«Η ποίηση είναι το πιο καινοτόμο είδος λογοτεχνικού κειμένου», έγραψε ο Ελβετός θεωρητικός λογοτεχνίας Μάριο Αντρεότι το 2013 σε ένα άρθρο με τίτλο «Η ποίηση στην αναζήτηση των σύγχρονων μορφών». Η ποίηση πρέπει να αποδείξει εκ νέου ότι παραμένει το πιο καινοτόμο είδος σε κάθε γενιά ποιητών. Αυτό το πετυχαίνει με το να «ανταποκρίνεται περισσότερο σε διανοητικές αναταραχές και κρίσεις» σε σύγκριση με το μυθιστόρημα ή το θέατρο.

Αν αυτό δεν συμβεί, η ποίηση παραμένει ένα περιθωριακό φαινόμενο. Αυτό συνέβη επανειλημμένα στην ποίηση της γερμανόφωνης Ελβετίας τον 20ό αιώνα. Περιοριζόταν πολύ συχνά σε αυτήν τη θέση, έστω κι αν είχε την πρόθεση να γίνει μάρτυρας του «ελβετικού πνεύματος [...] πέρα από όλες τις αλλαγές της σύγχρονης ιστορίας», όπως παρατήρησε στο τέλος της δεκαετίας του '60 ο πρωτοποριακός θεωρητικός λογοτεχνίας Εμίλ Στάιγκερ.

Αυτό άλλαξε με την εμφάνιση, στις αρχές του 21ου αιώνα, του Αρμίν Σένσερ (Μεγάλο ξύπνημα, εκδ. Hanser, 1999) και του Ραφαέλ Ουρβάιντερ (Φώτα στο Μένλο Παρκ, εκδ. Du Mort, 2000). Τα ποιήματά τους ενθάρρυναν τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν τις αναταραχές της παγκοσμιοποίησης και της ψηφιοποίησης που εμφανίζονταν εκείνη την εποχή. Τα βιβλία αυτά έστρεψαν την προσοχή του κοινού στην ελβετική ποίηση ακόμη και στο εξωτερικό.

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ποιητές και ποιήτριες που συγκεντρώθηκαν σε αυτήν την ανθολογία ξεκίνησαν τις πρώτες τους ποιητικές προσπάθειες εκείνη την περίοδο. Οι περισσότεροι άρχισαν να δημοσιεύουν τα ποιήματά τους σε μορφή βιβλίου μόνο μετά τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα. Εξαίρεση αποτελεί ο Γιουργκ Χάλτερ, του οποίου το πρώτο και ευρέως αναγνωρισμένο βιβλίο "Εγώ άγγιξα τον κόσμο" δημοσιεύτηκε το 2005. Ο τίτλος του αναφέρεται σε αυτό που διακρίνει την ποίηση της γερμανόφωνης Ελβετίας των Σένσερ και Ουρβέιντερ: Απευθύνεται σε αυτό που κινεί τον κόσμο πέρα από όλα τα εθνικά σύνορα.

Στην παρούσα συλλογή η Αριάνε φον Γκράφενριντ είναι εκείνη που αντιπροσωπεύει κυρίως αυτήν τη στροφή στον κόσμο. [...]

Από τον πρόλογο του Ντάνιελ Ρότενμπυλερ