Αστροδρόμια, ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ

Άκου τη μουσική της νύχτας, την άηχη κυκλοφορία στους ουρανούς. Τα ίδια δρομολόγια στο άπειρο επ' άπειρον. Ποτέ δεν συγκρούονται, στα νιοστά έτη φωτός, στην αράδα των μηδενικών η οποία στρίβει και κάνει κύκλο. Χωρίς βαρύτητα. Έλκονται, αποκρούονται. Το κενό είναι η απόλυτη ελευθερία. Για τα λίγα που υπάρχουν εκεί.
Δες, στριμωγμένα τα άστρα στη νύχτα. Στριμωγμένα τα όντα στη γη. Στριμωγμένες οι ψυχές σε κάτι σώματα που μας κληροδότησε η εξέλιξη. Και ο νους στα κάγκελα. Ταράζει τα δεδομένα. Πού το εγώ; Πού η γνώση; Μα είναι μικρός και αδύναμος. Τη νύχτα στο βουνό, στη θάλασσα, το βλέπεις.
Σκέψου. Πόσο μικρός και αδύναμος. Μπροστά στα ιερά βιβλία. Σαν στέγη τα έχουμε ανοιγμένα, μην πέσει ο ουρανός πάνω μας. Και οι αμέτρητες λυχνίες μΆς πείθουν πως οι αριθμοί δεν μπορούν να είναι η λύση. Ήδη τα φύλλα του δέντρου. Ήδη οι τρίχες της κεφαλής. Το μονοπάτι της γνώσης δεν είναι η πρόσθεση. Η συσσώρευση. Και η αφαίρεση δεν σταματά ούτε μπροστά στο ένα.
Η κατάνυξη της σιγής. Το δέος της άπλας. Το μεγαλείο των διαστάσεων. Το επιβλητικό του μαύρου. Η σαγήνη του σκότους. Πόσα μας κρύβει ο ήλιος; Και μας κάνει σκιές; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)