Με βρίσκει αντίθετο οτιδήποτε διαιρεί τους ανθρώπους σε σημαντικούς και μη, γιατί για μένα όλοι είμαστε σημαντικοί για κάποιο λόγο. Γι' αυτό και αντιπαθώ τη λέξη «επώνυμος». Τί θα πει «επώνυμος»; Όλοι έχουμε επώνυμα, κι αν κάποιοι έχουν κάποιες ιδιότητες ασυνήθιστες, αυτές τους δίνουν μια θέση στις εγκυκλοπαίδειες, ανάλογη με τα επιτεύγματά τους, κι όχι το επώνυμο. Έπειτα, από αρκετά νωρίς κατάλαβα ότι οι αναφερόμενοι στα βιβλία δεν είναι πάντα σπουδαίοι, κι ότι πολλοί σπουδαίοι λείπουν από τις σελίδες τους για διάφορους λόγους. Ένας τέτοιος ήταν ο θείος Νίκος. Είχε μεγάλο ταλέντο αλλά του άρεζε να μένει στη σκιά. Η ζωγραφική γι' αυτόν ήταν μια μη κοινοποιήσιμη φυσική ανάγκη, η έκφραση της αγάπης του για τον αγρότη, τον εργάτη, το ωραίο, τη φύση. Πώς λοιπόν να την εκθέσει στα μάτια ενός πιθανού αδιάφορου κοινού; Και το κυριότερο, πώς να τη διαπραγματευτεί με κάποιον γκαλερίστα που θα γινόταν ο πληρωμένος μεσάζοντας για τη μετατροπή του πίνακα σε εμπόρευμα; Η φιλοσοφία του αυτή μπορεί να άλλαζε με τα χρόνια, κι ίσως κάποτε να πείθονταν να εκθέσει ή έστω να χαρίσει έργα του σε κάποια πινακοθήκη. Αλλά μεσολάβησαν η αρρώστια κι ο εγκλεισμός. Στη δική μας εποχή, που έχει άλλες αντιλήψεις για τις ψυχικές ασθένειες, ο θείος Νίκος ενδέχεται να κυκλοφορούσε ανάμεσα στους συγκαιρινούς του σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Πέθανε το 1933, έναν χρόνο προτού γεννηθώ. [...]