Μαθαίναμε κάποτε
πως είναι η γλώσσα
σύστημα αυθαίρετο.
Γιατί το είπαμε χέρι το χέρι,
και ποιος το αποφάσισε,
πού και πότε;
Κι έτσι μοιάζει λογικό
με άλματα παράλογα
να φτιάχνεις λεξιλόγιο προσωπικό,
αυθαίρετα να συνδέεις
λέξεις και έννοιες,
όπως ας πούμε,
κοπετός, που μέσα μου
ξορκίζει τον ορισμό του λεξικού,
θρήνος, οδυρμός, κλάμα βαθύ,
και φέρνει μονάχα στο μυαλό
βροχή πυκνή, καταρρακτώδη,
που καθαρίζει και σαρώνει.
Ή ο αειθαλής,
που δεν γράφεται
για δάση φουντωτά,
μα για το στήθος σου,
και η ελευθερία δεν είναι
λέξη υψιπετής, πολιτική,
ούτε ουσιαστικό αφηρημένο,
μονάχα το σώμα μου
μαζί με το δικό σου.