Πουέντσο, για τη σύλληψη του Άιχμαν από τους Ισραηλίτες.

anti nazi movies 02

Ο Μπαρτ Λάνκαστερ στη Δίκη της Νυρεμβέργης του Στάνλεϊ Κρέιμερ.

Αρκετές φορές, κυρίως τις πρώτες δεκαετίες μέτα τον πόλεμο, οι αμερικανικές αντιναζιστικές ταινίες επιδεικνύουν ένα πνεύμα υπεραισιοδοξίας, συναισθηματισμού και ωραιοποίησης σε βάρος της ψύχραιμης πολιτικής ανάλυσης του φαινομένου – ιδιότητα κοινή με τα σοβιετικά φιλμ, χαρακτηριστικό μιας κάπως απλουστευμένης κινηματογραφικής ματιάς των υπερδυνάμεων. Αυτό δεν σημαίνει πως το συναίσθημα δεν παίζει ή δεν πρέπει να παίζει σημαντικό ρόλο στις αντιφασιστικές ταινίες. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορεί να χρησιμοποιήσει μια αντιναζιστική ταινία: Να βασιστεί στην ορθολογική ανάλυση· να στηριχτεί στα συναισθήματα δίκαιης αποστροφής κι αγανάκτησης που γέννησαν οι ναζιστικές θηριωδίες· να χρησιμοποιήσει ένα ύφος μπρεχτικής αποστασιοποίησης για να δει ψύχραιμα το φαινόμενο· να υιοθετήσει την ορμή και τον άνεμο της επαναστατικής αντίστασης και της θυελλώδους μαχητικής πνοής· να ενστερνιστεί ένα λυρικό ή ένα επικολυρικό στυλ σκηνοθεσίας· να ενσωματώσει σε μια τέτοια ταινία ντοκιμαντερίστικα στοιχεία «άμεσου κινηματογράφου» (cinéma direct)· να σαρκάσει και να ειρωνευτεί αλύπητα, κ.ο.κ.

Οι αμερικανικές αντιναζιστικές ταινίες επιδεικνύουν ένα πνεύμα υπεραισιοδοξίας, συναισθηματισμού και ωραιοποίησης σε βάρος της ψύχραιμης πολιτικής ανάλυσης του φαινομένου – ιδιότητα κοινή με τα σοβιετικά φιλμ, χαρακτηριστικό μιας κάπως απλουστευμένης κινηματογραφικής ματιάς των υπερδυνάμεων.

Κάθε κινηματογραφική σχολή έχει την αισθητική της, πιο συγκεκριμένα το σοβιετικό σινεμά έχει ύφος επικό ή επικολυρικό, το γαλλικό χρησιμοποιεί συχνά την πολιτική ανάλυση ή το cinéma direct, τα αμερικανικά φιλμ βασίζονται κυρίως στα συναισθήματα εναντίωσης κι οργής. Τα μεγάλα θέματα των αντιναζιστικών φιλμ είναι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, το Ολοκαύτωμα και η αντιφασιστική αντίσταση.

⇒ Διαβάστε εδώ το 2ο μέροςΟι αντιναζιστικές και αντιφασιστικές ταινίες (μέρος 2ο: Στην Ευρώπη)


* Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΣΟΥΜΑΣ είναι συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου. Τελευταίο του βιβλίο, ο τόμος «Κινηματογραφικοί δημιουργοί» (εκδ. Αιγόκερως).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα πνεύματα του Ινισέριν» του Μάρτιν Μακ Ντόνα (κριτική)

«Τα πνεύματα του Ινισέριν» του Μάρτιν Μακ Ντόνα (κριτική)

Η χλευαστική ματιά και το μπεκετικό χιούμορ του Μακ Ντόνα επιφέρουν οριστικό πλήγμα στον σύγχρονο Ρομαντισμό, παριστάνοντάς τον ως γενεσιουργό αιτία της βίας. Στην κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την ταινία.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

...
«Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά» του Λάκη Παπαστάθη – Διδάσκω σημαίνει παίρνω την ευθύνη

«Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά» του Λάκη Παπαστάθη – Διδάσκω σημαίνει παίρνω την ευθύνη

Για τη συλλογή κειμένων του Λάκη Παπαστάθη «Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά» (εκδ. Πόλις). Ο Λάκης Παπαστάθης έχει ενισχύσει την αγορά του πολιτισμού με σημαντικά δείγματα δημιουργικής παραγωγής υπό την έννοια της πρωτότυπης, ευρηματικής, ενίοτε αποκλίνουσας από την κοινή αντίληψη, και πάντως επιλεκτικής διαχείρι...

Avatar, the way of water: Πολυτελές περιτύλιγμα, φτωχό αποτέλεσμα (κριτική)

Avatar, the way of water: Πολυτελές περιτύλιγμα, φτωχό αποτέλεσμα (κριτική)

Το Avatar: The way of water αποδεικνύει ότι όσο εκπληκτικό κι αν είναι το οπτικό θέαμα, ένα κακό σενάριο οδηγεί πάντα σε μια κακή ταινία.

Γράφει ο Αντώνης Κάπας

Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη προβολή του blockbuster ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Πάθος» της Ανί Ενρό (προδημοσίευση)

«Πάθος» της Ανί Ενρό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ανί Ενρό [Annie Ernaux] «Πάθος» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 6 Απριλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, δεν έκανα τίποτε άλλο απ’...

«Τα σινεμά μας, η πόλη μας» – Κάλεσμα στήριξης των Άστορ, Ιντεάλ και Ίριδα με δωρεάν προβολές

«Τα σινεμά μας, η πόλη μας» – Κάλεσμα στήριξης των Άστορ, Ιντεάλ και Ίριδα με δωρεάν προβολές

Τα ιστορικά σινεμά του κέντρου της Αθήνας απευθύνουν κάλεσμα στήριξης σε όλους τους σινεφίλ και τους κατοίκους της πόλης για τη συνέχιση της λειτουργίας τους, διοργανώνοντας δωρεάν προβολές και live στις 2 Απριλίου. Στην κεντρική εικόνα, το κινηματοθέατρο «Ίρις».

Επιμέλεια: ...

«Τοξική θετικότητα» της Γουίτνεϊ Γκούντμαν – Η ζωή δεν είναι ευχετήρια κάρτα (ευτυχώς)

«Τοξική θετικότητα» της Γουίτνεϊ Γκούντμαν – Η ζωή δεν είναι ευχετήρια κάρτα (ευτυχώς)

Το βιβλίο «Τοξική θετικότητα» της Γουίτνεϊ Γκούντμαν [Whitney Goodman] (μτφρ. Μαρία Κουκιάδη, εκδ. Key Books) είναι ένας «οδηγός συναισθηματικής επιβίωσης σε έναν κόσμο που έχει εμμονή με την ευτυχία».

Γράφει η Ευλαλία Πάνου

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Πάθος» της Ανί Ενρό (προδημοσίευση)

«Πάθος» της Ανί Ενρό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ανί Ενρό [Annie Ernaux] «Πάθος» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 6 Απριλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, δεν έκανα τίποτε άλλο απ’...

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση μέρους διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι [Haruki Murakami] «Σε πρώτο ενικό» (μτφρ. Βασίλης Κιμούλης), η οποία θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

With the ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Σε ανάρτησή του στο Goodreads, με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας της ιστοσελίδας, ο Στίβεν Κινγκ ξεχώρισε δέκα αγαπημένα του βιβλία. Τα έργα του συγγραφέα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Επιμέλεια: Book Press

...
Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία. Η ελληνική βιβλιογραφία αναπόφευκτα εμπλουτίστηκε από μελέτες και συλλογικούς τόμους, βιβλία στα οποία οι συγγραφείς των κειμένων επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις και ερμηνείες σε γεγονότα και εξελίξε...

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Η Αμερικανίδα πεζογράφος Κάρσον ΜακΚάλερς [Carson McCullers] είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λογοτεχνικού «southern gothic». Τα μυθιστορήματά της εκτυλίσσονται στον αμερικανικό Νότο και παρουσιάζουν μοναχικούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες που πασχίζουν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ