Ένα σπίτι φτιαγμένο από μίσος και κατοικημένο από ίσκιους κρυμμένους κάτω απ' τα κρεβάτια, μέσα στα ντουλάπια, κάτω απ' τα θεμέλια, ανάμεσα στα τούβλα των τοίχων. Φαντάσματα μοχθηρών αντρών και οπτασίες άγιων γυναικών συντροφεύουν τις δυο τελευταίες ενοίκους, γιαγιά και εγγονή, που οι χωριανοί αποφεύγουν τη μέρα, αλλά προσφεύγουν σ' αυτές τη νύχτα για να λύσουν λογαριασμούς που παραμένουν χρόνια ανοιχτοί. Το σαράκι που σιγοτρώει τους ζωντανούς ταΐζεται από τη φρίκη του παρελθόντος, χορταίνει μόνο με εκδίκηση και η Λάιλα Μαρτίνεθ γράφει μια νουβέλα που ανήκει σε ένα καινούργιο λογοτεχνικό είδος, τον φεμινισμό του τρόμου, «λες και οι μάγισσες της υπαγόρευσαν αυτόν τον εξαίσιο και τρομερό εφιάλτη» (Mariana Enriquez).
Έχοντας θεωρηθεί «λογοτεχνικό επίτευγμα» (Belen Gopegui), το "Σαράκι" γνωρίζει συνεχείς ανατυπώσεις στην Ισπανία και μεταφράζεται σε πάνω από δέκα γλώσσες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μυστήριο, βία και αλλόκοτες παρουσίες: Όταν φεμινισμός και τρόμος ενώνονται σε μία και μόνο ιστορία. Τρεις γυναίκες, κληρονόμοι της βίας του πολέμου, της πατριαρχικής καταπίεσης και της σκληρότητας της βαθιάς ισπανικής ενδοχώρας παρατηρούν τους κατοίκους του χωριού στο οποίο ζουν από ένα σπίτι γεμάτο ίσκιους σε κάθε του γωνιά. Γιαγιά και εγγονή διηγούνται την ιστορία που κρύβεται πίσω απ' τους τοίχους του και ανασυνθέτουν τον τρόπο με τον οποίο η βία έχει κληροδοτήσει την ανάγκη της οργισμένης εκδίκησης που κάνει να μεγαλώνει και να μαίνεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου μια εκφόρτιση ενός στοιχειωμένου φεμινισμού. Με πάνω από πενήντα εκδόσεις στην Ισπανία και μεταφράσεις σε περισσότερες από δέκα γλώσσες, το "Σαράκι" είναι μια νουβέλα τρόμου, ποιητική και δριμεία, γεμάτη μαγγανείες και ξόρκια, προσευχές και κατάρες, δαιμονόμορφους αγγέλους και στιγματισμένες από βέβηλα αντρικά χέρια αγίες. Η Λάιλα Μαρτίνεθ παραδίδει ένα κείμενο όπου η τυφλή λύσσα μεγαλώνει σαν σαράκι ενάντια σε κάθε είδος κοινωνικής αδικίας, ένα βιβλίο σκοτεινό και συναρπαστικό που καθηλώνει από την πρώτη σελίδα. (Από τον εκδότη)
«Ένα βιβλίο σκοτεινό και σαγηνευτικό που σε καταπίνει όπως το σπίτι που δονείται και τραντάζεται, γεμάτο ίσκιους, όπου ζουν μια γιαγιά και μια εγγονή σαρακοφαγωμένες από τη λύσσα». (Agustina Bazterrica)