Το 1991, στο σύντομο κείμενό μου για τον Ιωάννη Τραυλό που δημοσιεύτηκε στο Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, αφιερωμένο στη μνήμη του, έγραφα ότι είναι δύσκολο για μας που δουλέψαμε μαζί του "να τον δούμε ως ιστορική φυσιογνωμία για να αποτιμήσουμε την προσφορά του στην αρχαιολογική επιστήμη".
Περνώντας τα χρόνια -κλείνουν το 2020 τριάντα πέντε χρόνια από τον θάνατό του- θεώρησα ότι το έργο του αποτελεί πλέον κομμάτι της αρχιτεκτονικής και αρχαιολογικής ιστορίας του τόπου μας και αξίζει να καταγραφεί, να μελετηθεί και να γίνει γνωστό στους νεώτερους.
Έχοντας δουλέψει κοντά του για είκοσι συνεχή χρόνια, είχα την τύχη να παρακολουθήσω και να γνωρίσω σημαντικές φάσεις της ζωής και του έργου του. Μεθοδικός καθώς ήταν ο ίδιος, κρατούσε σημειώσεις, έγγραφα και ό,τι άλλο αφορούσε τις εργασίες και τις επιστημονικές του δραστηριότητες, υλικό πλούσιο που μου είχε εμπιστευθεί την ταξινόμηση και την καταγραφή του. Από το 1929, φοιτητής ακόμα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, έλαβε μέρος στις ανασκαφές της Αρχαιολογικής Εταιρείας στο ιερό της Ελευσίνας. Για πενήντα πέντε χρόνια, ως τον θάνατό του το 1985, έλαβε μέρος σε ανασκαφές σ' ολόκληρη την Ελλάδα και προσέφερε πολλά και σε διαφορετικούς τομείς τόσο στην αρχαιολογία όσο και στην αρχιτεκτονική. [...]