Η ευτυχία του λύκου, ΠΑΟΛΟ ΚΟΝΙΕΤΤΙ

Η Σίλβια γέλασε. «Και πώς μυρίζει ο Γενάρης;» Πώς μύριζε ο Γενάρης; Καπνό από σόμπα. Αγρούς ξερούς και παγωμένους σε αναμονή του χιονιού. Το γυμνό σώμα μιας κοπέλας μετά από μια μακρά μοναξιά. Μύριζε σαν θαύμα. Φτάνοντας στο τέλος μιας μακράς σχέσης, ο Φάουστο βρίσκει καταφύγιο στους τόπους των παιδικών του χρόνων. Εκεί, στο ορεινό χωριό της Φοντάνα Φρέντα, θα γνωρίσει τη Σίλβια, και θα περάσουν μαζί τον μακρύ χειμώνα που θα σκεπάσει το χωριό και τους κατοίκους του. Ο Φάουστο μαγειρεύει για τους χειριστές των χιονοστρωτήρων τον χειμώνα και για τους δασονόμους το καλοκαίρι που έρχεται, και σ' αυτόν τον τόπο ξαναβρίσκει σιγά σιγά το ενδιαφέρον του για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Ώσπου μια μέρα αποφασίζει να επιστρέψει στην πόλη, αφήνοντας πίσω τα βουνά, και μαζί με αυτά και τη Σίλβια... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Κονιέττι συνθέτει έναν καινούριο, υπέροχο ύμνο στο βουνό και στους ανθρώπους του». (Le Monde)
«Ένα προσωπικό ταξίδι ανάμεσα στις βουνοκορφές, στον ήλιο, στους παγετώνες... Ένα μυθιστόρημα γνήσιας αγάπης - αγάπης για τη φύση, για τους ανθρώπους, αγάπη μόνο, που εξυψώνει την ψυχή και την καρδιά». (Les Echos)
«Το βιβλίο αυτό είναι μια μεγάλη ανάσα καθαρού αέρα, από την καρδιά της Κοιλάδας της Αόστα!» (Furet du Nord)